S.P.D: บทที่ 165: ความโกรธของนัมเบอร์ 1!
“อ้าาาาาาา!”
ไททันได้เงยหน้าขึ้นและคํารามออกมาด้วยความโกรธไปที่นัมเบอร์ 3 ที่หลบหลีกอยู่ในอากาศตลอดเวลา
แต่ในวินาทีต่อมานัมเบอร์ 3 ก็ต้องตกใจ โรแกนได้กระแทกเท้าของเขาบนบนพื้นพร้อมกับพายุที่ปรากฏขึ้นมาใต้เท้าของเขา
รูม่านตาของนัมเบอร์ 3 ได้หดตัวลงไททันที่มีร่างกายใหญ่โตพร้อมกับความสูง 75 เมตรได้หายไปจากสายตาของเขา
“อะไรกัน!!!”
นัมเบอร์ 3 นั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง
เป็นไปได้ยังไง ไททันนั้นเพิ่งปลดปล่อยหนึ่งในวิชาหกรูปแบบออกมาและวิชานั้นก็คือ
“โซล!”
โรแกนได้หายตัวไปแล้วไปปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของนัมเบอร์ 3 ซึ่งกําลังสั่นเทาในตอนนั้นเองเขาก็ได้ตะโกนออกมา
“กายาเหล็ก!”
ที่หลังคอของไททันโรแกนนั้นได้ใช้เนตรวงแหวนของเขา และมองไปที่การเคลื่อนไหวของนัมเบอร์ 3 และคัดลอกพวกมันทั้งหมดเข้ามาไว้ในความทรงจําของเขา
” ตาย!”
ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ตบนัมเบอร์ด้วยฝ่ามืออันใหญ่โตของ เขามันแข็งแกร่งและอันตรายเป็นอย่างมาก
“บูม!”
ด้วยฝ่ามือของเขาเขาได้ตบนัมเบอร์ 3 ลงไปที่พื้นและเนื่องจากแรงอันมหาศาลของเขามันทําให้พื้นดินนั้นถึงกับสั่นสะเทือนพร้อมกับฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว
นัมเบอร์ 3 นั้นได้ใช้กายาเหล็กเพื่อต้านพลังอันมหาศาลของโรแกน แต่ถึงอย่างงั้นมันก็ยังไม่พอเขาได้ กระอักเลือดออกมาเป็นจํานวนมาก
ในวินาทีต่อมา โรแกนก็ได้ก้าวเข้ามาหาเขาอีกครั้งพร้อมกับยกเท้าอันใหญ่โตของเขาขึ้นมาแล้วกระแทกมันลงมาที่นัมเบอร์ 3
” พระเจ้า!”
โรแกนนั้นอาจไม่เร็วเท่ากับนัมเบอร์ 6 แต่ถึงอย่างนั้นนัมเบอร์ 3 ก็ไม่อาจสามารถหาเวลาตอบโต้ได้ทันเขานั้นโดนเท้าของโรแกนไปเต็มๆ
“บูม!”
โรแกนนั้นได้บดขยี้นัมเบอร์ 3 อีกครั้ง ร่างของเขานั้นถูกบดขยี้ลงไปบนพื้นอย่างสมบูรณ์
แต่มันยังไม่จบแต่เพียงเท่านั้นด้วยความโกรธแค้นของโรแกนเขานั้นจะไม่ยอมพลาดโอกาสใดๆ ในการฆ่าคนพวกนี้เขาได้ยกเท้าของเขาขึ้นมาอีกครั้งแล้วกระทืบลงไปเรื่อยๆ
โรแกนได้กระทืบไปกว่า 15 ครั้งติดต่อกันโรแกนนั้นกระทืบครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดของนัมเบอร์ 3 นั้นยังคงไหลนองออกมาไม่ยอมหยุดและเขาไม่สามารถหยุดมันได้ด้วย ร่างกายและความสามารถที่ทรงพลังของเขา โรแกนนั้นกําลังจะฆ่านัมเบอร์ 3 ได้แล้วเขาได้ทําลายอวัยวะ ภายในทั้งหมดของเขาไปแล้ว ผิวของเขานั้นซีดมากดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียพลังทั้งหมดไปแล้ว
“อ้าาาาาา!”
