ปาฏิหาริย์รัก เทพธิดาจำแลง – ตอนที่ 112

กลับประเทศจีน
ท้ายที่สุดถังซีต้องยอมให้เซียวเหยาเข้ามาในห้อง จากนั้นก็สร้างเรื่องโกหกเรื่องนางฟ้าน้อย ซึ่งบังเอิญร่วงลงมาบนโลกมนุษย์ ขณะลงมาสู่โลกมนุษย์เป็นช่วงเวลาที่เซียวโหรวเสียชีวิตพอดี เธอจึงยืมร่างเซียวโหรว และมีชีวิตขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตามเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสระหว่างร่วงลงมาสู่โลกมนุษย์ พลังมหัศจรรย์ของเธอจึงไม่เสถียร แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อเร็วๆ นี้เธอได้ฟื้นฟูพลังมหัศจรรย์สำเร็จในที่สุด แต่เมื่อเธอไปช่วยชีวิตเขา เธอสูญเสียพลังไปจนหมด ทำให้เธอเกือบตาย…
 
 
เซียวเหยาเป็นนายทหารกองกำลังพิเศษที่ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า เขาตกตะลึงอย่างที่สุดกับเรื่องราวของเธอ หลังจากอึ้งอยู่ชั่วครู่เขาก็กล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้น นี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอนอนหลับเป็นเวลานานขนาดนั้นใช่ไหม”
 
 
ถังซีพยักหน้าตอบว่า “ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันก็เลยไม่เหลือพลังมหัศจรรย์อยู่เลย เป็นแค่น้องสาวพี่ แค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง”
 
 
ถังซีแอบถอนหายใจ ใช่แล้ว ตอนนี้เธอเป็นแค่คนธรรมดาจริงๆ 008 ไม่สามารถเปิดใช้งานได้ เพราะเขาโกรธ ก่อนจะเปิดเขาขึ้นมาได้ใหม่อีกครั้ง เธอก็เป็นคนธรรมดาโดยสมบูรณ์คนหนึ่ง ใช่ แค่แตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปเพียงเล็กน้อย
 
 
เมื่อคิดเช่นนี้ถังซีก็อดถอนหายใจไม่ได้ เธอเสียสละตัวเองเพื่อช่วยชีวิตคนอื่น ทำไม 008 จึงลดคะแนนประสบการณ์ แทนที่จะเพิ่มให้!
 
 
เซียวเหยามองดูหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาอันลึกซึ้ง ปรากฏว่าเธอคือนางฟ้าจริงๆ มีนางฟ้ามาอยู่ในบ้านของพวกเขา!
 
 
ถังซีสังเกตเห็นท่าทีที่แปลกไปของเซียวเหยา ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งไม่ควรมีประกายตาแบบนี้ ทำไมเขาถึงมองเธอด้วยความรักใคร่บูชา
 
 
เซียวเหยาดูเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาเช่นกัน เขายกกำปั้นขึ้นมาปิดปากกระแอม กลับสู่ท่าทีสงบนิ่งตามปกติ จากนั้นก็เดินไปที่ระเบียง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะกลมถามว่า “เธอหมายความว่าเซียวโหรวตัวจริงเสียชีวิตแล้ว อย่างนั้นหรือ”
 
 
ถังซีพยักหน้า เธอไม่อยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสำหรับเซียวเหยาอีกต่อไป “นั่นเป็นสาเหตุให้ฉันปฏิบัติต่อเซียวจิ้นหนิงอย่างที่ฉันทำ เธอฆ่าเด็กสาวคนหนึ่ง แม้ฉันจะสามารถมาอยู่ในร่างเซียวโหรวได้เพราะเธอถูกฆาตกรรม แต่ฉันไม่อาจให้อภัยเซียวจิ้นหนิงได้ เธอต้องถูกลงโทษ”
 
 
สีหน้าเซียวเหยาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “เธอคนนั้นไม่ใช่เซียวจิ้นหนิงอีกต่อไปแล้ว เธอคือเหยาจิ้นหนิง เธอไม่สมควรได้รับอนุญาตให้ใช้ชื่อสกุลของตระกูลเซียว”
 
