บทที่ 16
หลี่เสว่มึนๆจ้องมองไป๋ยี่เฟย รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ต่อหน้านี้แปลกหน้ามาก แปลกหน้าจนทำให้เธอหวาดกลัวเล็กน้อย
แต่หลิวจื่อหยุนใบหน้าคือดูสิ้นหวัง ในปากยังพูดถึงอยู่ตลอดเวลา “แย่แล้วๆ…….”
หลี่เฉียงตงจ้องมองไป๋ยี่เฟย ตากะพริบ
นายท่านหลี่เงียบไปสักพัก ยิ้มอย่างจืดชืด
“ดังนั้นผมจึงมาด้วยตนเอง” พูดจบมองไปยังหลี่เสว่ “เสว่เอ๋อ จากนี้ไปปู่จะสังเกตแกให้มากขึ้น ตอนนี้บริษัทล้วนรอคอยแกมาช่วยยินดีกลับไปด้วยกันกับปู่ไหม?”
หลี่เสว่ลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ท่าทีแบบนี้ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก
ไป๋ยี่เฟยกลับดึงหลี่เสว่ไว้ “ไม่! ยังไม่จบ!”
“ไป๋ยี่เฟย! คุณอย่าได้เอาคืบจะเอาศอก! ปู่มาก็ไว้หน้าให้พวกคุณแล้ว? คุณยังคิดจะเอาอะไรอีกล่ะ?” หลี่ฝานทนดูต่อไปไม่ได้ตะโกนอย่างไม่สมัครใจ
ไป๋ยี่เฟยมองเขาอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านั้นการพนันกันของพวกเรา ยังมีคนยังไม่ได้จ่ายเงิน นั่นเรื่องนี้ก็ยังไม่จบ!”
จากนั้น สายตาของคนทั้งหลายล้วนตกอยู่บนกายของไป๋ยี่เฟย
เพียงแค่เห็นไป๋ยี่เฟยหยิบมือถือขึ้นมา ปรับเสียงดังที่สุดโดยตรง เปิดเสียงที่บันทึกไว้
หลี่ฝานเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ตะโกนขึ้นมาในทันทีว่า “ไป๋ยี่เฟย! มึงกล้า!”
ไป๋ยี่เฟยแม้แต่มองเขาก็ไม่มอง แต่พูดกับทุกคนว่า “ผมหวังว่าทุกคนจะเงียบสงบสักหน่อย!”
นายท่านหลี่เมื่อได้เห็นดังนั้น จ้องมองหลี่ฝาน “แกหุบปากซะ!”
หลี่ฝานไม่สมัครใจบีบกำปั้นไว้ จ้องมองไป๋ยี่เฟยอย่างแน่นหนา
“ถ้ามึงคืนแล้ว กูจะเรียกมึงว่าพ่อ!”
ฟังเสียงบันทึกจบ คนทั้งหลายล้วนมีสีหน้าแปลกประหลาดจ้องไปทางหลี่ฝาน
แต่หลี่ต้าไห่คือแทบอยากจะเตะลูกชายคนนี้ให้ตาย แม่มึงเอ่ยคำพูดแบบนี้ยังกล้าพูดออกมา!
เสียงบันทึกไม่ใช่เพียงแค่ประโยคนี้ ยังมีคำที่คืนเงินหลายประโยคอยู่ข้างหน้า ทุกคนฟังแล้วก็จะเข้าใจ
ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจืดชืดว่า “ตอนนี้ ผมคืนเงินได้แล้ว” พูดจบชี้ไปที่เงินสดในถุงนั้นที่วางอยู่บนพื้น
อะไรหรือ?
คิดไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยคืนเงินได้แล้ว?
นั่นเป็นเงินหกแสนนะ!
