บทที่ 352 กลอุบายของหลานจิ่นเอ๋อ
พบว่าเทพธิดาได้เดินออกมาจากด้านในแล้ว ตอนนี้กำลังมองเขา ด้วยสายตาที่จับจ้อง……
เขาหลบสายตาอย่างละอาย
ในตอนนี้ถึงได้พบว่า ที่แท้เป็นเพราะเทพธิดาต้องการจะออกมา และเขายืนอยู่หน้าประตูเหล็กพอดี จึงกลายเป็นขวางทางออกเอาไว้
ดังนั้น!
ลมหายใจที่เยือกเย็นนั่นคือ……
ยู่หลิวซูได้หันหน้าไปมองอ๋องเย่ ยังไม่ทันได้เห็นสภาพการณ์ของอ๋องเย่ เขาก็ได้ถูกลมพัดปลิวไปแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางเย่หลีเฉินที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ก็มองไปที่อ๋องเย่อย่างแปลกประหลาด
ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่
หลังจากสองสามคนได้ออกจากห้องขัง
หลานเยาเยาก็บอกกับเย่หลีเฉิน ว่าให้เขาส่งคนไปปิดผนึกตัวอย่างที่นำออกมาจากท้องของฉินหลิงเจียวก่อน จากนั้นก็ออกจากศาลต้าหลี่
และเย่หลีเฉินยังคงอยู่ในศาลต้าหลี่ต่อไป เพื่อจัดการกับเรื่องที่สำคัญบางอย่าง
เย่แจ๋หยิ่งไม่ได้พูดอะไรเลย เมื่อออกจากประตูทางเข้าของศาลต้าหลี่ ก็ได้ถูกองครักษ์ลับของจวนอ๋องเย่เรียกไปแล้ว
ตอนนี้เหลือเพียงหลานเยาเยาและยู่หลิวซูเท่านั้น
“เทพธิดา วันนี้พบเบาะแสอะไรบ้างหรือไม่” ยู่หลิวซูถาม
“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”
มีก็ไม่บอกเขาหรอก!
สุดท้าย!
เขายังคงเป็นผู้ต้องสงสัยของตนเอง
เดิมทียู่หลิวซูก็ไม่ได้ตั้งความหวังไว้ ทันใดนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างเก้อเขิน “……ไม่ทราบ น่าจะมีเบาะแสแล้วสินะ!”
หลานเยาเยาชำเลืองมองเขาเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไร เมื่อลงบันไดไปจึงพูดขึ้นว่า
“แกล้งไปที่ตึกฟังงิ้วของพวกเจ้าดีกว่า!”
……
เมื่อมาถึงตึกฟังงิ้ว หลานเยาเยาปล่อยให้ยู่หลิวซูไปทำธุระของตนเอง และนางก็นั่งอยู่ในห้องโถง
ได้มีบทเรียนมาก่อนหน้านี้แล้ว ครั้งนี้นางจึงสวมผ้าคลุมหน้าไว้ด้วย เพื่อปกปิดใบหน้าของตนเอง สิ่งสำคัญที่สุดคือสิ่งที่ปกปิดบนใบหน้ามีลายพิมพ์ดอกไม้เป็นสัญลักษณ์
ผู้หญิงที่ชอบสวมชุดสีแดงบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่นางคนเดียวไม่ใช่หรือ
ดังนั้น!
หลังจากนางสวมผ้าคลุม และยืนอยู่ในห้องโถง แม้ว่าคนที่ยืนอยู่ด้านในต่างมองมาที่นาง แต่ก็ไม่ถึงขั้นคุกเข่าลงเหมือนเมื่อก่อน
นางได้หาสถานที่นั่งลงแถวริมหน้าต่าง
ก้นได้นั่งยังไม่ทันร้อน น้ำชาและของว่างก็มาวางแล้ว
นางได้เห็นรถม้าสีฟ้าคันหนึ่งแล่นผ่านอยู่นอกหน้าต่าง เดิมทีแล้วรถม้านี้ก็ดูไม่มีอะไร
อย่างไรก็ตามอีกมุมหนึ่งของรถม้าได้ถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
หลานเยาเยางอมุมปาก และลุกขึ้นทันที
ริมทะเลสาบนอกเมือง
ทิวทัศน์ที่นี่งดงาม เสียงนกร้องดอกไม้ส่งกลิ่นหอม ยังมีศาลา และเรือเล็กของชาวประมง
เป็นสถานที่ที่ดีของการเที่ยวเล่น
รถม้าสีฟ้าหยุดลงอยู่ข้างทาง ผู้หญิงที่มีรูปร่างสง่างามหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านใน
รูปลักษณ์ของนางดูเหมือนดอกบัวที่เพิ่งบานโผล่พ้นน้ำ เมื่อลงจากรถก็ได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนที่เดินเที่ยวเล่นอยู่ริมทะเลสาบ
นอกจากจะตื่นตาตื่นใจแล้ว ทุกคนก็เริ่มวิจารณ์กันขึ้นมา
“นี่ไม่ใช่หลานจิ่นเอ๋อสตรีที่มีชื่อเสียงและมีความสามารถหรือ”
“ใช่ ก็คือนาง ลูกสาวของภรรยาเอกของจวนแม่ทัพ ในอนาคตยังเป็นพระชายาขององค์ชายสี่ อีกทั้งมีฐานะสูงศักดิ์มากเลยนะ!”
