Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 39 สภาพแวดล้อมใหม่ (2)

การตำหนิคิมฮยอนซึงเป็นสิ่งแรกที่ผุดเข้ามาในหัว
แม้โดยทั่วไปผมจะสงสัยโดยอัตโนมัติ แต่ผมคิดว่าคิมฮยอนซึงไม่มีเหตุผลที่จะหลอกผม
ผมรู้ว่าต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่เขาแนะนำอาชีพอัลเคมิสท์ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ให้ไอเทมระดับฮีโร่แก่ผม แม้มันอาจเป็นการลงทุนที่เล็กน้อยสำหรับเขา แต่ลีซังฮียังมีไอเทมระดับนั้นแค่สองชิ้น
ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่มากี่ปี แต่ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับเธอที่เปลี่ยนอาชีพหลายครั้งหรือศักยภาพในการเติบโต ไอเทมระดับนั้นมีคุณค่าอย่างแน่นอน …
‘มันคุ้มค่า’
บางทีคิมฮยอนซึงอาจต้องการโรงงานผลิตยาส่วนตัว? เมื่อพิจารณาจากทัศนคติของเขา ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น
‘คุณต้องเชื่อในตัวเขา’
มันอาจเป็นอาชีพที่ดูเหมือนจะรบกวนผู้คนจำนวนมาก
แต่ในอนาคตจะถึงเวลาที่อัลเคมิสท์มีค่า หากไม่เป็นเช่นนั้น นี่ก็อาจเป็นอาชีพที่จะแสดงประสิทธิภาพภายหลัง ในแง่ของการเติบโต
คิมฮยอนซึงผ่านอะไรมามากมายร่วมกับผม จองฮายันและปาร์คด็อกกู ผมไม่เห็นเหตุผลที่เขาจะทำร้ายผม
เขาคงไม่งี่เง่ากับความคิดของตัวเอง ผมจึงรู้ว่ามีเหตุผลแน่นอนที่ทำไมเขาถึงเลือกอาชีพนี้ให้ผม
‘ไม่ใช่แค่การที่ผมจะกลายเป็นโรงงานผลิตยา’
ขณะที่ผมจมอยู่ในห้วงความคิด อาหารที่มาถึงก็ทำให้บรรยากาศก็เปลี่ยนไป จนเรารู้สึกคลุมเครืออีกครั้ง
แม้คนเหล่านี้จะมิตรอย่างชัดเจน แต่ผมรู้ว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังแอบมองหาคนที่มีความสามารถ
ปาร์คด็อกกูผู้ไร้ความกังวลกำลังเขมือบอาหารอันเอร็ดอร่อย ในทางกลับกันคิมฮยอนซึงและลีซังฮีดูเหมือนจะกำลังใช้ความคิด
ปาร์คด็อกกูจึงเริ่มพูดคุย โดยรักษาบรรยากาศที่เป็นกันเองไว้
“นี่มันอร่อยมาก ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กินของร้อน”
“ฉันดีใจนะคะที่คุณชอบมัน”
“แต่ยายของผมบอกว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าที่ให้อาหารแก่เรา…ผมเดาว่าความรักของคนเกาหลียังมีอยู่ไม่ใช่เหรอพี่!”