คนทั้งหลายตื่นตะลึง
ทุกคนล้วนมองเห็นถุงดำที่อยู่บนพื้น มองเห็นเงินที่อยู่ข้างในได้ชัดเจนมาก
นายท่านหลี่ก็เหลือบมองหนึ่งที ในใจก็มีความตื่นตะลึงเล็กน้อย
หลี่ฝานโมโหกล่าวว่า “ไป๋ยี่เฟย! พ่อกูก็อยู่ที่นี่ แม่มึงเอ่ยยังคิดจะให้กูเรียกมึงว่าพ่ออีกหรือ?”
หลี่ต้าไห่ฟังแล้วสีหน้าเป็นหยดน้ำสีดำ
ไป๋ยี่เฟย ไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองนายท่านหลี่อย่างเงียบๆ
เรื่องนี้คือหลี่ฝานพูดโพล่งออกไปโดยไม่ทันคิดด้วยตนเอง แต่เขามีปัญญาไปแตะเกล็ดใต้คอมังกรของไป๋ยี่เฟย ก็ควรมีความกล้าหาญไปแบกรับผลที่ตามมา!
คนอื่นๆล้วนจ้องมองพวกเขา ในห้องเงียบไปทันที
นายท่านหลี่ก้มหัวดื่มน้ำชา ไม่พูดอะไร
ทุกคนเมื่อได้เห็นดังนั้นใจก็รู้ดี อย่างไรก็ตามหลี่ฝานคือหลานที่สำคัญที่สุดของนายท่านหลี่ อีกทั้งให้หลี่ฝานอยู่ต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ และต่อหน้าพ่อแท้ๆของเขาเรียกไป๋ยี่เฟยว่าพ่อ เรื่องนี้พูดยังไงล้วนเป็นไปไม่ได้!
เห็นท่าทีของนายท่านหลี่นี้ หลี่ฝานโอหังขึ้นมาทันที “ไป๋ยี่เฟย! มึงคิดว่ามึงเป็นใคร? เพียงแค่สวะไอ้ขยะคนหนึ่งเท่านั้น ยังกล้าดูถูกกู!”
“ตอนนี้มึงขอโทษกับปู่ในทันทีดีที่สุด ไม่แน่ว่าปู่จะเห็นใจในท่าทีนอบน้อมจริงใจของมึง ไม่สนใจกับการไม่เคารพอย่างยิ่งที่มึงทำต่อปู่ ถ้ามึงไม่รู้จักดีเลวดีร้าย พวกมึงทั้งบ้าน ก็รอออกจากบ้านตระกูลหลี่…….”
“เพี๊ยะ!”
เสียงชัดเจนเสียงหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยอยู่ตอนที่คนทั้งหลายไม่ทันสังเกต สองก้าวเดินไปทางข้างหน้าหลี่ฝาน ยกมือขึ้นก็ตบหนึ่งฝ่ามือ
“แม่มึงเอ่ยกล้าตบกู?” หลี่ฝานจ้องมองไป๋ยี่เฟยอย่างไม่น่าเชื่อ
ไป๋ยี่เฟยตบไปอีกหนึ่งที “ที่ตบก็คือคุณ!”
“ฝ่ามือนี้ตบแทนเสว่เอ๋อ คุณเป็นพี่ เพียงแค่รู้จักกดขี่ข่มเหงน้องสาวของตนเอง ยังพูดเรื่อยเปื่อย แม่มึงเอ่ยก็สมควรถูกตบ!”
หลี่ฝานยังตั้งตัวไม่ทัน ไป๋ยี่เฟยก็ยกเท้าเตะไปที่หน้าท้องของหลี่ฝานทีหนึ่ง หลี่ฝานยืนไม่มั่นคงนั่งลงกับพื้น
“เท้านี้เตะแทนพ่อตาแม่ยาย คุณเป็นผู้น้อย ไม่รู้จักเคารพผู้ใหญ่ยังพูดจาไร้มารยาท สมควรถูกตี!”
