ถ้ารางวัลที่ได้รับเป็นอะไรที่มีค่ามากพอ หานเซิ่นก็จะเป็นคนที่อดทดมากๆ เขานั่งลงใกล้ๆกับทะเลสาบและไม่ขยับไปไหนเป็นเวลากว่าครึ่งวัน ความจริงแล้วตลอดเวลาเขาไม่ได้ละสายตาไปจากทะเลสาบเลยแม้แต่น้อย เขาหวังว่าจะตกบางสิ่งขึ้นมาได้
เป่าเอ๋อควงดาบของเธอไปมาอย่างสนุกสนาน แต่หลังจากผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มเบื่อและเอามันไปเก็บไว้ในน้ำเต้าของเธอ หลังจากนั้นเธอก็กลับมานั่งข้างๆหานเซิ่นและมองไปที่ทะเลสาบ
หานเซิ่นอิจฉาอย่างมากที่เธอสามารถใช้ดาบทองคำได้ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ มันคล้ายคลึงกับในตอนที่เขาจำเป็นต้องใช้วินด์สตริง ถึงเขาจะยิงลูกธนูออกไปได้ในที่สุด แต่ถ้าให้เลือก เขาชอบใช้ธนูงูหกคอร์ที่ไม่ขัดคำสั่งของเขามากกว่า
“นี่ดาบทองคำเป็นเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในทะเลสาบนี้อย่างนั้นหรอ?”
หานเซิ่นสงสัย แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรที่ง่ายแบบนั้น ถ้ามันเป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับสมบัติระดับเทพเจ้า เผ่าเวรี่ไฮก็คงจะไม่พ่ายแพ้ต่อเซเคร็ดในอดีต
ในขณะที่หานเซิ่นกำลังครุ่นคิด เขาก็รู้สึกว่าเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์กระตุก
“ตกอะไรบางอย่างได้แล้ว!” หานเซิ่นดีใจ เขาเริ่มดึงเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์กลับมาอย่างเร่งรีบ แต่ทว่ามันไม่ได้หนักเหมือนก่อนหน้านี้ ดังนั้นอะไรก็ตามที่เขาตกได้จะต้องเป็นอะไรที่เบากว่า หานเซิ่นคิดกับตัวเอง ‘ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ดาบใหญ่อีกเล่มหนึ่ง มันเป็นมีดอย่างนั้นหรอ? หรือบางทีมันอาจจะเป็นลูกธนู?’
เป่าเอ๋อเข้ามาช่วยหานเซิ่นดึงสายด้วยความดีใจ ไม่นานพวกเขาก็ดึงบางสิ่งขึ้นมาจากเมฆหมอก เหมือนกับครั้งก่อนในตอนที่พวกเขาดึงบางสิ่งขึ้นมาจากทะเลสาบ มันให้ความรู้สึกราวกับว่ายางยืดถูกตัดขาด และพวกเขาก็เด้งกลับไปด้านหลัง
แต่ทว่าครั้งนี้หานเซิ่นตั้งตัวทันและไม่ล้มไปเหมือนกับครั้งก่อน เขาจ้องมองไปที่สิ่งที่ติดขึ้นมากับเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์
“นี่มันคืออะไรกัน?” หานเซิ่นมองเห็นก้อนกระดาษสีเหลืองที่ดูเก่าๆอยู่ที่ปลายของเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ เขายื่นมือออกไปดึงกระดาษออกมา
เมื่อเขานำมันมาดูใกล้ๆ เขาก็ยืนยันได้ว่ามันเป็นแผ่นกระดาษจริงๆ
“ทะเลสาบอันเดอร์เวิลด์นี้แปลกจริงๆ ทำไมเราถึงตกก้อนกระดาษขึ้นมาได้?” หานเซิ่นค่อยๆคลี่มันออกและสังเกตเห็นว่าบางสิ่งถูกวาดอยู่บนกระดาษ
หานเซิ่นเกือบจะกระอักเลือดออกมาเมื่อเห็นสิ่งที่วาดอยู่ข้างใน เขารีบปิดมันและดันหัวของเป่าเอ๋อไปทางอื่น เขาจะไม่ปล่อยให้เธอได้เห็นสิ่งที่ถูกวาดเอาไว้
