ทุกคนอึ้งไป พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หานเซิ่นรู้สึกเจ็บแสบในหัว เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวอักษรคำว่าน้ำถึงหยุดอยู่เหนือหัวของเขา
วินาทีต่อมา สัญลักษณ์คิงอิซบนหน้าผากของหานเซิ่นก็พุ่งออกไปราวกับลูกปืนใหญ่ มันพุ่งกลับขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายเข้าไปในใบไม้ด้านบนของต้นไม้กษัตริย์
“นี่มันอะไรกัน?” หานเซิ่นอึ้งไป
ทุกคนในสวนของกษัตริย์ยืนนิ่งราวกับก้อนหิน พวกเขาคิดว่าต้องตาฝาดไปแน่ๆ ดวงตาของพวกเขาทุกคนเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ต้นไม้กษัตริย์ตั้งอยู่ที่ศูนย์กลางของดินแดนเอ็กซ์ตรีมคิงมานานกว่าพันล้านปี แต่มันไม่เคยมีสัญลักษณ์คิงอิซไหนที่เห็นผู้รับและรีบกลับไป
“ฮ่าๆ! นี่มันตลกจริงๆ! ข้าหัวเราะหนักเกินไปแล้ว! พี่สิบหกเป็นคนตลกจริงๆ สัญลักษณ์คิงอิซที่หล่นลงมาหนีจากเงื้อมมือของเขา” องค์ชายสิบเก้าหัวเราะหนักจนน้ำตาไหลออกมา
คิงอิซคำว่าน้ำดูเหมือนกับผู้ชายบ้ากามที่เห็นผู้หญิงเซ็กซี่ มันรีบไล่ตามผู้หญิงคนนั้น แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้พอที่จะเห็นใบหน้าของเธอ มันก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่ากระต่ายตัวไหนๆ
“นี่…มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ไป๋หลิงซวงแปลกมต เธอไม่รู้เลยว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น
คุณหญิงมิร์เรอร์หลี่ตา “ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่ไป๋อี้ตัวจริง คิงอิซคำว่าน้ำถูกดึงดูดด้วยร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ แต่มันสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติเลยตัดสินใจหนีกลับไป ตอนนี้ข้าแน่ใจแล้วว่าเขาก็คือหานเซิ่น”
“นี่มันอะไรกัน? คิงอิซที่ร่วงลงมาหนีกลับไปได้อย่างนั้นหรอ?”
“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าไม่เคยเห็นอะไรเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน”
“องค์ชายสิบหกควรจะอับอายกับเรื่องนั้น เขาดูเหมือนกับเป็ดย่างที่คิดว่าตัวเองยังบินขึ้นได้”
“ฮ่าๆ! เขาคงจะเป็นคนแรกของเอ็กซ์ตรีมคิงที่ถูกคิงอิซวิ่งหนีไปแบบนั้น”
องค์ชาย องค์หญิงและเหล่าราชองครักษ์ต่างก็พากันหัวเราะออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นอะไรแบบนี้
หานเซิ่นคิด ‘นี่ต้นไม้กษัตริย์สังเกตว่าร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ไม่ใช่ของเราจริงๆอย่างนั้นหรอ? นั่นคือเหตุผลที่สัญลักษณ์หนีกลับไปอย่างนั้นใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้นผู้คนก็อาจจะเริ่มสงสัยตัวตนที่แท้จริงของเรา โชคร้ายจริงๆ ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันก็คงจะไม่ทำอะไรอย่างนี้’
หานเซิ่นรู้สึกหดหู่ แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆด้านบนของต้นไม้กษัตริย์ก็ส่องสว่างขึ้นอีก
ใบไม้ของต้นไม้กษัตริย์สว่างไสวขึ้นมาและสัญลักษณ์คิงอิซอีกตัวก็ร่วงลงมาราวกับดวงอาทิตย์ มันร่วงลงมาจากด้านบนของต้นไม้และบินลงไปหาหน้าผากของหานเซิ่น
“มาเร็ว! มาเร็วๆเข้า! รีบมาเร็วเข้า!”
หานเซิ่นร้องขอในใจ ถ้าครั้งนี้เกิดความผิดพลาดอีกครั้ง ทุกคนก็จะรู้ว่ามันมีบางอย่างผิดปกติกับเขา
สัญลักษณ์คิงอิซร่วงลงมาและหานเซิ่นก็เห็นมันได้อย่างชัดเจน นั่นเป็นตัวอักษรที่แข็งอย่างมาก มันเป็นเหมือนกับหินที่ทำขึ้นมาเมื่อพันล้านปีก่อน มันเป็นตัวอักษร‘จี(基)’
‘นั่นมันเกย์ ทำไมฉันถึงได้ตัวอักษรแบบนี้? ไม่ ไม่นะ ฉันไม่ใช่เกย์สักหน่อย… มันคงจะต้องหมายถึงยีนหรือฐาน… มันจะต้องเป็น… มันจะต้องเป็น…’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
จริงๆแล้วในตอนนี้หานเซิ่นไม่สนใจว่ามันจะเป็นคำว่าอะไร ตราบใดที่เขาได้รับตัวอักษรสักตัว
ตอนนี้ทุกคนจับจ้องไปที่หานเซิ่นและพยายามดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป บางคนหวังในใจว่าสัญลักษณ์คิงอิซจะหนีกลับไปอีกครั้ง
ไม่นานตัวอักษรก็หล่นมาถึงหัวของหานเซิ่น ทุกคนกลั้นลมหายใจ พวกเขายื่นคอของตัวเองเพื่อมองหัวของหานเซิ่นและตัวอักษรจีนั่นชัดๆ พวกเขาอยากเห็นว่ามันจะละลายเข้าไปในตัวของหานเซิ่นหรือเปล่า
“เร็วๆเข้า! รีบลงมาเร็ว! อย่าทำให้สถานการณ์ต้องแย่ไปกว่านี้!”
