Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 44 ยัยผู้หญิงบ้า (2)

 
ตอนที่ 44 ยัยผู้หญิงบ้า (2)
 
– ลีกียอง โปรดส่งสัญญาณ เมื่อคุณพร้อม
 
เมื่อผมยกมือขึ้นเล็กน้อย ผมก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีสายตาจับจ้องมาที่ผม ที่ชั้นสองมีคิมฮยอนซึงปาร์คด็อกกูและจองฮายันต่างมองมาที่ผมอย่างตั้งใจ
 
ผมรู้สึกประหม่านิดหน่อย เพราะทุกคนที่นี่กําลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ผมทํา แต่จริง ๆ แล้วผมไม่รู้สึกว่านี่เป็นภาระที่ต้องพิสูจน์ตัวเอง
 
ในตอนแรก ผมรู้ว่าผู้บริหารกิลด์ไม่ได้คาดหวังให้ผมทําสิ่งที่คุ้มค่ากับเวลาของพวกเขา
 
” ผมพร้อมแล้ว”
 
แต่เป็นจองฮายันที่ทําให้ผมรู้สึกไม่มั่นคง นับตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น เธอก็ไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง
 
ท่าทีแปลก ๆ นั้นทําให้ผมเหงื่อตก
 
ถัดจากเธอ ปาร์คด็อกกูก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ โดยทั่วไปแล้วการแสดงออกของคิมฮยอนซึงไม่สามารถอ่านออก
 
“ผมกังวล…”
 
ผมมีความเข้าใจว่าทําไมผู้หญิงบ้านั่นถึงทําแบบนั้น และผมก็ไม่ชอบเหตุผลนี้เลย เธออาจจะทํามันเพื่อทําร้ายจองฮา ยัน
 
แน่นอนว่ามันอาจเป็นคําเตือนเช่นกัน
 
แต่ผมยังขอบคุณเธอด้วยซ้ำ ที่เธอไม่ชักดาบเพื่อตัดหัวผมที่ไม่ยอมรับข้อเสนอของเธอในทันที
 
ผมส่ายหัวและเริ่มจดจ่อกับเวทมนตร์ที่เริ่มซับซ้อนและวาดวงเวทย์บนพื้นช้า ๆ
 
มันเป็นกระบวนการที่ค่อนข้างซับซ้อน แต่วงเวทย์พร้อมแล้ว
 
‘อย่างน้อยก็มีประสิทธิภาพมากขึ้น’
 
มันไม่เพียงแต่ใช้พลังเวทย์น้อยลงเท่านั้น แต่ยังสามารถใช้เป็นกลอุบายได้แน่นอน
 
ในไม่ช้าวงเวทย์ก็เสร็จสมบูรณ์
 
จากการพยักหน้าที่ผมเห็นในฝูงชน พวกเขาคงพบเวทมนตร์ประเภทนี้เป็นสิ่งที่คุ้นเคย
 
“พระเจ้า ข้าหวังว่าท่านจะตอบรับเสียงเรียกร้องของข้า”
 
วงเวทย์เป็นสิ่งที่รับผิดชอบในการสร้างหอคอยแห่งเวทมนตร์ แม้แต่การร่ายคาถาก็ทําให้คุณหมดพลังเวทย์ได้
 
“Fire pillar”
 
ตามคําพูด เปลวไฟก็ลุกขึ้นจากวงเวทย์ที่ผมสร้าง
 
สิ่งนี้ไม่สามารถทําได้ด้วยพลังเวทมนตร์เพียงเล็กน้อยของผม อย่างไรก็ตามมันมาพร้อมกับความช่วยเหลือของความสามารถพิเศษ ผลของมันจึงกลายเป็นสิ่งที่น่าประทับใจมากกว่าสิ่งที่ควรจะเป็น
 
“ อะไร”
 
ผมไม่ได้ยินเสียงเชียร์ของปาร์คด็อกกู, คิมฮยอนซึง หรือจองฮายัน เหมือนที่ผมเคยได้ยินในอดีต
 
