นิยาย อ่านนิยาย
ในอีกด้านหนึ่ง หลินเสี่ยวอยู่ในห้องของเธอกับเซื่อตงและเจ้าตัวเล็กสองสามวันก่อนที่เธอจะปล่อยเขาและตัวเองออกไปในที่สุดในขณะที่อู่เย่วหลิงอยู่ข้างใน
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คุ้นเคยกับการอยู่ในอวกาศของเธอแล้ว และตอนนี้กลัวน้อยลง เธอสามารถไล่กระต่ายไปทั่ว แม้ว่าเธอจะยังคงไม่พูดมากเกินไป
อาจเป็นเพราะพื้นที่ของหลินเสี่ยวหรือน้ำในทะเลสาบ อู่เย่วหลิงไม่รู้สึกหิวมากนัก แม้ว่าเธอจะรู้สึกหิว แต่ความหิวก็ไม่ทำให้การทำงานของร่างกายลดลง
สำหรับหลินเสี่ยวเอง ดูเหมือนว่าตราบใดที่เธอยังคงอยู่ในพื้นที่ของเธอ ความรู้สึกหิวของเธอจะแข็งแรงน้อยลง โดยพื้นฐานแล้วแม้แต่กลิ่นของอู่เย่วหลิงก็ไม่สามารถรบกวนเธอได้ แตกต่างจากเธอเซี่ยตงยังดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เพราะทันทีที่เขาได้กลิ่นอู่เย่วหลิง เขาจะไม่สามารถหยุดตัวเองจากการจ้องมองตรงไปที่เธอและค่อยๆเสียสติไปได้
ด้วยเหตุนี้ หลินเสี่ยวจึงบอกเซี่ยตงไม่ให้ออกมาจากพื้นที่เล็ก ๆ เว้นแต่เขาจะต้องทำ ท้ายที่สุดเขาจะดูเหมือนคนในทางที่ผิดจริงๆถ้าเขาเอาแต่จ้องมองไปที่เด็กผู้หญิงอายุห้าขวบและน้ำลายไหล
เซี่ยตงบอกหลินเสี่ยวว่าเธอจะถูกพ่อของอู่เย่วหลิงตามล่าเพื่อพาเจ้าหญิงตัวน้อยกลับไป ในการตอบสนอง หลินเสี่ยวบอกเขาว่าอู่เฉิงเย่วสามารถพยายามตามหาเธอได้ถ้าเขามีความสามารถ! เธอมีพื้นที่อวกาศแล้วเธอจะไปกลัวใครล่ะ? ไม่ว่าชายคนนั้นจะทรงพลังเพียงใด เขาคงเข้าไปในพื้นที่ของเธอไม่ได้ใช่ไหม?
เซี่ยตงอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงเอาเด็กไป ; แต่ทุกครั้งที่เขาถามคำถามนี้กับเธอ เธอแยกเขี้ยวใส่เขาโดยไม่ให้คำตอบ แม้ว่าปฏิกิริยาของเธอจะทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เขาจะไม่ถามมันอีกครั้ง
หลังจากอยู่ในพื้นที่ของเธอสองสามวัน หลินเสี่ยวรู้สึกว่าซอมบี้ระดับห้าจะไม่ปรากฏขึ้นอีก ดังนั้นเธอจึงออกไปข้างนอกกับเซี่ยตง
ห้องมีกลิ่นเหม็นมาก ซากศพที่ถูกควักสมองกินจะไม่กลายเป็นซอมบี้แม้ว่าจะได้รับผลกระทบจากไวรัสก็ตาม เพราะมีเพียงซากศพที่มีสมองมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่ไม่ได้รับอันตรายเท่านั้นที่จะกลายเป็นซอมบี้
ซากศพที่ไม่กลายเป็นซอมบี้จะเน่าอย่างรวดเร็วเนื่องจากอุณหภูมิสูงในตอนกลางวัน อุณหภูมิตอนกลางคืนต่ำ แต่ไม่ทำให้กระบวนการเน่าเปื่อยช้าลง
ความรู้สึกในการดมกลิ่นของหลินเสี่ยวนั้นคมชัดพอ ๆ กับสุนัข ดังนั้น เธอเกือบสลบเมื่อได้กลิ่นเหม็นในห้องตอนเธอออกมา
เธอไม่รู้ว่าสมองของลวี่เถียนหยี่ยังคงไม่ถูกแตะต้องหรืออย่างไรเมื่อเธอเสียชีวิต ถ้าสมองของเธอถูกกินเข้าไปด้วย หลินเสี่ยวจะไม่ตื่นขึ้นมาในร่างของเธอในฐานะซอมบี้แม้ว่าวิญญาณของเธอจะสามารถเข้าสู่ร่างกายนี้ได้ เธอจะเป็นไหม?
