chapter 27: การเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้
เมื่อเห็นนักเวทย์ของโรงเรียน อาร์รันก็ตกตะลึงด้วยความกลัวเขากลัวช่วงเวลานี้มาหลายเดือนและตอนนี้ เมื่อเขาคิดว่าเขาปลอดภัย ในที่สุด มันก็มาถึง
“เราต้องเตือน ปรมาจารย์วินด์ซอง!” เจียงเฟย พูดเสียงของเธอเงียบลงแต่เต็มไปด้วยความเร่งด่วน
“ตามฉันมา” อามาร์ พูด “ฉันรู้วิธีที่รวดเร็วในการไปอาราม”
โดยไม่รอคําตอบ เขาเริ่มเดินไปทางถนนด้านหนึ่งโดยที่อีกสองคนกําลังตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด อาร์รัน ต้องการวิ่งหนี แต่เขารู้ว่าการทําเช่นนี้ต่อหน้านักเวทย์ของโรงเรียนจะดึงดูดความ สนใจของพวกเขาและเขารู้ว่าจะนําหายนะมาให้
พวกเขาเลี้ยวเข้ามุมถนนและปราศจากคําพูดใด ๆ ทั้งสิ้นทั้งสามคนก็ออกเดินทางทันที เป็นความจริงตามคําพูดของอามาร์ และพวกเขาก็มาถึงประตูของอารามในเวลาน้อยกว่าหนึ่งในสามของเวลาที่จะต้องไปเส้นทางอื่น
เมื่อพวกเขามาถึง ร่างกายปกคลุมไปด้วยเหงื่อและหอบอย่างหนักจากการออกแรง การ์ดที่ประตูมองดูพวกเขาอย่างน่าสงสัย “ผู้ริเริ่ม? พวกเธอเป็นอะไร”
“ไม่มีเวลา” อามาร์ ขัดจังหวะเขา “เราต้องไปหาปรมาจารย์วินด์ซอง ตอนนี้”
“ปรมาจารย์วินด์ซอง?” ทหารรักษาการณ์ส่ายหัวของเขา” ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เธอต้องตรวจสอบด้วย…”
“ห้องฝึกซ้อม!” เจียงเฟย พูด “อาจารย์คาเดอร์ จะรู้”
พวกเขาเริ่มวิ่งอีกครั้ง โดยไม่สนใจการคัดค้านของทหารรักษาการณ์
เมื่อพวกเขามาถึงห้องฝึกซ้อมในเวลาต่อมา พวกเขาใช้เวลาสักครู่เพื่อสังเกตอาจารย์คาเดอร์ ผู้ที่กําลังสอนกลุ่มผู้ริเริ่ม ขณะที่พวกเขาเข้าหาเขา เขาก็สังเกตเห็นพวกเขาและในทันใดใบหน้าของเขา ก็เปลี่ยนไป
“นี่หมายความว่าอย่างไร เธอทั้งสามควรจะ…”
“โรงเรียนอยู่ที่นี่แล้ว!” อาร์รัน พูดโพล่งออกไป
ทันใดนั้น การแสดงออกของ อาจารย์คาเดอร์เปลี่ยนไป “ตาม ฉันมา!” เขาพูด “เราต้องแจ้ง ปรมาจารย์วินด์ซอง!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เขาก็เริ่มวิ่งและผู้ริเริ่มทั้งสามก็รีบตามเขาไปพร้อมกับสายตาที่ตกใจของผู้ริเริ่มคนอื่น ๆ ในห้องฝึกซ้อม
หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็มาถึงอาคารหลักของอาราม
ปัง!
ด้วยการโบกมือของ อาจารย์คาเดอร์ ประตูของอาคารหลักระเบิดต่อหน้าเขาและเขาก็วิ่งตรงเข้าไปในห้องโถง ในเวลาอื่นการแสดงพลังเช่นนี้จะทําให้ อาร์รันประทับใจ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขารู้สึก ได้ก็คือ ความตื่นตระหนก
ปัง!