อย่างไรก็ตาม
 
ผมเริ่มได้ยินเสียงปรบมือดังไปทั่วสถานที่
 
นี่ไม่ใช่การทดสอบที่ไม่ดี แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้แย่พอที่จะไม่ได้รับการปรบมือ
 
พวกเขาคงคิดออกแล้วว่าผมอ่อนแอที่สุดในปาร์ตี้ทั้งหมด แต่ผมรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว
 
“ ขอบคุณครับ”
 
– การทดสอบของลีกียองเสร็จสิ้น แขกวีไอพีทุกท่านได้โปรดเคลื่อนไหวตามขั้นตอน
 
อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับเมื่อวาน คนเหล่านี้ปฏิเสธที่จะทําตาม
 
คุณสามารถเห็นแขกผู้มีเกียรติแห่กันมาที่นี่ เหมือนสุนัขที่วิ่งเข้าหาเจ้านายของมัน
 
“ผมคือลียอนฮีผู้ดูแลกิลด์ซาซอง เราจะคุยกันสักครู่…ไม่สิ ผมจะให้นามบัตรคุณก่อน”
 
“ฉันคือหน้าหน้ากิลด์แซจอง จองชอล ถ้าคุณว่าง…”
 
“นี่คือยองซูโก แคลนของเราเป็นแคลนใหม่ที่สร้างขึ้นในช่วงเวลานี้และเงื่อนไขค่อนข้างไม่เพียงพอ แต่ศักยภาพในการเติบโตของเราดีกว่าแคลนหรือกิลด์อื่น ๆ …”
 
“ผมคือพัคฮเยซูตัวแทนของกิลด์เมจิค ผมอยากคุยสักหน่อย…”
 
มันเหนื่อยต่อการตอบสนอง ท้ายที่สุดแล้วแต่ละคนล้วนเป็นกลุ่มที่สร้างขึ้นใหม่หรือกิลด์ที่ล่มสลาย ดังนั้นการรับนามบัตรอย่างเต็มใจถือเป็นสิ่งที่จําเป็น
 
“ถ้าคุณยังไม่มีสัญญากับบลูกิลด์…”
 
“ใช่ เราจะหวังว่าจะได้พบคุณทั้งหมดในภายหลัง”
 
“กิลด์ของเราด้วย!”
 
“ไว้มาทานอาหารกันเมื่อไหร่ก็ได้”
 
“ผมหวังว่าจะรักษาความสัมพันธ์ที่ดี ไม่ว่าคุณจะไปกิลด์ไหนในอนาคต”
 
“ใช่ ผมจะพยายามติดต่อคุณไป”
 
สําหรับทุกที่ที่ผมมีค่า ผมไม่คิดว่าคําตอบของตัวเองแย่ขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นผมรู้ถึงความสําคัญของการรักษาความสัมพันธ์ที่ดี
 
“นั่นเป็นการทดสอบที่สนุก”
 
‘สนุก? ทําไมผมรู้สึกได้ว่า คุณคิดว่ามันตลก…’
 
“ดูเหมือนการรับรู้ของเราที่มีต่ออัลเคมิสท์จะเปลี่ยนไป ฮ่า ๆ ๆ”
 
‘นั่นเป็นเรื่องโกหก’
 
“ขอบคุณสําหรับทุกคน มันน่าอายนิดหน่อย เพราะผมไม่สามารถเทียบอะไรได้กับสมาชิกคนอื่น ๆ ของผม”
 
อย่างไรก็ตามผมยังคงต้องติดตามข้ออ้างดังกล่าว ท้ายที่สุดแล้วการประชุมทางสังคมทํางานอย่างไร
 
เมื่อผมฝ่าฝูงชนออกไป ผมก็เห็นลีซังฮีและผู้บริหารบลูกิลด์คนอื่น ๆ มองมายังผม พวกเขาทั้งหมดแสดงท่าทางกระวนกระวาย
 