“นี่มันอะไรกัน? ทำไมถึงตกภาพโป๊ขึ้นมาได้?” หานเซิ่นรู้สึกหดหู่
เป่าเอ๋อตกสมบัติซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าขึ้นมาได้ ขณะที่หานเซิ่นตกได้ภาพโป๊ หานเซิ่นยอมรับว่ามันเป็นอะไรที่งดงามมาก เขามองมันแค่แว๊บเดียว แต่จมูกของเขาก็เกือบจะมีเลือดกำเดาไหลออกมา
‘ดูเหมือนว่าสิ่งที่ตกขึ้นมาได้นั้นไม่แน่นอน ถ้าไม่ว่าใครคนไหนก็ตกสมบัติระดับเทพเจ้าขึ้นมาได้ เผ่าเวรี่ไฮก็คงจะร่ำรวยมากๆ’ หานเซิ่นคิดว่านี่อยู่ในความคาดเดา
แต่ตราบใดที่มันยังมีโอกาสที่จะตกได้สมบัติระดับเทพเจ้า หานเซิ่นก็ไม่คิดจะพลาดโอกาสนี้ไป ด้วยเหตุนั้นเขาจึงหย่อนเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ลงไปในทะเลสาบและกลับไปรอคอยอย่างอดทนอีกครั้ง
ครั้งนี้มันใช้เวลาไม่นานมากก่อนที่สายจะกระตุกอีกครั้ง มันเพิ่งจะผ่านไปแค่หนึ่งชั่วโมงในตอนที่เส้นไหมอันเดอร์เวิลด์เริ่มเคลื่อนไหว
หานเซิ่นดีใจและรีบดึงสายขึ้นมา เป่าเอ๋อเข้ามาช่วยเขาอีกครั้ง ขณะที่พวกเขาร่วมมือกัน หานเซิ่นก็ภาวณา “มอบสมบัติระดับเทพเจ้าให้กับฉัน… มอบสมบัติระดับเทพเจ้าให้กับฉัน…”
บางสิ่งลอยขึ้นมาจากทะเลสาบ และเมื่อหานเซิ่นได้เห็นมัน ใบหน้าของเขาก็ดูผิดหวังอย่างมาก
มันเป็นกระดาษอีกแผ่นหนึ่ง มันดูคล้ายคลึงกับกระดาษแผ่นก่อนที่เขาตกขึ้นมาได้
เมื่อเขาได้กระดาษมาอยู่ในมือ เขาก็พบว่ามันเป็นกระดาษสีเหลืองที่ดูเก่าๆเหมือนกับกระดาษแผ่นก่อน
เขาหันหัวเป่าเอ๋อไปทางอื่นก่อนที่เขาจะคลี่กระดาษเก่านั้นออกและเห็นภาพโป๊อีกภาพหนึ่ง
แต่ภาพนี้นั้นแตกต่างไปจากภาพก่อนหน้า ผู้คนที่ถูกวาดเป็นคนเดิม แต่พวกเขาอยู่ในท่วงท่าที่ต่างไปจากเดิม
“เวรเอ้ย! นี่พวกมันถูกวาดเป็นหนังสือเล่มหนึ่งเลยหรือยังไง?” หานเซิ่นรู้สึกหดหู่
“พ่อ หนูอยากตกปลาด้วย” เป่าเอ๋อพูดขณะมองไปที่หานเซิ่น
“เอาสิ หนูลองตกดู” หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ส่งเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ให้กับเป่าเอ๋อ
เป่าเอ๋อรับเส้นไหมไปและนั่งลงที่ขอบของทะเลสาบ เธอจ้องไปที่ทะเลสาบอย่างตั้งใจราวกับว่าเธอกลัวจะพลาดโอกาสนี้
หานเซิ่นกลับไปทำการศึกษาวิชาจีโนที่ได้รับมา เขายังคงสนใจในการตกปลา แต่หลังจากที่ได้รับภาพโป๊สองภาพติดต่อกัน เขาก็ไม่มีอารมณ์จะตกปลาอีกต่อไป
วิชาเวรี่เรียลบอดี้เป็นวิชาจีโนชั้นสูง ขณะที่หานเซิ่นเริ่มฝึกมัน เซลล์ในร่างกายของเขาก็เริ่มชาราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต มันแพร่กระจายออกไปทุกซอกทุกมุมในร่างกายของเขา
แต่ผลของมันยังอ่อนมากๆ มันต้องใช้เวลาฝึกอีกนาน แต่เมื่อฝึกสำเร็จ ร่างกายของเขาก็จะเปลี่ยนไปเป็นอาวุธที่อันตราย
“พ่อ หนูตกอะไรบางอย่างได้!” เป่าเอ๋อตะโกนเรียกหานเซิ่น
หานเซิ่นเข้าไปช่วยเธอดึงสายขึ้นมา ครั้งนี้มันรู้สึกหนักมาก ทำให้หานเซิ่นคิดว่า ‘มันเป็นดาบใหญ่อีกเล่มอย่างนั้นหรอ?’
