หานเซิ่นยอมรับแรดไม้สปิริตเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนในการสังหารซีโน่เจเนอิคระดับเทพ
อวี้คุนพกแรดไม้สปิริตติดตัวตลอดร้อยปีที่ผ่านมา แต่เขาไม่เคยมีโอกาสได้เข้าใจสิ่งที่อยู่ข้างใน และหลังจากสูญเสียความหวังที่จะได้เรียนรู้ความลับของมัน ในที่สุดเขาก็ยินดีจะใช้มันเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนกับการสังหารซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้า
ถ้าอวี้คุนได้รับยีนซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้ามา เขาก็สามารถใช้มันเพื่อทำให้ตัวเองกลายเป็นระดับเทพเจ้าได้ ส่วนการจะเก็บแรดไม้สปิริตเอาไว้เป็นเครื่องประดับนั้นเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์
ในตอนแรกอวี้คุนอยากจะมอบมันให้กับทายาทของเขา แต่ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาตายไปในอุบัติเหตุ
‘เป็นผู้ชายที่น่าสงสารอะไรขนาดนี้’ หานเซิ่นคิดขณะที่มองดูแรดไม้สปิริตที่อวี้คุนมอบให้ มันเป็นของเขาไม่ว่าเขาจะทำสำเร็จหรือไม่
ลักษณะนิสัยของหานเซิ่นค่อนข้างแปลก ถ้าคนอื่นพยายามจะหลอกลวงเขา เขาก็จะไม่ปล่อยให้คนพวกนั้นรอดตัวไปได้ไม่ว่ายังไง แต่สำหรับคนอย่างอวี้คุนที่ยินดีจ่ายล่วงหน้า เขาก็จะช่วยอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
แรดไม้สปิริตเป็นอะไรที่งดงามมากๆ มันแวววาวเหมือนกับหยก และถึงมันจะทำขึ้นมาจากไม้ มันก็หนักยิ่งกว่าทองคำ
สิ่งที่น่าแปลกที่สุดก็คือหานเซิ่นสัมผัสไม่ได้ถึงพลังของแรดสปิริตไม้ มันดูเหมือนกับไม้แกะสลักปกติ มันไม่ได้ดูเป็นเหมือนสิ่งที่ทำขึ้นมาจากไม้ระดับเทพเจ้าขั้นบัตเตอร์ฟลาย
หานเซิ่นไม่คิดว่าอวี้คุนจะมอบของปลอมให้กับเขา นั่นเป็นเพราะเขาได้ลองทดสอบมันเรียบร้อยแล้ว เขาลองพยายามจะทำลายรูปปั้นน้อยๆนี้ แต่มันไม่บุบสลายหรือแตกร้าวเลย นั่นเป็นเครื่องยืนยันว่ามันเป็นระดับเทพเจ้า แต่ถึงผิวของมันจะทนทานและงดงามมากๆ แต่มันก็ไม่ได้ปลดปล่อยพลังอะไรออกมา
“นั่นหมายความว่าแรดไม้สปิริตนี้ไม่มีพลังอย่างนั้นหรอ? ถ้าเราเปิดมันออกและเรียนรู้ความลับของมัน เราจะได้รับพลังนั้นมาเป็นของตัวเองไหมนะ?” หานเซิ่นสงสัยขณะที่จ้องไปที่แรดไม้สปิริต
งานแกะสลักของแรดไม้สปิริตนั้นดูเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ แต่มันไม่มีตัวอักษรหรือสัญลักษณ์อะไรถูกเขียนเอาไว้ มันไม่มีร่องรอยของจิตวิญญาณถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลังเช่นกัน หานเซิ่นพยายามใช้อาณาเขตตงเสวียนและวิญญาณอสูรผีเสื้อเนตรม่วงเพื่อตรวจสอบมัน แต่เขาก็ไม่พบอะไร
ไม่ว่าหานเซิ่นจะมองดูมันยังไง มันก็ดูเหมือนกับรูปปั้นแกะสลักธรรมดาๆ นอกจากวัสดุที่ถูกใช้แล้ว เขาก็ไม่สังเกตเห็นอะไรที่พิเศษเกี่ยวกับมัน
ขณะที่หานเซิ่นกำลังตรวจสอบแรดไม้สปิริตอยู่นั้น เป่าเอ๋อนั้นปีนขึ้นมาอยู่บนไหล่ของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอจ้องไปที่แรดไม้สปิริตในมือของเขา
