ซางหยูตกตะลึง ทำไมมีเงินมากมายขนาดนี้?
เธอตื่นตระหนกทันที
การได้รับเงินจำนวนมากโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน
เธอบังคับตัวเองให้สงบลง คราวนี้เธอต้องบอกเรื่องนี้ให้เสิ่นเผยซวน เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เพราะเธอตื่นตระหนกเกินไปโทรศัพท์ที่ถือไว้ในมือก็หลุดจากมือไป
เธอนั่งยองๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีรอยร้าวเล็กๆบนหน้าจอ เธอปัดหน้าจอ โทรศัพท์ไม่พัง เธอหาเบอร์ของเสิ่นเผยซวนและโทรออก แต่คำตอบคือปิดเครื่องไว้ เธอขมวดคิ้ว ทำไม่โทรไม่ติด?
แล้วตอนนี้เธอควรทำอย่างไร?
หากเงินก้อนนี้นำปัญหาามาให้เสิ่นเผยซวนจะทำอย่างไร?
เธอวิตกกังวล ทั้งตื่นตระหนกและโมโห เธอรู้สึกว่าเป็นเพราะความประมาทของเธอจึงทำให้เกิดเรื่องนี้ ถ้าทำให้เสิ่นเผยซวนมีปัญหาเพราะเรื่องนี้ เธอไม่กล้าคิดเกี่ยวกับมัน…
เธอทรุดตัวลงกับพื้น
เธอสามารถหาใครได้บ้างในเวลานี้?
เธอไม่กล้าทำอะไรอย่างรีบร้อน เธอต้องคุยกับใครสักคนเป็นการส่วนต้ว หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอโทรหาหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวฉลาดขนาดนั้นต้องรู้ว่าควรทำ
อย่างไร ดังนั้นเธอจึงกดหมายเลขของหลินซินเหยียน
วันนี้อากาศดี หลินซินเหยียนกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะพร้อมกับอุ้มลูกน้อยไว้ เฉิงยู่เวินพยุงจงฉีเฟิงไว้ พูดอย่างถอนหายใจว่าปีนี้ได้ผ่านไปมากกว่าครึ่งปีแล้ว
“เทศกาลไหว้พระจันทร์ใกล้เข้ามาแล้ว”
จงฉีเฟิงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าตอนนี้ใบไม้สีเขียวในฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ฤดูบไม้ร่วงและฤดูหนาวจะมาถึง และปีหน้าก็เป็นฤดูใบไม้ผลิ มันก็ยังสามารถผลิ
ใบสีเขียวได้ หากผู้คนตายไป พวกเขาก็จะจากโลกไปโดยสมบูรณ์
เขาไม่กลัวความตาย แต่หลังจากคิดดูดีๆแล้ว เขาก็ยังมีความกลัวในใจเล็กน้อย
เฉิงยู่เงินพึมพำ “ฤดูใบไม้ร่วงของต้นwนtongเป็นสีเหลือง และม่านลูกปัดไม่มัวนขึ้นในตอนกลางคืนที่มีน้ำค้างพัดมา”
หลินซินเหยียนกล่าว “ลุงต้องเพิ่มเสื้อผ้าแล้ว”เฉิงยู่เวินยิ้ม
โทรศัพท์ที่เธอใส่ในกระเป๋าด้านหลังรถเข็นก็ดังขึ้น จวงจื่อจิ่นยื่นโทรศัพท์ให้เธอ “โทรศัพท์ของคุณดัง”
หลินซินเหยียนวางลูกน้อยไว้ในรถเย็นแล้วคลุมด้วยผ้าห่มบางๆ หยิบโทรศัพท์มือถือที่ จวงจื่อจิ่นส่งให้ มันแสดงหมายเลขของซางหยู ซางหยูโทรหาเธอทำไม?
เมื่อเธอรับสาย เสียงกังวลของซางหยูก็ดังขึ้นจากทางนั้น “พี่สะใภ้ ฉันทำผิดแล้ว”
คำพูดที่ไม่ประติดประต่อ หลินซินเหยี่ยนฟังแล้วส้บสนและถามว่า “คุณทำอะไรผิด? พูดช้าๆ”
ซางหยูระงับความตื่นตระหนกและกล่าวว่า “ตอนที่ฉันอยู่บนลิฟต์หลังจากเลิกงานเมื่อวานนี้ ฉันได้พบกับชายคนหนึ่งที่บอกว่าเขาหาเผยซวน เขาให้แอปเปิ้ลหนึ่งกล่อง
แก่ฉัน วันนี้ฉันเปิดมันออกมา ไม่มีแอปเปิ้ลอยู่ในนั้น แต่เป็นกล่องเงิน คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไร?ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไรเลย ฉันกลัวมาก”
หลินซินเหยียนเข้าใจความตื่นตระหนกของเธอ ให้เงิน? เสิ่นเผยซวนเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และขณะนี้มีคนส่งเงินมาให้เขา เห็นได้ชัดว่ามาเพราะเขา ถ้าจัดการ
ได้ไม่ดีอาจส่งผลกระทบต่อเสิ่นเผยซวนอย่างแน่นอน
“คุณโทรหาเสี่นเผยซวนหรือยัง เขาว่ายังไงบ้าง?”
“โทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ ฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้ พี่สะใภ้ คุณช่วยคิดหน่อยสิ”
“คุณอย่ารีบร้อน” หลินชินเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
“ฉันอยู่บ้าน”
“โอเค งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอฉันที่บ้านนะ”
เธอวางสายโทรศัพท์หลังจากอีกฝ่ายตอบกลับ
เธอมองไปที่จวงจื่อจิ่น “แม่ คุณช่วยฉันดูแลลูกน้อย”
จวงจื่อจิ๋นพยักหน้าและถามว่า “คุณมีธุระหรือ?”
