“ฉันเลืกวิซาร์ดน่ะ”
“อืม…”
“ท – ทำพี่ไมเป็นผู้บัญชาการล่ะ…”
ทั้งสองคนมีปฏิกิริยาที่คล้ายคลึงกัน
ปาร์คด็อกกูดูผิดหวังจริง ๆ ส่วนคิมฮยอนซึงรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่อีกนัยหนึ่งดูเหมือนมันจะไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดพลาด
แม้ว่าความสามารถในการใช้ธนูของ [อาร์เชอร์] จะน่าดึงดูด แต่ความคล่องตัวที่ต่ำก็ไม่ทำให้ผมใช้ธนูได้ดี ผมไม่รู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นในอนาคตหรือไม่ แต่ตอนนี้ค่าสถานะของผมมีศักยภาพในการเติบโตเพียงเล็กน้อย
ไม่มีเหตุผลในการบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสม
ตามปกติแล้วแม้ว่าผมจะเลือก [อาร์เชอร์] และกลายเป็น [โจร] ในภายหลัง แต่ผมยังคงกังวลเกี่ยวกับสิ่งเดียวกันนี้
ในความเป็นจริง อาจกล่าวได้เช่นเดียวกันกับคลาส [วิซาร์ด] ผมรู้อยู่แล้วว่าผมจะไม่ได้เป็นผู้ใช้เวทย์มนตร์ที่ดี …
‘แต่ผมต้องใช้ประโยชน์จากจุดแข็งของตัวเอง’
ผมคิดว่าเส้นทางข้างหน้าจะดีที่สุดคือการค่าความฉลาดของผม เมื่อพิจารณาถึงวิธีการต่าง ๆ มันจะต้องมีคลาสที่พัฒนาขึ้น โดยมานาไม่เป็นอุปสรรคต่อการเติบโต
“ฉันขอถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงเลือกวิซาร์ด?”
ผมส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“แค่ลางสังหรณ์น่ะ”
ผมไม่มีทางเลือกอื่น
แม้ว่าผมจะเลือก [ผู้บัญชาการ] แต่ผมก็จะได้รับค่าสถานะพิเศษเพิ่มเพียง 1 แต้มเท่านั้น
การได้รับค่าสถานะ 3 แต้มให้กับมานาที่ไม่รู้จักดูจะเป็นประโยชน์มากกว่าเมื่อเปรียบเทียบกัน
” ฉันเข้าใจแล้ว”
ดูเหมือนเขาจะเชื่อมั่น
ผมรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย ถ้าเขามองเห็นศักยภาพในการเติบโตของผม เขาก็จะรู้ว่ามันไม่มีหวัง
[ได้รับความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเวทมนตร์ระดับเบื้องต้น]
[เนื่องจากผลของคลาสนี้ มานาจึงเพิ่มขึ้น 3 แต้ม]
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่นลีกียอง]
[ชื่อ: ลีกียอง]
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
[อายุ: 25]
[อุปนิสัย: นักกลยุทธ์ที่รอบคอบ]
[คลาส: วิซาร์ด]
[เอฟเฟกต์คลาส: ความรู้เวทมนตร์พื้นฐาน]
[ค่าสถานะ]
[ความแข็งแกร่ง: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[ความคล่องตัว: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[พละกำลัง: 12 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[ความฉลาด: 19 / ศักยภาพในการเติบโต:ระดับ ฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[ความอดทน: 12 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[โชค: 21 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[มานา: 03 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[อุปกรณ์: ไม่มี]
[แอตทริบิวต์:ดวงตาแห่งจิตใจ]
[ภาพรวม: คุณยังคงสิ้นหวัง แต่ฉันขอปรบมือให้คุณที่ยังได้รับคลาส การเลือก [วิซาร์ด] อาจเป็นทางเลือกที่ดี เพราะหากคุณไม่มีมัน คงเป็นเรื่องยากที่จะรู้สึกถึงความมหัศจรรย์ของเวทมนตร์จากพรสวรรค์ของคุณ มานา 3 แต้มอาจจะดูดี แต่ฉันขอแนะนำให้คุณอย่าตั้งความหวังมากนักในการเป็นวิซาร์ดที่ดี]