“เอ๊ะ ทำไมข้าถึงจำได้ว่านางเป็นลูกภรรยารอง เป็นลูกภรรยาเอกตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นี่เจ้าไม่รู้อะไรสินะ! เมื่อสามปีก่อนหลังจากพวกนางสองคนแม่ลูกถูกรับกลับไปที่จวนแม่ทัพ แม่ของนางถูกแต่งตั้งเป็นภรรยาเอก นางจึงกลายเป็นลูกภรรยาเอกโดยธรรมชาติ”
“โอ้ อย่างนี้นี่เอง อุ๊ย หยุดพูด หยุดพูดได้แล้ว นางหันมามองแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”
ถึงอย่างไรการวิจารณ์ผู้อื่นลับหลังก็เป็นเรื่องไม่ดี ดังนั้นหลังจากที่หลานจิ่นเอ๋อมองไปยังพวกเขา พวกเขาก็รีบเดินจากไปทันที
ขณะที่หลานจิ่นเอ๋อเฝ้ามองคนเหล่านั้นจากไป ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาที่สวยคมก็เปล่งประกายขึ้น
เดิมทีนางต้องการจะเดินไปหาอีกคนหนึ่ง แต่ทันใดนั้นกลับพบว่า มีร่างสีแดงเลือดยืนอยู่ไม่ไกลจากภายในศาลา
ท่าทางค่อยๆ เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ดูเหมือนคิดถึงอะไรบางอย่าง
ริมฝีปากแดงค่อยๆ งอขึ้น แล้วก็เดินไปที่ศาลา
หลานเยาเยาได้รออยู่ในศาลาตั้งนานแล้ว!
ชำเลืองมองเห็นหลานจิ่นเอ๋อเดินเข้ามา ค่อยๆ สะบัดแขนเสื้อ จากนั้นนั่งลงบนม้านั่งหิน และรินชาไปสองถ้วย
หลานจิ่นเอ๋อยังไม่ได้เข้าไปในศาลา ในตอนนี้ก็ได้หยุดอยู่นอกศาลา และให้พรตนเอง
“หม่อมฉันได้เห็นเทพธิดา!”
“เขามานั่งเถอะ!” หลานเยาเยามองไปที่นาง
หลังจากหลานจิ่นเอ๋อเข้ามานั่ง หลานเยาเยาก็ดันถ้วยชาใบหนึ่งมาด้านหน้าของนาง ขยับอย่างเป็นธรรมชาติ
“ขอบคุณเทพธิดา!”
หลานจิ่นเอ๋อรับถ้วยชามา แล้วถือเอาไว้ในมือ
หลานเยาเยาได้จิบชา และพูดนำขึ้น
“คิดไม่เลยว่าพระชายาขององค์ชายสี่ในอนาคตจะมีงานอดิเรกที่น่าสนใจเช่นนี้ ชอบไปที่ชานเมืองเพื่อท่องเขาลำเนาไพร”
เมื่อได้ยินคำว่าองค์ชายสี่ไม่กี่คำ สีหน้าของหลานจิ่นเอ๋อก็นิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นท่าทางก็งุนงงเล็กน้อย
“โธ่ ร่างกายขององค์ชายสี่กำลังเจ็บป่วย เดิมแล้วหม่อมฉันอยากจะไปวัดเพื่อจุดธูปขอพรให้กับเขา จะทำอย่างไรได้ตอนนี้วัดไม่ให้เข้าไปข้างใน
ได้ยินมาว่าที่ริมทะเลสาบมีหมอดูท่านหนึ่งที่วิเศษมาก หม่อมฉันจึงมาที่นี่เพื่อมาลองเสี่ยงโชค ลองดูว่าจะได้พบกับหมอดูหรือไม่ เพื่อดูพยากรณ์ให้กับองค์ชายสี่”
คนอื่นยังไม่รู้เรื่องที่องค์ชายสี่ถูกวางยาพิษ หลานจิ่นเอ๋อรู้ว่าเทพธิดาจะต้องรู้แน่นอน
ดังนั้น!
