“กระจกสตาร์เกจส่องแสงไปยังอดีต มันย้อนเวลาเพื่อเผยสิ่งที่เกิดขึ้นในวันเวลาที่ผ่านมาแล้ว”
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม กระจกสตาร์เกจนั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไรสำหรับเขา แต่พลังของมันก็เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมอยู่ดี มันสามารถย้อนเวลาได้ และแค่พลังนั้นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากๆแล้ว
แต่ทว่าพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าและพระเจ้าคนอื่นมักจะหลีกเลี่ยงการเปิดเผยความจริงทั้งหมด พลังของกระจกสตาร์เกจนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก แต่มันมีข้อจำกัดถึงสิ่งที่จะแสดงออกมา และคนปกติก็ไม่สามารถใช้กระจกได้ง่ายๆเหมือนอย่างที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่า
แน่นอนว่าพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับเป่าเอ๋อ เขาจะให้เป่าเอ๋อเห็นแต่ความมหัศจรรย์ของกระจกสตาร์เกจเท่านั้น
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าสังเกตใบหน้าของเป่าเอ๋อขณะที่เขาแสดงพลังของกระจก ดวงตาของเป่าเอ๋อนั้นเบิกกว้าง ขณะที่เธอมองไปที่ภาพที่กำลังเล่นอยู่ในกระจกสตาร์เกจ แต่หลังจากที่มองดูอยู่สักพัก เธอก็ดูสับสน เธอพูดขึ้นว่า
“ลุง พลังนี้ที่บ้านของหนูเรียกว่ากล้องวิดีโอ พวกเรามีสิ่งของหลายอย่างที่จะแสดงภาพในอดีต อย่างดาต้าแพดและโทรศัพท์มือถือ มันยังมีโฮโลแกรมและเครื่องมืออื่นๆที่คล้ายกันอยู่อีก ถ้าลุงชอบมันมากขนาดนั้น หนูจะขอให้พ่อช่วยซื้อกล่องวิดีโอที่ดีที่สุดให้กับลุง มันจะแสดงภาพที่สวยงามและชัดเจนกว่ากระจกบานนี้ คิดซะว่ามันเป็นของตอบแทนที่ลุงมอบอัญมณีนี้ให้กับหนู”
เป่าเอ๋อมองพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าราวกับว่าเธอกำลังมองบางคนที่ล้าสมัย พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ารู้สึกว่ากล้ามเนื้อบริเวณแก้มของเขากระตุก
เขาอยากจะฆ่าเป่าเอ๋อซะตรงนี้ แต่เขาอดกลั้นความโกรธเอาไว้และพูดขึ้นว่า
“นี่ไม่ใช่กล้องวิดีโอ หนูจะย้อนเวลาได้ มันจะแสดงอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นในอดีตให้หนูดู”
“มันแตกต่างอย่างไง?” เป่าเอ๋อเอนหัวอย่างสับสน
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ากำลังจะอธิบาย แต่หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกตัวว่ามันอาจจะเป็นแนวคิดที่ยากเกินไปสำหรับเด็กคนหนึ่ง การเดินทางข้ามเวลาเป็นเรื่องที่ซับซ้อน และการจะอธิบายถึงความแตกต่างระหว่างเรื่องนั้นกับการใช้กล้องวิดีโอเพื่อบันทึกเหตุการณ์ในอดีตดูจะเป็นอะไรที่ยากเกินไป
“ไม่เป็นไรถ้าหนูไม่สนใจพลังนี้ กระจกสตาร์เกจยังมีพลังที่สุดยอดอย่างอื่นอยู่อีก”
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าไม่รู้จะอธิบายยังไง ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนไปพูดถึงด้านอื่นที่น่าสนใจของกระจกสตาร์เกจแทน
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าหมุนหน้าปัดที่เหมือนกับเข็มทิศ และกระจกก็เริ่มจะเรืองแสงที่วูบวาบ
ในจังหวะต่อมา ผิวของกระจกก็แสดงภาพที่ต่างอออกไป ต้นไม้ดารายังคงอยู่ที่ใจกลางของรูปภาพ แต่มันไม่ได้มีแมลงดาราหรือหานเซิ่นอยู่
ภาพในวิดีโอ มีชายที่มีร่างกายของมนุษย์และหัวของสิงโตอยู่คนหนึ่ง เขาคนนั้นกำลังเด็ดผลไม้ดารา