ผมแน่ใจว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองจะคล้ายกับคนที่ถูกแทง แก้มของผมแดงระเรื่อไปด้วยความอับอาย
“อืม…”
คิมฮยอนซึงจึงพูดอย่างเร่งด่วนเพื่อรักษาบรรยากาศ
“ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่ด็อกกูพูด ขอบคุณสำหรับความเอื้อเฟื้อ แต่ผมสงสัยว่าทำไมคุณถึงดีกับเราขนาดนี้ แน่นอนผมไม่ได้หมายความถึงในลักษณะที่น่ารังเกียจ …แต่เราแค่รู้สึกแปลก ๆ กับการเฉลิมฉลองหลังการต่อสู้ ผมต้องขอโทษด้วยถ้าคำพูดของเราทำให้คุณไม่พอใจ”
“ไม่ค่ะ นั่นเป็นความผิดของฉันเอง มันถูกต้องแล้วที่พวกคุณจะสับสน ดูเหมือนว่าฉันจะอ่านอะไรไม่ออก เพราะพวกคุณสงบเกินไป เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นข้างใน มันทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเชื่อใจคนอื่นง่าย ๆ เพราะฉันก็เคยผ่านประสบการณ์นี้มาก่อน ขอโทษนะคะที่ไม่สามารถให้คำอธิบายโดยละเอียดแก่พวกคุณล่วงหน้า”
“ไม่เลยครับ ผมไม่ได้พูดด้วยเจตนาแบบนั้น”
“ฉันคิดว่ามันจะดีกว่า ถ้าอธิบายความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้ก่อน”
“ครับ นั่นจะขอบคุณมาก”
“สถานที่แห่งนี้ต่างจากโลกเล็กน้อย แต่ก็มีโครงสร้างที่คล้ายกัน มีสามประเทศที่อยู่อย่างสมดุล สหราชอาณาจักร สาธารณรัฐและจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ที่เราอาศัยอยู่ แน่นอนว่ามีนครอิสระและอาณาจักรอื่น ๆ ที่ไม่ได้รวมอยู่ในนั้น…แต่สามประเทศที่ฉันพูดถึงนี้มีขนาดใหญ่ที่สุด”
“อา”
“เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เราที่สร้างประเทศนี้ นอกจากเราแล้วยังมีชาวเมืองอาศัยอยู่ที่นี่ ความสัมพันธ์ระหว่างคนจากโลกและผู้อยู่อาศัยอยู่ที่นี่เกี่ยวข้องกันด้วยผลประโยชน์ที่ซับซ้อน”
“อืม…”
“กิลด์บลูของเรา ในทางเทคนิคแล้วเป็นของที่มาและไม่ได้มาจากอาณาจักรเบนิกอร์ เราเป็นอิสระจากกฎหมายของพวกเขา แต่เรายังอาศัยอยู่ในดินแดน ได้รับความร่วมมือและการสนับสนุนจากพวกเขา ไม่ใช่แค่บลูกิลด์เท่านั้น ทุกกลุ่มที่จัดตั้งขึ้นที่นี่จะทำสัญญากับจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เบนิกอร์”
สิ่งนี้ทำให้ผมเข้าใจได้คร่าว ๆ
นี่เป็นสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะโชคดีสำหรับผมในหลาย ๆ ด้าน แต่ละกลุ่มมีอิสระระดับหนึ่งนอกเหนือจากอิทธิพลของจักรวรรดิ แน่นอนว่าพวกเขาต้องแลกเปลี่ยนสิ่งของอื่น ๆ กับอิสรภาพของตัวเอง
ตัวอย่างเช่นพวกเขาจะถูกเกณฑ์ทหารในกรณีที่เกิดสงคราม …หรือพวกเขาจะต้องรับมือกับเรื่องที่ซับซ้อนเช่นภาษี
หากลองดูข้อเท็จจริงที่ประเทศนี้ไม่ได้มีความวุ่นวาย ทั้งสามประเทศที่ถูกกล่าวมาข้างต้นอาจมีบางอย่างสิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่รู้สึกว่าถูกคุกคาม จากการปรากฏตัวของกิลด์
กิลด์ที่มีสิทธิในการปกครองตนเองยังต้องการสิ่งต่าง ๆ เช่นการสนับสนุนหรือทรัพยากร พวกเขายังคงผูกพันกับประเทศของตนไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“ผมเข้าใจแล้ว”
“ดันเจี้ยนฝึกสอนจะเปิดขึ้นทุกปีในจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ เราจึงได้เข้าควบคุมดันเจี้ยนให้กับคนของเรา”
“ที่นั่นเป็นของบลูกิลด์?”
