“ข้าเชื่อว่าทุกสิ่งมีชีวิตต้องตายสักวันหนึ่ง” หานเซิ่นไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาแค่ตอบกลับไปตามปกติ
ชายแก่ส่ายหัว เขาไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ เขาเอาบางสิ่งออกมาและมอบมันให้กับหานเซิ่น “นี่สำหรับเจ้า มันควรจะช่วยเจ้าได้”
หานเซิ่นไม่ได้รับมันมาในทันที เขามองไปยังสิ่งที่อยู่ในมือของชายแก่และสังเกตเห็นว่ามันเป็นภาชนะโปร่งใสที่เหมือนกับหลอด มันมีของเหลวสีแดงที่เหมือนกับเลือดอยู่ภายใน
“นั่นคืออะไร?” หานเซิ่นถาม
“มันคือยาที่จะควบคุมพลังของเลือด” ชายแก่พูด
“มันจะทำให้เลือดของเจ้าเสถียร แต่แค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น มันไม่ได้แก้ไขปัญหาของเจ้า ถ้าเจ้าต้องการจะแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับเลือดของตัวเอง เจ้าจำเป็นต้องไปหาคนๆหนึ่ง” ชายแก่โยนหลอดยาไปให้กับหานเซิ่น
หานเซิ่นรับยามา เขาขมวดคิ้วและถาม “เจ้าเป็นใคร? และเป้าหมายของเจ้าคืออะไร?”
“ถ้าข้าบอกว่าข้ารู้ถึงชะตากรรมของเจ้าว่าจะมีหายนะเกิดขึ้น และข้ามารออยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือเจ้า เจ้าจะเชื่อข้าไหมล่ะ” ชายแก่พูดพร้อมกับหัวเราะ
หานเซิ่นมองไปที่ชายแก่โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ใช่เด็กสามขวบ เขาจะไม่เชื่อคำพูดที่ฟังดูเหมือนกับเป็นกลอุบายแบบนั้น
ชายแก่รู้ว่าหานเซิ่นไม่เชื่อ เขายักไหล่และยกไวน์ขึ้นดื่ม
“ถ้าคำพูดของข้าเป็นสิ่งที่เจ้าไม่เชื่อ แล้วคำพูดของหานจิงจื่อล่ะ เจ้าจะยอมเชื่อไหม?”
“เจ้าคือหานจิงจื่อ?” หานเซิ่นตกใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะที่มองไปที่ชายแก่
หานเซิ่นรู้ว่าหานจิงจื่อนั้นเติบโตจากสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยนักต้มตุ๋น พวกเขาแกล้งทำตัวเป็นหมอดูและหลอกลวงผู้คนด้วยคำพูด มันดูเหมือนกับสิ่งที่ชายแก่คนนี้กำลังทำ
“ในเมื่อพวกเราเป็นญาติกัน เจ้าควรเรียกข้าว่าปู่ทวด” ชายแก่ยิ้ม
“ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้าคือหานจิงจื่อจริงๆ?” หานเซิ่นถาม
“และถึงเจ้าจะเป็นหานจิงจื่อตัวจริง มันก็ไม่ใช่ว่าเจ้ามีสายเลือดเดียวกันกับข้า”
“ถ้าข้าไม่ได้ทิ้งสร้อยคอที่เป็นของลับของพยุหะโลหิตเอาไว้ ร่างกายของเจ้าก็คงจะถูกกัดกร่อนโดยเลือดสีฟ้าไปแล้ว” หานจิงจื่อพูด
“เจ้าคงจะไม่มีโอกาสได้มาพูดกับข้าแบบในตอนนี้”
หานเซิ่นมองไปที่ชายแก่และถาม “เจ้าเคยเขียนอะไรทิ้งเอาไว้ในสมุดบันทึก?”