นางก็ไม่ได้พูดไปอย่างชัดเจนว่าองค์ชายสี่ถูกวางยาพิษ พูดเพียงว่าร่างกายเจ็บป่วย
นอกจากนี้ยังเป็นการอธิบายโดยอ้อมว่านางไม่ได้มาที่ริมทะเลสาบเพื่อเที่ยวเล่น แต่มาเพื่อองค์ชายสี่
หลานเยาเยาได้แสดงท่าทีรอยยิ้มของเทพธิดา และแง้มริมฝีปากเบาๆ
“เจ้าดีกับองค์ชายสี่มากๆ แต่ทำไมข้าเห็นว่าลักษณะท่าทางของเจ้าเป็นทุกข์ หรือองค์ชายสี่ไม่ดีกับเจ้าหรือ”
หลานจิ่นเอ๋อยิ้มเจื่อน และได้ส่ายหน้า ด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า
“มันเป็นหน้าที่ที่จะต้องปฏิบัติต่อสามีในอนาคตของตนเอง และก็เพื่อวันหลังเมื่อแต่งเข้าไปในตำหนักองค์ชายสี่ จะได้อาศัยอย่างไร้กังวล
ถึงอย่างไร!
องค์ชายสี่เป็นคนเสเพลรักสนุก ด้านหลังของตำหนักเต็มไปด้วยกลุ่มนางบำเรอ ไม่เหมือนกับอ๋องเย่ ที่มีอารมณ์มั่นคง ปฏิบัติต่อพระชายาเย่อย่างหลงใหล ไม่เคยแปรเปลี่ยน
หากหม่อมฉันไม่ใส่ใจให้มาก วันหลังจะยืนหยัดอยู่ในสวนหลังบ้านได้อย่างไร”
พูดจบ หลานจิ่นเอ๋อก็ค่อยๆ มองไปยังเทพธิดา
จากนั้นก็นำถ้วยชาที่อยู่ในมือเคลื่อนเข้าไปที่ปาก และค่อยๆ จิบไปหนึ่งคำ
ปิดตาลงเบาๆ ในส่วนที่ที่เทพธิดามองไม่เห็น ดวงตาก็เปล่งประกาย
“โอ้ อ๋องเย่หลงใหลหรือ”
“ใช่! เทพธิดาคงยังไม่รู้สินะ! อดีตพระชายาของอ๋องเย่ก็เป็นน้องหกสุดที่รักของหม่อมฉัน
น้องหกมีความงามร่ำลือกันทั่วเมือง แม้กระทั่งความงามของพี่ถังคนงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของนาง
ด้วยความรักของอ๋องเย่ที่มีต่อน้องหกทำให้ผู้หญิงทุกคนต่างอิจฉาไม่หยุด ทำไมอ๋องเย่จึงได้พิศวาสน้องหก เอาใจนางทุกอย่าง
ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีนางบำเรอในสวนหลังบ้าน รักนางเพียงคนเดียว ถึงแม้น้องหกได้จากโลกนี้ไปสามปีแล้ว อ๋องเย่ยังคงมั่นคงไม่แปรเปลี่ยน
กลัวว่า ทั้งชีวิตนี้ของอ๋องเย่คงจะไม่ตกหลุมรักใครอื่นอีก”
นางพูดได้ชัดเจน บางครั้งทุกข์เจ็บปวดใจ บางครั้งก็เสียดาย
พูดจบ ก็ยังชำเลืองไปมองเทพธิดาอีกครั้ง
ดูเหมือนว่ากำลังสังเกตสีหน้าของนาง หลังจากได้เห็นดวงตาที่เปล่งประกายอย่างไม่มีความสุข หลานจิ่นเอ๋อก็รีบพูดขึ้นเบาๆ อีกครั้ง
“ทำให้เทพธิดาต้องหัวเราะเยาะแล้ว เพียงแค่คิดว่าเทพธิดามีความสนิทสนม จึงได้พูดมากไปหน่อย หากทำให้เทพธิดาไม่สบายใจ ก็ขอเทพธิดาโปรดให้อภัยด้วย”
“ไม่มีอะไรที่ไม่สบายใจ!”
หลานเยาเยาพูดเบาๆ แต่สีหน้าเยือกเย็นลง
สายตาของหลานจิ่นเอ๋อได้มองไปยังสีหน้าของนาง จดจำเอาไว้ในใจ จากนั้นก็ทอดสายตามองไประยะไกล
หลานเยาเยามองตามสายตาของนางไป
ในระยะไกลมีคนลักษณะเหมือนหมอดูคนหนึ่ง เงยหน้าขึ้นตัวตรงผ่าเผย เดินเข้าไปในโรงน้ำชาอย่างช้าๆ……
