“เชี่ย….”
[นี่คือจุดสิ้นสุดของคำแนะนำ จุดเริ่มต้นจะเปิดเร็ว ๆ นี้ มอนสเตอร์จะโจมตีดังนั้นโปรดระวัง]
“บ้าเอ๊ย….”
ผมไม่สามารถตามมันได้ทัน
เป็นเพราะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นและผมไม่มีเวลาจะรู้สึกเสียใจกับตัวเองเลยด้วยซ้ำ
เสียงของมอนสเตอร์สามารถได้ยินจากภายนอก
ผู้คนที่หวาดกลัวเริ่มเกาะกำแพงขณะที่คนที่ถืออาวุธพยายามปกป้องตัวเอง
มันเหมือนกันสำหรับผม
อาวุธไม่ได้หายาก
ดังนั้นผมจึงวิ่งตรงไปเพื่อหยิบหอก
ยังคงมีดาบเหลืออยู่ แต่ผมปฏิเสธที่จะต่อสู้กับมอนสเตอร์จากระยะใกล้
‘ผมควรทำยังไงดี? ‘
‘บ้าเอ๊ย จะทำยังไงดี?’
ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่แตกต่างกัน
แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนเดียวที่จะลุกลี้ลุกลน
มีเสียงกรีดร้องดังทั่วทุกสถานที่
เสียงร้องของสัตว์ที่อยู่ด้านนอกเมื่อรวมกับพื้นที่ปิดนี้ มันสร้างบรรยากาศที่น่ากลัว
“ช่วยฉันด้วย! “
“ได้โปรดพาฉันออกไปจากที่นี่ ช่วยด้วย….”
“เลิกเล่นได้แล้ว แกเปิดประตูไม่ได้เหรอ? ไม่งั้นฉันจะฟ้องพวกแกทุกคน! ฉันจะฟ้อง! มาเปิดประตู!”
“…ได้โปรดให้ฉันออกไป….”
“ฉันกำลังเรียกตำรวจ! ตำรวจ! “
“หยิบอาวุธของคุณ! คุณไม่ได้ยินเสียงข้างนอกเหรอ? หยิบอาวุธของคุณขึ้นมา!”
“ทำไมคุณไม่ถือมัน! พวกคุณ! ผู้ชายควรถือโล่ เร็วเข้า!”
” คุณต้องการอะไร! คุณสามารถหยุดการล้อเล่นแทนที่จะทำเรื่องแปลก ๆ ได้ไหม?”
“ล้อเล่นเหรอ? คุณไม่เห็นหน้าต่างตรงหน้ารึไง? ไปหยิบอาวุธซะ! เฮ้! คุณคิดว่านี่เป็นเรื่องตลกเหรอ?”
ชายร่างท้วมที่ร้องเสียงดังได้ยกโล่ไม้ขึ้น
มีหลายคนเรียกร้องให้ต่อสู้ แต่ผู้ชายคนนี้ก้าวร้าวกว่าเล็กน้อย
ก่อนที่ผมจะเปิดใช้งาน ข้อมูลของเขาก็ปรากฏขึ้น
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น ปาร์คด็อกกู]
[ชื่อ: ปาร์คด็อกกู]
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
[อายุ: 23]
[อุปนิสัย: กล้ามเนื้อที่กระตือรือร้น]
[คลาส: ไม่มี]
[ค่าสถานะ]
[ความแข็งแกร่ง: 21 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[ความคล่องตัว: 16 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
[พละกำลัง: 21 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือสูงกว่า]
[ความฉลาด: 10 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับหายากหรือต่ำกว่า]
[ความอดทน: 30 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับฮีโรอิคหรือต่ำกว่า]
[โชค: 11 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[เวทมนตร์: 00 / ศักยภาพในการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือสูงกว่า]
[ภาพรวม: โดยรวมแล้วมีความสมดุลดี คุณจะเติบโตเป็นนักรบที่มีศักยภาพในด้านความแข็งแกร่งและความอดทน ศักยภาพในด้านความแข็งแกร่งและความอดทนของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก การมีเวทมนตร์และความคล่องตัวต่ำไม่ใช่เรื่องดีนัก แต่สามารถชดเชยด้วยค่าสถานะอื่น ๆ ได้ เมื่อเทียบกับผู้เล่นลีกียองแล้วคุณมีศักยภาพที่ยอดเยี่ยม]
‘คุณไม่จำเป็นต้องบอกผม….’
ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้อายุ 23 ปี
แม้ว่าเขาจะมีส่วนสูงและน้ำหนักที่มาก แต่เขาก็ไม่ได้ดูอ้วน
มันเหมือนกับว่าร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยกล้ามเนื้อ
“ใช่แล้ว!”
“ตอนนี้มาสู้กัน!”