หลินซินเหยียนพยักหน้า เธอหันหลังและเดินออกไป จงฉีเฟิงเหลือบมองกลับมาที่เธอและเตือนว่า “รีบร้อนแค่ไหน ขับรถก็ต้องระวังนะ”
หลินซินเหยียนกล่าว ฉันเข้าใจแล้ว
เธอกลับบ้านและหยิบกุญแจรถไปหาซางหยู
ซางหยูนั่งบนโซฟาและเหลือบมองเงินในกล่อง หัวใจของเธอไม่ตื่นตระหนกเหมือนตอนแรก หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ดังขึ้น และเธอก็เดินไปเปิดประตู
หลินซินเหยียนเดินเข้ามา ซางหยุก็ชี้ไปที่กล่องเพื่อแสดงให้เธอเห็น “ตอนนั้นฉันไม่รู้ ฉันคิดว่ามันเป็นแค่กล่องแอปเปิ้ลที่ไร้ค่า ฉันจึง… คิดไม่ถึงว่า ”
หลินชินเหยียนตบไหล่ของเธอ “คนนี้ไม่ได้บอกคุณอย่างชัดเจนว่าเป็นเงิน แต่ใช้วิธีนี้ เห็นได้ซัดว่าเขากลัวว่าคุณจะไม่รับมันไว้”
“จะส่งผลต่อเผยซวนไหม? ฉันอยากบอกเขา แต่มือถือเขาปิดเครื่องอยู่ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร เลยมาหาคุณ…
หลินซินเหยียนถามว่า “ที่บ้านมีเทปอะไรไหม?”
ซางหยูพยักหน้า เธอรีบหามาแล้วส่งให้หลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนปิดผนึกปากของกล่องและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ”
“ไปที่ไหน?”
“ไปที่สำนัก มีกล้องวงจรปิดในชุมชนใช่ไหม?” หลินชินเหยียนถือกล่องขึ้นมาและ ซางหยุพยักหน้า “มี”
“งั้นก็ดีแล้ว” เธอพูดอย่างใจเย็น “ตอนนี้คุณไปตรวจกล้องวงจรที่หน่วยงานควบคุมเถอะ อย่าให้คนอื่นตัดไป ตัดภาพวงจรปิดที่เขาส่งลูกแอปเปิ้ลมา เพื่อพิสูจน์ว่าคุณ
ไม่รู้ ตอนนี้เราส่งเงินไป คุณไปอธิบายสถานการณ์กัน”
ซางหยูกล่าว “ฉันไปตอนนี้เลย”
หลินซินเหยียนกล่าว “ฉันรออยู่ที่ประตูชุมชน ได้แล้วก็รีบมา”
ซางหยูพยักหน้า และทั้งสองก็ออกไปและลงไปชั้นล่าง หลินซินเหยียนวางกล่อง “แอปเปิ้ล” ไว้ที่เบาะหลัง
ขณะยืนอยู่ข้างรถ เธอกดหมายเลขของเสิ่นเผยซวน
การตอบสนองยังคงปิดเครื่องอยู่
ทันทีที่เสิ่นเผยซวนมาถึงสำนักงานในตอนเช้า เขาถูกนำตัวไปสอบปากคำ และโทรศัพท์มือถือของเขาก็ถูกยึดและปิดเครื่องเช่นกัน เผื่อในกรณีที่เขาติดต่อออกไปข้างนอก
“แน่นอนว่าเราเชื่อในสิ่งที่คุณเป็น แต่การแจ้งความนี้ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นข่าวลือทั้งที่ไม่มีมูลเหตุความจริง เชื่อถือไม่ได้ ไม่เพียงแต่ระบุจำนวนสินบนที่คุณรับ แต่ยัง
ระบุอย่างชัดเจนว่าเงินนั้นอยู่ในมือภรรยาของคุณ”
“ผู้บัญชาการเสี่นไม่ใช่คนแบบนั้น เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการใส่ร้าย!” เพื่อนร่วมงานที่ซื่อสัตยในสำนักกล่าว
“แล้วคุณพิสูจน์ได้อย่างไรว่าสิ่งนี้ถูกใส่ร้าย” คนข้างบนถาม
คนที่พูดไม่รู้จะตอบยังไง และสุดท้ายก็พูดว่า “อย่างไรก็ตาม ผมไม่เชื่อว่าผู้บัญชาการเสิ่นจะรับสินบน”
“เอางี้ละกัน เปิดคดีสอบสวนกันเถอะ ในช่วงเวลานี้ ผู้บัญชาการเสี่นไม่สามารถเข้าร่วมงานใดๆ …
“ไม่” เสิ่นเผยชวนซึ่งไม่พูดมาตลอดก็กล่าวเป็นครั้งแรกว่า “ในมือผมมีงานที่ต้องทำ”
“สามารถส่งมอบงานให้หัวหน้าหวางชั่วคราว”
“ฉันมาหาคุณ” ซางหยูงยหน้าขึ้นและลืมตาขึ้น ระหว่างทาง หลินซินเหยียนบอกกับเธอว่า เธอเพียงแต่บอกเรื่องจริงทั้งหมดออกมา ย้ำเตือนเธอว่าก่อนเข้ามาอย่าตื่นตระหนก
ดังนั้นตอนนี้เธอจึงสงบมาก