เมื่อเห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและหมดสติของนัมเบอร์ 3 โรแกนก็ได้ส่งเสียงคํารามก้องขึ้นไปบนฟ้าและหยุดการโจมตีของเขาลง
“ฮู่ว!”
โรแกนได้หอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับร่างของไททันที่เริ่มหดเล็กลง ภายใต้หมอกสีขาวนั้นโรแกนก็ได้คืนสภาพกลับมาดังเดิม
ใบหน้าของเขานั้นเย็นชามากในตอนที่เขามองไปที่นัมเบอร์ 6 และนัมเบอร์ 3 ที่นอนอยู่บนพื้น
เขาได้เดินเข้าไปหานัมเบอร์ 3 จากนั้นเขาก็ได้คว้าไปที่มือขวาของเขาแล้วลากเขามา
“มันจบหรือยังนะ?”
โรแกนได้ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ไม่ มันยังไม่จบ!”
ดวงตาของเขาหดแคบลงในตอนนี้เขาได้มองออกไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นควัน
การต่อสู้ครั้งต่อไปกําลังจะมาแล้ว
ในตอนนั้นเองร่างสองร่างก็วิ่งเข้าในลานกว้างอย่างรวด
โรแกนได้มองไปที่พวกเขาอย่างระมัดระวังในที่สุดเขาก็พบว่ามันเป็นคล็อกโคไดล์และเจสัน
“กัปตัน!”
ทั้งสองได้วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขานั้นเห็นร่างของ ใครบางคนที่เต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่บนพื้นดังนั้นพวกเขาจึงตะโกนออกมาอย่างกังวล
“ เข้าไปในบ้านแล้วพาเทรนซุไปหาหมอ!”
โรแกนได้สั่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“ คล็อกโคไดล์ไปจัดการกับคนยักษ์นั้น!”
“รับทราบ!” คล็อกโคไดล์นั้นรู้สึกช็อคมาก
เขาได้เดินเข้าไปหานัมเบอร์ 6 พร้อมกับยื่นมือขวาออกมาแล้วกดไปที่ศีรษะของเขา
“ แยกพสุธา!” (กราวด์ เซคโค่)
“แค่ก!”
พริบตาเดียวร่างของนัมเบอร์ 6 ก็ถูกดูดน้ำออกมาและเริ่มแห้งเที่ยว
“ซาเบลส์!”
ในตอนที่เขาพูดคํานี้ออกมานั้นทรายที่อยู่ด้านใต้ตัวของนัมเบอร์ 6 ก็ได้ลอยขึ้นมาแล้วเหวี่ยงร่างของเขาออกไป
ในเวลานี้เจสันและโรแกนได้เดินเข้าไปหาเทรนซู
“ เจสัน คุณไม่เป็นอะไรงั้นสินะ!”
ใบหน้าของเทรนซุนั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ แต่เขานั้นดูมีความสุขมากเมื่อได้เห็นเจสัน
“เทรน!”
เมื่อมาเห็นเขาในสภาพนี้เจสันก็รู้สึกโกรธมาก
“ พาเขาไปหาหมอ!”
โรแกนได้พูดออกมาอีกครั้ง
เจสันได้พยักหน้าแล้วอุ้มเทรนซุและวิ่งออกไปอย่างรวด
ในตอนนั้นเองคล็อกโคไดล์ก็ได้เดินเข้ามาหาโรแกนเขา มองไปที่โรแกนแล้วพูดขึ้นมาว่า
“นี่คือใคร?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พอเขาตื่นขึ้นมานายก็ลองถามเขาเอาเองแล้วกัน!”
โรแกนได้หันไปมองที่นัมเบอร์ 3 ที่นอนสลบอยู่บนพื้น
“ จับตาดูเขาเอาไว้ให้ดีๆ!”
ในเวลาต่อมา โรแกนก็ได้เดินไปที่ห้องที่รูจอยู่
เมื่อเขาเข้ามาในห้องเขาก็ได้เห็นเอสที่อยู่ในอ้อมแขนของรูจและหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
“ เจ้าตัวน้อยนี้ดูแข็งแรงดีหนิง”
โรแกนได้ยกยิ้มขึ้นมา
“ มีศัตรูไหม?”
ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก
“ วางใจได้ฉันจัดการกับพวกเขาไปแล้ว!”