หัวในของหานเซิ่นเต้นรัว ถ้าชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหานจิงจื่อจริงๆ เขาก็คือคนที่หานเซิ่นไล่ตามมาเป็นเวลานานแสนนาน
“ถ้าข้าจำไม่ผิด ข้าเขียนคำว่า ‘สุดยอดยีน’ พร้อมกับเครื่องหมายคำถามเอาไว้” ชายแก่พูด
หานเซิ่นมองชายแก่ด้วยความตกใจ เขาตามหาหานจิงจื่อมาเป็นเวลานานหลายปี ตอนนี้เมื่อหานจิงจื่อมาอยู่ตรงหน้าของเขา เขาก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรดี
หานเซิ่นอ้าปากราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หานจิงจื่อพูดขึ้นก่อนว่า
“เจ้าคือเหลนของข้า พ่อของเจ้าคือหลานของข้า มันไม่มีอะไรต้องสงสัยในเรื่องนี้”
หานเซิ่นอ้าปากอีกครั้ง แต่หานจิงจื่อหยุดเขาด้วยการพูดต่อว่า
“ในอดีตข้าไม่มีทางเลือก ข้าจำเป็นต้องฝากพ่อของเจ้าเอาไว้กับบ้านตระกูลหาน คนในตระกูลหานเสียชีวิตเพราะมัน เหมือนอย่างที่พ่อของเจ้าพูด พวกเราเป็นหนี้ตระกูลหาน ดังนั้นพวกเราควรจ่ายคืนให้กับพวกเขา”
หานเซิ่นพยายามอ้าปากเพื่อพูดอีกครั้ง แต่หานจิงจื่อพูดขึ้นก่อนว่า
“อย่าได้ถามข้าว่าทำไมข้าถึงทำแบบนั้น ถึงแม้ข้าจะอธิบายกับเจ้าไป เจ้าก็ไม่เชื่อข้าอยู่ดี เหมือนอย่างที่เจ้าไม่เชื่อข้า ในตอนที่ข้าบอกว่าเจ้าและครอบครัวจะต้องตาย”
หานเซิ่นอ้าปาก ครั้งนี้หานจิงจื่อไม่ได้หยุดเขาเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ นั่นเป็นเพราะคำถามที่หานเซิ่นคิดเอาไว้ถูกตอบเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาจึงไม่รู้ว่าจะถามอะไรดี
หานจิงจื่อยิ้ม เขายกไวน์ขึ้นดื่มและพูด “เลือดสีฟ้าในตัวเจ้าเป็นเพราะข้าเอง ข้าบอกให้จักรพรรดิมนุษย์มอบมันให้กับเจ้า”
“ทำไมกัน?” หานเซิ่นแปลกใจ เขาไม่ได้คาดคิดว่าจักรพรรดิมนุษย์นั้นจะมอบเลือดสีฟ้าให้กับเขา และตอนนี้ปรากฏว่ามันเป็นสิ่งที่หานจิงจื่อบอกให้จักรพรรดิมนุษย์ทำ
“มีแค่การทำแบบนั้นเจ้าถึงจะหยุดสิ่งไม่ดีได้” หานจิงจื่อพูด
“สิ่งไม่ดีอะไร? มันเกี่ยวกับเรื่องที่ครอบครัวของข้าถูกชะตากำหนดให้ต้องตายอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม
“ไม่ใช่แค่ครอบครัวของเจ้า แต่เป็นทั้งโลกใบนี้” หานจิงจื่อพูดอย่างจริงจัง
“จะบอกว่าข้าคือผู้กอบกู้อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นอยากจะหัวเราะ เขามองไปที่หานจิงจื่อราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นแค่คนขี้โกหก
“ไม่ เจ้าไม่ใช่ผู้กอบกู้” หานจิงจื่อพูด
“ไม่มีใครเป็นผู้กอบกู้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกชะตากำหนดให้ถูกทำลาย สิ่งที่พวกเราทำคือหยุดจุดจบจากการเป็นจุดจบ”
“นั่นหมายความว่ายังไง?” หานเซิ่นขมวดคิ้ว