‘ไอ้สารเลว…’
แต่ด้วยเหตุผลบางประการ ข้อความจากภาพรวมจึงไม่วิพากษ์วิจารณ์ตัวเลือกของผมเท่าที่คิดไว้
มันยังคงดูถูก แต่อย่างน้อยผมก็มีโอกาสที่จะเรียนรู้เวทมนตร์
หน้าต่างสถานะของผมมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย
ผมยังรู้สึกเหมือนเข้าใจคร่าว ๆ ว่าการได้รับความรู้พื้นฐานของเวทมนตร์นั้นหมายถึงอะไร
ความรู้ใหม่หลั่งไหลเข้ามาในหัวของผม
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความรู้พื้นฐานอย่างแท้จริง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรซับซ้อนเกินไป มันอธิบายแนวคิดของเวทมนตร์ วิธีเคลื่อนเคลื่อนไหวมานา วิธีร่ายคาถาโดยใช้มานา และยังให้ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับแนวคิดของไคเมร่า
“มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น”
มันแตกต่างจากที่ผมจินตนาการไว้เล็กน้อย
ผมไม่สามารถกล่าวเป็นคำพูดได้ แต่ผมรู้สึกเหมือนกำลังแก้ไขสูตรบางอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนหรือกำลังสร้างหอคอยด้วยมานาของผม
ความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคยอย่างสิ้นเชิงเช่นไคเมร่าและคาถายังคงสะสมอยู่ในใจ
‘สำหรับตอนนี้ อย่างน้อยมันก็คุ้มค่า’
ไม่เหมือนกับผลประโยชน์ของคลาส [ผู้บัญชาการ] ผมสามารถใช้พลังนี้ได้ทันทีที่ปรับตัวกับมัน
เมื่อผมหลับตาลงอย่างช้า ๆ และรู้สึกถึงมานาภายในตัว มันก็ลุกเป็นไฟทันที
ระดับมานาของผมอยู่ในตัวเลขหลักเดียวเท่านั้น ดังนั้นผมจึงรู้สึกขอบคุณมากที่มันเคลื่อนไหวตามความต้องการของผม
ในขณะที่ผมยังคงใช้ความคิด คิมฮยอนซึงที่เฝ้าสังเกตก็เปิดปากพูด
“กลับกันเถอะ เราล่าช้ามามากแล้ว ส่วนอาหาร…”
“สองถุงก็พอแล้วสำหรับพวกเรา”
“ได้เลย”
หลังจากเก็บอาหารได้สองถุง ปาร์คด็อกกูก็ส่งที่เหลือให้คิมฮยอนซึง
เขาพยักหน้าเพื่อแสดงความขอบคุณ
บางทีเขาอาจคิดว่าเราเกรงใจเขา
เราได้รับถุงหนังที่เต็มไปด้วยอาหารประมาณ 12 ถุงจากจุดเริ่มต้นนี้ หากคุณคิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของปาร์คด็อกกูในการดึงดูดมอนสเตอร์กับการขออาหารเพียง 2 ถุงแล้ว มันเป็นข้อต่อรองที่ยอมรับได้
” ขอบคุณมาก”
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเราหรอกครับ หากไม่มีคุณ เราก็อาจจะไม่มีโอกาสได้รับอาหารสองถุงนี้ …จากทุกสิ่งที่คุณทำให้เรา นั่นเป็นเรื่องเดียวกันที่เราจะตอบแทนคุณครับ”
” แต่…”
“เอาล่ะ กลับกันเถอะครับ”
“ครับ”
“แต่คุณจะทำยังไงกับคนอื่น ๆ ล่ะครับ? เราไม่สามารถช่วยพวกเขาแบบนี้ได้ตลอดไป”
“คนที่ไม่เต็มใจที่จะต่อสู้ก็มีแต่จะขัดขวาง ฉันไม่อยากให้มีเหยื่อที่ไม่จำเป็น …มันอาจจะดีกว่าที่จะฝึกพวกเขาให้ปรับตัวกับสถานการณ์ แล้วค่อยพาพวกเขาออกไปทีละคน”
“แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะได้ผลมากนัก”
ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ปาร์คด็อกกูก็ผ่านการฝึกแบบนั้นมาแล้ว
แต่ผมไม่รำคาญที่จะพูดออกไปตรง ๆ
“มันอาจไม่ได้ผล แต่สำหรับตอนนี้ผมคิดว่าเราสามารถลองกับคนอื่นได้โดยไม่ต้องลำบากพวกคุณอย่างแน่นอน พวกคุณโอเคกับเรื่องนี้มั้ย?”
