ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 43

บทที่ 43 สนุกมากไหมที่ทำให้ฉันลำบากใจ
ในห้องประชุมที่ชั้น 12 ผู้อำนวยการของทุกแผนกรวมตัวกันเพื่อรายงานสรุปสำหรับสัปดาห์นี้และแผนสำหรับสัปดาห์ถัดไป
เมื่อถึงคราวของลั่วมั่น ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจ สายตาของคนทั้งห้องมองระหว่างเฟิงเฉินและลั่วมั่น
“ฝ่ายขายได้เซ็นสัญญาสามรายการในสัปดาห์นี้ สองรายการมีกำหนดต่ออายุ และอีกหนึ่งรายการมีการเจรจาใหม่ หากเป็นไปตามปริมาณของสัปดาห์นี้ ประสิทธิผลของเดือนนี้จะเพิ่มขึ้น 15 จุด เมื่อเทียบกับเดือนก่อนก็มีความเป็นไปได้ค่ะ”
เมื่อพูดจบ ลั่วมั่นมองไปที่เฟิงเฉิน และพูดอีกว่า
“แต่คำสั่งซื้อระยะยาวขนาดใหญ่สามรายการในหนึ่งสัปดาห์นั้น ดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากค่ะ”
“งั้นเหรอ? แล้วแผนของคุณคืออะไร?”
ใบหน้าของเฟิงเฉินดูราบเรียบ เหมือนปกติ
ลั่วมั่นสูดหายใจเข้าลึกๆ
“ในช่วงวันหยุดฤดูร้อน บางทีเราสามารถจัดกิจกรรมฤดูร้อน และพึ่งพาการจัดทำกิจกรรมขนาดใหญ่เพื่อส่งเสริมผลิตภัณฑ์ใหม่ กลุ่มเป้าหมายคือคนหนุ่มสาวในช่วงวันหยุดฤดูร้อน”
“มีแบบแผนเป็นรูปธรรมรึยัง?”
“ตอนนี้ยังไม่มีค่ะ”
ความคิดนี้ยังเป็นแผนที่เธอเพิ่งคิดได้ไม่นาน และยังไม่ได้ทำแบบแผนขึ้นมา จะมีแบบแผนเป็นรูปธรรมได้อย่างไร
ทุกคนในนั้นต่างเหงื่อออกแทนลั่วมั่น
โดยทั่วไปหากมีคนส่งแบบแผนที่ยังไม่เป็นรูปธรรมไปในที่ประชุม ตามอารมณ์ของเฟิงเฉิน บางครั้งเขาก็ทำลายเอกสารนั้นทันที
ในขณะนี้ เฟิงเฉินไม่แม้ขมวดคิ้ว แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้คนถึงกลับหายใจลำบาก
“พรุ่งนี้เอาแบบแผนเป็นรูปธรรมมาให้ผมด้วย”
“พรุ่งนี้เหรอคะ?”
ลั่วมั่นถึงกับชะงัก จะเป็นไปได้อย่างไร?
“ทำไม่ได้เหรอ?” เฟิงเฉินยกคิ้วขึ้น
ภายในห้องประชุมเงียบ
ลั่วมั่นไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง และกัดฟันพูด
“ได้ค่ะ งั้นก็พรุ่งนี้”
ความกล้าหาญนี้ คนทั่วไปคงไม่มีแน่ๆ
ในเวลาเดียวกัน เมื่อทุกคนในนั้นก็เห็นว่าเฟิงเฉินที่มองลั่วมั่นนั้น นัยน์ตามีรอยยิ้มความพึงพอใจ
ทุกคนต่างไม่เข้าใจ ว่าบุคคลนี้กลับตัวกลับใจได้จริงๆ รึเปล่า?
หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนในห้องประชุมก็รีบเก็บของและพากันออกไป เหลือเพียงลั่วมั่นและเฟิงเฉินอยู่สองคน
ลั่วมั่นมองเอกสารตรงหน้าที่ยังไม่ได้เก็บอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยความสงสัย
“พวกเขามักจะไปเร็วแบบนี้เหรอคะ?”
ดวงตาของเฟิงเฉินยกขึ้นอย่างมีความหมาย “ยังมีเวลาไปสนใจคนอื่นอีก ทำไมถึงไม่กลับไปคิดเรื่องที่ตัวเองได้พูดโอ้ออกไป ตอนนี้คุณไม่คิดเหรอว่าเวลาอาจไม่ทัน?”
การมองโลกในแง่ดีแบบนั้นแตกต่างจากปกติ แต่ลั่วมั่นยังคงรู้สึกว่าขมับปวดตุบๆ
“สนุกมากไหมที่ทำให้ฉันลำบากใจ? ถ้าเมื่อครู่ฉันไม่รับปาก คุณจะทำอย่างไร?”
“ก็แค่ให้มันเป็นไปตามขั้นตอน ให้คุณถอนตัวจากฝ่ายขาย และให้ส้งชิงหรูขึ้นมาเป็นผู้อำนวยการ”
เดิมทีแล้วเขาไม่ได้วางแผนที่จะให้ลั่วมั่นออกมาทำงาน ปัญหาภายในบริษัท ไม่ใช่สิ่งที่มือใหม่อย่างเธอสามารถทำได้ แต่เพียงแค่ให้เธอได้ลำบากดูบ้างเท่านั้น
แต่หลังจากเหตุการณ์ที่สถานีตำรวจ เขาก็รู้สึกเสียใจในภายหลังแล้ว
ลั่วมั่นลุกขึ้นยืน “ส้งชิงหรู?”
“ไม่ได้ คุณก็รู้ว่าเธอไม่ซื่อสัตย์”
เฟิงเฉินยกคิ้วขึ้น ใบหน้านิ่งเฉย “ไม่ซื่อสัตย์แล้วยังไง? บริษัทต้องการคนที่สามารถทำงานได้ และเธอก็สามารถทำได้”
“คุณไม่กลัวว่าจะล่อพวกคนไม่ดีเข้ามาเหรอคะ และเมื่อถึงตอนนั้นอาจไม่สามารถควบคุมมันได้?”
ลั่วมั่นขมวดคิ้ว รู้ว่าการเลื่อนตำแหน่งผู้อำนวยการสามารถแบ่งหุ้นของบริษัทได้ ช่องว่างของตำแหน่ง สามารถทำอะไรได้แตกต่างกันมาก
“ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอก”
สีหน้าของเฟิงเฉินราบเรียบ “นี่เป็นเรื่องที่คุณควรกังวลไม่ใช่เหรอคะ?”
เมื่อมองดูใบหน้าที่หยิ่งยโสนั้น ลั่วมั่นก็ไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