Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 3 การปรับตัว

“ร – เราจะทำยังไงต่อไปดี?”
“ถ้าฉันรู้ว่าต้องทำยังไง ฉันจะยืนอยู่ที่นี่ไหม?”
ผมยังคงอยู่ในอาการตกใจ
เมื่อผมให้คำตอบที่ไม่มั่นใจแก่เขา ปาร์คด็อกกูก็หุบปากและสังเกตผมอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรอีกต่อไปแม้จะพูดไม่หยุดตั้งแต่จุดเริ่มต้น ดูเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจที่จะฟังคำพูดของผม
“ตอนนี้เราไม่รู้แน่ชัดว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน เราต้องมองไปสำรวจรอบ ๆ ก่อน”
“คุณอยากออกไปข้างนอกเหรอ?”
” ไม่ ไม่ใช่ตอนนี้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณกำลังบอกว่าสักวันเราจะออกไปข้างนอก?”
“ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่ตอนนี้”
เราอยู่ในมุมที่ซ่อนอยู่ข้างกำแพงซึ่งหาได้ยากในเขาวงกตนี้
มันค่อนข้างแคบสำหรับผมและเขาที่ต้องเบียดกัน แต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่
อย่างน้อยในตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะช่วยให้เราปลอดภัยได้
” น้ำ อาหารและอาวุธ”
เรามีสิ่งเหล่านั้น แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะเพียงพอหรือไม่
คำถามคือเราจะต้องทนอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน?
และที่นี่ปลอดภัยจริงหรือ?
ผมมีเรื่องให้คิดมากมาย
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น…”
“นายเห็นหน้าต่างสถานะและมอนสเตอร์แล้วไม่ใช่เหรอ มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันไม่ใช่วิดีโอเกม มันเป็นความจริง …แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน”
” ใช่…”
สถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่คือความเป็นจริง ผมไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ จุดเริ่มต้น ผมเคยเห็นคนตายจริง ๆ และผมก็ยังเคยเห็นมอนสเตอร์ที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ด้วยซ้ำ
การปฏิเสธความเป็นมันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร
“เป้าหมายหลักของบทช่วยสอนนี้คือการเอาชีวิตรอดใช่ไหม? ผ – ผมคิดว่าผู้หญิงแปลก ๆ คนนั้นพูดอย่างนั้น … ถ้าเราซ่อนตัวอยู่ที่นี่ต่อไป …”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้น”
“ยังไง?”
“ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน เรากินอาหารและน้ำไปบ้าง แต่มันไม่เพียงพอสำหรับเราที่จะนั่งที่นี่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ …และไม่มีการรับประกันได้ว่าที่นี่จะปลอดภัย เราไม่อาจรู้ได้ว่ามอนสเตอร์ที่เราเห็นก่อนหน้าจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”
” อย่างนั้นเหรอ? “
” อืม และแม้ว่าเราจะออกจากบทช่วยสอนไปแล้ว …แต่หลังจากนั้นเราจะรอดได้ยังไง “
“ค – คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
“ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่หลังจากผ่านบทช่วยสอนไป เราจะเข้าสู่สถานที่ที่เรียกว่าทวีป ฉันหมายความว่าที่นี่อาจเปรียบเหมือนสวรรค์เมื่อเทียบกับที่นั่น มันไม่มีการรับประกันว่าสถานที่ที่เราจะลงเอยในภายหลังจะปลอดภัยกว่า แต่การหลบอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน…”
เขาปิดปากแน่นเพราะปฏิเสธคำพูดของผมไม่ได้
แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่ถ้าเป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด เราได้รับเลือกให้กอบกู้ทวีปจริง ๆ มันจะไม่จบลงเพียงแค่เราผ่านบทช่วยสอน
ไม่เพียงแต่เราต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่เราเห็นก่อนหน้านี้ แต่เราอาจจะต่อสู้กันเองอีกด้วย
และเราอาจต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งขึ้นในอนาคต
“ตอนนี้เรารวมตัวกันอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเราจากไปก็มีเพียงผลลัพธ์เดียว…”
“ค – คุณหมายถึง?”
“เราจะต้องสู้”
“กับมอนสเตอร์พวกนั้น?”
