บทที่ 396 มือสังหารมีสองกลุ่ม
เขาก็เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว เขามีความรู้สึกราวกับว่างูตัวนั้นได้หาเจอทางเข้าแล้ว และกำลังจะเข้าไปในร่างกายของเขา เขาจึงรีบตะโกนออกมาอย่างสุดชีวิต
“ข้าพูด ข้าจะพูดหมดเลย ขอร้องท่านได้โปรดปล่อยข้าเถอะ รีบปล่อยข้า ข้าจะพูดทุกอย่าง ……”
“เร็วเข้า ข้าขอร้องท่าน ข้าจะพูดทุกอย่างจริงๆ ข้าไม่อยากตายเช่นนี้ ได้โปรด ……”
มองดูมือสังหารตะโกนออกมาอย่างสุดชีวิต จื่อซีที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลานเยาเยา ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังคุณหนูของตัวเองด้วยความสงสัย
เขาพูดด้วยความสงสัย：“คุณหนู ยานั่นเป็นยาผงที่สามารถดึงดูดแมลงได้จริงหรือ？”
ทั้งที่แท้จริงแล้วบนร่างกายของมือสังหารไม่ได้มีสิ่งใดเลย แต่เอากลับดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด ราวกับว่าเขาได้พบเห็นกับเรื่องที่น่าหวาดกลัวอย่างมาก ……
ได้ยินเช่นนั้น！
มุมปากของหลานเยาเยาก็กระตุกขึ้น
หันหน้าไปมองจื่อซีเล็กน้อย แล้วพูดออกมาอย่างสงบนิ่ง：“เจ้าคิดว่าอย่างไรหล่ะ？”
“ถ้าให้ข้าน้อยพูด นี่คงจะเป็นยาหลอนประสาท”
เขาอยู่ข้างกายหลานเยาเยามาได้หลายปี ทักษะวิชาการรักษาการก้าวหน้าไปไม่น้อย สำหรับยาหลอนประสาทเช่นนี้ มีหรือที่เขาจะมองไม่ออก
“เจ้าอยากจะลองหรือไม่？ข้าจะได้เห็นว่า ความกลัวที่อยู่ในจิตใจของเจ้าคือสิ่งใด？”หลานเยาเยาเลิกคิ้ว มองไปยังจื่อซีอย่างจริงจัง
จื่อซีที่ได้ยินเช่นนั้น
ก็รีบสะบัดมือ“ไม่เอาไม่เอา”
ถึงแม้เขาจะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขากลัวที่สุดคืออะไร แต่เขาที่ได้อยู่ข้างกายเทพธิดานั้นได้ใช้ชีวิตตามอำเภอใจอย่างสง่า นอกจากการใช้ชีวิตที่น่าตื่นเต้นเล็กน้อย ในเวลาอื่นๆนั้นค่อนข้างที่จะอิสระและเรียบง่าย
ถ้าหากรับยาหลอนประสาทมาแล้ว เขาเกิดทำตัวอัปลักษณ์ออกมา แล้วจากนี้จะพบปะผู้คนได้อย่างไร？
“กลัวขนาดนั้นเชียวหรือ？”
เดิมทีนางไม่ได้คิดจะใช้ยาหลอนประสาทกับจื่อซีอยู่แล้ว เพียงต้องการกลั่นแกล้งเขาเท่านั้น หลังจากได้เห็นการตอบสนองของเขาแล้ว หลานเยาเยาก็ไม่ต้องการที่จะล้อเล่นเขาอีก
ท้ายที่สุด ก็กลับมายังเรื่องสำคัญ
นางหยิบขวดยาสีม่วงอ่อนออกมายื่นให้กับจื่อซี “นี่เป็นยาถอนพิษยาหลอนประสาทนั่น เอาไปถอนฤทธิ์ยาให้เขาเถอะ ไม่เช่นนั้นเขาจะทนไม่ไหวจนตาย”
“รับทราบ！”
หลังจากที่จื่อซีถอนพิษให้กับมือสังหารแล้ว มือสังหารที่ยังคงหลวดกลัวก็ได้บอกความจริงเรื่องของผู้บงการเบื้องหลังพวกเขาออกมา
ที่แท้ เหล่ามือสังหารพวกนั้นได้รับการจ้างมาจากกงกงที่อยู่ในพระราชวัง ซึ่งกงกงผู้นั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นใด แต่เป็นขันที่ใหญ่ที่อยู่ข้างกายของฮ่องเต้ และเขาจะรับคำสั่งจากฮ่องเต้เท่านั้น
เมื่อถามถึงเรื่องการฆ่าช่าจื่อ มือสังหารเองก็ยอมรับสารภาพเร่องนี้เช่นกัน แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ พวกเขาไม่ได้ฆ่าช่าจื่อจนตาย เพราะปล่อยให้นางหนีไปได้