สิ่งที่หลินเสี่ยวไม่รู้ก็คือวิญญาณของเธอได้เข้าสู่ร่างกายนี้ในตอนนั้น หลังจากที่ลวี่เถียนหยี่เสียชีวิตและก่อนที่สมองของเธอจะถูกกิน จิตวิญญาณของเธอยังคงอยู่ในสมองของลวี่เถียนหยี่และปกป้องมันด้วยพลังที่กระฉูดออกมา ด้วยเหตุนี้ซอมบี้เหล่านั้นเพียงแค่กัดหน้าของลวี่เถียนอวี่ แต่ไม่ได้แตะสมองของเธอ
ดังนั้น หลินเสี่ยวจึงกลายเป็นซอมบี้ระดับสูงเมื่อเธอตื่นขึ้นมา
แต่แน่นอนหลินเสี่ยวไม่รู้เรื่องนั้น ไม่มีใครรู้ หากใครรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น พวกเขาคงจะสับสนอย่างที่สุด โดยไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
กลิ่นเหม็นในห้องทำให้หลินเสี่ยวปิดจมูกของเธอและกระโดดออกจากหน้าต่างด้วยความปั่นป่วน เซี่ยตง ทรมานน้อยกว่าที่เธอมี เขาไวต่อกลิ่นของมนุษย์เท่านั้น แต่แน่นอนเขาสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอื่น ๆ ด้วย
เขามองไปที่หลินเสี่ยวซึ่งนั่งอยู่บนรถของเขา และรู้สึกเหมือนกำลังหัวเราะ ดูเหมือนว่าการมีกลิ่นที่คมชัดไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป
‘แต่ยังไงคุณก็เป็นซอมบี้ไม่ใช่เหรอ? คุณกลัวกลิ่นศพที่เน่าเปื่อยจริงหรือ? ซอมบี้ตัวไหนที่สามารถกลัวกลิ่นนี้ได้? ‘เซี่ยตงคิด
ด้วยแผนที่ หลินเสี่ยวไม่จำเป็นต้องเข้าไปในเมืองอีกต่อไป แต่ทั้งสองขับรถมุ่งตรงไปทางทิศใต้
สองสามชั่วโมงหลังจากพวกเขาออกไปรถออฟโรดของทหารอีกคันก็ปรากฏตัวขึ้นที่ใต้อาคารที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้ ชายหญิงคนหนึ่งลงจากรถแล้วเดินตรงเข้าไปในอาคารโดยไม่สนใจซอมบี้ที่อยู่รอบ ๆ
ซอมบี้รอบข้างตั้งใจจะเข้าใกล้ทั้งสอง แต่ไม่มีทางทำอย่างนั้นได้เพราะพวกเขาจะโดนฟ้าผ่าทันทีที่ลอง!
ชายที่สวมเสื้อผ้าลายพรางไม่มีสีหน้า แต่นัยน์ตาของเขามืดมน เขามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าอย่างว่างเปล่าถามว่า “พวกเขามาที่นี่จริงเหรอ?”