ตอนนี้พวกเขาเพิ่งรับรู้ว่าการเจรจาบิดเบี้ยวตั้งแต่แรก
 
ในเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์ เราได้เรียนรู้ว่ามีโอกาสที่ดีกว่าสําหรับเราจากกิลด์อื่น ๆ ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราได้รับ
 
ถ้าใครได้เห็นปาร์ตี้ของเราพูดคุยกันทุกวัน แน่นอนว่าพวกเขาได้ข้อสรุปเพียงข้อเดียวเท่านั้น
 
“ตําแหน่งของลีกียองในปาร์ตี้ของคิมฮยอนซึงนั้นสูงกว่าที่คาด”
 
“คุณมีเวลาว่างสักครู่ไหมคะ ฉันคิดว่าเราต้องเปลี่ยนเงื่อนไขในการเจรจาให้คุณทราบอีกครั้ง…”
 
“แน่นอนครับคุณลีซังฮี ผมยินดี”
 
“ฉันจะพาคุณเข้าไปข้างในเองค่ะ”
 
“ครับ” ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะไม่ยิ้ม
 
เมื่อมองกลับไป ผมเห็นจองฮายัน ปาร์คด็อกกูและคิมฮยอนซึง ดูเหมือนพวกเขากําลังยุ่งอยู่กับคนอื่น ๆ
 
เมื่อผมเข้าไปในห้องที่มีการเจรจาครั้งสุดท้าย ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับก่อนหน้า ตอนนี้ผู้บริหารชราเริ่มให้ความสนใจผมมากขึ้น
 
‘ดี’
 
ผมชอบความรู้สึกของการมีพลัง
 
“ก่อนอื่นฉันอยากจะขอโทษสําหรับการปรับเปลี่ยนเงื่อนไขของการเจรจาครั้งแรก อันที่จริงฉันคิดว่าเงื่อนไขของสัญญาจะมากเกินไปสําหรับผู้มาใหม่…แต่เมื่อดูจากสิ่งที่คุณแสดงในการทดสอบ ฉันคิดว่าเราประเมินศักยภาพของคุณต่ำไป”
 
“ แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องธรรมดาที่จะหลีกเลี่ยงการลงทุนกับผู้ที่ไม่ได้รับการยืนยัน ด้วยจุดยืนในการดําเนินงาน นี่เป็นการตัดสินที่สมเหตุสมผลครับ”
 
“อา ขอบคุณสําหรับความเข้าใจค่ะ”
 
“…”
 
“คุณยังได้รับข้อเสนอจากหลายแห่งด้วย”
 
ผมคิดว่าไม่มีเหตุผลที่จะโกหก มันเป็นความจริงที่พวกเขารู้อยู่แล้วและทุกคนก็รับรู้
 
” ครับ ถูกต้อง”
 
“ฉันไม่รู้ว่าคุณได้รับข้อเสนอแบบไหนจากกิลด์อื่น แต่บลูกิลด์ของเรา…”
 
สิ่งที่ผมกําลังจะได้ยินนั้นชัดเจนมาก จนผมไม่จําเป็นต้องฟังอย่างเต็มที่อีกต่อไป พวกเขาจะบอกว่าจํานวนเงินที่สามารถจ่ายได้อาจไม่เพียงพอ แต่ความจริงก็คือ นี่เป็นเรื่องราวของศักยภาพในการเติบโต
 
ความแตกต่างของบลูกิลด์ เงื่อนไขพิเศษที่สามารถรองรับได้แผนการเติบโตของเราและวิธีการสนับสนุน ทั้งหมดนี้ผมรู้สึกว่าได้ยินครั้งแล้วครั้งเล่า
 
“คุณอาจรู้สึกว่าจํานวนไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับกิลด์อื่น ๆ แต่บลูยังคงเป็นหนึ่งในกิลด์ที่มีชื่อเสียงของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ หากคุณเป็นสมาชิกปาร์ตี้…ของบลูทิลด์ คุณจะมีงบประมาณเฉพาะ โอ้ ไม่ใช่แค่นั้น ผู้บริหารของบลูกิลด์…”
 
“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…”
 
“ผมเข้าใจ ผมขอทราบรายละเอียดสัญญาที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้นได้ไหม?”
 