หานจิงจื่อส่ายหัว “มันหมายความอย่างที่ข้าพูด มันมีสิ่งที่ถึงข้าอธิบายไป เจ้าก็ไม่เชื่ออยู่ดี จะยังไงก็ตามพวกเราต้องจัดการปัญหาเกี่ยวกับเลือดสีฟ้าในตัวเจ้าก่อน ดื่มยาเข้าไปเพื่อหยุดพลังของมันชั่วคราว หลังจากนั้นเจ้าไปหาหานหยี่เฟย มีเพียงแค่นางเท่านั้นที่จะมีวิธีควบคุมพลังเลือดสีฟ้าภายในตัวเจ้า”
“ข้าไม่จำเป็นต้องพึ่งพลังของเลือดสีฟ้า” หานเซิ่นพูด
“ไม่ เจ้าจำเป็นต้องมีมัน” หานจิงจื่อพูดอย่างมั่นใจ
“เจ้าจำเป็นต้องมีพลังของเลือดสีฟ้าเพื่อที่ฉินซิวจะไม่ฆ่าเจ้า”
“ฉินซิวถูกฆ่าตายไปนานแล้วไม่ใช่หรอ?” หานเซิ่นแปลกใจ
“มันจะเป็นเรื่องดีถ้าเขาตายไปแล้ว” หานจิงจื่อลุกขึ้นและมองออกไปที่สวนหลังบ้าน หลังจากนั้นเขาก็มองมาที่หานเซิ่นและพูด
“มีแค่พลังของเลือดสีฟ้าที่จะต่อสู้กับพลังของเลือดสีฟ้าได้ และถึงเจ้าจะเอาชนะไม่ได้ อย่างน้อยเจ้าก็มีโอกาสรอด ไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ เจ้ามีเลือดสีฟ้าในตัวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นอีก หานหยี่เฟยอยู่บนดาวโคลด์ ไปหานาง บอกนางว่าเจ้าเป็นใครและนางจะช่วยเหลือเจ้า”
หานเซิ่นมองไปที่หานจิงจื่อขณะที่มีความคิดมายมายผุดขึ้นมาในหัว บอกตามตรงจนถึงตอนนี้หานเซิ่นก็ยังคงคิดว่าชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าเป็นหานจิงจื่อตัวปลอม ถึงแม้เขาจะเป็นตัวจริง สิ่งที่เขาพูดก็เป็นอะไรที่ยากจะเชื่อได้
หานเซิ่นมองไปที่หานจิงจื่อและถาม “หลายคนบอกว่าคุณมีลูกไม่ได้ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น?”
“ไปหาหานหยี่เฟย นางจะมอบคำตอบทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”
หานจิงจื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูด “มันไม่มีเวลาแล้ว ร่มแดงกำลังมา เจ้าควรจะรีบไป”
“ร่มแดง? หมายถึงผู้หญิงที่อยู่กับจักรพรรดิมนุษย์น่ะหรอ? คุณกับจักรพรรดิมนุษย์มีความสัมพันธ์กันยังไง?” หานเซิ่นถาม
หานจิงจื่อมองหานเซิ่นและยิ้มออกมา ทันใดนั้นเขาก็ส่งหานเซิ่นกระเด็นออกไปด้านหลัง
โดยปกติแล้วหานเซิ่นควรจะล้มลงไปบนพื้นกระดานหินที่อยู่ด้านหลังของเขา แต่กระดานหินนั้นพลิกตัวและหานเซิ่นก็ตกลงไปในนั้น มันเหมือนกับว่าเขากำลังตกลงไปในเหวลึก
“เด็กน้อย จำเอาไว้ว่าไม่ว่ายังไงเจ้าต้องมีชีวิตรอด ถึงแม้จะสิ้นหวัง เจ้าก็ห้ามยอมแพ้ เจ้าต้องมีชีวิตต่อไป ทำแบบนั้นและครอบครัวของเจ้าก็จะมีความหวัง”
เสียงของหานจิงจื่อดังในหูของหานเซิ่น หานเซิ่นรู้สึกว่ามีพลังบางอย่างดึงเขาลงไปเรื่อยๆและเขาไม่สามารถหนีจากมันได้
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้หานเซิ่นไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ โดยปกติแล้วพลังนี้จะหยุดเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้หานเซิ่นไม่สามารถหยุดตัวเองจากการร่วงไปเรื่อยๆได้