ในขณะที่พูดเขารีบโบกมือ เส้นสายฟ้าบาง ๆ พุ่งจากท้องฟ้า และฟาดลงบนหัวของซอมบี้สองตัวที่ค่อยๆสั่นคลอนเข้าหาผู้หญิงและตัวเขา ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องเหลือบมองซอมบี้เหล่านั้นด้วยซ้ำ
พร้อมเสียงดังติดกัน ซอมบี้สองสามตัวตัวสั่นสะเทือนแล้วล้งลงกับพื้น การโจมตีทำให้หยุดการเคลื่อนไหว ร่างกายพวกมันก็ปล่อยควันลอยขึ้นมา
เหมิงเอวี้ยหลับตาเพื่อรู้สึกอย่างระมัดระวัง เธอมองขึ้นไปข้างบนและพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “ความรู้สึกมันเลือนลางและฉันก็ไม่แน่ใจนัก อย่างไรก็ตาม เบาะแสเล็กน้อยก็ดีกว่าการค้นหาที่ไร้จุดหมายของเรา”
ในขณะที่พูด เธอเดินขึ้นไปชั้นบนข้างหน้าชายหนุ่ม
ทั้งสองคนค้นหาทุกชั้นที่เดินขึ้นไป แต่ก็ไม่พบอะไรเลยจนกระทั่งพวกเขาเดินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับซากศพที่เน่าเปื่อย ในห้องนั้นในที่สุดพวกเขาก็ค้นพบบางอย่าง
ทั้งคู่ปะทะกับกลิ่นเหม็นในห้อง ต้องเอาปิดจมูกเมื่อเดินเข้าไป
ในสถานที่แห่งนี้เหมิงเอวี้ยไม่สามารถรู้สึกถึงอู่เย่วหลิงได้ พวกเขาสองคนสังเกตศพทั้งสี่ในห้องและพบว่าทั้งหมดถูกซอมบี้กัด
“ความรู้สึกกับซากศพของคนเหล่านี้…ดูเหมือนจะไม่ค่อยคุ้นเคย เราเคยพบพวกเขามาก่อนหรือเปล่า?” เหมิงเอวี้ยปิดจมูกของเธอและสแกนศพสองสามคนด้วยสายตาที่สงบขณะที่เธอถามด้วยความสับสน
อู่เฉิงเย่วใช้เวลาสักครู่ในการรู้สึกตัวจากนั้นก็มองไปที่ใบหน้าของศพไม่กี่คน หลังจากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “พวกเขาตายมาหลายวัน และความรู้สึกของพวกเขาก็สลายไปแล้ว ประสาทสัมผัสของฉันไม่เฉียบแหลมเท่าของคุณฉันจึงจำไม่ได้”
เหมิงเอวี้ยมองไปที่ศพสองสามศพนั้นโดยไม่สามารถจดจำอะไรได้ หลังจากนั้นเธอก็หันกลับและเดินออกจากห้องไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก
อู่เฉิงเย่วเดินตามเธอออกไปเช่นกันและถามว่า “เธอแน่ใจหรือว่าตรวจพบกลิ่นอายของหลิงหลิง จากห้องนี้? มันผิดหรือเปล่า?”
เหมิงเอวี้ยเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจและตอบว่า “ทำไมพี่ถึงตามฉันมาที่นี่ ถ้าพี่ไม่เชื่อฉัน? ไปหาเธอเอง!”
อู่เฉิงเย่วยิ้มให้เธอทันที รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาสามารถทำให้คนอื่นรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยน เหมือนสัมผัสสายน้ำที่ใสสะอาด “ไม่! ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อเธอ ฉันแค่กังวลว่าถ้าเธอคิดผิดจริงๆล่ะ? ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วง หลิงหลิงมากพอ ๆ กับฉัน!