“ ค่ะ!แน่นอน” ลีซังฮีดูมีความสุขเล็กน้อยกับเรื่องนี้ 
 
“เราเสนอการจ่ายเงินสัญญาและเงินปีละ 1,000 เหรียญทอง นี่คือเงื่อนไขที่เราสามารถตอบสนองได้ อายุสัญญา 10 ปีการต่อรองเงินเดือนอนุญาตให้ต่ออายุได้ทุกปี..”
 
“เป็นสกุลเงินเกาหลี 1 พันล้านวอน”
 
“ค่ะ”
 
เมื่อเทียบกับเรดเมอร์เซนนารีแล้ว สิ่งนี้ลดลงครึ่งหนึ่ง 
 
แน่นอนว่าในกรณีของเรดเมอร์เซนนารี กิลด์นั้นจะไม่รวมคิมฮยอนซึงและปาร์คด็อกกู เป็นเพราะพวกเขารู้ว่าการจ้างอัลเคมิสท์นั้นมีค่าใช้จ่ายสูงมาก
 
อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงที่น่าสังเกตอย่างหนึ่งในคําพูดของลีซังฮีก็คือสัญญาได้ขยายออกไปเป็นสามปี ตอนนี้ผมรู้ว่าพวกเขาสนใจการเติบโตของเราอย่างแท้จริง 
 
หากจํานวนเงินที่คุณจ่ายในครั้งแรกมีจํานวนค่อนข้างมาก มีโอกาสที่คุณจะโก่งราคาขึ้นอีกหน่อย
 
นี่เป็นเรื่องจริงแม้ไม่มีจํานวนมากเช่นที่ชาฮีราเสนอ
 
ผมจึงยิ้มและเริ่มพูด
 
“เงิน 15,000 เหรียญทอง นี่คือข้อกําหนดและเงื่อนไขที่เรากําลังมองหา”
 
“อ๊ะ…”
 
“นอกจากนี้ผมต้องการให้คุณให้การสนับสนุนเครื่องมือเล่นแร่แปรธาตุระดับฮีโร่เป็นขั้นต่ำ และการปรับผลพลอยได้จากการล่า หนังสือ คาถาระดับฮีโร่สําหรับจองฮายัน อุปกรณ์ระดับฮีโร่พื้นฐานสําหรับปาร์คด็อกกูและคิมฮยอนซึง”
 
“นั่น… นั่นมัน…”
 
“คุณสามารถคิดว่ามันเป็นการลงทุน กลุ่มของเราจะเติบโตยิ่งขึ้นไปอีก มีเหตุผลว่าทําไมผมถึงไม่หมกมุ่นอยู่กับเงิน เมื่อการเติบโตของเราเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ บลูกิลด์ก็จะได้ รับประโยชน์ด้วยเช่นกัน ผมรู้ว่ากิลด์อื่น ๆ ยินดีจะยอมรับข้ออเสนอที่เราต้องการ
 
“เหตุผลของเรา…”
 
“หากคุณต้องการเงิน คุณสามารถขายสิทธิ์ในการต่อรองครั้งแรกให้กับกิลด์อื่น ๆ อย่างไรก็ตามสําหรับบลูกิลด์ ทองไม่น่าใช่สิ่งสําคัญในตอนนี้ ผมเข้าใจถูกต้องใช่ไหมครับ?”
 