“พ่อกำลังถืออะไรอยู่?” เป่าเอ๋อถาม
“รูปปั้นไม้นี่มีความลับอยู่ภายใน แต่พ่อไม่รู้ว่ามันคืออะไร” หานเซิ่นพูด
“ให้หนูดูมันหน่อย” เป่าเอ๋อแย่งแรดไม้สปิริตไปจากมือของหานเซิ่น หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเขย่าแรดไม้สปิริต
ทันใดนั้นหานเซิ่นก็สังเกตเห็นแสงสีเหลืองที่เหมือนกับแสงจันทร์ส่องออกมาจากดวงตาของรูปปั้น แสงนั่นฉายไปบนกำแพงและเผยให้เห็นข้อความบางอย่าง
“เป่าเอ๋อ หนูทำแบบนั้นได้ยังไง?” หานเซิ่นถามด้วยความดีใจและประหลาดใจ เขามองดูเธออยู่ตลอด แต่เขาไม่รู้ว่าเธอทำให้แรดไม้สปิริตปล่อยแสงออกมาจากตาของมันได้ยังไง
เป่าเอ๋อแค่สัมผัสแรดไม้สปิริตไม่กี่วินาที และหานเซิ่นก็มองดูตำแหน่งที่เธอจับมันอย่างใกล้ชิด เขาเคยจับมันแบบเดียวกันกับเธอ แต่เขาไม่สามารถทำให้รูปปั้นฉายแสงออกมาได้
“มันง่ายมากๆ แค่ลูบหัวของมัน” เป่าเอ๋อพูดขณะที่ลูบหัวของแรดไม้สปิริต หลังจากนั้นแสงในดวงตาของมันก็หายไป
“ให้พ่อลองดูหน่อย” หานเซิ่นยื่นมือออกไปและลูบหัวของแรดไม้สปิริต แต่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เป่าเอ๋อยื่นมือออกไปและกดลงบนหัวของรูปปั้น ทำให้มันฉายแสงออกมาจากดวงตาอีกครั้ง การที่หานเซิ่นไม่สามารถทำให้แรดไม้สปิริตฉายแสงออกมาได้นั้นทำให้เขารู้สึกหดหู่
แต่เขาไม่มีเวลามามัวคิดหาคำตอบว่าทำไมเป่าเอ๋อถึงทำได้สำเร็จ ขณะที่เขาล้มเหลว เขาหันความสนใจไปที่การจดจำข้อความที่แรดไม้สปิริตแสดงออกมา มันเป็นวิชาที่เรียกว่าฮาร์ทคอนเน็คชั่น
หานเซิ่นจดจำวิชาจีโนนั้นเข้าไปในความทรงจำ แต่เขายังไม่พบว่าพลังที่ซ่อนอยู่ภายในไม้สปิริตอย่างที่อวี้จิงถูกพูด
“นี่หมายความว่าเราจะได้รับพลังจากแรดไม้สปิริตถ้าเราเรียนรู้วิชาจีโนนี้อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นคาดเดา หลังจากนั้นเขาก็เริ่มอ่านวิชาจีโนฮาร์ทคอนเน็คชั่นอย่างละเอียด
เนื่องจากชื่อของมันฟังดูค่อนข้างโรแมนติก หานเซิ่นจึงคาดเดาว่ามันน่าจะเป็นวิชาจีโนทางจิตใจ บางทีมันอาจจะมีคุณสมบัติเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล
แต่ไม่นานหานเซิ่นก็ค้นพบว่าตัวเองคิดผิดอย่างมหันต์ วิชาจีโนนั้นไม่เกี่ยวกับจิตใจเลยแม้แต่นิดเดียว จริงๆแล้วมันเป็นอะไรที่ค่อนข้างร้ายแรง มันเป็นวิชาจีโนที่จะรวบรวมพลังเพื่อปลดปล่อยออกมาในคราวเดียว
มันเหมือนกับการกระแทกของแรด พลังนั้นจะถูกรวบรวมเหมือนกับการพุ่งเข้าชาร์จของแรดที่รวบรวมพลังไปที่นอของมัน
แต่ผลที่ตามมาเป็นอะไรที่อันตราย หลังจากการโจมตีถูกปลดปล่อยออกมา ร่างกายของผู้ใช้ก็จะอ่อนแรงจนไม่สามารถใช้พวกมันได้อีก
‘นี่เป็นวิชาจีโนที่อันตรายมากๆ’ หานเซิ่นคิด
ถึงแม้วิชานี้จะไม่ได้มีพลังทำลายล้างเหมือนอย่างเบรกซิกซ์สกาย แต่มันก็เป็นเหมือนกับเข็มที่จะแทงทะลุผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง มันจะเป็นวิชาจีโนที่ทรงพลังมากถ้าใช้ในสถานการณ์ที่เหมาะสม