เหมิองเอวี่ยตกใจเล็กน้อยกับรอยยิ้มของเขา เผชิญหน้ากับรอยยิ้มของหนุ่มหล่อคนนี้ เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป แต่ยังคงตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “อื่ม…เห็นไหม แม้ว่าพี่จะสงสัยฉัน ฉันเคยผิดไหม? ทำไมพี่ไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้? ฉันรู้ว่าพี่กังวลเกี่ยวกับหลิงหลิงเกินกว่าจะคิดตรง แต่พี่ก็รู้ว่าฉันก็เป็นห่วงเธอเช่นกัน ฉันจะพาพี่ไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมายได้อย่างไร?”
ในขณะที่พูดเธอหันหน้ากลับและเดินลงไปชั้นล่าง
อู่เฉิงเย่วหันกลับมาและมองไปที่ซากศพที่ไม่สามารถจดจำได้ในห้อง จากนั้นก็เดินตามเธอลงไป
“ถ้าเธอเชื่อว่าหลิงหลิงมาที่นี่แล้วล่ะก็เธอต้องถูกซอมบี้ตัวเมียตัวนั้นพามาที่นี่แน่ แต่ใครกินคนไม่กี่คนในนั้น? ซอมบี้ตัวเมียตัวนั้นกินพวกมันหรือเปล่า? แล้วทำไมเธอไม่กินหลิงหลิงล่ะ”
เหมืองเอวี้ยส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่จำเป็น กลิ่นในห้องนั้นแรงเกินไป แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามีซอมบี้มากกว่าหนึ่งตัวอยู่ที่นั่น มันควรจะเป็นซอมบี้ตัวอื่นที่กินคนพวกนั้น หยุนหลงไม่ได้บอกว่าซอมบี้ตัวเมียไม่มีศัตรูหรือ? มันไม่ได้กินมนุษย์จริงๆ ฉันเห็นด้วยกับเขาในประเด็นนี้ ดังนั้นอย่ากลัวไปเอง หลิงหลิงสบายดี”
บทที่ 49 : เอเลี่ยนตัวนี้มาจากไหน?
ในขณะที่คุยกัน ทั้งสองคนก็เดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เหมิงเอวี้ยยืนอยู่หน้าอาคารและหลับตาอีกครั้งเพื่อรับรู้
ทันใดนั้น เธอก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขจาง ๆ เธอยกมือขวาขึ้นโดยหงายฝ่ามือขึ้น ต่อมา หญ้าสีเขียวเรืองแสงงอกออกมาจากฝ่ามือของเธอ
ทั้งคู่จับจ้องไปที่พื้นหญ้าทันที หญ้าไม่ได้เติบโต สูงประมาณสองเซนติเมตร มันแกว่งไปมาในฝ่ามือของเหมิงเอวี้ยแกว่งไปทางซ้ายแล้วขวา
เมื่อซอมบี้รอบๆจับกลิ่นของพวกเขาได้ ก็หันกลับมาและโซซัดโซเซเข้าหาพวกเขาอีกครั้ง ในระยะห่างไม่ไกล ร่างสามร่างวิ่งอย่างรวดเร็วบนแขนขาทั้งสี่ไปในทิศทางที่หลินเสี่ยวกำลังเคลื่อนไป
นั่นคือซอมบี้ระดับห้าและลูกน้องอีกสองตัว เพื่อไล่ตามหลินเสี่ยวหรือหลีกเลี่ยงการตกเป็นเป้าของอู่เฉิงเย่วและเหมิงเอวี้ย ทั้งสามคนวิ่งเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
อู่เฉิงเย่วเหลือบมองไปยังทิศทางที่พวกมันกำลังเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เลิกสนใจ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่หญ้าเล็ก ๆ ในฝ่ามือของเหมิงเอวี้ย ในขณะเดียวกันมือของเขาไม่เคยหยุดแกว่งซ้ายและขวา