“ส่วนตัวผมไม่รังเกียจ… แล้วพี่ล่ะ?”
“ฉันก็โอเคกับเรื่องนี้ แต่ให้ฉันแนะนำใครสักคนได้มั้ย?”
“คุณมีใครอยู่ในใจ…?”
“ฉันกำลังคิดถึงจองฮายันน่ะ ถ้าเธอตกลงจะมากับเรา”
” อา”
คิมฮยอนซึงพยักหน้าอย่างมีความสุข
ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าจองฮายันเป็นเหมือนแจ็คพอต
ผมได้ยืนยันความสามารถของเธอด้วยดวงตาแห่งจิตใจแล้ว และคิมฮยอนซึงก็น่าจะรู้เกี่ยวกับความสำเร็จในอนาคตของเธอ
ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าดีใจของเขา
ระหว่างทางกลับไปที่พักนั้นค่อนข้างสะดวกสบาย เนื่องจากเราหลีกเลี่ยงที่จะออกจากที่พักโดยไม่มีการป้องกัน เราจึงได้เคลียร์เส้นทางก่อนมา
ในขณะที่เราเข้าใกล้ที่พัก ผู้คนหลายคนรวมถึงลีจีฮเยก็วิ่งออกมาเพื่อทักทายคิมฮยอนซึง
“อ่า พี่ฮยอนซึงกลับมาแล้วเหรอคะ! พี่ด็อกกูและพี่กียองคงทำงานอย่างหนัก ให้เราถือสิ่งเหล่านั้นไปให้คุณนะคะ…”
ผมเห็นผู้ชายพวกนั้นรับถุงอาหารไปจากคิมฮยอนซึงราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ
ชายคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะมีอาการบาดเจ็บที่ขาก็ยื่นมือไปด้านข้างของเราเช่นกัน ผมจึงสะบัดมือเขาออกไป
“เราจะแบกของของเราเอง”
” โอ้ ครับ…”
ผมขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างเรากับพวกเขา
มันตลกพอสมควรที่เห็นการแสดงออกบนใบหน้าเขา
ดูเหมือนเขากำลังคิดประมาณว่า “พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? “
มุมปากของผมบิดยิ้มชั่วขณะ แต่เขาคงมองไม่เห็น ส่วนคิมฮยอนซึงไม่สนใจการกระทำของผมเลยพูดกับลีจีฮเยอย่างเงียบ ๆ
“นี่คืออาหารที่เราได้รับจากจุดเริ่มต้นครับ ฉันต้องการให้คุณจีฮเยแจกจ่ายให้กับผู้คนในพื้นที่”
“ได้เลยค่ะ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง …แล้วพี่เจอผู้รอดชีวิตบ้างไหมคะ?”
“ไม่เลยครับ”
“ฉ – ฉันเข้าใจค่ะ”
“แต่บางคนอาจจะยังมีชีวิตอยู่ใกล้ ๆ ไม่ช้าก็เร็วเราจะค้นหาพื้นที่นั้นอีกครั้ง”
“อ๊ะ! ค่ะ…”
อาจมีอาหารไม่เพียงพอ คิมฮยอนนำถุงอาหารกลับมาเพียงสิบใบเท่านั้น
คนสามสิบคนนั้นไม่สามารถรับประทานอาหารได้อย่างอิ่มท้องหลังจากแบ่งปันมัน
ตอนนี้ผมยังสามารถรอได้ แต่ผมก็รู้สึกหิวแล้ว
ปาร์คด็อกกูและผมถืออาหารผ่านพวกปลิงที่อยู่รอบ ๆ คิมฮยอนซึงและมุ่งหน้าเข้าไปข้างใน
สายตาที่อธิบายได้ติดตามเราไปตลอดเวลา
ในขณะที่เดินปาร์คด็อกกูพูดด้วยความไม่สบายใจ
“พี่จะไม่แบ่งปันกับพวกเขาจริง ๆ เหรอ?”
“เราไม่ใช่อาสาสมัคร”
“ผมรู้ …แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยดีนัก การแสดงออกของผู้คนที่ออกมาทักทายเรานั้น…”
“ทำไมนายต้องสนใจล่ะ ว่าพวกเขาจะมองนายยังไง?”