เบรกซิกซ์สกายนั้นต้องใช้ระยะไกล นอกซะจากผู้ใช้จะต้องการระเบิดตัวเองไปด้วย แต่ฮาร์ทคอนเน็คชั่นนั้นไม่ได้มีข้อจำกัดเรื่องระยะการโจมตี
“วิชาจีโนนี้เป็นเหมือนไพ่ตาย ถ้าเรากำลังเผชิญกับความเป็นความตาย เราควรใช้วิชาจีโนนี้เป็นการโจมตีสุดท้ายเพื่อปกป้องชีวิตของตัวเอง”
หลังจากที่หานเซิ่นอ่านมันจบ เขาก็ลองฝึกมัน ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรในการเรียนรู้พื้นฐานของวิชา แต่การจะฝึกจนเชี่ยวชาญนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
หานเซิ่นมอบขนมให้กับเป่าเอ๋อ แต่เธอดูไม่ดีใจเหมือนทุกครั้ง เธอไม่ได้ให้ความสนใจกับขนมมากนัก เธอหันมามองที่หานเซิ่นและพูด
“พ่อ หนูอยากจะไปที่เผ่าเวรี่ไฮกับพ่อ”
“การไปที่นั่นเป็นอะไรที่อันตรายเกินไป หนูควรจะเล่นกับอาอยู่ที่นี่”
หานเซิ่นไม่สามารถพาเป่าเอ๋อไปที่เผ่าเวรี่ไฮได้ เพราะถ้าเรื่องที่เขาเป็นสปายถูกเปิดเผยขึ้นมา มันก็เป็นเรื่องยากที่เขาจะหนี ซึ่งเขาไม่อยากให้เป่าเอ๋อเข้ามาพัวพันกับเรื่องนั้น
“ถ้าพ่อไม่พาหนูไป หนูจะไปหาแม่” เป่าเอ๋อพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ
“ใช่แล้ว หนูอยู่กับแม่ นั่นถือเป็นเรื่องที่ดี แบบนั้นหนูจะไปได้ที่โรงเรียนอนุบาล หนูชอบครูอนุบาลคนนั่นไม่ใช่หรอ? เธอชื่ออะไรนะ? โอ้ใช่แล้ว เธอชื่อหลวี่จึเหม่ย” หานเซิ่นพยักหน้า
เป่าเอ๋อยิ้มและพูด “หนูจะไม่ไปโรงเรียน แต่หนูจะไปฟ้องแม่”
“ฟ้องเรื่องอะไร?” หานเซิ่นมองเป่าเอ๋อด้วยความสนใจ เขาไม่คิดว่าตัวเองมีความลับอะไรที่ต้องปิดบัง
เป่าเอ๋อยกมือขึ้นและเริ่มใช้นิ้วเพื่อนับ “พี่ซู่อี พี่อี๋ซาและยังพี่เอ็กซ์ควิสิทคนนั้น…”
เป่าเอ๋อรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วว่าเธอมีนิ้วมือไม่มากพอจะนับได้หมด เธอกำลังจะพูดต่อ แต่หานเซิ่นหยุดเธอเอาไว้
“มันไม่มีอะไรระหว่างพ่อกับผู้หญิงพวกนั้น หนูขู่พ่อด้วยเรื่องนั้นไม่ได้”
“การเป็นหนึ่งกับจักรวาลจะไปมีประโยชน์อะไร มีแค่รอยยิ้มเท่านั้นที่เป็นนิรันดร์… หวังว่าครั้งต่อไปที่ข้าได้พบกับเจ้า ข้าจะได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า…” เป่าเอ๋อลอกเลียนโทนเสียงของหานเซิ่น เธอดูไร้เดียงสาขณะที่พูดต่อไปว่า
“พ่อรู้ไหมว่าหนูเป็นคนความทรงจำดีมากๆ หนูควรจะเอาเรื่องทั้งหมดนี่ไปเล่าให้แม่ฟัง เธอคงจะซาบซึ้งและมีความสุขมากๆ”
หลังจากนั้นเป่าเอ๋อก็นำเอาสมุดเล่มน้อยๆของเธอออกมา หานเซิ่นเห็นว่ามันเต็มไปด้วยการเขียนอย่างไม่เรียบร้อยของเด็ก มันเป็นรายมือของเป่าเอ๋อและพวกมันทั้งหมดก็คือสิ่งที่หานเซิ่นพูด
หานเซิ่นเหงื่อตก คำพูดเหล่านั้นไม่ได้ดูไม่เหมาะสมอะไร แต่ถ้าพวกมันถูกอ่านโดยขาดบริบทละก็ มันก็อาจจะเกิดปัญหาขึ้นมาได้
“เป่าเอ๋อ พ่อกับลูกควรจะสื่อสารกันดีๆ มันไม่ควรจะมีความขัดแย้งระหว่างพวกเราถูกไหม?” หานเซิ่นมองเป่าเอ๋อและสมุดน้อยๆของเธอ
เป่าเอ๋อเก็บสมุดไปและหัวเราะ “ใช่แล้ว! แบบนั้นหมายความว่าหนูตามพ่อไปที่เผ่าเวรี่ไฮได้แล้วใช่ไหม?”