สายฟ้าสีม่วงบาง ๆ กระพริบจากท้องฟ้าล้างซอมบี้ทั้งหมดที่เข้ามาใกล้ทั้งสองคน สายฟ้าล้อมรอบพวกเขาเป็นวงกลมและรวมตัวกันเป็นลำแสงขนาดยักษ์ที่ปกคลุมพวกเขา
ทั้งคู่จ้องมองไปที่พื้นหญ้าอย่างจดจ่อ ซึ่งค่อยๆนิ่งลงหลังจากที่แกว่งไปมาสักพัก ใบแหลมหนึ่งในสองใบก้มลงในขณะที่อีกใบหนึ่งขึ้นเอียง ชี้ไปในทิศทางเหมือนตัวชี้
จากนั้นทั้งสองก็พบว่าทิศทางที่หญ้าชี้ไปนั้นตรงกับที่ที่ซอมบี้ระดับห้าไป ซึ่งอู่เฉิงเย่วรู้สึกได้ในตอนนี้
“ทางนั้น” เหมิงเอวี้ยพูดออกมาด้วยความมั่นใจ
อู่เฉิงเย่วขมวดคิ้วเล็กน้อยและถาม “เธอแน่ใจหรือ? ซอมบี้ระดับสูงสองสามตัวเพิ่งมุ่งหน้าไปทางนั้น”
เหมิงเอวี้ยหยุดชั่วครู่แล้วหันกลับมามองเขาขณะที่เธอถาม “มีกี่ตัว? ซอมบี้ระดับสูง? ซอมบี้ผู้หญิงเป็นหนึ่งในนั้นหรือไม่?”
เมื่อกี้เธอจดจ่ออยู่กับพื้นหญ้า ดังนั้น ความรู้สึกของเธอที่มีต่อสภาพแวดล้อมโดยรอบจึงลดลงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ดังนั้น เธอจึงไม่สังเกตเห็นสิ่งที่น่าสงสัยรอบ ๆ ตัวเธอ
อู่เฉิงเย่วส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของเธอ แต่ดูเหมือนว่าซอมบี้ไม่กี่ตัวจะไล่ตามอะไรบางอย่าง พวกมันวิ่งเร็วมาก”
“มันไล่ตามอะไร? เป็นซอมบี้ตัวเมียนั่นไหม?” เขาถามเหมิงเอวี้ย
ผู้คนต้องยอมรับว่าบางครั้งผู้หญิงก็มีสัญชาตญาณที่เฉียบคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอย่างเหมิงเอวี้ยที่มีพลังพิเศษ
ฟังเธอ อู่เฉิงเย่วรู้สึกว่ามันเป็นไปได้จริง ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าไม่เชื่อเพราะเขาไม่พบว่าหลิงหลิงกำลังเคลื่อนไปในทิศทางนี้ แต่ตอนนี้เมื่อปัจจัยทั้งสองนี้เชื่อมโยงกัน ความเป็นไปได้นี้สูงขึ้น
ด้วยความคิดนี้ เขาไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีกต่อไป เขาหันกลับมาและหรี่แสงสายฟ้ารอบ ๆ จากนั้นเดินไปที่รถออฟโรดสีเขียวเข้มที่เขาขับมา ในขณะเดียวกัน, เขาโบกมือและกวาดไปทั่วซอมบี้ที่พยายามปีนขึ้นรถของเขาด้วยสายฟ้าสองสามสายซึ่งหนากว่าที่เขาใช้เพื่อป้องกันตัวเองก่อนหน้านี้เล็กน้อย
หลังจากเสียงฟ้าร้องหลายครั้ง ซอมบี้ที่รวมตัวกันอยู่รอบ ๆ หรือบนรถของเขาก็ถูกฟาดเป็นกองเถ้ามืดดำทันที
เมื่อทั้งสองคนเดินไปที่ประตูรถอย่างรวดเร็ว มันก็เปิดขึ้นสำหรับพวกเขา
“หัวหน้า…” ทหารคนหนึ่งที่นั่งเบาะคนขับหันหน้ามาทักทายพวกเขา
อู่เฉิงเย่วพยักหน้าจากนั้นก้มตัวและนั่งลงในรถ เขาชี้ไปยังทิศทางที่ใบหญ้าชี้ไปเมื่อกี้แล้วพูดว่า “ไปทางนั้น…ขับเร็วๆ!”