“พ่อ ครั้งนี้หนูจะได้อะไรนะ?” เป่าเอ๋อพูดด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ได้สนใจสิ่งของมีค่ามากนัก แต่ปริศนาของสิ่งที่เธอตกขึ้นมาได้นั้นเป็นอะไรที่ยั่วเย้าสำหรับเธอ
เธอมีจิตใจของนักพนันที่ชอบความตื่นเต้นจากสิ่งที่เธอจะได้รับ
“ดึงมันขึ้นมาและหนูจะได้เห็นมัน” หานเซิ่นช่วงเธอดึงขึ้นมา และไม่นานพวกเขาก็ดึงบางสิ่งขึ้นมาได้
สิ่งที่ออกมาจากเมฆหมอกลอยเป็นเส้นโค้งเหนือหัวพวกเขาราวกับสายรุ้ง มันเรืองแสงสว่างไสวราวกับเป็นดวงอาทิตย์
หานเซิ่นไม่เห็นมันเนื่องจากแสงสว่างเกินไป แต่เขาสัมผัสได้ถึงออร่าที่น่ากลัวของมัน
ปัง!
เมื่อสิ่งที่เรืองแสงสว่างไสวนั้นตกลงบนพื้น แสงก็ค่อยๆมัวลงไป ตอนนี้หานเซิ่นเห็นว่าของสิ่งนั้นไม่ได้ใหญ่โตเหมือนกับที่คิดเอาไว้ในตอนแรก จริงๆแล้วขนาดของมันค่อนข้างเล็ก มันโค้งเหมือนกับสายรุ้งและมีอัญมณีรูปดวงอาทิตย์ พระจันทร์และดวงดาวประดับเอาไว้ มันดูงดงามมากๆ
“นี่มันคืออะไรกัน” หานเซิ่นถามด้วยเสียงที่ฟังดูสับสน
“มันเป็นที่คาดผมที่สวยงาม” เป่าเอ๋อหยิบมันขึ้นมาคาดผมด้วยความดีใจ เธอหันกลับมามองหานเซิ่นและถาม “พ่อ หนูดูดีไหม?”
“ดี มันดูงดงามมากๆ” หานเซิ่นพูดขณะที่จ้องมองไปที่ที่คาดผม
“ที่คาดผมอย่างนั้นหรอ? ดูเหมือนไม่ว่าอะไรก็ถูกตกจากทะเลสาบนี่ได้ แต่เมื่อดูจากพลังของมันแล้ว ของสิ่งนี่ต้องเป็นอะไรที่พิเศษ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอะไรที่ค่อนข้างง่ายที่จะได้รับสมบัติที่ล้ำค่าจากทะเลสาบนี่”
หานเซิ่นรู้สึกอยากจะลองดูอีกสักครั้ง เขาพูดกับเป่าเอ๋อ “เป่าเอ๋อ พวกเรามาผลัดกันตกปลาเป็นยังไง?”
เป่าเอ๋อได้รับที่คาดผมที่สวยงามมา และเธอก็ดูมีความสุข เธอพยักหน้าและส่งเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ให้กับหานเซิ่น
หลังจากนั้นหานเซิ่นและเป่าเอ๋อก็ผลัดกันตกปลา
“เร็วเข้า! มอบสมบัติให้กับฉัน…” หานเซิ่นพูดขณะดึงสายขึ้นมา
กระดาษสีเหลืองอีกแผ่นถูกดึงขึ้นมาจากทะเลสาบ
“อ้า นี่มันคืออะไรกัน? มันดูสวยงามมากๆ!” เป่าเอ๋อพูดด้วยเสียงที่ตื่นเต้น
กระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่ง…เสียงตื่นเต้นของเป่าเอ๋อ…กระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่ง…เสียงตื่นเต้นของเป่าเอ๋อ… เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆบนฝั่งของทะเลสาบอันเดอร์เวิลด์