หลี่ฝานจับท้องไว้ ไฟโมโหก็ถูกตีจนออกมา ลุกขึ้นมาก็จะตบตีกับไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย! กูจะสู้กับมึงแล้ว!”
ไป๋ยี่เฟยอาศัยโอกาสที่เขาลุกขึ้นมา ยกเท้าเตะไปอีกหนึ่งที “ก็ไม่รู้ว่าพ่อของคุณสอนคุณยังไง วันนี้ผมก็จะสอนคุณให้เป็นคนดีแทนเขา!”
คนทั้งหลายเห็นฉากนี้จ้องมองจนลูกตาล้วนจะหลุดออกมาแล้ว
นายท่านหลี่ก็ยังอยู่ที่นี่นะ ไป๋ยี่เฟยก็กล้าลงมือตีคนโดยตรง !
เขาเป็นบ้าแล้วหรือ?
หลี่ฝานเป็นหลานที่นายท่านหลี่เอ็นดูมากที่สุด ตีจนถึงขนาดนี้จะเกิดเรื่องแล้วมั้ง?
นายท่านหลี่ก็อยู่ในระหว่างตื่นตะลึง ยังไงเขาก็นึกไม่ถึงว่าไป๋ยี่เฟยจู่ๆจะลงมือตีคน คำพูดที่พูดทุกประโยคยังมีเหตุผล ทำให้คนหาเหตุผลในการหักล้างไม่ได้
สีหน้าของหลี่ต้าไห่ดูแย่มาก ไป๋ยี่เฟยทำกับพูดถึงขนาดนี้ นับได้ว่าใช้วิธีอีกแบบหนึ่งทำให้หลี่ฝานยอมรับ ไป๋ยี่เฟย “พ่อ” คนนี้
“พอแล้ว!” นายท่านหลี่พูดอย่างเสียงดัง
ไป๋ยี่เฟยหยุดการกระทำ มองไปยังนายท่านหลี่
แต่คนทั้งหลายคือเงียบกริบ เกรงกลัวนายท่านหลี่โมโห แล้วประสบหายนะโดยไม่มีเหตุผล
หลิวจื่อหยุนกับหลี่เสว่รู้สึกถึงว่าคราวนี้แย่แล้วจริงๆ ไม่มีทางช่วยแล้ว
หลี่ฝานยังจับท้องไว้ เจ็บจนหน้าตาบิดเบี้ยว
นายท่านหลี่เห็นไป๋ยี่เฟยยังมีสภาพที่สงบใจเย็นแบบนั้น ตกใจทีหนึ่ง ไป๋ยี่เฟยคนนี้ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ!
“เขาทำผิดแล้วก็ควรขอโทษแก้ไขเปลี่ยนแปลง แต่พ่อแท้ๆของเขายังอยู่ เรียกพ่อไม่เหมาะสมมั้ง?”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะเสียงเบาหนึ่งเสียง “ไม่เรียกก็ได้ ให้เขาขอโทษกับพ่อตาแม่ยายของเสว่เอ๋อ ถ้าหากว่าพวกเขาให้อภัยเขาแล้ว นั่นเรื่องนี้ก็แล้วไป”
เขารู้ว่านายท่านหลี่ย่อมไม่ยินยอมอย่างแน่นอน ก็พึงอาศัยจุดนี้เขาจึงลงมือ บีบบังคับนายท่านหลี่เอ่ยปากด้วยตนเอง ให้หลี่ฝานขอโทษกับครอบครัวเสว่เอ๋อ
หลี่ฝานลุกขึ้นยืน จ้องมองไป๋ยี่เฟยอย่างดุเดือด “มึงฝันไปเถอะ!”
“รู้ผิดแล้วแก้ไข, นับว่าเยี่ยมนัก!” นายท่านหลี่ไม่ได้โกรธแต่ยังคงมีความสง่างามพูดออกไปประโยคหนึ่ง
หลี่ต้าไห่เข้าใจ ดึงหลี่ฝานไว้ทันที “ขอโทษกับครอบครัวเสว่เอ๋อ!”