เหมิงเอวี้ยเข้าไปนั่งที่เบาะหลังของรถ หญ้าเล็ก ๆ ในฝ่ามือของเธอหายไปแล้ว
“เข้าใจแล้ว!” ทหารพยักหน้าทันทีและกดคันเร่งในขณะที่หมุนพวงมาลัยอย่างเรียบนิ่ง ด้วยเหตุนี้รถจึงถอยหลังอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เลี้ยวหมุนและรีบวิ่งไปบนถนน
หลินเสี่ยวซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังของรถอีกคัน ยังไม่รู้ว่ามีกลุ่มผู้ไล่ตามสองกลุ่มกำลังตามมา และเธอไม่เหมาะกับกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเลย
เธอกำลังศึกษาแผนที่พยายามหาว่าจะไปทางไหนในขณะที่เซี่ยตงกำลังขับรถอยู่ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอใช้เวลาอ่านแผนที่อยู่พักหนึ่ง เขาบอกเธอว่าเธอไม่จำเป็นต้องศึกษาเกี่ยวกับถนนในบริเวณนี้ เพราะตราบใดที่เขาขับรถเขาจะรู้ว่าต้องไปที่ไหนถึงจะเป็นเส้นทางหลวง
เซี่ยตงคุ้นเคยกับพื้นที่นี้มากกว่าหลินเสี่ยว ดังนั้น เขาจึงไม่ต้องการให้เธอดูศึกษาแผนที่บริเวรนี้ในขณะนี้ เขารู้ว่าเขาจะขับไปอย่างไรที่จะสามารถเข้าถึงทางหลวงที่มุ่งหน้าไปยังจังหวัด Zhe ได้
หลินเสี่ยวจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ ทำไมเขาไม่บอกเธอก่อนหน้านี้ว่าเขารู้ทาง แต่ปล่อยให้เธออ่านแผนที่คนเดียวอย่างไม่มีจุดหมาย? เธอไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้จึงต้องการหาเส้นทาง
ค้นหาว่าในรถสามารถใช้พื้นที่อวกาศของเธอไหมได้ในขณะที่เธออยู่ หลินเสี่ยวพยายามเข้ามาในพื้นที่ของเธอจากในรถทิ้งเซี่ยตงขับรถไปคนเดียว
ผลที่ตามมา เธอจึงไม่ได้อยู่ในรถอีกต่อไปเมื่อเธอกลับออกมา ยังคงอยู่ที่จุดที่เธอเข้ามาในอวกาศ รถอยู่ห่างออกไปร้อยเมตรแล้ว ในขณะที่การทดลองล้มเหลว หลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งในรถอย่างเบื่อหน่าย
เธอกำลังจะรดน้ำต้นสตรอเบอร์รี่ในพื้นที่อวกาศของเธอซึ่งปลูกแบบสุ่มๆและมันรอดชีวิตมาได้จริง หลังจากสังเกตไม่กี่วัน เธอพบว่ากลิ่นเน่าเหม็นของสตรอเบอร์รี่เหล่านั้นอ่อนลงอย่างช้าๆ อาจเป็นเพราะดินหรือเพราะรดน้ำพวกมันด้วยน้ำในทะเลสาบ อย่างไรก็ตาม พื้นที่ที่มีต้นสตรอเบอร์รี่ก็ไม่ส่งกลิ่นเหมือนเคยอีกต่อไป