“ไม่ค่ะ การจัดการจะเป็นไปตามการหมุนเวียน กิลด์ขนาดใหญ่ ขนาดเล็กและขนาดกลางรวมกันเพื่อตัดสินว่าใครจะเป็นคนจัดการ นั่นคือความหมายของการเป็นผู้ดูแลดันเจี้ยนในครั้งนี้ บลูกิลด์ของเรามีสิทธิ์ในการต่อรองพวกคุณก่อน รวมถึงการจัดการของรอบนี้”
“นั่นฟังดูยุติธรรมดี”
ความยุติธรรมนี้เกิดขึ้นได้โดยจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมไม่สามารถจินตนาการว่าผู้คนบนโลกจะตัดสินใจได้อย่างไร หากสถานการณ์นี้กลับกัน
บางทีอาจมีเบื้องหลังที่ซับซ้อน แต่สำหรับตอนนี้ผมไม่รู้เหตุผลของพวกเขา
“แล้วนี่หมายความว่าเราอยู่ในกิลด์ของคุณแล้วเหรอ?”
“ไม่ค่ะ ที่ฉันกล่าวถึงคือสิทธิในการต่อรองขั้นต้นเท่านั้น มันจะง่ายขึ้นถ้าฉันบอกว่าเราเป็นบริษัท ส่วนคุณคือคนที่รอการเจรจาเรื่องงานและเงินเดือน”
“ผมเข้าใจแล้ว”
อย่างที่คาดไว้…
“คุณสามารถคิดว่าห้องขนาดใหญ่และอาหารเหล่านี้เป็นสินบนสำหรับพวกคุณ ใช่ค่ะ นั่นคือสิ่งที่เป็นอยู่” ลีซังฮียิ้มอย่างขมขื่น
จนถึงตอนนี้การคาดเดาทั้งหมดของผมเป็นจริง แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดคือปฏิกิริยาที่ซื่อสัตย์ของลีซังฮี
‘เธอซื่อตรงเกินไป’
อันที่จริงถ้าเป็นผมที่อยู่ในสถานที่ของลีซังฮี ผมคงโกหกเรื่องนี้ไปมากกว่าครึ่ง
ความจริงเพียงอย่างเดียวที่ผมสามารถพูดได้ คือ อธิบายเฉพาะความเป็นจริงรอบ ๆ ทวีป แทนที่จะเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล
ผู้หญิงคนนี้ซื่อตรงเกินไป ความซื่อสัตย์และความเที่ยงธรรมนี้ต้องถูกรวบรวมผ่านประสบการณ์ส่วนตัวของเธอ
บางทีเธออาจพยายามทำให้เรารู้สึกว่า ถ้าเราเข้าร่วมบลูกิลด์ เราจะเพลิดเพลินไปกับชุมชนที่สดใส
‘แต่นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่มีความหวัง’
มันเป็นคำอธิบายเดียวที่ผมคิดออก เมื่อถึงตอนนั้นผมก็เปิดปากพูด
“ผมมีคำถามครับ”
“คะ? “
“ตำแหน่งของบลูกิลด์ในจักรวรรดิเบนิกอร์คืออะไร?”
ลีซังฮีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในท้ายที่สุดเธอก็พยักหน้า
“บลูเป็นหนึ่งในกิลด์ตัวแทนของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าอิทธิพลของเรามีมาก แต่ …”
“คุณหมายความว่ามันเคยมีในอดีต”
“ค่ะ…ฉันไม่มีอะไรจะพูด นอกจากสถานการณ์หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราเผชิญหน้า อย่างไรก็ตามฉันอยากให้คุณคิดถึงความเป็นไปได้ในอนาคต ไม่เพียงแต่ศักยภาพในการเติบโตเช่นเดียวกับกิลด์ขนาดใหญ่อื่น ๆ แต่ยังมีจำนวนเงินหรือเงื่อนไขอื่นที่นำเสนอให้ โดยไม่ถูกกิลด์อื่นกดดัน”
นี่เป็นการตัดสินใจที่เสี่ยง เราไม่รู้ว่าเราต้องได้รับเท่าไหร่ เพื่อแลกเปลี่ยน
หากเธอจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรับสมัครพวกเรา แต่ลงเอยด้วยการไม่บรรลุผลตามที่พวกเขาคาดหวัง
แน่นอน พวกเขาต้องพิจารณาด้วยว่าเราเพิ่งผ่านดันเจี้ยนฝึกสอน
แม้การลงทุนในตัวเราจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ด้วยความเป็นไปได้ที่หลากหลาย เช่น การที่คนสี่คนสร้างผลลัพธ์อันน่าเหลือเชื่อ พวกเขาดูเหมือนจะต้องการใช้โอกาสนี้ให้เร็วที่สุด ในการคว้าพวกเราก่อนกิลด์อื่น
‘พวกเขาหมดหวังจริง ๆ ‘
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ปัจจุบันของบลูกิลด์ไม่ดีเลย
มิฉะนั้นจะไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเขาจะเสี่ยงเช่นนี้
“ฉันรู้ว่าข้อมูลที่ฉันให้คุณตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตามพวกคุณไม่ควรกังวล ฉันจะบอกรายละเอียดทั้งหมดให้คุณทราบเร็ว ๆ นี้”
” ขอบคุณครับ”
ฮยอนซึงคิมเปล่งออร่าในเชิงบวกขณะที่เขาตอบสนอง เพราะเหตุนี้ผมจึงรู้สึกว่ามันดีพอที่ได้ฟังเรื่องราวเช่นนี้
มันจะดีกว่าถ้ารู้จักตัวเลือกมากขึ้น เนื่องจากผมยังไม่มีแผนในตอนนี้
‘ผมยังถูกพิจารณาให้เป็นผู้สมัครใช่ไหม? ‘
กิลด์ที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ในจุดสูงสุด แต่ตอนนี้กำลังกลายเป็นเหยื่อ
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ฝ่ายของเราอยู่ในตำแหน่งที่ดี ใบหน้าของลีซังฮีก็สดใสขึ้น
“งั้นวันนี้พวกคุณควรพักผ่อน… แล้วเราค่อยเจอกันวันพรุ่งนี้…ตกลงไหมคะ?”
“ครับ แบบนั้นน่าจะดีกว่า” คิมฮยอนซึงพยักหน้าเล็กน้อย
ลีซังฮียิ้มตอบและเริ่มแนะนำที่พักของพวกเขา
ไม่เหมือนกับดันเจี้ยนที่เหนอะหนะ เราเห็นห้องที่มีเตียงเย้ายวน
อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับที่ลีซังฮียอมรับว่านี่เป็นเพียงสินบน
ช่วงเวลาที่เราตกลงเซ็นสัญญา จะกลายเป็นช่วงเวลาที่เราเริ่มใช้ชีวิตแบบไม่แน่นอนอีกครั้ง…
“หากคุณมีความต้องการอะไร โปรดอย่าลังเลที่จะเรียกฉัน”
“ครับ ขอบคุณที่ดูแลเรา”
ขณะที่เธอเดินออกไป สายตาของเธอก็จ้องมาที่ผมชั่วครู่ ผมยังไม่รู้ว่าการประเมินคุณค่าเราภายในใจเธอเป็นอย่างไร
ตัวเลือกหลักที่น่าจะเป็นคือคิมฮยอนซึง แต่ผมก็ยังแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็น
“มันค่อนข้างกะทันหัน …แต่ฉันนึกไม่ถึงว่าเราจะถูกปฏิบัติแบบนี้ มันทำให้ฉันสับสนนิดหน่อย”
“ผมก็เหมือนกับพี่ ไม่สิ…มันเป็นโลกที่เต็มไปด้วยสัญญา อาณาจักรและเรื่องที่น่าปวดหัว คุณเข้าใจมันใช่ไหม?”
