Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 54 เพียงเพราะคุณยากจนไม่ได้ หมายความว่าคุณเป็นคนดี (3)

ตอนที่ 54 เพียงเพราะคุณยากจนไม่ได้ หมายความว่าคุณเป็นคนดี (3)
 
“คุณกําลังคิดอะไรอยู่?”
 
“ผมไม่ได้คิดอะไร ความเป็นจริง ผมแค่อยากแสดงให้คุณเห็นว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้อง”
 
“เงิน..”
 
ข้อเท็จจริงเพียงอย่างเดียวที่ผมจ้างคนเหล่านี้กับเงินที่เสียไป ตัวเร่งปฏิกิริยาที่ผมได้รับหลังจากการเล่นแร่แปรธาตุ ตอนนี้ไม่เพียงพอสําหรับรายจ่ายเงินเดือนอย่างต่อเนื่อง แม้ผมไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่เป็นปัญหาในขณะนี้ แต่ผมรู้ตัวว่าสามารถใช้เงินเพื่อสิ่งที่ดีกว่า
 
อย่างไรก็ตาม ผมยังพบว่าสถานการณ์นี้เหมาะอย่างยิ่ง ที่จะทําการทดลองในราคาถูกและรู้ว่าการพิสูจน์ความผิดของซันฮียองจะคุ้มค่ากับเงินที่เสียไป ท้ายที่สุดแล้ว ผลประโยชน์ทางธุรกิจสามารถพบได้ในหลายๆ ด้าน
 
ทําไมผมต้องไปไกลถึงขนาดนั้น เพื่อทําลายความคิดของเธอ? มีบางคนอาจถาม แต่นั่นเป็นเพราะแผนของผมที่จะดึงเธอเข้าสู่ปาร์ตี้เรา”
 
“ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว เมื่อสองปีก่อนฉันเริ่มถูกเรียกว่านักบุญของผู้ที่ถูกทอดทิ้ง ฉันเริ่มจากการเป็นสมาชิกของโบสถ์ โดยไม่ใช่แคลนหรือกิลด์ และหลังจากออกจากโบสถ์ก็ยังคงอุทิศตัวให้กับกิจกรรมอาสาสมัคร ฉันปฏิเสธข้อเสนอจากกิลด์ขนาดใหญ่ หรือแคลนขนาดกลางและเล็กมาสองปีแล้ว”
 
นั่นคือภูมิหลังอันยอดเยี่ยมของเธอ
 
ถึงแม้จะสามารถรับการปฏิบัติแบบผมได้ แต่เธอก็ยังเลือกเดินทางไปยังโบสถ์ เพราะการเลี้ยงดูผู้ยากไร้ของเธอ ผมรู้ว่าทําไมเธอถึงใช้ชีวิตแบบนี้ ผู้ที่คิดว่าตัวเองเป็นนักบุญของผู้ที่ถูกทอดทิ้ง ภารกิจสูงสุดของเธอคือการขจัดทุกข์ของคนยากจน
 
หลักฐานนี้ปรากฏให้เห็นจากตัวซันฮียอง เนื่องจากเธอปฏิเสธสัญญากับกิลด์หรือกลุ่มใดๆ มาเป็นเวลาสองปีแล้ว ผมนึกไม่ออกเลยว่าข้อเสนอที่เธอได้รับมีจํานวนเท่าไหร่ 
แน่นอน มันต้องมีข้อเสนอที่บ้าคลั่งบางอย่าง นี่อาจรวมถึงการดูแลเต็มรูปแบบสําหรับคนยากจน อย่างไรก็ตาม เธอปฏิเสธแม้กระทั่งข้อเสนอเหล่านั้น แต่เหตุผลก็ค่อนข้างชัดเจน
 
เป็นเพราะเธอคิดว่าต้องทํามันด้วยตัวเอง
 
บอกตามตรง ผมไม่รู้ว่าทําไมเธอถึงรู้สึกผูกพันกับคนเหล่านี้ ในเมื่อเธอแทบไม่รู้จักพวกเขาเลยด้วยซ้ํา ผมพบว่าตัวเองไม่สนใจเรื่องแบบนี้โดยสิ้นเชิง ฉะนั้นงานแรกของผมคือการแยกเธอออกจากคนยากจน
 
เมื่อมองไปข้างหน้า ผมเห็นผู้คนที่ทํางานหนักในหน้าที่ของตน บางคนยังดูมีแรงบันดาลใจที่จะทํา
 
เมื่อคิดว่าบางทีแผนของผมอาจล้มเหลว แต่ผมกลับไม่รู้สึกกังวล
 
“มีคนในสลัมที่ยังหางานไม่ได้…คุณไม่จ้างพวกเขาเหร อ?”
 