ประตูห้องของ วินด์ซองระเบิดขึ้นและอาจารย์คาเดอร์บุกเข้าไปข้างในอาร์รันและอีกสองคนเริ่มตามเข้าไปเพียงไม่กี่วินาทีข้างหลังจากนั้น
“อะไร” วินด์ซอง เริ่มพูด
“นักเวทย์ของโรงเรียนกําลังจะมา!” อาจารย์คาเดอร์ตะโกนออกไป
ทันใดนั้น ศาสตราจารย์เชา ลุกขึ้นทันที “เราต้องเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้”
ปากของ อาร์รัน เกือบจะเปิดขึ้นทันที ต่อสู้? พวกเขาจะไม่หนีเหรอ?
“วินด์ซอง” ศาสตราจารย์เชา พูดต่อ “นายและฉันมุ่งหน้าไปที่ประตูเดี๋ยวนี้ถ้าเราโชคดี เราจะหยุดพวกเขาได้ทันเวลา สามารถช่วยให้ผู้ริเริ่มปลอดภัย”
วินด์ซอง เงียบกว่าเดิม การแสดงออกที่ซับซ้อนบนใบหน้าของเขาจากนั้นร่างกายของเขาเกร็งราวกับว่าเขากําลังพยายามและโบกมือ
ทันใดนั้น อาร์รัน ก็รู้สึกราวกับว่าโซ่ของอากาศล้อมรอบเขาและเขาพบว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไปเขาดูคนอื่นและพบว่าพวกเขาดูเหมือนจะถูกแช่แข็งอยู่กับที่
“ปรมาจารย์วินด์ซอง” อาจารย์คาเดอร์ ร้องออกมาดวงตาเบิกกว้าง “คุณกําลังทําอะไร?”
“นักเวทย์จากโรงเรียนอยู่ที่นี่ตามคําเชิญของฉัน” วินด์ซองตอบเสียงของเขาหนักแน่น “เราจะให้ลูกศิษย์แก่พวกเขา”
” นายหักหลังพวกเราเหรอ? “ ศาสตราจารย์เชาถามอาร์รันสามารถเห็นว่าเขาถูกตรึงอยู่กับที่เช่นกันแต่การแสดงออกของเขาสงบและเสียงของเขาเย็นชา
“ฉันไม่มีทางเลือก เพื่อนเก่า” วินด์ซอง พูด “ฉันอาจซ่อนลูกศิษย์ของนายไว้ซักพัก แต่ในที่สุดโรงเรียนจะค้นพบเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น …. พวกเขาจะมาไม่เพียงจัดการเขาเท่านั้น แต่สําหรับฉันและนักเรียนของฉันด้วย”
“โรงเรียนสังหารอาจารย์ของนายภรรยาของนายพี่ชายของนาย” ศาสตราจารย์เชา พูด “เป็นเวลาหลายปีแล้วที่นายต่อสู้เคียงข้างฉันแต่ตอนนี้นายเลือกที่จะคุกเข่า?”
ใบหน้าของ วินด์ซอง ซีดลง “ฉันยังเด็กอยู่ในตอนนั้นโง่เขลาเต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากพวกเขา …” เขาหยุดชั่วครู่แล้วก็พูดต่อ “แต่ความจริงก็คือว่าการตัดสินใจของอาจารย์ที่จะต่อต้านโรงเรียนคือสิ่งที่นํามาซึ่งความหายนะ”
“และนายคิดว่านายจะทําได้ดีกว่าโดยการเสี่ยงดวงกับพวกเขา?” เสียงของ ศาสตราจารย์เชา สั่นด้วยความโกรธ “นายคิดว่าถ้านายช่วยพวกเขาพวกเขาจะไว้ชีวิตนายหรือ?!”