ก่อนหน้านี้หลินเสี่ยวคิดว่าสตรอเบอร์รี่ที่เธอปลูกในอวกาศจะมีอัตราการรอดชีวิตต่ำ แต่คาดไม่ถึงว่าทุกต้นรอดชีวิต ไม่ตายแม้แต่ต้นเดียว ดังนั้น ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเมื่อเธออยู่ในอวกาศโดยไม่มีอะไรจะทำอีกแล้ว เธอกวาดล้างวัชพืชในทุ่งสตรอเบอร์รี่ด้วยกรงเล็บของเธอ และหยิบสตรอเบอร์รี่สุกล้างใส่ชามเสิร์ฟให้อู่เย่วหลิง
เธอจำได้ถึงการแสดงออกที่สับสนอย่างที่สุดซึ่งปรากฏบนใบหน้าของเซี่ยตง เมื่อเขาเห็นทุ่งสตรอเบอร์รี่ที่รกของเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสำนวนนั้นควรจะหมายถึงอะไร
‘สตรอเบอร์รี่อะไรพวกนี้? พวกมันดูไม่ปกติด้วยซ้ำ? พวกมันกลายพันธุ์และมีพิษใช่หรือไม่? เธอเป็นซอมบี้ แต่ทำไมเธอถึงปลูกสตรอเบอร์รี่ล่ะ? ซอมบี้กินสตรอเบอร์รี่ได้ไหม? ’ นี่คือสิ่งที่เซี่ยตงคิดในตอนนั้น
เขาเดินไปเด็ดสตรอเบอร์รี่มาด้วยซ้ำ ในฐานะซอมบี้ธรรมดาเขาไม่สามารถได้กลิ่นอะไรเลยนอกจากมนุษย์ ดังนั้น เขาจึงไม่ได้กลิ่นสตรอเบอร์รี่ที่เหม็นแทบหายใจไม่ออก เขากัด แต่เมื่อลิ้มรสก็ไม่มีรสชาติเหมือนกัดขี้ผึ้ง ดังนั้น เขาจึงไม่ชอบทุ่งสตรอเบอร์รี่นี้มากนัก
ดังนั้น ความสับสนของเขาเกี่ยวกับสาเหตุที่หลินเสี่ยวปลูกสตรอเบอร์รี่หยั่งลึกลงไป แต่เมื่อเขาเห็นเธอล้างพวกมันและใส่ลงในชามวางไว้สำหรับอู่เย่วหลิง เขาก็เข้าใจว่าทำไม
มีกระต่ายอยู่ในอวกาศของหลินเสี่ยวและเซี่ยตงก็เคยเห็นมันเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจมันอย่างแน่นอน ดังนั้น เมื่อเธอถามเขาว่าเขาได้กลิ่นหอมของกระต่ายหรือไม่เขาจึงมองเธออย่างสับสน
ทุกคนในโลกหลังวันสิ้นโลกนี้รู้ดีว่าซอมบี้ไม่กินสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากมนุษย์
ในที่สุดหลินเสี่ยวก็บอกเขาว่าเธอกินกระต่ายและหนูและสัตว์เหล่านั้นก็ไม่ได้รสชาติแย่ เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยปริศนาอีกครั้ง
‘เธอเป็นซอมบี้แบบไหนกัน? เอเลี่ยนตัวนี้มาจากไหน? ‘เขาสงสัย
เธอมีความทรงจำและกลิ่นที่คมชัดเป็นพิเศษ เธอสามารถควบคุมตัวเองไม่ให้กินมนุษย์ สตรอเบอร์รี่เติบโต และมีขนาดใหญ่ มีพื้นที่อันมีค่า สิ่งเหล่านี้ยังสามารถยอมรับได้ เธอยังสามารถดูดซับพื้นที่อวกาศของผู้อื่นและเปลี่ยนให้เป็นของเธอซึ่งเป็นเรื่องที่น่ากลัว
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นไม่เพียงแต่เธอมีความทรงจำ แต่ยังมีความฉลาดระดับมนุษย์ด้วย!