จากการแสดงออกของลีซังฮี ผมรู้ว่าทําสําเร็จ
 
“หัวหน้ากิลด์”
 
อย่างที่คาดไว้ แน่นอนว่าหัวหน้ากิลด์จะปรากฏตัว ก็ต่อเมื่อสิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะไร้การควบคุม
 
อย่างไรก็ตามหากคุณมองไปที่บลูกิลด์ตอนนี้ คุณจะรู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกิลด์ในปัจจุบัน
 
“ใคร…”
 
“มันเป็นเพียงการให้เหตุผลง่าย ๆ ที่นําไปเป็นข้อเสนอแนะ หากคุณต้องการ…”
 
ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างในบรรยากาศเปลี่ยนไป
 
หากมีปัญหากับความสามารถในการบริหารของกิลด์ ศักยภาพในการเติบโตของเราก็
จะสั่นคลอนเช่นกัน ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกเหมือนทําผิดพลาด
 
“หน้าด้าน…”
 
เสียงนี้ไม่ได้เป็นของลีซังฮี
 
แต่เป็นเสียงของชายชราข้าง ๆ เขาจ้องมองผมด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
 
‘หือ?’
 
“เราไม่ได้ลงทุนในตัวแก อัลเคมิสท์”
 
“ซอลโฮ! คุณพูดอะไรออกมา!”
 
“กิลด์บลูของเรายังไม่สิ้นหวังถึงขนาดให้ผู้ชายคนนั้นสั่ง ลีซังฮี”
 
“…”
 
“นี่ไม่ใช่แค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่ยังเข้ามาได้ไม่ถึงหนึ่งปีเหรอ?ใช่ ผมเต็มใจที่จะยอมรับ แต่ไม่ใช่กับคนอย่างเขา”
 
“หยุดเวทมนตร์ของนายซะ!”
 
‘บ้าเอ๊ย…’
 
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าความตายเป็นอย่างไร
 
บางที่อาจเป็นเพราะพลังเวทย์ของชายชราที่ยึดครองห้อง แต่ร่างกายของผมเริ่มสั่นและแม้แต่การหายใจก็กลายเป็นเรื่องลําบาก
 
ความคิดเกี่ยวกับความตายยังวนเวียนอยู่ในหัวผม
 
“ฉันบอกให้หยุดพลังเวทมนตร์ของตัวเอง! ลีซอลโฮ!”
 
“ผู้ชายแบบนี้…ผมรู้จักผู้ชายอย่างคุณดี คุณเป็นคนประเภทที่ดุร้าย แม้รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเสนออะไรตอบแทนได้ มันมีคนจํานวนมากที่แตกต่างกันที่นี่ แต่แกคิดว่าฉันไม่เคยเห็นหนูอย่างแก ขณะที่อาศัยอยู่ในทวีปนี้หรือ?”
 
“…”
 
“การฆ่าคนอย่างแกจะไม่ใช่เรื่องยาก ภัยคุกคามมักจะหลั่งไหลเข้ามาในทวีปนี้ ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่และที่ไหน สถานที่นี้แตกต่างไปจากโลก เจ้าเด็กโง่แกยังไม่ รู้ว่าเมื่อไหร่ควรเดินอย่างระมัดระวัง?แกกล้าดียังไง!”
 
‘ผมกําลังจะตาย’ ความคิดนั้นแวบขึ้นมาในหัว เพราะมันยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะหายใจ
 
ผมไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
 
‘ไอ้แก่สารเลวนี้…’
 
ตอนนี้ผมอยากจะวิ่งออกไปข้างนอก แต่ผมขยับร่างกายไม่ได้ด้วยซ้ำ
 
เมื่ออยู่ในจุดที่ผมต้องทําอะไรเพื่อช่วยตัวเอง ผมจึงเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า
 
“ทําสิ”
 
“อะไรนะ?”
 
“ลองดูสิ ถ้าคุณฆ่าผมได้ ก็ทําซะ”
 
“แกกล้า—!”
 
“ลีซอลโฮ! นายไม่ได้ยินคําพูดของฉันรึไง!”
 
แม้จะมีเสียงของลีซังฮี ผมก็ยังปล่อยคําสบประมาทออกมาจากปากผม
 
“แก่จนเลอะเลือน…”
 
” แก!”
 
“ถ้าผมตาย คุณคิดว่าชาฮีราจะปล่อยคุณไปงั้นเหรอ!?”
 
ชายชราอ้าปากค้าง เมื่อได้ยินคําพูดดังกล่าว