“พ่อ!” หลี่ฝานไม่สมัครใจ ทำไมต้องขอโทษล่ะ? พวกเขาล้วนเป็นคนชั้นต่ำ ไม่สมควรให้เขาไปขอโทษกับพวกเขา!
นายท่านหลี่เมื่อได้เห็น มีความรู้สึกเจ็บใจแบบที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ ก็โมโหขึ้นมาแล้วจริงๆ “หลี่ฝาน! พูดขอโทษซะ!”
เสียงนี้ ทำให้หลี่ฝานสะดุ้งขึ้นหนึ่งที ก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำในทันทีแล้ว
เพียงแค่พูดขอโทษ ดีกว่าให้เรียกพ่อหลายเท่า? ยิ่งกว่านี้ พูดขอโทษแล้วก็สามารถไปเซนต์สัญญาการจัดหาเงินทุนที่เป็นเงินร้อยล้านนั่นต่อ ใครมีผลประโยชน์มากกว่า ไม่มีใครที่ชัดเจนมากกว่านายท่านหลี่อีกแล้ว
หลี่ฝานเห็นนายท่านหลี่โมโหแล้ว ไม่สมัครใจจ้องไปทางครอบครัวหลี่เสว่
“คุณลุงคุณป้า เสว่เอ๋อ ขอโทษ”
ครอบครัวของหลิวจื่อหยุนยังไงก็นึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะกลายเป็นแบบนี้ ล้วนยังมีความตกใจมึนงงเล็กน้อย
นายท่านหลี่กล่าวทันทีว่า “เฉียงตง เด็กคนนี้กล่าวขอโทษแล้ว พวกคุณให้อภัยเขาหรือยัง?”
หลี่เฉียงตงรู้สึกตัวกลับมา กล่าวอย่างจืดชืดว่า “คนบ้านเดียวกัน จะพูดอะไรกับคำว่าให้อภัย”
นายท่านหลี่กะพริบตา อืม แล้วหนึ่งเสียง
“เสว่เอ๋อ คุณล่ะ?” นายท่านหลี่ถามอีก
หลี่เสว่ อ่า แล้วเสียงหนึ่ง พูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร”
นายท่านหลี่พอใจแล้ว ไป๋ยี่เฟยเมื่อได้เห็นกลับไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่คิดดูแล้ว ก็ช่างเขาเถอะ อย่างน้อยก็บรรลุจุดประสงค์แล้ว วันหลังถ้ายังมีความคิดที่ไม่ดีอะไรอีก เขาไม่แคร์ที่จะทำให้โหดร้ายยิ่งกว่านี้อีกสักหน่อย
หลี่ฝานก้มหัว นัยน์ตาเกิดความโหดร้ายเล็กน้อย ไป๋ยี่เฟย! กูย่อมไม่ปล่อยมึงไปอย่างแน่นอน!
“เรื่องของสัญญานั่นเสว่เอ๋อก็ใส่ใจๆมากหน่อยล่ะ!” สิ่งที่ในใจของนายท่านหลี่ห่วงใยที่สุดก็ยังเป็นสัญญา
หลี่เสว่พยักหน้าตอบตกลง ไป๋ยี่เฟยก็กล่าวว่า “คุณปู่ท่านวางใจเถอะ! เสว่เอ๋อจะจัดการให้ดีๆอย่างแน่นอน”
นายท่านหลี่ อืม แล้วเสียงหนึ่ง วางใจแล้ว ก็พาคนทั้งหลายออกไปเลย
รอคนล้วนออกไปหมดแล้ว คนในบ้านตระกูลหลี่ล้วนยังมีความมึนงงเล็กน้อย
หลิวจื่อหยุน เฮ้อ แล้วทีหนึ่ง “โอ้พระเจ้า! น่าจะไม่ใช่ฝันอยู่นะ?”