“อืม…ประมาณหนึ่ง…”
“พวกนายสามารถคิดแบบง่าย ๆ ด็อกกูและกียอง ตอนนี้เราอยู่ในสถานะที่ะได้รับการปฏิบัติเป็นอย่างดี อันที่จริงผมกล้าพูดได้ว่า ถ้าเป็นกิลด์อื่นที่ดูแลเราตอนนี้ เราก็คงยังได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกัน และหลังจากการเจรจาครั้งแรกสิ้นสุด อาจมีข้อเสนอหลายแห่งจากที่อื่น “
“เรื่อวทั้งหมดนี้ทำให้ผมปวดหัว”
“ได้โปรดใช้เวลาคิดให้ดีว่าควรจะไปทางไหน แต่นี่จะดีกว่าถ้าเป็นกิลด์ขนาดใหญ่ แม้เงื่อนไขอาจจะแย่ไปบ้าง แต่มันเป็นสถานการณ์ที่ต้องการเราในตอนนี้ ดังนั้นเราจะถูกรับรองในระดับหนึ่ง”
“อา คุณหมายถึงเราควรจะไปสถานที่ที่ผู้คนพบว่าเรามีประโยชน์?”
“ใช่ มันเป็นความรู้สึกเรียบง่าย แต่ลีซังฮี…ผู้หญิงคนนั้นก็ดูเหมือนจะไม่เลว เช่นเดียวกับบลูกิลด์ ผมไม่รู้ว่ามันตกลงมาด้วยสาเหตุใด แต่ผมไม่คิดว่ามันจะแย่นัก”
ปาร์คด็อกกูพยักหน้าให้กับคำพูดของคิมฮยอนซึง
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าปาร์คด็อกกูและจองฮายันไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น และพวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร
ดูเหมือนคิมฮยอนซึงและผมจะเป็นคนเดียวที่ใช้ความคิดที่นี่
สิ่งที่น่าแปลกสำหรับผมคือ คิมฮยอนซึงดูเหมือนจะไม่ต้องการเป็นอิสระ อันที่จริงดูเหมือนว่าเขาจะอุ่นเครื่องกับบลูกิลด์ทันที
‘ลีซังฮี? ‘
ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่ไม่มีความสัมพันธ์อะไร แต่เมื่อพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่คิมฮยอนซึงอาจเข้ามากิลด์นี้ในช่วงแรก ดูเหมือนจะไม่เลวร้ายที่เขาจะกลับไปทำงานที่นั่นอีกครั้ง
“คุณจะอยู่ในกิลด์นี้เหรอ?”
“พี่?”
“ผมต้องคิดอีกหน่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณจะรู้เองเมื่อพรุ่งนี้มาถึง ผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปทางไหน แต่จะดีกว่าถ้าเราใช้เวลาสักหน่อย”
“ใช่ คุณต้องคิดถึงความเป็นไปทั้งหมด มันมีตัวเลือกมากมาย”
บรรยากาศตอนนี้ผสมผสานระหว่างความอบอุ่นและสงบสุข
ผมไม่รู้ว่าคิมฮยอนซึงกำลังคิดอะไร แต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการนอนอยู่บนเตียง
ผมนอนไม่หลับทั้งคืนและตอนนี้อาการง่วงนอนกำลังคืบคลานอย่างช้า ๆ
อย่างที่บอก บริเวณโดยรอบค่อนข้างวุ่นวายในเช้าวันรุ่งขึ้น
ผมไม่รู้ว่าลีจีฮเยหรือคนอื่นพักอยู่ที่ไหน แต่พวกเขาอาจได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัยและอยู่คนละที่กับเรา
ไม่สิ ผมต้องมุ่งเน้นไปที่สิ่งสำคัญในตอนนี้
‘ต่อรอง…’
ผมจะต้องคิดว่าควรได้เงินในการสนับสนุนพวกเราทั้งสี่คนแค่ไหน
สำหรับหัวหน้าบลูกิลด์ ผมคิดว่าวันนี้อาจเป็นวันสำคัญที่สุด
หลังจากกินอาหารเช้าและล้างหน้า ผมรอคอยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ในที่สุดผมก็เห็นบางคนเรียกเรา