“แค่รอ ผมจะทําเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม
 
“คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม? นี่เป็นเพียงงานธรรมดาในการเคลื่อนย้ายหิน อากาศคงร้อนนิดหน่อยเพราะแสงแดด แต่มันจะเป็นหยาดเหงื่อที่มีค่าสําหรับพวกเขา หลังจากผ่านไปผู้คนที่รู้สึกถึงคุณค่าที่แท้จริงของการทํางาน ผมยังรู้สึกอยากเข้าร่วมกับพวกเขาเลย”
 
“คําพูดนี้ฟังดูเหมือนการเยาะเย้ย”
 
“คุณเข้าใจผิดแล้ว”
 
แน่นอนว่ามันไม่ได้ดูเหมือนเธอจะมาอยู่ข้างผม เพราะถ้าผมอยู่ในตําแหน่งเดียวกับเธอ ผมก็คงไม่ชอบตัวเองเหมือนกัน
 
แน่นอนว่าสิ่งนี้ทําให้กระแสน้ําไหลมาทางผม วิธีของผม ได้ผล เพราะนี่เป็นวิธีที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับวิธีที่ คนส่วนใหญ่มักเข้าหาซันฮียอง
 
“คุณหมายความว่ายังไง ที่ฉันทําให้พวกเขาเคยตัว” 
 
“ตามคําพูด คนเหล่านี้มีความสามารถพอในการทํางาน แต่พวกเขาไม่ต้องการทํามัน”
 
“คุณไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้พวกเขากําลังทําอยู่”
 
ที่เกิดขึ้นตรงหน้าดีทีเด
 
“ผมเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าดีทีเดียว แต่คําถามคือ…ตัวคุณเองล่ะ?”
 
“ อะไรนะ…”
 
“ในนครอิสระลินเดล งานประเภทนี้มีแพร่หลาย” 
 
“แม้ว่า มันจะค่อนข้างอันตราย
 
“แน่นอน มันปฏิเสธไม่ได้ว่าการทํางานกับผมมีประโยชน์ แต่มีหลายสิ่งที่คล้ายกับงานประเภทนี้ ภูมิภาคตะวันออกกําลังอยู่ในช่วงพัฒนา และมีข่าวว่ากิลด์เรดเมอร์เซนนาที่กําลังหาคนที่จําเป็นในการสร้างหอคอย ไม่เพียงแค่นั้น คุณณรู้ไหมว่าตอนนี้มีการก่อสร้างขนาดใหญ่ขึ้นใกล้กับดันเจี้ยนฝึกสอน บางทีคนเหล่านี้ก็อาจจะรู้ด้วยซ้ํา”
 
“ผมทําให้พวกเขามีแรงจูงใจในการทํางานวันนี้ พวกเขาต้องการพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ใช่คนขี้เกียจ แต่คุณก็ต้องถอยเพื่อให้สีหน้าที่แท้จริงของพวกเขาแสดงออกมา”
 
“แล้ว”
 
“พวกเขายังตื่นเต้น พวกเขาอาจไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ แต่ผมยังยึดติดกับสิ่งที่ตัวเองพูด”
 
“ อะไรนะ…”
 
“ธรรมชาติของมนุษย์ไม่ได้เปลี่ยนไปง่าย ๆ พวกเขาอาจมี แรงจูงใจอย่างที่เห็น แต่สิ่งนี้จะคงอยู่ได้ไม่ถึงเดือน ในที่สุด คนเหล่านี้จะคิดถึงการอยู่ในสลัม แทนที่จะทํางานหนักภายใต้แสงแดด พวกเขาจะคิดถึงสิ่งของที่พวกเขาได้รับแทนที่จะทํางาน ไม่มีใครอยากพบกับความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าจากการทํางานเสมอไป”
 
“ฉันรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่คุณคิดผิด ผู้คนสามารถเปลี่ยนแปลงได้หากต้องการ”
 
“แล้วเหตุผลของผมที่ทําให้นักบุญของผู้ถูกทอดทิ้งเปลี่ยนแปลงพวกเขาล่ะ? ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็แค่คนธรรมดาที่ถูกเลี้ยงแบบสุนัข”
 
“คุณ!”
 