“นายเคยเล่นวิดีโอเกมไหม?”
“แล้วมีใครในโลกที่ไม่เคยเล่นมันบ้างล่ะ?”
“หน้าต่างสถานะ ชื่ออุปกรณ์ คลาส คุณไม่คิดว่าคำศัพท์เหล่านี้ดูคุ้นเคยเหรอ ลองนึกภาพว่าถ้าตอนนี้คุณอยู่ในเกม คุณคิดว่าเราจะทำอะไร?”
“ฉันไม่รู้…”
” ยกระดับ เข้มแข็งพอที่จะปกป้องตัวเอง การเสริมสร้างร่างกายและการฆ่ามอนสเตอร์จะเพิ่มค่าสถานะ มันจะทำให้นายได้รับคลาสเหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นพูด คุณสมบัติต่าง ๆ จะปลดล็อกและแม้ว่าจะยาก แต่เราต้องไม่หลีกเลี่ยงมอนสเตอร์เหล่านั้น”
” อา…”
“ก่อนที่เราจะหนีเราไป เราหยิบอาวุธ อาหารและน้ำดื่ม สถานการณ์ของเราตอนนี้ดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย”
“ใช่ แต่…”
ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบความคิดที่จะออกจากมุมที่ปลอดภัยนี้
ในความเป็นจริงมนุษย์ทุกคนก็เหมือนกัน
คนธรรมดาที่ไหนต้องการเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์กินคน?
แต่มีเพียงสองทางเลือก กินหรือถูกกิน มิฉะนั้นคุณก็ตาย
“นี่คือสิ่งที่ฉันคิด”
“คุณมีวิธีแก้ปัญหานี้ไหม?”
“ถ้านายไม่มีวิธีแก้ปัญหา นายก็ต้องสร้างมันขึ้นมา”
หากคุณไม่มีวิธีแก้ปัญหาคุณควรสร้างวิธีแก้ปัญหา ไม่ ที่จริงวิธีแก้ปัญหานี้ง่ายกว่าที่คิด
“เราฆ่าพวกมัน”
“แต่เราจะเอาชนะมอนสเตอร์พวกนั้นได้ยังไง…?”
หากลองคิดดู มันไม่ใช่ว่าเราไม่มีทางเอาชนะพวกมันได้
ผมจำไม่ได้มาก จากการต่อสู้ครั้งแรก
ใคร ๆ ก็ตกใจหากมอนสเตอร์ฝูงใหญ่จู่โจมจากทุกทิศทาง
อย่างไรก็ตามผมยังจำความรู้สึกนั้นผ่านมือผมได้อย่างชัดเจน
ความรู้สึกที่น่าขนลุกเมื่อหอกแทงทะลุเนื้อ แม้ผมไม่ได้แทงด้วยความแรงที่มากนัก
แต่หอกของผมยังคงแทงทะลุผิวหนังของมันได้
จิตใจของผมขุ่นมัวด้วยความกลัว ในช่วงเวลานั้นผมรู้สึกกลัวมอนสเตอร์ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนและสูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้
ผมพ่ายแพ้ต่อมัน รวมถึงปาร์คด็อกกูที่อยู่ข้าง ๆ และคนอื่น ๆ
‘แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่มีทางเอาชนะมอนสเตอร์เหล่านั้น’
“นายต้องคิดอย่างเรียบง่าย”
“คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
“อย่ากลัว นายต้องมองในแบบที่พวกมันเป็น แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนั้นฉันก็กลัวและไม่รู้ว่าจะทำอะไรเหมือนกัน แต่ถ้าเราไม่ถูกล้อมหรือถูกซุ่มโจมตีจากด้านหลัง เรายังมีโอกาส ผิวของพวกมันยังสามารถที่จะโจมตีได้ ไม่มีใครตามเรามาที่นี่ตอนที่เราหนีไป พวกมันเข้าไปในห้องที่เราอยู่ก่อนหน้านี้และมีหลายคนเสียชีวิต ณ จุดเริ่มต้นนั้นหรืออะไรก็ตามเพราะพวกมันมีจำนวนมากกว่า ทุกคนต่างหวาดกลัวเพราะไม่สามารถตอบสนองได้ทัน”
ไม่มีอะไรแน่นอนจนกว่าจะได้เห็นด้วยตาของตัวเอง
แต่ผมคิดว่าการคาดเดาของผมอาจจะถูก
เมื่อเทียบกับความสามารถทางกายภาพของมนุษย์ พวกมันมีขากรรไกรและกรงเล็บที่แหลมคม
สิ่งเหล่านี้คือข้อดีของพวกมัน
แต่เรามีหอกและดาบแตกต่างจากมอนสเตอร์ที่ไร้อาวุธ ถ้านับระยะการโจมตีด้วยแล้ว มันอาจไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเรานำหน้าพวกมันในทุก ๆ เรื่อง
“ถ้านายคิดอย่างใจเย็น เราจะสามารถชนะได้”
ปัญหาคือปาร์คด็อกกูมองไม่เห็นภาพรวม
แม้หลังจากการอธิบายของผม เขาก็กลืนน้ำลายอย่างกังวล
‘งี่เง่า’
ตอนนั้นเอง
“กี๊”
ผมได้ยินเสียงจากที่ไหนสักแห่ง
ปฏิกิริยาของผมคือการกลั้นหายใจและปาร์คด็อกกูก็ทำเช่นกัน
“กี๊!”