“ดังนั้นช่าจื่อไม่ได้ตายด้วยฝีมือของพวกเจ้า？”หลานเยาเยาขมวดคิ้ว
“อืม นางได้รับบาดเจ็บแล้วหนีไป”
“ดูแล้วยังมีกลุ่มคนอื่นแน่นอน”
จากนั้นมือสังหารรยังบอกอีกว่าหากพวกเขาฆ่าช่าจื่อได้ ก็คงจะต้องมีการนำหลักฐานที่ได้เตรียมเอาไว้ล่วงหน้ามาวางไว้เพื่อใส่ร้ายอ๋องเย่ ดังเช่นที่ทำในวันนี้
จากนั้น หลังจากที่หลานเยาเยาและจื่อซีออกมาจากคุก
จื่อซีก็ถามด้วยสีหน้าสงสัย：“คุณหนู มือสังหารคนนั้นจะพูดเท็จหรือไม่？”
หลานเยาเยาที่ใช้มือเท้าคางเอาไว้ พร้อมกับเดินไปวิเคราะห์ไปด้วย เมื่อได้ยินความสงสัยของจื่อซี นางก็ส่ายหัว
มือสังหารไม่ได้พูดปด！
ก่อนที่ช่าจื่อจะตาย ได้บอกเอาไว้ว่าเย่แจ๋หยิ่งเป็นคนฆ่านาง แสดงว่าก่อนที่นางจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย คงจะได้เห็นเย่แจ๋หยิ่งแน่นอน เพื่อที่จะให้ช่าจื่อกลับมาบอกข่าว ดังนั้นคนที่ฆ่าช่าจื่อตัวจริงถึงไม่ได้ฆ่าช่าจื่อให้ตายคาที่
ดังนั้นนางสามารถสรุปได้เลยว่า มือสังหารรับจ้างจากฮ่องเต้และมือสังหารที่ฆ่าช่าจื่อตัวจริง ไม่ใช่คนๆเดียวกัน แต่เป้าหมายของพวกเขานั้นเหมือนกัน
ก็คือฆ่าช่าจื่อให้ตาย แล้วโยนความผิดให้กับเย่แจ๋หยิ่ง
จะว่าไปเย่แจ๋หยิ่งนั้นเป็นถึงอ๋องเย่เทพเจ้าแห่งสงคราม ในมือมีทั้งกำลังทหาร และความเป็นมหาอำนาจ
หากมารวมตัวกับเทพธิดาผู้มีความลึกลับอย่างนาง ผลที่ตามมาอาจเป็นหายนะได้
สิ่งนี้คือสิ่งที่ศัตรูผู้ไม่ประสงค์ดี ไม่ต้องการเห็นมากที่สุด
ดังนั้นจึงได้มีอุบายการฆาตกรรมนี้ขึ้นมา
เพียงแต่ว่า······
หลายปีมานี้ศัตรูของนางมีมากมายขนาดนั้น ซึ่งต่างก็ซ่อนตัวอยู่ในที่มืดทั้งนั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง แต่ต่างก็เฝ้ารอโอกาสที่จะลงมือทั้งนั้น มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นพวกเขา
ถึงแม้ความเป็นไปได้จะน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความจะเป็นไปไม่ได้เลย
แล้วผู้ที่ไม่ต้องการเห็นนางและเย่แจ๋หยิ่งอยู่ร่วมกัน ก็คือฮ่องเต้และราชครูเทียนเวิง
สามารถตัดฮ่องเต้ออกไปได้ เพราะมือสังหารที่เขาส่งมานั้นทำการสังหารไม่สำเร็จ เช่นนั้นก็มีเพียงราชครูเทียนเวิงแล้ว
ไม่สิ！
ราชครูเทียนเวิงไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะต้องลงมือกับสาวใช้ของนาง ถ้าหากเขาอยากจะลงมือคงจะเลือกเพียงคนที่เก่งกาจ อย่างจื่อซีและจื่อเฟิง แล้วก็เหล่าตาเฒ่าพวกนั้น
คนที่ลงมือคนนั้น เลือกเพียงแต่ผู้ที่อ่อนแอข้างกายนาง แต่มีอิทธิพลสำหรับนาง
ราวกับว่า······
ต้องการที่จะแบ่งระยะห่างของนางกับเย่แจ๋หยิ่ง แต่ไม่ได้ต้องการกับผู้ช่วยที่เป็นดั่งแขนซ้ายขวาของนาง ซึ่งคนที่สามารถใช้วิธีการเหล่านี้ นางได้คิดถึงคนคนหนึ่ง
“คุณหนู ในเมื่อสิ่งที่มือสังหารเป็นเรื่องจริง ดูแล้ว ······”
จื่อซียังไม่ทันได้พูดจบ ก็เห็นองครักษ์นายหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
“รายงานคุณหนู มีมือสังหารเข้ามาในตำหนัก！”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น แววตาของหลานเยาเยาก็เย็นชาลงมาทันที ส่วนจื่อซีเองก็ทำท่าจริงจังขึ้นมา
