‘ดูเหมือนว่าเราจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำการอธิษฐาน’ หานเซิ่นเริ่มคำนึงถึงคำอธิษฐานที่จะขอ ครั้งก่อนที่เขาทำการอธิษฐานในหอคอยแห่งโชคชะตาของเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิง ดวงตาของรูปปั้นถูกทำลาย ถ้าเกิดเขาทำการอธิษฐานแบบเดิมออกไป บางทีผลลัพธ์ก็อาจจะเป็นเหมือนกัน
แต่ถึงดวงตาของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าจะระเบิด มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขามากนัก เพราะรูปปั้นจะยังคงมีพลังอยู่
‘ไม่ว่าเราจะทำการอธิษฐานอะไร นอกซะจากชุดเกราะคริสตัลสีดำจะโจมตีเขา อายุขัยของเราก็จะถูกเอาไป แบบนั้นทำไมเราไม่ถามคำถามที่อยากรู้มาตลอดแทนล่ะ? อย่างน้อยๆเราก็จะได้รับข้อมูลที่มีประโยชน์จากเรื่องนี้’
หานเซิ่นคิด หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าและถาม “คำอธิษฐานของข้าเป็นคำถามได้ไหม?”
“แน่นอน ข้าทำได้ทุกสิ่ง ข้าจะตอบคำถามของเจ้า” พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูด
“ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าและข้าเหมือนกันหรือเปล่า? เจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตของจักรวาลนี้? หรือว่าเจ้ามาจากนอกจักรวาลกันแน่? และไม่ว่าคำตอบจะคืออะไร ข้าก็อยากรู้ว่าพระเจ้ากำเนิดจากที่ไหน?” หานเซิ่นพูด
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ามองหานเซิ่นและพูด “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าต้องการถามคำถามเหล่านี้กับข้า? มันดูเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์สำหรับเจ้า”
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่ได้ขาดอะไร แต่ข้าสงสัยเกี่ยวกับเจ้า ถ้าเจ้าอยากจะให้ข้าทำการอธิษฐาน ข้าก็อยากจะรู้คำตอบของเรื่องนี้” หานเซิ่นพูด
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ามองหานเซิ่นและขมวดคิ้ว “มันมีทั้งหมดสามคำถาม ข้าจะตอบแค่คำถามเดียว”
หานเซิ่นมองไปที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าอยู่นาน หลังจากนั้นเขาก็ถามออกมา “ได้โปรดบอกข้ามาว่าเจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตของจักรวาลนี้หรือไม่?”
หานเซิ่นสงสัยมาตลอดว่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้านี้มาจากจีโนฮอลล์ เพราะแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งอย่างแอนเชี่ยนท์วอเทอร์ก็อตก็ยังถูกฆ่าตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว พลังของอะไรก็ตามที่อยู่ภายในนั้นเป็นอะไรที่น่าตกใจเกินไป นอกจากเหล่าคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าแล้ว หานเซิ่นก็คิดไม่ออกว่าจะมีสิ่งมีชีวิตไหนที่มีพลังมากขนาดนั้น
แต่ถ้าหานเซิ่นถามพระเจ้าไปว่าเขามาจากที่ไหน พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็จะตอบโดยการบอกชื่อสถานที่ที่เขาไม่รู้จัก ถ้าหานเซิ่นไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับที่แห่งนั้นมาก่อน แบบนั้นเขาก็จะไม่รู้ว่ามันอยู่ในจักรวาลนี้หรือไม่ ดังนั้นสุดท้ายหานเซิ่นจึงตัดสินใจถามคำถามที่ง่ายที่สุด เขาต้องการยืนยันว่าพระเจ้านี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่มาจากจักรวาลจีโนหรือไม่ นี่เป็นรากฐานของคำถามทั้งหมดที่หานเซิ่นอยากรู้ ด้วยการมีรากฐาน เขาก็จะสามารถตั้งสมมติฐานขึ้นมาได้ นี่ถือเป็นอะไรที่สำคัญมากๆ
ครั้งนี้พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าไม่ได้ลังเล เขาตอบคำถามไปตรงๆ
“ไม่ ข้าเป็นพระเจ้า ข้ามาจากสถานที่ของพระเจ้า”
เมื่อหานเซิ่นได้ยินคำตอบนี้ เขาก็พยักหน้า วิธีการที่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าพูดออกมานั้นเป็นอะไรที่คลุมเครือ บางทีเขาจงใจจะบิดเบือนคำตอบ แต่หานเซิ่นก็ยังคงได้รับคำตอบที่เขาต้องการ
พระเจ้าไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มาจากจักรวาลจีโน อย่างน้อยๆคำตอบนี้ก็ทำให้หานเซิ่นสามารถยืนยันได้ว่าพระเจ้าที่เขาเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้เป็นบางสิ่งที่มากไปกว่ายอดฝีมือระดับเทพเจ้า สิ่งมีชีวิตนี่เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่มากกว่านั้น คนพวกนี้เรียกตัวเองว่าเป็นพระเจ้า แต่หานเซิ่นคิดว่าพวกเขาเป็นเหมือนกับปีศาจมากกว่า