“ฮยอนซึง”
“ครับ? “
ตัวเลือกแรกน่าจะเป็นคิมฮยอนซึง
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากที่คิมฮยอนซึงเข้าไป ก็ได้ยินเสียงปรบมือดังขึ้น
ผมรู้ว่าจองฮายันและปาร์คด็อกกูจะได้รับความสนใจเช่นเดียวกับเขา
ท้ายที่สุดพวกเขาผ่านการคัดกรองเบื้องต้นแล้ว จากสิ่งที่ผมเรียกว่า ‘การสัมภาษณ์’
‘ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้…’
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดดเดี่ยวในทีมที่สมบูรณ์แบบ
ผมอิจฉาปาร์คด็อกกูและจองฮายันที่มีความสุขโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ค่าสถานะของผมเมื่อเทียบกับพวกเขา มันแย่กว่าจะช่วยเหลือ
ถ้าผมบอกให้พวกเขารู้ว่าผมใช้เวทมนตร์ ผมอาจจะถูกมองว่าเป็นกับดัก
อย่างไรก็ตามความสามารถในการใช้เวทมนตร์ก็ไม่ได้เลวร้าย การเติบโตของผมมีจำกัด แต่ ณ จุดนี้ผมมั่นใจว่าจะเป็นอัลเคมิสท์ที่มีความสามารถ
ผมมีค่าสติปัญญาสูงและสามารถประดิษฐ์เวทมนตร์ที่ไม่มีใครเทียบ ขณะที่ผมเริ่มปล่อยตัวเองให้อยู่ในความคิดที่ไม่แยแส ผมซึ่งกำลังพิจารณาว่าตัวเองยังใช้งานได้ ก็มีเสียงก็ดังขึ้น
“กียอง”
“ค – ครับ”
ประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นลีซังฮีพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคย
หนึ่งในนั้นต้องเป็นผู้บริหารหรือฝ่ายบุคคลของกิลด์ ชายแก่คนหนึ่งที่สวมแว่นตาเปิดปากพูด…
“อา…คุณกียองต้องมีงาน…อ๊ะ. คุณบอกว่าตัวเองเป็นอัลเคมิสท์ใช่ไหม?”
“ครับ เมื่ออาชีพที่สองเปิดขึ้น ผมเลือกที่จะเดินตามเส้นทางของอัลเคมิสท์” ผมรู้สึกอายเล็กน้อยกับบรรยากาศ ที่ราวกับผมเป็นสิ่งล้มเหลว
ตอนนี้ลีซังฮีสามารถรักษาสีหน้าอันสงบนิ่งของเธอได้อย่างถูกต้อง แต่ร่องรอยของความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าคนอื่น
เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ ความหวังของผมก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกต้อนรับที่นี่
แตกต่างจากคิมฮยอนซึง ปาร์คด็อกกูและจองฮายัน ไม่มีที่ว่างในกิลด์นี้สำหรับผม
มันรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะได้แสดงความสามารถของตัวเองด้วยซ้ำ
ลีซังฮีมองมาที่ผมและยิ้มกว้าง ราวกับพยายามจะทำให้บรรยากาศดีขึ้น
“เงิน 1,500 เหรียญทอง นั่นคือ 150 ล้านวอนในสกุลเงินเกาหลี ระยะเวลาสัญญาคือ 700 เหรียญทองนาน 7 ปี เหมือนกับเงื่อนไขของคนอื่น… เป็นยังไงคะ? แน่นอนว่าเราไม่เพียงต่อรองเงินเดือนอีกครั้งได้ในภายหลัง แต่ยังให้การสนับสนุนสูงสุดสำหรับสิ่งของที่คุณต้องการ”
ชายชราที่อยู่ข้าง ๆ เธอดูหัวเสีย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ลีซังฮีใส่ใจจะมอบหมายสัญญาให้ผมด้วยเช่นกัน
เมื่อมาถึงจุดนี้ ผมสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
‘ไอ้ขอทานพวกนี้…’
พวกมันคิดว่าผมเป็นคนโง่จริง ๆ เหรอ?