“ผ – ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยดี…”
“พวกเขาต่างหากที่ควรขอบคุณเราที่เสี่ยงไปเอาอาหารกลับมาให้ ด็อกกู ความคิดที่จะรองรับสัมภาระอย่างพวกเขาเป็นเรื่องน่าหัวเราะ สถานที่ที่พวกเขามีอยู่คือที่พักที่คิมฮยอนซึงมอบให้ เราไม่ใช่หนึ่งในนั้น เราช่วยพวกเขาเท่าที่เราทำได้และยังให้อาหารบางส่วนที่ควรจะได้รับ คิมฮยอนซึงก็รู้ดี เขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา…”
“อืม…”
“ถ้าพวกเขาต้องการสิ่งที่ดีขึ้น พวกเขาสามารถหยิบดาบขึ้นมาได้ บางทีถ้าฉันเป็นเหมือนพวกเขา ฉันก็คงจะรู้สึกลำบากใจเช่นกัน …แต่ถ้ามองกลับกัน บางทีคิมฮยอนซึงอาจต้องการใช้เราเพื่อกระตุ้นพวกเขา”
“อ่า …ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นเรากินอาหาร พวกเขาก็จะรู้ว่าจะต้องต่อสู้เพื่อให้ได้รับการปฏิบัติเช่นกัน?”
“ใช่ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ”
ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนโง่ เป็นไปได้ว่าเขาจะคาดหวังกับบางสิ่งบางอย่างที่ตามมา
ในขณะที่เรากำลังเดินไปยังสถานที่ที่เราพัก ผมมองไม่เห็นจองฮายันที่ไหนเลย
ผมเคยสงสัยว่ามีงานอะไรบ้างสำหรับคนที่ไม่ได้ออกล่า แต่ผมไม่เห็นใครที่ใช้งานได้จริง ๆ
บางคนกำลังทำความสะอาดสภาพแวดล้อม ในขณะที่คนอื่น ๆ ย้ายก้อนหินหนักเพื่อเสริมที่กำบัง
บางทีจองฮายันก็กำลังทำงานบางอย่าง เห็นได้ชัดว่าใครเป็นคนจัดการสถานที่นี้เมื่อเราไม่อยู่
‘ลีจีฮเย’
เธอต้องรับผิดชอบต่อคนเหล่านี้
เธอมีหน้าที่แจกจ่ายอาหารและรายงานปัญหาใด ๆ ให้แก่คิมฮยอนซึง
และเธอยังเป็นคนแรกที่ออกมาทักทายเขา
ในขณะที่คิดถึงเรื่องนี้ ผมรู้สึกว่ามุมปากของผมบิดยิ้มชั่วขณะ
“ด็อกกู”
” มีอะไรรึเปล่าพี่? “
“นายจำจองฮายันได้มั้ย?”
“พี่กำลังพูดถึงผู้หญิงที่บาดเจ็บและเกาะติดกับพี่ตอนนั้นรึเปล่า?”
” ใช่”
ผมหยิบอาหารออกจากถุงแล้วส่งให้ปาร์คด็อกกู
“ฉันอยากให้นายมอบสิ่งนี้ให้กับเธอด้วย”
“ทำไมพี่…อา…”
บางอย่างเกี่ยวกับการแสดงออกของเขาที่ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง
” ผมเข้าใจแล้ว พี่ไว้ใจผมได้เลย!”
ผู้ชายคนนี้จับความตั้งใจของผมได้ในทันที
เราอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันนาน แต่เขาก็เริ่มเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการ
เขาเข้าใจว่าผมพยายามดึงเธอเข้ามา
แน่นอนผมไม่ได้หมายถึงเรื่องรักโรแมนติก แต่มันง่ายมากที่ผู้คนจะคิดเช่นนั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์เช่นนี้
จากสิ่งที่ผมจำได้นิสัยของจองฮายัน คือ “ผู้สนับสนุนที่บริสุทธิ์”
จากนิสัยของคิมฮยอนซึง ‘ผู้ชี้ขาดที่มีเจตนาดี’ ดูเหมือนจะคล้ายคลึง แต่ทั้งสองอย่างต่างกันชัดเจน
‘บริสุทธิ์’ และ ‘เจตนาที่ดี’ นั้นแตกต่างกันมาก
“ของบริสุทธิ์ย่อมย้อมได้ง่าย”
” พี่พูดอะไรนะ? “
“ไม่มีอะไรหรอก”
บางทีการทดลองเล็ก ๆ นี่อาจพิสูจน์สิ่งที่ผมพูด