ครั้งนี้ภาพวิดีโอนั้นสั้นมากๆ ชายหัวสิงโตคนนั้นเด็ดผลไม้อยู่ไม่กี่วินาทีก่อนที่ภาพจะหายไป
“นั่นคืออะไร?” เป่าเอ๋อถามด้วยความสับสน
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าตอบกลับไปว่า “นี่คือพลังที่แท้จริงของกระจกสตาร์เกจ มันเผยอนาคตข้างหน้า ภาพที่หนูเพิ่งจะเห็นไปคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ อีกไม่นานมันจะมีสิ่งมีชีวิตหัวสิงโตมาเก็บผลไม้ดารา ทุกอย่างที่หนูเห็นในกระจกจะเกิดขึ้นจริง”
“ลุงเป็นผู้กำกับภาพยนตร์อย่างนั้นหรอ?” เป่าเอ๋อมองไปที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าด้วยท่าทางสงสัย
กล้ามเนื้อบริเวณแก้มของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่ากระตุก เขายับยั้งความอยากจะฆ่าเด็กเวรคนนี้และตอบไปว่า
“ผู้กำกับ? ลุงไม่ได้จ้างคนให้มาถ่ายภาพพวกนี้ ลุงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆนี้เป็นใคร สิ่งที่กระจกสตาร์เกจแสดงให้หนูเห็นเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต”
“อ้า มันมองเห็นอนาคต? พลังของมันมหัศจรรย์ขนาดนั้นเลย?”
ในที่สุดเป่าเอ๋อก็ดูประหลาดใจ เธอจ้องมองไปที่กระจกสตาร์เกจด้วยดวงตาที่เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อเห็นใบหน้าของเป่าเอ๋อ พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เขาหัวเราะและพูด
“นี่เป็นหนึ่งในสมบัติขั้นทรูก็อตที่ดีที่สุด หนูแค่ต้องพูดออกมาว่าหนูต้องการมัน และลุงจะมอบมันให้กับหนู”
“ลุงพูดจริงอย่างนั้นหรอ? ลุงเป็นคนดีจริงๆ” เป่าเอ๋อมองพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าด้วยความประหลาดใจ
“หนูต้องการมันใช่ไหม?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูด
เป่าเอ๋ออ้าปาก เมื่อดูจากสีหน้าของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะพูดออกมา นี่ทำให้พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ารู้สึกมีความสุข ถ้าเป่าเอ๋อพูดสามคำว่า “หนูต้องการมัน” มันก็จะถือว่าเธอทำการอธิษฐานกับเขา
หลังจากนั้นเขาก็จะสามารถควบคุมชะตากรรมของเธอ และส่วนเรื่องของกระจกสตาร์เกจ เขาก็ไม่จำเป็นต้องมอบมันให้กับเธออีกต่อไป มันมีวิธีการหลายอย่างที่จะบิดเบือนคำอธิษฐานของคนๆหนึ่ง และพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็ได้คิดข้ออ้างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
แต่หลังจากที่เป่าเอ๋อเปิดปาก เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเธอกปิดปากลงอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรอย่างนั้นหรอ?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าถามอย่างใจคอไม่ดี การถูกบังคับให้รอคอยแบบนี้เหมือนกับการมีอาการคัน แต่ไม่สามารถเกาได้
เป่าเอ๋อดูตื่นเต้นเล็กน้อย เธอคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้และเกือบจะหัวเราะออกมา พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ามองเป่าเอ๋อด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าตลกกับสถานการณ์ในตอนนี้ มันทำให้เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ตัวเองมองข้ามไป
“ลุง กระจกนี่ทำนายอนาคตได้อย่างนั้นใช่ไหม?” เป่าเอ๋อถามขึ้นมา
