ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว – ตอนที่ 22

บทที่ 22 ยักคิ้วหลิ่วตาระวังแพ้ไพ่
ในสองเกมแรกลั่วมั่นโชคไม่ค่อยดี อีกทั้งไม่เคยเล่นไพ่ แม้ว่าจะมีเฟิงเฉินอยู่ข้างๆ คอยชี้แนะก็ยังทำพลาด ถูกลงโทษไปสองสามแก้ว จนหน้าแดง
ครั้งที่สาม ลั่วมั่นจับได้คิง ดวงตาสว่างไสว มองไปที่เฟิงเฉินโดยไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่าเขามองเธออยู่ สายตาทั้งสองจ้องมองภายใต้แสงสลัว ทำให้บรรยากาศในขณะนั้นดูคลุมเครือ
“อาซ้อ ถึงตาคุณทิ้งไพ่แล้วจะทิ้งหรือไม่ ยักคิ้วหลิ่วตาระวังแพ้นะ”
เสียงฝ่ายชายดังเข้ามาแผ่วเบา จนทั้งคู่ละสายตาจากกัน โดยเฉพาะลั่วมั่น สีหน้าแดงอย่างชัดเจน ทิ้งไพ่ด้วยความโกรธ
“คิง….”
เสียงเยาะเย้ยหยุดชะงัก กวนเส้าหยู้ ขยับปาก ชูนิ้วโป้งขึ้นมา “เจ๋งมาก เจ๋งมาก จื่อหยางทิ้งห้า อาซ้อเป็นคิงกินเรียบ ตานี้ มิน่าเฟิงเฉินเป็นคู่กัน”
ลั่วมั่นถูกหัวเราะเยาะจนหน้าแดง พูดอย่างกล้าหาญ
“พวกคุณพูดมาว่าต้องการหรือเปล่า”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
คิงใบเดียวใหญ่สุด ไม่มีใครสู้ได้ ใครต้องการบ้าง
ไม่มีใครต้องการ ลั่วมั่นตะลึง หันไปมอง ‘กุนซือ’ด้านข้าง
สายตาขอความช่วยเหลือของเธอมองมาที่เฟิงเฉิน เขาขยับริมฝีปาก ยกแขนขึ้นจับที่ไหล่ของเธอ ขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น มือข้างหนึ่งชี้ไปที่ไพ่คู่หนึ่งบนมือเธอ ใบหน้าแนบเข้าที่ใบหูของเธอ
“นี่คือ….”
ความร้อนแรงเริ่มต้นจากใบหู แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย จนทำให้ลั่วมั่นตัวแข็งทื่อ เหมือนตอนตกหลุมรักครั้งแรก ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่เฟิงเฉินสนิทสนมกับเธอเป็นครั้งแรก
แต่สายตาทุกคู่จ้องมอง จนเธอต้องระงับความงดงามในหัวใจนี้ให้สงบลง จากนั้นหยิบไพ่ทิ้งไป ถอนหายใจเล็กน้อย
“คู่สาม”
“ไม่เอา….”
“คู่ห้า”
“คู่k”
“ฉัน ไม่เอา…
ในอีกไม่กี่รอบถัดไปราวกับรู้สึกถึงพลังยับยั้งของคิง เฟิงเฉินและลั่วมั่นเหมือนมีเทพเจ้าคอยช่วยสกัดคู่ต่อสู้อีกสามน หยิบไพ่มาแต่ละครั้งดีขึ้นเรื่อยๆ โดยทั่วไปไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ทั้งสามทิ้งไพ่ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เห็นด้านข้างของทั้งสามกองวางไปด้วยขวดเหล้าเปล่าๆ
“ไม่ไว้แล้ว ไม่ไว้แล้ว…”
หลังจากที่จ้าวจื่อหยางดื่มหมดแล้ว ก็ทรุดตัวลงนั่งกับโซฟามือกุมท้องไว้ “ขืนดื่มอีก ท้องฉันมีหวังแตกตายแน่น…”
กวนเส้าหยู้โบกไม้โบกมือไปมา
“ฉันรู้สึกว่าท้องฉันจะแตกอยู่แล้ว…ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
การวิ่งตัวงอออกไป ใครก็ไม่มีท่าทางภูมิใจเหมือนเมื่อตอนเข้าประตู
ลั่วมั่นยิ้มไปพลางมองไปที่เฟิงเฉินพลาง ทั้งสองดื่มเหล้าร่วมกัน ดูทุกอย่างที่ปกคลุมไปด้วยแสงนุ่มนวล
“นี่คือลูกเต๋าเหรอ?” ลั่วมั่นชี้ไปที่มุมโต๊ะ
เฟิงเฉินเหยียดแขนออกไปคว้าลูกเต๋าพร้อมถ้วย “เคยเล่นไหม?”
“ไม่เคย” ลั่วมั่นส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา
เฟิงเฉินอดทนอย่างมาก จับมือของเธอกุมไว้ที่ด้านนอกของถ้วยลูกเต๋า พูดเบาๆ “ฉันสอนเธอ”
เสียงลูกเต๋าดังกังวานอยู่ในถ้วยลูกเต๋า ลมหายใจอันอบอุ่นของเฟิงเฉินผ่านเข้ามาในรูหูพร้อมกับกลิ่นเหล้า แขนของลั่วมั่นกำลังทอยลูกเต๋ากลางอากาศไปตามการเคลื่อนไหวของเฟิงเฉิน เธอใจลอยนิดหน่อย ความสนใจของเธอไม่ได้อยู่ที่ลูกเต๋า สายตาหยุดอยู่กับท่าทางของเฟิงเฉิน
เมื่อเปิดถ้วยลูกเต๋าสีทั้งหมด
“โย่ สามหก อาซ้อโชคดีเหลือเกิน!”
จ้าวจื่อหยางยังคงนั่งแช่อยู่ฝั่งตรงข้ามบนโซฟาร้องด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บริกรยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับช่อดอกไม้
“ขอโทษครับ คนไหนคือคุณลั่วมั่นครับ?”