“มันไม่ใช่แค่ฉัน” วินด์ซอง พูด “นักเรียนของฉัน อาราม … ฉันไม่สามารถเสี่ยงได้”
“นายตัดสินใจที่จะทรยศพวกเราหรือ? ส่งพวกเราไปให้ โรงเรียน?” ศาสตราจารย์เชา ถาม
“ไม่ต้องห่วงเพื่อนเก่า” วินด์ซอง พูด “ลูกศิษย์ของนาย ฉันช่วยไม่ได้แต่นาย … ฉันจะซ่อนนายไว้ เมื่อนักเวทย์จากไป ฉันจะปล่อย นายหลังจากนั้นนายจะเลือกที่จะตําหนิฉันเพราะช่วยชีวิตนายห รือไม่ก็ได้”
ศาสตราจารย์เชา จ้องด้วยสายตารุนแรง “นายคิดว่าฉันจะทิ้งลูกศิษย์ของฉัน?!”
วินด์ซอง ถอนหายใจ “นายไม่มีทางเลือก” เขาพูด “ฉันจะจับนายไว้ที่นี่จนกว่าพวกเขาจะไป บางที่สักวันนายจะยกโทษให้ฉันแต่ถึงแม้ว่านายจะเกลียดฉันอย่างน้อยนายจะมีชีวิตอยู่ได้”
“นายมันโงที่สุด” ศาสตราจารย์เชาพูดเสียงของเขาราบเรียบ
ในทันใด เสียงอึกทึกก็ดังขึ้นในห้องและอาร์รันก็ถูกเหวี่ยงไปข้างหลังอย่างรุนแรง กระแทกเข้ากับกําแพง เขาใช้เวลาสักครู่เพื่อฟื้นความรู้สึกของเขาเขาก็พบว่าโซ่ของอากาศที่ผูกมัดเขาหายไป
เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็น ศาสตราจารย์เชายืนอยู่กลางห้องล้อมรอบด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ไม่โดนตัวเขารอบตัวเขาอาร์รันสามารถสัมผัสถึงออร่าที่น่ากลัว
“นายคิดว่านายสามารถจับฉันได้?” ศาสตราจารย์เชาตะโกนออกไป “นายคิดว่านายสามารถทําให้ฉันนั่งและดูโรงเรียนจับตัวลูกศิษย์ฉันได้”
ศาสตราจารย์เชา ยกมือขึ้นและมีลูกไฟสีขาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นด้านบนด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวเขาเหวี่ยงวัตถุกลางอากาศไปที่วินด์ซอง
วินด์ซอง ยกมือขึ้นและก่อนที่ลูกไฟจะปะทะมันก็เปลี่ยนทิศทางราวกับว่าอากาศด้านหน้าของเขาแข็งตัวเป็นโล่แทบหายไปต่อหน้าวินด์ซองลูกไฟพุ่งทะลุกําแพงหินฉีกก้อนหินก้อนใหญ่และส่งก้อนหินที่บินไปทุกทิศทุกทาง
แม้ว่า วินด์ซอง ไม่ได้โดนลูกไฟเขายังคงเดินโซเซถอยหลังไปหลายก้าวและดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ลองนี้เป็นอย่างไร…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ลูกไฟอีกลูกหนึ่งก็พุ่งไปหาเขา เขา เบี้ยงมันไปอีกครั้งและลูกไฟก็พุ่งทะลุกําแพงข้างเขา วินด์ซอง ถูกเหวี่ยงไปข้างหลังโดยแรงและหลังของเขาถูกกระแทกเข้ากับกําแพงความกังวลปรากฏบนใบหน้าของเขา
ศาสตราจารย์เชา ก้าวไปข้างหน้าดวงตาของเขาเย็นชาด้วยความโกรธ
เขายกมือขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สิ่งที่ปรากฏไม่ใช่ลูกไฟเพียงอย่างเดียวแต่เป็นไฟที่เร่าร้อนขนาดเท่ามนุษย์ เปลวไฟของมันรุนแรงและรวดเร็วด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย ศาสตราจารย์เชา พุ่งตัวไปที่วินด์ซอง