“เดินไปพูดไปแล้วกัน”
หลานเยาเยาพาจื่อซีเดินไปยังลานด้านหลัง ซึ่งระหว่างนั้นองครักษ์ก็ได้กล่าวถึงสิ่งที่ได้เกิดขึ้น
หลังจากที่นางพาจื่อซีเข้าไปยังคุกมืด มือสังหารก็เข้ามา ทั้งยังไม่ได้มือสังหารเพียงคนเดียวอีกด้วย
พวกเขาแบ่งกันออกไปยังห้องนอนของเย็นหงและไปยังห้องของเหล่าผู้เฒ่า ที่ห้องผู้เฒ่านั้นพวกเขาทำการวางเพลิง ส่วนที่ห้องเย็นหงนั้นพวกเขาลงมือฆ่าโดยตรง
เป็นอย่างที่คิดไว้！
ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นไม่ได้ต้องการทำร้ายผู้ช่วยของนาง ส่วนเหล่าผู้เฒ่าเองก็มีวรยุทธ์ ซึ่งวรยุทธ์ของแต่ละคนนั้นก็ถือว่าไม่เลว หากแค่วางเพลิง พวกเขาสามารถที่จะหนีออกมาจากเปลวเพลิงได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว
แต่ว่าเย็นหงนั้นต่างไป
คนผู้นั้นต้องการฆ่าเย็นหง จากนั้นก็ทำการโยนความผิด เพียงแค่จื่อเฟิงมาเห็นได้ทันเวลา มือสังหารจึงทำการไม่สำเร็จ
เมื่อมาถึงยังห้องของเย็นหง ก็พบว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เพียงแค่ตกใจเท่านั้น
เมื่อเห็นนางเดินเข้ามา เย็นหงก็ร้องไห้รั้งนางเอาไว้ ：“เทพธิดา คนที่ฆ่าข้านั้น เขาสวมชุดสีดำ รูปร่างหน้าตาราวกับอ๋องเย่ แต่ข้าน้อยกล้ารับรองเลยว่าคนผู้นี้ไม่ใช่อ๋องเย่แน่นอน มีคนสวมรอยเป็นเขา”
เย็นหงเคยเจอกับอ๋องเย่มาก่อน ลมปราณของอ๋องเย่นั้นมีความแข็งแกร่งอย่างมาก จนทำให้นางไม่กล้าที่จะสบตาด้วย
เมื่อสักครู่นี้ นางคิดว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน จึงอยากจะเห็นว่าผู้ที่อยากจะข้านางแท้จริงแล้วเป็นผู้ใดกันแน่
หลังจากที่ได้เห็นอ๋องเย่ นางก็ถึงกับตะลึงงัน
คนที่ฆ่าช่าจื่อเป็นอ๋องเย่จริงงั้นหรือ？
แต่เทพธิดาเชื่อมั่นในตัวเขาถึงเพียงนี้ ดังนั้นนางจึงจ้องมองอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้รู้ว่าบุคลิกและแรงกดดันจากตัวเขาคนนั้นแตกต่างจากอ๋องเย่ไปโดยสิ้นเชิง แถมนางยังได้พบอีกว่าคนผู้นั้นไม่ได้เร่งรีบที่จะฆ่านาง แต่ให้นางได้เห็นเขาอย่างละเอียดเสียก่อนจากนั้นค่อยฆ่านาง ดังนั้นนางถึงได้มั่นใจอย่างมากว่าคนที่ต้องการจะฆ่านางไม่ใช่อ๋องเย่แน่นอน
“เช่นนั้นหากได้เจอกับเหตุการณ์เช่นนี้อีก สิ่งแรกที่เจ้าจะต้องทำคือช่วยเหลือตัวเอง ไม่ใช่การมองดูรูปร่างลักษณะของมือสังหาร นั่นมันไม่คุ้มค่า เจ้าเข้าใจหรือไม่？”
สาวใช้สองคนที่นางคัดเลือกมาอย่างดี อีกคนไม่ชอบอยู่นิ่งอีกคนเงียบสงบ อีกคนมีวรยุทธ์การต่อสู้ ส่วนอีกคนก็มีความรู้ฉลาดหลักแหลม
ช่าจื่อที่มีวรยุทธ์การต่อสู้ก็ได้ตายไปแล้ว ส่วนเย็นหงที่ค่อนข้างมีสมองก็เกือบจะถูกฆ่า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าก่อนที่เย็นหงจะตายนางกลับทำเรื่องการชี้ตัวมือสังหารอย่างละเอียด ไม่ใช่การเอาตัวรอด
นางช่างเป็นคนที่ใจรักภักดีจริงๆ！
“เจ้าค่ะ เทพธิดา ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”
หลานเยาเยาปลอบนางอยู่หลายประโยค ก่อนที่จะออกมา แล้วได้เห็นเหล่าผู้เฒ่าที่ออกมาจากเปรียวเพลิงอย่างพอดี