แน่นอนว่าไม่มีใครคุ้นเคยกับการต่อสู้
แต่ทีละคน พวกเขาเริ่มหยิบดาบขึ้น บางคนรู้สึกเพียงแค่ได้รับอิทธิพลจากบรรยากาศในขณะที่บางคนหยิบอาวุธเพื่อป้องกันตัวเอง
อารมณ์ในห้องก็ค่อย ๆ ดีขึ้น
‘ไม่เลว’
นี่ไม่เลวเลย
“ผู้หญิงก็ควรหยิบอาวุธขึ้นมาด้วย”
” อะไรนะ? “
“ฉันไม่ได้บอกว่าคุณควรออกไปสู้ แต่ฉันไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจำเป็นต้องถืออาวุธเพราะคุณไม่สามารถคาดหวังว่าจะมีคนคอยปกป้องคุณอยู่เสมอ …นั่นคือความจริง”
“โอ้ ใช่ ๆ ….”
ผมรู้ว่าผมกำลังพูดอะไร
ท้ายที่สุดพวกเขาดูไม่มีความสุขในการหยิบอาวุธ แต่นั่นคือทั้งหมด
ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่มั่นใจ
แต่ผมไม่สามารถพูดอย่างเปิดเผยตรงนี้ได้ ในที่สุดผมก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่าและรอให้ศัตรูมา
‘เราจะชนะได้ไหม?’
มันไม่แน่นอน
แต่อย่างน้อยผมก็มั่นใจว่าผมจะสามารถอยู่รอดได้
จำนวนผู้เสียชีวิตน่าจะสูง แต่สิ่งสำคัญคือต้องรักษาฐานนี้ไว้
‘บทช่วยสอน เธอบอกว่ามันเป็นการสอน ‘
บรรยากาศที่ดีขึ้นและทุกคนเต็มใจที่จะต่อสู้ ดวงตาของทุกคนเปล่งประกายด้วยความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอด
‘ฉันทำได้.’
[จุดเริ่มต้นจะเปิดขึ้นในอีกสักครู่ 5, 4, 3, 2, 1]
[จุดเริ่มต้นได้เปิดขึ้น ขอให้ผู้เข้าร่วมทุกท่านโชคดี]
แต่มันเป็นเพียงจินตนาการของผมเท่านั้นที่เราจะสามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้สามารถชนะหรือแค่อดกลั้นไว้โดยคาดหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น
“กรรรรร!”
แทนที่จะอยู่ด้านหน้า ประตูหินเปิดที่ด้านหลังของห้องและมอนสเตอร์คล้ายมนุษย์ก็กัดคอของผู้หญิงขณะที่เธอพยายามวิ่งหนี
เลือดกระเด็นจากด้านหลังมาที่นี่
ก่อนที่ใครจะตามทัน มอนสเตอร์ก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง
“อ๊ากกกกก! ช่วยฉันด้วย! “
“หนีไป!”
‘เชี่ย!’
เสียงกรีดร้องดังขึ้นในทันที
มันเป็นเหมือนโรคระบาดอันรุนแรง
แม้แต่ปาร์คด็อกกูที่คอยให้กำลังใจพวกเขาก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ามองอย่างเหม่อลอย มันอาจเพราะเขาไม่คิดว่ามอนสเตอร์เหล่านั้นจะเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง
เราเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยถือดาบและไม่คุ้นเคยกับการต่อสู้
ไม่มีทางที่เราจะสู้ได้
มันเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงต่อหน้า
ผมเริ่มพูดคุยกับปาร์คด็อกกูที่จ้องมองไปข้างหน้าด้วยความงุนงง
” นายกำลังทำอะไร? อยากตายเหรอ!?”
“ฉ – ฉัน!”
เขาตัวสั่นไม่ว่าจะเป็นขาหรือมือที่ถืออาวุธ
แต่เขากัดริมฝีปากและเหวี่ยงดาบ
มันแทงร่างของมอนสเตอร์อย่างความแม่นยำ
ก่อนที่ปาร์คด็อกกูจะชูโล่ขึ้นและผลักมอนสเตอร์ออกไป
ไม่นานก่อนที่การก่อตัวจะพังทลายลง
ในช่วงเวลาหนึ่งพวกเราและมอนสเตอร์ก็วิ่งออกไปข้างนอก
‘วิ่ง’
ถ้าผมอยู่ที่นี่ผมจะตาย
‘ความตาย’
ผมจะต้องตายแน่ ๆ
‘ผมกำลังจะตาย’
ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น
“วิ่ง! “
“ฮะ? ฮะ? ฮะ? “
“แกน่ะเจ้าอ้วน! วิ่ง! แกไม่ได้ยินฉันเหรอ!”