เราไม่รู้ว่าพวกมันเคลื่อนไหวเป็นฝูงหรือแยกกัน
แต่เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“มันมาที่นี่?”
‘ เชี่ย…’
ผมด่าอยู่ในหัว
‘ผมจะทำมันได้ไหม? ‘
แต่เราจะต้องเผชิญกับมันอยู่ดี
ผมรู้สึกเหมือนมีใครมาบีบหัวใจ แต่ผมไม่สนใจมันและกัดริมฝีปากของตัวเอง
เพราะผมรู้ว่าถ้าเราหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ เราจะไม่มีวันหนีจากสถานะแห่งความกลัวได้
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะของมอนสเตอร์ ครอลฟิช]
[ชื่อ: ไม่มี]
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
[อายุ: 5]
[อุปนิสัย: ตามสัญชาตญาณ]
[คลาส: ไม่มี]
[ค่าสถานะ]
[ความแข็งแกร่ง: 11]
[ความคล่องตัว: 15]
[พละกำลัง: 14]
[ความอดทน: 12]
[โชค: 10]
[พลังเวทย์: 00]
ผมตรวจสอบข้อมูลผ่านช่องว่างแคบ ๆ ที่เราซ่อนตัว
‘มันได้ผล’
ความสามารถนี้ใช้กับมอนสเตอร์ได้
นั่นเป็นข่าวดีเล็ก ๆ
‘ผมชนะได้’
ผมแค่ต้องเอาชนะความกลัวของตัวเอง
ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้สังเกตมันมากนัก แต่ตอนนี้บอกได้เลยว่ามันดูแย่มาก นอกจากลำตัวที่เปลือยเปล่าและร่างกายท่อนล่างแล้ว ยังมีดวงตาสีเขียว ขากรรไกรและฟันที่ยื่นออกมา
ผมนึกในใจว่ามันใช่มอนสเตอร์ชนิดเดียวกันกับที่กัดคอผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า
‘อย่างไรก็ตาม’
นี่คือค่าสถานะที่แย่มาก
ไม่ใช่ว่าผมอยู่ในฐานะที่จะตัดสินค่าสถานะคนอื่น แต่มันต่ำกว่าที่ผมจินตนาการไว้
เราควรจะทำได้
ผมออกแรงมากขึ้นในมือที่ถือหอก
ปาร์คด็อกกูมองมาที่ผมอย่างประหม่า แต่ตอนนี้ผมไม่มีความตั้งใจที่จะถอย
ผมต้องแสดงให้เขาเห็นว่าเราสามารถเอาชนะมันได้
“ม – มันอาจจะดีกว่าไหม ถ้าเราไม่ออกไป?”
“…”
ผมไม่ตอบ
เพราะหลังของผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือและขาของผมสั่นไปหมด
‘บ้าเอ๊ย…’
ถ้าผมทำพลาดผมจะตาย
แต่ผมอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วในที่สุดผมก็จะต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน
‘แม้ว่าผมจะไม่ออกไปข้างนอก ผมก็จะตาย’
ผมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรีบออกไปทันที
“กี๋!”