โรแกนได้พูดขึ้นมาเพื่อทําให้เธอสงบลง
“ แล้วเจ้านายตัวน้อยล่ะ!” รูจได้ถามออกมาอีกครั้งพร้อมกับมองไปรอบๆเพื่อหาลูกแมวที่อยู่กับเธอมาตลอด
โรแกนนั้นไม่กล้าตอบ เขาทําเพียงแค่นิ่งเงียบ
เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของโรแกนรูจก็รู้สึกว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่
“ เธอจากไปแล้ว!”
“ นายจะพาเธอกลับมาใช่มั้ย?”
รูจได้พูดออกมาอย่างจริงจัง
“ เราต้องได้เจอกันอีกแน่ เธอควรจะพักผ่อนก่อนเราจะ ออกจากที่นี่กันหลังจากเธอฟื้นตัวเสร็จแล้ว!”
โรแกนได้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา
รูจที่เพิ่งคลอดลูกออกมานั้นได้แสดงความอ่อนล้าออกมาอย่างชัดเจนผ่านท่าทางและน้ำเสียงของเธอ
หลังจากคุยกันสองสามประโยค โรแกนก็ได้เดินออกมาจากห้อง
เขาได้เข้าไปตรวจสอบระบบและพบว่ายอดคงเหลือ ของเหรียญครอบครองของเขานั้นเพิ่มขึ้นมามาก
“ ยอดคงเหลือ 140 ล้านเหรียญครอบครอง!”
ยอดคงเหลือของเหรียญครอบครองนั้นเพิ่มขึ้นมาจาก 90 ล้านเป็น 140 ล้านดูเหมือนว่าสองคนนั้นจะมีค่าถึง 50 ล้านเหรียญครอบครอง
เขาได้เดินไปหาคล็อกโคไดล์แล้วพูดออกมาว่า
“ ปลุกเขาขึ้นมา!”
โรแกนมองไปที่นัมเบอร์ 3 ด้วยสายตาที่เฉียบคม
ในเวลาเดียวกันนั้นเองนัมเบอร์ 1 และเจ้านายตัวน้อยก็กําลังมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือ
ทันใดนั้นเองเขาก็ได้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเขาได้หยิบมันออกมาดู
มือของเขานั้นกําลังสั่นพร้อมกับบีเบิ้ลการ์ดที่เริ่มไหม้และ กลายเป็นเถ้าถ่านภายใต้สายตาของเขา
“นัมเบอร์ 2”
จากนั้นบีเบิ้ลการ์ดอีกสองชิ้นก็ได้ถูกเผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน
“นัมเบอร์ 7 นัมเบอร์ 8!”
ดวงตาของนัมเบอร์ 1 นั้นได้หดแคบลงเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาและเดินไปข้างหน้าต่อไป
หลังจากนั้นสามหรือสี่นาทีต่อมามือขวาของเขาก็สั่นอีกครั้งพร้อมกับบีเบิ้ลการ์ดอีกแผ่นที่ไหม้เป็นเถ้าถ่าน
“นัมเบอร์ 4”
ในเวลานี้เขารู้สึกตกใจมากพร้อมกับดวงตาของเขาที่หดแคบลงอีกครั้ง
ขี้เถ้าของบีเบิ้ลการ์ดอีกอันนั้นลอยอยู่บนฝ่ามือของเขา
เขาได้หลับตาลงพร้อมกับสีหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง
“นัมเบอร์ 6”
“ ได้ได้ได้เลย!”
“ ฉันจะแก้แค้นให้พวกนายเอง!”
ในคําพูดของเขานั้นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ชัดเจน เขาได้มองไปที่เจ้านายตัวน้อยที่อยู่ข้างหน้าของเขาด้วยแววตาที่เฉยชา
“นายกําลังจะทําอะไร?”
“ สหายของท่านทํางานได้ดีและความสําเร็จในการทํางานของพวกเขานั้นมันทําให้กระผมรู้สึกโกรธ!”
นัมเบอร์ 1 ได้กล่าวออกมาอย่างเย็นชา
“ท่านควรภาวนาให้พวกเขาไม่ต้องมาพบกับกระผม อีก..”
“ มิฉะนั้นกระผมจะบดขยี้กระดูกของพวกเขาให้เหมือนกับผงชา!”
เมื่อได้ยินอย่างนี้เจ้านายตัวน้อยก็ถึงกับสั่นสะท้าน เธอกำลังรู้สึกกลัว