ผมไปไกลเกินไปหรือเปล่า”
 
ผมเห็นซันฮียองตัวสั่นอยู่ตรงหน้า พูดตามตรง ผมรู้สึกได้ถึงความกลัวที่ไหลมาผ่านกระดูกสันหลัง ตอนนี้ดวงตากลมโตของเธอเริ่มเต็มไปด้วยน้ําตา
 
ผมคิดว่าจะผลักดันเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรเลยคนนี้ดีไหม แต่ผมก็คิดว่าการกระตุ้นเหล่านี้เป็นสิ่งที่จําเป็น แม้เธอจะเชื่อว่าผมคิดผิด แต่ผมก็ได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยลงในตัวเธอ
 
“แล้วถ้าคําพูดของชายคนนี้เป็นความจริงล่ะ”
 
แม้ว่าจะมีข้อสงสัยเล็กๆเช่นนี้ ผู้หญิงที่รับใช้ผู้อื่นและแสวงหาคุณค่าก็จะถูกทําลาย นักบุญน้อยที่รักของเราดูอ่อน แอลง
 
“มันจะไม่เป็นไปตามที่คุณคิด นี่เป็นความเห็นแก่ตัวที่กระตุ้นให้คนเหล่านี้ทํางาน โลกจะไม่เป็นไปตามที่คุณต้องการ”
 
“ฉันไม่รู้เรื่องนั้น”
 
เพียงแค่รอ พวกเขาจะแสดงให้คุณเห็นความจริง และเหตุผลที่จะทําให้คุณคิดต่างออกไปในภายหลัง”
 
“มันมีเหตุผลอะไรให้คุณคิดว่าพวกเขาจะทําแบบนั้น?”
 
“มันเป็นส่วนหนึ่งที่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ถ้าคุณมองมันจริงๆ”
 
เมื่อเธอเริ่มเงียบ ผมก็พูดต่อ
 
“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับผลกระทบของความยากจนหรือเปล่า?”
 
“มันเป็นคําที่อ้างถึงความผิดพลาดของการแยกแยะคนดีออกจากคนชั่ว ด้วยความแตกต่างของพลัง”
 
“การเป็นคนยากจนไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นคนดีเสมอไป”
 
“บางทีเขาอาจเป็นคนง่ายๆและใจดีต่อหน้าคุณ เห็นได้ชัดว่าการแสดงเป็นเหยื่อเป็นแนวทางที่ดีที่สุด เมื่อพูดถึงบุคคลที่มีจิตใจอ่อนโยนและเข้มแข็ง แต่พวกเขาก็อาจเป็นผู้กระทําความผิดจากที่ไหนสักแห่ง สลัมไม่ใช่สวรรค์ที่นางฟ้าอาศัย มันยังคงเป็นส่วนหนึ่งของสังคมที่เราอาศัยอยู่ สังคมที่มีสิ่งสกปรกไม่น่าเชื่อถืออยู่ทั่วไป”
 
“ถ้าสังคมเป็นอย่างที่คุณคิด…”
 
“มันเน่าเสีย เมื่อมีมนุษย์ก็จะมีความขัดแย้งตามมาเสมอ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมขอแนะนําการทดลองเล็กน้อย”
 
” คุณหมายถึงอะไร”
 
“คุณลองกลายเป็นพวกเขาด้วยตัวเองดูสิ ไม่ใช่จากตําแหน่งนักบุญผู้ช่วยเหลือ แต่อยู่ในฐานะเดียวกับคนเหล่านี้ บางทีคุณอาจจะรู้สึกได้ ทําไมคุณไม่ลองมันสักสัปดาห์หนึ่งล่ะ? ไม่สิ แค่วันเดียวก็พอ”
 
“ฉันทําไม่ได้”
 
“ผมรู้ว่าคุณกังวลเกี่ยวกับอะไร คุณเป็นห่วงคนที่อาจหิวโหยโดยไม่มีคุณ แต่มันจะไม่เป็นไร ถ้าคุณจะหายไปสักวัน คุณไม่มีเพื่อนอันยอดเยี่ยมที่ช่วยเหลือคุณในงานแบบนี้เหรอ?”
 
ด้วยความลังเลของเธอ ผมเลิกคิ้วขึ้นเพื่อท้าทาย “หรือว่าคุณไม่มั่นใจ?”
 
“คุณพูดถูก…ฉันไม่”
 
“เราจะเตรียมการที่นี่”
 
“คุณมันน่าขยะแขยง”
 
“เมื่อกี้คืออะไรนะ? คุณตอบอย่างมั่นใจกว่านี้ไม่ได้เหรอ”
 
“ไม่ว่าฉันจะตอบด้วยความมั่นใจหรือไม่ แต่คุณไม่ควรปฏิบัติกับพวกเขาเหมือนกับสัตว์!”
 