เมื่อหานเซิ่นได้รับคำตอบนี้ เขาก็รู้สึกว่าพลังชีวิตของตัวเองเริ่มจะเบาบางลงไป พลังของเขาถูกดูดไปอย่างรวดเร็วจนมันดูดร่างกายของเขาเข้าไปหาพระเจ้าแห่งความว่างเปล่า
หานเซิ่นเคยประสบกับอะไรแบบนี้มาก่อน เขารู้ว่ามันเป็นอายุขัยของเขาที่กำลังลดลง แต่ครั้งนี้มันลดลงเร็วยิ่งกว่าตอนที่เขาทำการอธิษฐานครั้งแรก เขาสามารถเห็นอายุขัยของตัวเองลดลงราวกับหิมะถล่ม
ในชั่วครู่อายุขัยกว่าศตรวรรษก็หายออกมาจากร่างกายของหานเซิ่น และการดูดอายุขัยก็ยังคงไม่หยุดลงแค่นั้น ตอนนี้หานเซิ่นสูญเสียอายุขัยอย่างรวดเร็วขึ้นไปอีก
หานเซิ่นเตรียมตัวจะยอมเสียอายุขัยไป ดังนั้นเขาไม่รังเกลียดที่จะเสียสละอายุขัยหลายปี เพราะยังไงซะการเอาความลับจากปากของคนที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
แถมหานเซิ่นยังได้รับอายุขัยเสริมมาจากรูปปั้นของพระเจ้าคนก่อนหน้านี้แล้ว เขายอมรับการสูญเสียแบบนี้ได้
แต่วินาทีต่อมา ชุดเกราะคริสตัลสีดำภายในจิตก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา ขณะที่หานเซิ่นกำลังสูญเสียอายุขัยไป ชุดเกราะคริสตัลสีดำก็ระเบิดพลังออกมา และพลังนั้นก็แพร่กระจายไปทั่วร่างของหานเซิ่น
พลังของชุดเกราะคริสตัลสีดำให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาด มันเหมือนกับว่ามีพลังชีวิตของใครบางคนกำลังห่อหุ้มตัวของเขา
หานเซิ่นคุ้นเคยกับพลังชีวิตนี้ เขาพยายามคิดเกี่ยวกับมันและในที่สุดเขาก็จำได้ว่าพลังชีวิตนี้จากที่ไหน มันเป็นพลังชีวิตเดียวกันกับที่เขาสัมผัสได้ในตอนที่ชุดเกราะคริสตัลสีดำระเบิดรูปปั้นของพระเจ้าคนก่อน
หานเซิ่นไม่มีเวลาจะคิด ชุดเกราะคริสตัลสีดำเรืองแสงและออกมาจากจิตด้วยตัวเอง หลังจากนั้นมันก็ชกใส่พระเจ้าแห่งความว่างเปล่าที่กำลังนั่งอยู่บนแท่นหิน
พระเจ้าแห่งความว่างเปล่ากำลังดูดอายุขัยของหานเซิ่นอย่างรื่นเริงโดยที่ไม่ได้รู้สึกตัวถึงภัยที่กำลังมา ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่ได้ระวังตัวกับการโจมตีอย่างกะทันหัน
ปัง!
ภายใต้พละกำลังมหาศาลของชุดเกราะคริสตัลสีดำ ร่างกายของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าแตกเป็นเสี่ยงๆ และอายุขัยก็รั่วไหลออกมาจากรูปปั้นที่พังทลาย
“อายุขัย +1… อายุขัย +1…”
เสียงประกาศอายุขัยเพิ่มขึ้นดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมา พลังใหม่ที่เข้าไปในร่างกายของหานเซิ่นยืดอายุขัยของเขาออกไปอีก
หลังจากที่รูปปั้นถูกทำลาย ภายในห้องโถงแห่งหนึ่งของดินแดนที่ว่างเปล่า ดวงตาของพระเจ้าแห่งความว่างเปล่าก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ
“พลังชุดเกราะนภา… พระเจ้าแห่งนภา… นี่ข้าแค่ทำลายดวงตาตุ๊กตาเทพของเจ้า เจ้ากล้าดียังไงมาทำลายตุ๊กตาเทพของข้า! มันจะไม่จบเพียงแค่นี้…”
หานเซิ่นไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่สิ่งที่เขาทำลงไปนั้นทำให้เกิดการต่อสู้ระหว่างพระเจ้าทั้งสอง
เมื่อชุดเกราะคริสตัลสีดำกลับเข้าไปในจิตของหานเซิ่น หานเซิ่นก็ได้รับอายุขัยเพิ่มมากกว่าหนึ่งพันปี
“ดูเหมือนว่าถ้าอยากจะร่ำรวยในชั่วค่ำคืน การฆ่าพระเจ้าถือเป็นหนทางที่เหมาะสม” หานเซิ่นดีใจกับผลลัพธ์ที่ออกมา เพราะยังไงซะเขาก็เพิ่งจะได้รับอายุขัยมาเพิ่มและเขายังได้รับพลังชีวิตมาอีก ในตอนนี้ทั้งร่างกายของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตที่น่ากลัว
หานเซิ่นไม่กล้าจะอยู่ในหอคอยแห่งโชคชะตานานกว่านั้น เขาอุ้มหลี่เคอเอ๋อขึ้นมาและรีบลงบันไดไป ครั้งนี้เมื่อเขาไปถึงชั้นแรก เขาก็เห็นประตูที่จะนำเขาออกไปข้างนอก
“เกิดอะไรขึ้น?” ในที่สุดหลี่เคอเอ๋อที่สลบไปก็ตื่นขึ้นมา
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้แก่นั่นแปลกมากๆ หลังจากที่เจ้าโจมตีใส่เขา เจ้าก็ถูกส่งกระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงและสลบไป แต่หลังจากนั้นเขาเองก็แตกเป็นชิ้นๆ” หานเซิ่นโกหกหลี่เคอเอ๋อ
“เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นได้ยังไง?” หลี่เคอเอ๋อมองหานเซิ่นด้วยความสงสัย เธอไม่เชื่อเรื่องที่เขาพูด แต่เธอไม่แน่ใจว่าเขาโกหกหรือไม่ เธอกลับเข้าไปที่ชั้นบนสุดและเธอก็เห็นรูปปั้นแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างที่หานเซิ่นบอก