 
ถังซียิ้ม กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าเซียวโหรวยังมีชีวิตอยู่ เธอคงจะมีความสุขมากที่รู้ว่าพี่เหยาใจดีกับเธออย่างนี้” ขณะเอ่ยคำพูดนี้ออกมาถังซีรู้สึกใจหาย เธออดคิดไม่ได้ว่าที่พวกเขาใจดีกับเธอมากเหลือเกินเช่นนี้ เพียงเพราะเธอเป็นเซียวโหรว แล้วเมื่อรู้ว่าเธอไม่ใช่เซียวโหรวตัวจริง พวกเขาจะยังใจดีกับเธออยู่อีกไหม
 
 
เซียวเหยาขมวดคิ้วกล่าวว่า “เธอพูดอะไร เธอคือเซียวโหรว คือเซียวโหรวของเรา ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้หรอก เราใจดีกับเซียวโหวก็เพราะเซียวโหรวคือเธอ”
 
 
เซียวเหยาไม่รู้ว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดหรือเปล่า แต่เขาอยากบอกเธอว่า ไม่ว่าเธอจะเป็นใครพวกเขาก็จะใจดีกับเธอ
 
 
ถังซีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณค่ะ พี่เหยา”
 
 
“ไม่ พี่สิควรขอบคุณเธอ ถ้าเธอไม่มาอยู่บ้านเรา พี่คงตายไปแล้ว”
 
 
ในขณะนั้นหลินหรูก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องถังซี และถามว่า “กำลังคุยกันเรื่องอะไรหรือจ๊ะ นางฟ้าอะไรหรือ”
 
 
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่เรื่องในเทพนิยาย” ถังซีตอบแล้วยิ้มให้หลินหรู “มีอะไรเหรอคะ”
 
 
หลินหรูบอกว่า “คุณแม่ของหนูทำซุปเสร็จแล้วจ้ะ เลยบอกให้ฉันขึ้นมาตามหนูไปทาน หนูไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้า ทานซุปสักหน่อย จะดีสำหรับท้องหนูนะจ๊ะ”
 
 
ถังซีพยักหน้า ยิ้มให้เซียวเหยา แล้วตามหลินหรูลงบันไดไป เซียวเหยามองตามหลังถังซี ขณะเดินตามมา อันที่จริงเขาอยากถามเธอว่าชื่อเดิมของเธอคืออะไร เกี่ยวข้องกับชื่อที่เธอใช้ในอินเตอร์เน็ทไหม หรือใครๆ เรียกเธอว่าถังเซียวเซียวมาก่อน
 
 
หรือที่เธอใช้เซียวเซียวในชื่อบนอินเตอร์เน็ทด้วย เพียงเพราะตอนนี้ชื่อสกุลของเธอคือเซียว
 
 
ช่างเป็นนางฟ้าน้อยแห่งความรักและความยุติธรรมเสียจริง
 
 
หลินหรูลงมาข้างล่างและตักซุปให้ทุกคน ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลังจากรับสายเธอก็หน้าซีด กล่าวว่า “รอสักครู่นะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
 
 
หลินหรูดูท่าทางตกใจ ขณะรีบคว้ากระเป๋าแล้วออกไป “เอ้อ แม่มีบางอย่างต้องไปจัดการ ทานอาหารให้อร่อยนะจ๊ะ โหรวโหรว พรุ่งนี้แม่จะมาใหม่นะจ๊ะ”
 
 
หยางจิ้งเสียนออกมาจากครัวถามว่า “อ้าว เธอไม่ทานข้าวกับเราที่นี่เหรอ”
 
 
หลินหรูยิ้มด้วยท่าทางขอโทษ “พ่อแม่ฉันมาที่บ้าน และกำลังสร้างความสับสนวุ่นวาย ฉันต้องกลับบ้านไปจัดการก่อน แล้วเจอกันนะจ๊ะ”
 
 
หยางจิ้งเสียนพยักหน้า หลังจากหลินหรูออกไปแล้วเธอก็เลิกคิ้ว ถอนหายใจกล่าวว่า “ทำไมพวกเขาถึงมาในช่วงวิกฤติแบบนี้นะ”
 