“ไม่ว่าคุณจะตอบรับหรือไม่ ทั้งสองอย่างมีความสําคัญ คุณคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะช่วยผู้ด้อยโอกาสเหล่านี้ได้ ถูกไหม?”
 
“คุณจะต้องเสียใจกับสิ่งนี้”
 
“ผมไม่รู้ แต่บางที่มันอาจจะเป็นคุณ ไม่ใช่ผม”
 
การได้เห็นซันฮียองกัดริมฝีปากด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปทางอื่น เป็นเรื่องที่น่าชื่นชม
 
“ฉันไร้เดียงสา ผมอ่านใบหน้าของเธอที่หมุนวน 
 
แน่นอนว่าการรักษาความไร้เดียงสาแบบนี้ไว้ในสถานที่แห่งนี้เป็นเรื่องดี โดยเฉพาะสําหรับคนที่มาจากโลกแบบเรา
 
เมื่อมองย้อนกลับไปที่ฉากก่อนหน้า ผมยังเห็นผู้คนพยายามอย่างเต็มที่ในการทํางาน มีเหงื่อไหลรินบนใบหน้า ขณะที่พวกเขาเคลื่อนย้ายก้อนหิน
 
“เฮ้ ตรงนั้นน่ะ!”
 
“ผมไม่คิดว่าเราจะย้ายของแบบนี้ได้”
 
“เรามีกําลังมากพอ ถ้าทุกคนรวมตัวกัน”
 
“ใช่”
 
“เฮ้ คิม! เร็วเข้า!”
 
“ผมจะทําให้เสร็จก่อนค่อยไป!”
 
ทันทีที่ซันฮียองจากไป จองฮายันก็ย้ายมาอยู่ข้างๆผมด้วยความเป็นห่วง ด้วยการกอดอันรวดเร็วของเธอ ทําให้ผมรู้สึกดีขึ้น
 
เมื่อพิจารณาจากสมุดบันทึกที่เธอถือ ดูเหมือนว่าเธอจะทํางานหนักกับสิ่งที่ได้รับมอบหมาย
 
“พี่คะ”
 
“เธอสบายดีไหม?”
 
“มาฟังสิ่งที่เธอจะพูดดีไหม?”
 
“ อืม ..”
 
“ เป็นยังไงบ้าง?”
 
“หมายเลขที่ 13 ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้ ฉันคิดว่าเขาโกรธมากกว่าสองหรือสามครั้ง หมายเลข 7 และ 8 ดูเหมือนจะทํางานอย่างหนัก”
 
“แล้วเสียงที่ฉันได้ยินก่อนหน้าล่ะ”
 
“นั่นคือหมายเลข 56 และ 75 ดูเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาขณะทํางาน แต่ฉันไม่ได้ให้ความสนใจมากพอ ขอโทษค่ะ”
 
“ไม่หรอก เพียงแค่รู้ว่ามีปัญหาก็เพียงพอแล้ว แล้วหมายเลข 38 ล่ะ”
 
“อา หมายเลข 38 มีความผันผวน เขาดูไม่มีแรงบันดาลใจมากพอที่จะเดินต่อ เขายังบอกว่าเขาจะเลิกเร็วๆนี้ หมายเลข 93 และ 95 ยังเห็นด้วยกับคําพูดของหมายเลข 38
 
“อืม นั่นเป็นผลลัพธ์ที่ดี”
 
“อืมมม”
 
“ฉันมีช่วงเวลาที่ยากลําบากฮายัน แต่ต้องขอบคุณเธอที่ ทําให้งานของฉันง่ายขึ้น”
 
“แค่นี้สบายมากค่ะพี่”
 
“และในกรณีมีเวทมนตร์ที่สามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวเองได้ไหม?”
 
“ค่ะ”
 
“แค่เปลี่ยนโครงสร้างใบหน้าเล็กน้อยด้วยเวทมนตร์ก็พอ มันทํายากไหม?”
 
“อา! ฉันคิดว่าสามารถทําได้ แต่ทําไมเหรอคะ?”
 
“ฉันคิดว่าจะแสดงให้เจ้าหญิงที่ไม่รู้จักโลกรู้ว่า ผู้คนสกปรกแค่ไหน”
 
จองฮายันเริ่มยิ้มให้กับคําพูดของผม “ฉันเข้าใจแล้วว่าพี่หมายถึงอะไร?”