‘ไอ้บ้า!’
ผมคาดว่ามันอาจจะสังเกตเห็นผมในท้ายที่สุด แต่นี่กลับเร็วกว่าที่ผมคิด
โดยธรรมชาติแล้วผมคิดว่าผมควรเหวี่ยงหอกไปพร้อม ๆ กันเมื่อมันเคลื่อนไหว
แต่มือไม่ได้ขยับไปตามที่ต้องการ ความกลัวทำให้ร่างกายของผมแข็งทื่อ
“อ๊าาาา!”
ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยกหอกขึ้นไปที่หัวของมอนสเตอร์ที่เข้ามาและกรีดร้อง
ราวกับว่ามันคาดเดาการโจมตีนี้ได้ มอนสเตอร์ก็โน้มตัวลงมาตรง ๆ
การเปลี่ยนเส้นทางของหอกไม่ใช่เรื่องง่าย ในขณะที่ผมกระชับไม้ที่สั่นและลดหอกลงอีกครั้งจนกระแทกเข้าที่ไหล่ของมัน
พลั่ก
ความรู้สึกของการฉีกขาดผ่านเนื้อหนังทำให้ผมไม่มั่นคงและเกือบจะทิ้งหอก แต่ผมไม่มีเวลาที่จะมึนงง
“อื้อ!”
เมื่อผมดันหอกเข้าไปลึกขึ้น มอนสเตอร์ก็กระตุกและชนกำแพง
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังดิ้นรน แต่ผมคว้าก้อนหินที่อยู่ใกล้ ๆ และเริ่มทุบหัวของมัน
ถึงแม้ว่าเล็บจะหักตอนทำ แต่ผมไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย
” เชี่ย! เชี่ย! เชี่ย! “
ตายซะ!
เมือกและเลือดแปลก ๆ กระเซ็นมาบนมือและร่างกาย
แต่ผมไม่สามารถหยุดได้
ตายซะ!
“ตาย! “
ตายซะ!
“กี๋…”
ตาย!
“แฮ่ก ๆ …”
หลังจากที่ใบหน้าของมันกลายเป็นคราบเลือด ในที่สุดผมก็สามารถวางก้อนหินก้อนใหญ่ที่ผมจับอยู่ในมือได้
“แฮ่ก… แฮ่ก…”
หัวใจของผมเต้นเร็วและหอบหายใจอย่างหนัก แขนของผมเต็มไปด้วยน้ำลายและเลือดของมัน
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมฆ่าบางสิ่งที่ยังมีชีวิตอยู่
เมื่อผมเงยหน้าขึ้น สายตาของผมก็พบกับปาร์คด็อกกูที่มองผ่านช่องว่างแคบ ๆ ในกำแพง
มีความประหลาดใจในดวงตาของเขา
เขาคงไม่คิดว่าผมจะทำได้จริง ๆ
ผมเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้
[ค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1]
ความคาดหวังของผมถูกต้อง
ปาร์คด็อกกูอ้าปากถามอย่างระมัดระวัง
” ค – คุณชื่ออะไร? “
“ลีกียอง”
“ค – คุณกียอง ผมเรียกคุณว่าพี่ได้ไหม?”
แทนที่จะตอบ ผมพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย
เขากำลังมองมาที่ผมแบบแปลก ๆ ผมมองตรงไปที่เขาและพูดว่า
“ถ้าฉันทำได้นายก็ทำได้เช่นกัน ไม่สิ นายอาจจะทำได้ดีกว่านี้”
“ผ – ผมรู้แล้วว่าพี่หมายถึงอะไร แล้วต่อจากนี้เราจะทำอะไรต่อ?
ดูเหมือนว่าผู้ชายที่ผมเลือกมาไม่ได้แย่ขนาดนั้น
ยังมีงานอีกมากที่ต้องทำ
ผมมองไปที่เขาแล้วเปิดปากพูด
“ตอนนี้เรามาพยายามหนีออกจากที่นี่กันเถอะ”
การได้รับคลาส นั่นคือสิ่งแรกที่เราต้องทำ