 
ถังซีทานซุปอึกใหญ่ แล้วถามว่า “เรื่องอะไรกันเหรอคะ”
 
 
หยางจิ้งเสียนยิ้มและบอกให้เธอทานต่อไป “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ทานซุปมากๆ เอาอีกถ้วยไหมจ๊ะ”
 
 
ถังซีพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรอีก เธอรู้สึกไม่สะดวกเลยเมื่อไม่มี 008 เธอเป็นเหมือนแผ่นกระดาษเปล่า ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย…
 
 
ศูนย์ ศูนย์ แปด ฉันคิดถึงคุณมาก
 
 
ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เมื่อฉันสามารถเรียกหาคุณได้ทันที และถามคุณทุกเรื่องที่ฉันอยากรู้!
 
 
ขณะที่ถังซีทานซุปอยู่เงียบๆ หลินหรูนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ด้วยความวิตกกังวล
 
 
…
 
 
ที่ทะเลสาบส่วนตัวในลองบีช
 
 
เฉียวเหลียงพยักหน้าให้กับประธานสาขาลองบีชที่มาส่งเขา และขอบคุณสำหรับการดูแลในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ประธานสาขารู้สึกภาคภูมิใจ รีบส่ายศีรษะกล่าวว่า “เป็นเกียรติที่ได้รับใช้ครับ เจ้านาย เครื่องบินพร้อมแล้ว เชิญครับ”
 
 
เฉียวเหลียงพยักหน้า บอกกับอาห้าให้มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง และหันหลังไปขึ้นเครื่องบิน
 
 
หลังจากรอดูจนเฉียวเหลียงขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว ประธานสาขาลองบีชก็เช็ดเหงื่อ หันหลังกลับแล้วเดินออกไป แต่จู่ๆ หญิงสาวชาวตะวันออกหน้าตาสวยท่าทางบอบบางคนหนึ่งก็วิ่งมาทางเขา ดวงตาเขาเป็นประกาย เดินเข้าไปหาเธอถามว่า “เฮ้ คุณ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
 
 
ฉินซินหยิ่งมองดูชายหนุ่มตรงหน้า เธอยิ้มแล้วถามว่า “สวัสดีค่ะ บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้เฉียวเหลียงอยู่ที่ไหน”
 
 
คราวก่อนนั้นเธอคิดว่าเฉียวเหลียงกลับประเทศจีน เธอจึงบินกลับไปตามหาเขาที่เมือง A แต่คนที่นั่นบอกว่าเขาไม่ได้กลับมา หลังจากนั้นเธอก็ลองไปที่เมืองหลวง รวมถึงสถานที่อื่นๆ ที่เขาและถังซีเคยไป แต่เธอหาเขาไม่พบ จากนั้นเธอก็ได้รู้โดยบังเอิญว่าเขาไปลองบีช สถานที่พักผ่อนในวันหยุดที่ถังซีชื่นชอบ เธอไปตามหาเขาทุกแห่งที่ถังซีชอบไปในลองบีช แต่ก็ยังไม่พบเฉียวเหลียง มีคนบอกว่าเฉียวเหลียงมีสำนักงานสาขาที่นี่ เธอจึงไปที่สำนักงานนั้น เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามเธอได้ยินว่าประธานสำนักงานสาขาไปที่สนามบินวันนี้ เธอคิดว่าเฉียวเหลียงต้องอยู่กับเขาแน่ๆ!
 
 
เมื่อประธานสาขาได้ยินเธอถามเกี่ยวกับเฉียวเหลียง ความประหลาดใจก็ปรากฏในสายตา เขาคิดว่าหรือเธอจะเป็นผู้หญิงที่เจ้านายกำลังตามหา
 
 
พระเจ้า ดูเหมือนเขาได้ค้นพบอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่
 
 
เขาชี้ไปที่เครื่องบินซึ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว และกล่าวว่า “ท่านประธานบินไปแล้วครับ ผมได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปเมืองหลวง”
 
 
ฉินซินหยิ่งมองตามเครื่องบินที่บินหายไปท่ามกลางหมู่เมฆ จนลับสายตา…