ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 48

บทที่ 48 ขอให้ทุกคนฟังความคิดเห็นของดิฉัน
การปรากฏตัวของเวินน๋อนอย่างกะทันหัน ทำให้จิตใจของยุ่งเหยิง ก่อนจะลงลิฟต์ เฟิงเฉินถามเธอเรื่องอาหารเย็น แต่เธอก็ปฏิเสธไป โชคดีที่เรื่องแบบแผนเป็นข้ออ้างได้
ผู้อำนวยการสำนักงานขาย
ลั่วมั่นปิดเอกสารเล่มสุดท้ายที่เธอเพิ่งอ่านจบ และเรียกเลขานุการพ่างพ่างเข้ามา
“นอกจากผู้ที่รับผิดชอบการวางแผนโรงแรมก่อนหน้านี้ มีอีกกี่คนที่ไม่ได้มีงานเร่งด่วนอีก”
ส้งชิงหรูเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด พาคนไปแค่สองคน สมาชิกในทีมที่รับผิดชอบในการวางแผนโรงแรมนั้นก็อยู่กับครบ ดูเหมือนว่าทุกคนสนับสนุนการทำงานของลั่วมั่นอย่างมาก แต่คนเหล่านี้กลับใช้ประโยชน์ไม่ได้
ถ้าใช้ประโยชน์จริงๆ ก็คงไปลดประสิทธิภาพของการทำงานลง
พ่างพ่างหักนิ้วและนับ “มีเพียงหวนเหวินหลิงและปานกู่ที่เพิ่งกลับมาจากไปทำงานต่างจังหวัด และก็ยังมีคนที่เพิ่งมาใหม่อีกคนค่ะ เล่อสวี้ที่เคยอยู่ที่แผนกสอง”
เมื่อพูดถึงคนที่เพิ่งมาใหม่นี้ ในหัวของลั่วมั่นก็นึกออกโดยอัตโนมัติ ถึงร่างที่ยากจะลืมนั้น และอดไม่ได้ที่จะทำหน้าบึ้ง ไตร่ตรองนานหลายวินาที
“นับรวมกับจำนวนคนในสายนี้ก่อนหน้านั้น และแจ้งให้พวกเขาทราบว่า ไปประชุมที่ห้องประชุมด้วย”
ในตอนที่คนขาด มีหลายคนที่สามารถแบ่งเบางานตรงนี้ได้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ได้
ในห้องประชุม มีทั้งหมดเจ็ดคน สี่คนจากในทีมที่รับผิดชอบด้านการขายของโรงแรม อีกสองคนที่เพิ่งว่างจากการทำแบบแผนเสร็จ และคนที่มาใหม่อีกหนึ่งคน
ลั่วมั่นเหลือบมองไปที่คนที่มา
“เมื่อเช้านี้ดิฉันได้แจ้งไว้ที่หน้าแผนกแล้ว เกี่ยวกับการวางแผนการขายช่วงฤดูร้อนของโรงแรมHY ตอนนี้ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ?”
ทุกคนมองหน้ากัน
“ไม่มีแบบแผนเป็นรูปธรรมก็ได้ค่ะ แค่พูดเกี่ยวกับความคิดเห็น”
นิ่งเงียบ
คิ้วของลั่วมั่นขมวดเล็กน้อย และวางแฟ้มเอกสารในมือลงบนโต๊ะ จนเกิดเสียง “ปึง”
สีหน้าทุกคนต่างเคร่งเครียดขึ้น
ลั่วมั่นเปิดไฟล์เอกสาร Powerpoint ที่ตัวเองเตรียมไว้ และฉายบนหน้าจอโปรเจ๊กเตอร์ เพื่อระงับอารมณ์ร้อน
“ขอให้ทุกคนฟังความคิดเห็นของดิฉัน หากมีความคิดเห็นใดๆ ก็พูดมาได้เลยนะคะ”
ทุกคนโล่งใจ และพยักหน้า
“แผนของดิฉันคือการเปิดตัวคู่มือการเดินทางท่องเที่ยวฤดูร้อน ฤดูร้อนเป็นช่วง High Season ของการท่องเที่ยว ซึ่งสามารถโฆษณาสร้างจุดขายสำหรับห้องครอบครัว ห้องคู่รัก และห้องเพื่อนรัก รวมทั้งในเครือของโรงแรมHYเช่น เมืองเจียง เมืองกูซู เมืองซีหลี่เป็นต้น สามารถรวมอยู่ในคู่มือการเดินทางได้……”
“……”
“ทุกคนมีความคิดเห็นอะไรไหมคะ?”
แผนการนี้ถูกคิดโดยลั่วมั่น หลังจากคิดแล้วร่างแบบแผนมาตลอดในตอนเช้า ซึ่งเกือบจะใช้พลังงานทั้งหมดของเธอ ดังนั้นเธอจึงมีความคาดหวังที่ดี
หลังจากการฉาย Powerpoint สิ้นสุดลง ทุกคนก็ปรบมือ
“แผนของประธานลั่วนั้นดีมากค่ะ ดิฉันไม่มีความคิดเห็นอะไร”
“ดิฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ สามารถนำไปใช้ได้เลย”
“……”
ดูเหมือนทุกคนจะเห็นด้วย แต่ลั่วมั่นกลับไม่ได้ดีใจ อนุมัติเป็นเอกฉันท์ไม่ได้หมายความว่าแผนของเธอจะเป็นไปได้ เพียงแต่หมายความว่าไม่มีใครเต็มใจเข้าร่วม
หลังจากกวาดมองไปรอบๆ ดวงตาของเธอตกลงไปที่มุมไกลที่สุดของห้องประชุม
ในบรรดาทุกคนมีเพียงเงาดำเท่านั้นที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการสนทนาตั้งแต่ต้นจนจบ เธอมอง Powerpoint เฉพาะตอนที่เธอแสดงแผน และจากนั้นก็ลดหัวลงเพื่อดูโทรศัพท์
ในที่ประชุมไม่จำเป็นต้องแสดงความคิดเห็นอะไร แต่การเล่นโทรศัพท์มันมากเกินไป!
ใบหน้าของลั่วมั่นแสดงถึงความไม่พอใจ
“เล่อสวี้ คุณคิดว่าอย่างไรบ้างคะ?”
เด็กผู้หญิงที่ถูกเรียกชื่อ เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมเปล่งคำพูดออกมาอย่างเย็นชา “อะไรนะ?”
คิ้วของลั่วมั่นขมวดมากกว่าเดิม ดวงตาบูดบึ้ง และถามว่า
“คุณไม่คิดว่าการเล่นโทรศัพท์มือถือในที่ประชุมมันเสียมารยาทเหรอคะ?”