วินด์ซอง พยายามที่จะเบี่ยงเบนไฟที่ลุกโชติช่วงแต่มันก็เหมือนกองฟางที่ถูกหิมะถล่ม ขนาดของการเผาไหม้ซัดชายผู้นั้นกระเด็นไปที่กําแพงด้านหลังของเขาและสิ่งต่าง ๆ ก่อนหน้านั้น
ในเส้นทางของมัน ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่นอกจากร่องรอยของหินที่ถูกแตะกระจายไม้ที่บู้บี้และเศษซากที่ไหม้เกรียมตัดเส้นทางแห่งการทําลายล้างที่นําไปสู่ทางออกทั้งหมดของอาคาร
จากนั้น ทั้งห้องโถงเต็มไปด้วยความเงียบ ขณะที่ลูกศิษย์และ อาจารย์คาเดอร์ ดูการทําลายล้างด้วยใบหน้าที่ดูตกใจ
“เขา ” อาจารย์คาเดอร์ เงียบไปก่อนที่เขาจะถามเสร็จ
“เขายังมีชีวิตอยู่” ศาสตราจารย์ เชา พูด “ปรมาจารย์ไม่ได้ฆ่าได้อย่างง่ายดายแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลาหลายปีกว่าเขาจะฟื้นตัว”
“คุณไม่ได้เป็นแค่ ศาสตราจารย์ ใช่มั้ย?” อาจารย์คาเดอร์ถามใบหน้าของเขาซีดและดวงตาเบิกกว้าง แต่เสียงเขาสงบนิ่ง
ศาสตรจารย์เชา ไม่สนใจเขา เมื่อมองดูพวกเขา เขาถาม “โรงเรียนส่งคนมากี่คน?”
“ หกคนอยู่บนหลังม้าและอีกสิบสองคนเดินเท้า” อาร์รันพูดพยายามจดจํารายละเอียด “ พวกเขาทั้งหมดอยู่ในชุดคลุมสี ขาวและ…”
“พอแล้ว” ศาสตราจารย์เชา ขัดจังหวะเขา “หกคนบนหลังม้าจะเป็นศาสตราจารย์และปรมาจารย์ ส่วนที่เหลือจะเป็นอาจารย์”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะหายไปในความคิด หลังจากได้เห็นพลังของเขา อาร์รันและคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าทําเสียงดัง
“ฉันไม่สามารถปกป้องนายได้ ในขณะที่ต่อสู้กับพวกเขา” ในที่สุด ศาสตราจารย์เชา ก็พูด “จงออกไปแล้วซ่อนตัวจนกว่าสิ่งเหล่านี้จะหมดไปเหล่าอาจารย์จะไม่กล้าเข้ามามีส่วนร่วมในการ ต่อสู้กับฉัน แต่พวกมันจะมาหานายและผู้ริเริ่มคนอื่น ๆ”
“ฉันสามารถช่วยคุณได้” อาจารย์คาเดอร์ พูด แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะน่ากลัว
“นายทําไม่ได้” ศาสตราจารย์เชา ตอบอย่างห้วน ๆ “ออกไปเดี๋ยวนี้!”
อาร์รัน และคนอื่น ๆ เดินผ่านรูขนาดใหญ่ที่ ศาสตราจารย์เชาโจมตีทิ้งไว้ในกําแพง โดยไม่สนใจความเสียหายรอบตัว ขณะที่พวก เขารีบออกไปข้างนอก
พวกเขาเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าวจากอาคารที่ถูกทําลายทันใดนั้นก็มีเสียงอึกทึกดังขึ้น ครู่หนึ่งต่อมาคลื่นกระแทกขนาดใหญ่กระ แทกเข้ากับพวกเขาส่งพวกเขาร่วงลงสู่พื้น
เมื่อ อาร์รัน ลุกขึ้นและมองไปข้างหลังเขา เขาเห็นว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่ในอาคาร แต่เป็นซากปรักหักพังที่พังทลาย
เสียงดังขึ้นอีกครั้งและเขาก็รู้ว่าช่วงเวลานั้นมาถึงแล้ว
โรงเรียนมาถึงแล้ว