ผมเริ่มตะโกนใส่เขา
เสียงของผมดูเหมือนจะปลุกผู้ชายคนนี้ขึ้นมา ในขณะเขาหยิบโล่และหนีไป
ผมก็โยนตัวเองออกจากพื้นที่แคบ ๆ นี้เช่นกัน
‘อา! ‘
ผมจำประเด็นเรื่องอาหารและน้ำได้ขณะเดินทาง
มันเป็นระยะทางที่ค่อนข้างใกล้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าที่นี่มีที่พักอื่น ๆ อีกหรือไม่ ดังนั้นเราจึงต้องรักษาสิ่งเหล่านั้นให้ปลอดภัย
“คุณ! คุณกำลังจะไปไหน! “
“ไปหาน้ำซะ!”
เสียงกรีดร้องนั้นดังชัดเจนแม้เราจะผ่านไป
ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกซอมบี้กัดที่ไหล่
“ช – ช่วยฉันด้วย….”
” บ้าเอ๊ย”
ผมรู้สึกหนักใจในทันใด
แต่สองมือที่ถือหอกไม่ได้ขยับเพื่อช่วยเธอ
ผมไม่ได้มองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในขณะที่ผมหยิบกระเป๋าหนังสองหรือสามใบขึ้นมา ผมก็หันไปมองเห็นมอนสเตอร์วิ่งเข้าใส่เธอ
ต้องขอบคุณเธอที่ผมสามารถจากไปได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่จะแสดงความขอบคุณ
‘ผมขอโทษ’
หลังจากที่ผมพึมพำขอโทษแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ ผมก็วิ่งต่อไป
“คุณ!”
ขณะที่ผมหันหน้าไปทางเสียงตะโกนของปาร์คด็อกกู ผมก็เห็นมอนสเตอร์บินมาหาผม
“ชิ….”
พลั่ก!
“กึ๊ก!”
ดาบเล่มหนึ่งพุ่งเข้าใส่หัวของมัน
ไม่รู้ว่าโชคของผมเกี่ยวข้องกับมันหรือไม่ แต่ผมรู้สึกโชคดีอย่างแน่นอน
ผมรู้สึกเหมือนได้สบตากับชายผู้ใช้ดาบอยู่ครู่หนึ่ง แต่ผมไม่มีโอกาสได้ตรวจสอบข้อมูลของเขา
แต่มีสิ่งที่แน่นอนคือความรู้สึกแปลก ๆ ที่ผมได้รับ
‘มันคืออะไร? ‘
ใบหน้าของเขาไม่ได้ตื่นตระหนกและแววตาของเขาไม่ได้หวาดกลัว เขาไม่ได้ดูสิ้นหวังและเขาไม่ได้ถูกขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อย่างการเอาชีวิตรอด
‘เขาคือใคร?’
มันเป็นใบหน้าที่น่าจดจำมาก
ขณะที่ผมเดินผ่านเขาไป ผมเห็นปาร์คด็อกกูที่รอผมพร้อมกับยกโล่ขึ้นมา
“ส่วนคุณได้น้ำมาหรือเปล่า?!”
ผมไม่ได้ยินคำตอบ
แต่การมองไปที่กระเป๋าหนังในมือขวาก็เพียงพอแล้ว
เขาเป็นคนประเภทที่ทำสิ่งที่ถูกสั่งได้ดี
“ฉัน ….ฉันคิดว่ายังมีใครอยู่ข้างใน!”
“หุบปากแล้ววิ่งต่อไปซะ ถ้าไม่อยากถูกทิ้ง! นายไม่เห็นมอนสเตอร์กลับไปที่นั่นเหรอ!”
“ฉ – ฉันเข้าใจ!”
เพียงไม่นานก่อนที่เราจะโผล่ออกมาสู่พื้นที่ห่างไกล
ผมเห็นทั้งคนที่ถูกจับได้ขณะหลบหนีและคนที่ไม่เคยออกไปไหน
เมื่อผมมองย้อนกลับไปและไม่เห็นมอนสเตอร์ตัวใดตามเรามา
พวกมันทั้งหมดจดจ่ออยู่กับเหยื่อภายใน
มีเสียงกรีดร้องเป็นระยะ ๆ แต่ผมไม่อยากได้ยินอะไร ผมจึงปิดหู
“ช – ช่วยฉันด้วย!”
“สู้กลับไป!”
“กึ๊ก!”
“กว๊าาาาา!”
” ช่วยฉันด้วย อั๊ก…ช่วยฉันด้วย อ๊ากกกก….”
“อ๊ายยย!”
เมื่อผมหลับตาลง ผมก็เห็นคนที่ผมทิ้งไว้ข้างหลัง
“อย่ารู้สึกผิด คุณไม่มีทางเลือก”
“ใช่ แต่….”
“คุณไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ….”
มันเป็นสถานการณ์ที่คุณไม่สามารถทำอะไรได้
เขาก็ต้องรู้เช่นกัน
“บ้าเอ๊ย….”
แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดคำสบถที่ออกมาจากปากของปาร์คด็อกกูได้อยู่ดี