“ใช่แล้ว” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดพร้อมกับพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นมันทำนายหมายเลขของลอตเตอรี่สากลงวดต่อไปได้ใช่ไหม? มันจะทำให้หนูถูกรางวัลได้สินะ” เป่าเอ๋อมองพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าด้วยความตื่นเต้น
หลายเผ่าพันธุ์มีลอตเตอรี่ ดังนั้นพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าจึงคุ้นเคยกับแนวคิดของมัน ลอตเตอรี่สากลที่มีชื่อเสียงนั้นถูกจัดทำขึ้นโดยเผ่าพันสมบัติ
ตั๋วลอตเตอรี่มีราคาถูก แต่ถ้าใครคนหนึ่งถูกรางวัล พวกเขาก็จะได้รับเหรียญของเผ่าพันสมบัติเป็นพันล้านเหรียญ
พันล้านเหรียญของเผ่าพันสมบัตินั้นมีมูลค่ามากขนาดไหนอย่างนั้นหรอ? มันมากพอจะซื้อสมบัติระดับเทพเจ้าขั้นต่ำจากเผ่าพันสมบัติโดยตรงได้เลย
ในตอนนี้รางวัลของลอตเตอรี่สากลเพิ่มสูงขึ้นจนไปอยู่ที่พันล้านเหรียญ ใครก็ตามที่ถูกรางวัลจะได้รับเงินทั้งหมดไปโดยที่ไม่ต้องจ่ายภาษีใดๆ
ตลอดหลายปีได้มีสิ่งมีชีวิตมากมายทำการอธิษฐานเกี่ยวกับลอตเตอรี่สากล และพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็มีวิธีการหลายอย่างที่จะทำให้พวกเขาถูกรางวัล แต่ทว่ากระจกสตาร์เกจนั้นไม่ได้มีฟังก์ชั่นแบบนั้นอยู่ กระจกสตาร์เกจทำนายได้แค่อนาคตที่จะเกิดขึ้นในตำแหน่งเฉพาะที่มันถูกใช้งานเท่านั้น แถมอนาคตที่มันแสดงออกมายังเป็นอะไรที่ถูกสุ่มขึ้น ผู้ใช้ไม่สามารถเลือกความใกล้ไกลของอนาคตที่ถูกแสดงได้
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าไม่มีหนทางจะเพิ่มพลังแบบนั้นเข้าไปกับกระจกสตาร์เกจ ดังนั้นเขาจึงพูดอะไรไม่ออก
“ลุงไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับลอตเตอรี่สากลอย่างนั้นหรอ? มันเป็นตั๋วเล็กๆที่มีหมายเลขอยู่บนตั๋ว ถ้าลุงถูกรางวัล ลุงก็จะซื้ออาหารและเสื้อผ้าได้เยอะมากๆ”
เป่าเอ๋อคิดว่าพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอาจจะไม่รู้เกี่ยวกับลอตเตอรี่สากล ดังนั้นเธอจึงพยายามจะอธิบายเกี่ยวกับมัน
“กระจกสตาร์เกจเป็นสมบัติขั้นทรูก็อต มันมีเกียรติมากเกินกว่าจะนำใช้ทำอะไรแบบนั้น” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูด
“มันทำเรื่องนั้นไม่ได้อย่างนั้นหรอ?” เป่าเอ๋อดูผิดหวัง หลังจากนั้นเธอก็คิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างได้และถาม
“ถ้าอย่างนั้นมันทำนายได้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในหนังสือเรื่องรักของท่านประธานผู้เอาแต่ใจ? หนูดูมันก่อนที่มันจะออกมาได้ไหม?”
“มันคืออะไร?” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าดูงุนงง
“มันเป็นผลงานของนักเขียนนิยายที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง นิยายของเขาดีมากๆ แต่นักเขียนนั้นทำงานช้า มันเพิ่งจะออกมาเพียงแค่เจ็ดเล่มเท่านั้น หนูอยากรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป กระจกสตาร์เกจนี้ทำนายได้ไหม?” เป่าเอ๋อมองพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอย่างมีความหวัง
“เรื่องนี้…” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดอะไรไม่ออก กระจกสตาร์เกจไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ ถึงแม้กระจกจะสามารถเผยการทำงานของผู้เขียนขณะที่เขากำลังเขียนนิยายเล่มต่อไปได้ แต่มันก็จะไม่แสดงอะไรมากนัก ในกรณีที่ดีที่สุด เป่าเอ๋อก็จะได้เห็นแค่งานเขียนของเขาแบบผ่านๆเท่านั้น