หานเซิ่นรู้สึกร้อนรน เขาอยากจะยื่นมือออกไปจับตัวอักษรนั้นมายัดเข้าปากและกลืนมันลงไป แต่น่าเสียดายที่การจับสัญลักษณ์คิงอิซนั้นเป็นไปไม่ได้
หานเซิ่นภาวนาในใจ แต่ทว่าตัวอักษรจีก็หยุดห่างจากหน้าผากของหานเซิ่นไปในหนึ่งเซนติเมตรอีกครั้ง มันไม่ลงมาสัมผัสกับร่างกายของเขา
“เวรเอ้ย! มันเล่นกับจิตใจของเราอีกแล้ว” หานเซิ่นอยากจะร้องไห้
“มันหยุด… มันหยุดไป…” บางคนพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
ตอนนี้องค์ชายสิบหกกำลังมีชื่อเสียงจริงๆแล้ว เขาเป็นคนแรกที่ถูกทอดทิ้งโดยคิงอิซ
“ฮ่าๆๆ! นี่มันตลกจริงๆ”
“ว่าแต่ทำไมคิงอิซถึงไม่ละลายเข้าไปในร่างของพี่สิบหกกันแน่?”
พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้พวกเขาได้รู้แล้ว
ไป๋ชิงเสียที่อยู่ใกล้กับหานเซิ่นที่สุดในตอนนี้เองก็สับสนเช่นกัน เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหานเซิ่นกันแน่
“หา? นั่นแปลกจริงๆ อักษรจีหยุดไปก็จริง แต่มันไม่ได้หนีกลับไป” บางคนพูดขึ้นมา
ตัวอักษรจีหยุดนิ่งไป แต่มันไม่ได้หนีไปเหมือนกับคิงอิซคำว่าน้ำ มันลอยอยู่เหนือหัวของหานเซิ่นราวกับภาพที่ถูกหยุด
“นี่มันอะไรกัน? ถ้าพวกเจ้าจะลงมา ก็รีบลงมา! ไม่อย่างนั้นก็จากไปเถอะ พวกเจ้าจะมาทำอะไรครึ่งๆกลางๆแบบนี้ไม่ได้ นี่พวกเจ้าพยายามจะทำให้ข้ากลัวอย่างนั้นหรอ? อะไรก็ตามที่พวกเจ้าต้องการทำก็รีบทำให้มันจบๆไป” หานเซิ่นกรอกตาและจ้องมองไปที่อักษรจี เขารู้สึกเป็นกังวล
หานเซิ่นคิดว่าช่วงนี้เขาดวงซวยสุดๆ ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่เขาหวังเอาไว้ ก่อนหน้านี้เขาดึงความสนใจมากเกินไปจากเหตุการณ์ในพาวิลเลี่ยน และตอนนี้เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้กับเขาอีก เขาอาจจะตกเป็นที่ต้องสงสัย
“ต่อไปข้าจะเป็นคนที่ซื่อตรง ข้าจะไม่ปลอมตัวเองเป็นใครคนอื่นอีกแล้ว”
หานเซิ่นรู้สึกหดหู่ ตัวอักษรจีไม่เคลื่อนไหว มันไม่ลงมาและมันก็ไม่กลับขึ้นไป มันแค่ลอยอยู่ตรงนั้น
ทุกคนรู้สึกสับสน แต่ทันใดนั้นด้านบนต้นไม้กษัตริย์ก็ส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ใบไม้หลายใบส่องสว่างขึ้นพร้อมๆกันเหมือนกับดวงอาทิตย์
เหล่าดวงอาทิตย์เริ่มหล่นลงมาราวกับฝนดาวตก คิงอิซมากมายร่วงลงมาจากต้นไม้กษัตริย์และพวกมันทั้งหมดก็ตรงเข้าไปหาหานเซิ่นอย่างพร้อมเพรียง
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?” เมื่อเห็นสัญลักษณ์คิงอิซทั้งหมดบินออกมาพร้อมกัน หานเซิ่นก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาจะกระโดดออกมาจากอก
คนของราชวงศ์และราชองครักษ์ทุกคนเบิกตากว้าง พวกเขาแข็งทื่อไปด้วยความตกตะลึง
