นิยาย อ่านนิยาย
เซี่ยตงรู้ว่าหลินเสี่ยวกำลังมุ่งหน้าไปยังฐานทางใต้ มีเพียงสองฐานที่สร้างขึ้นในตอนใต้ คือฐานมังกรปฐพีและฐานพยายม
ฐานมังกรปฐพีถูกสร้างขึ้นโดยผู้ที่รอดชีวิตจากมณฑลฝูเจี้ยน เจียงซีและหูหนานในขณะที่ฐานพยายมถูกสร้างขึ้นโดยผู้รอดชีวิตจากมณฑลกวางสี กวางตุ้งและไหหลำ
หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าครอบครัวของเธออยู่ในฐานใด แต่ในขณะนี้เธอกำลังเดินทางไปทางใต้
เซี่ยตงไม่มีครอบครัว คนเดียวที่ค่อนข้างสนิทกับเขาคือผู้หญิง แต่เธอไม่สามารถนับเป็นคนรักของเขาได้ เขาไม่สามารถกลับไปเป็นแบบเดิมได้และเขาก็ยิ่งไม่น่าจะได้พบกับผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าเธอจะเห็นเขา แต่เธอก็อาจไม่อยากเข้าใกล้เขาอีกเลย
ฐานก็จะไม่มีเขากลับไปเช่นกัน แม้ว่าเขาจะกลับไป คนที่อยู่ในฐานอาจรู้ว่าเขากลายเป็นซอมบี้แม้ว่าตอนนี้เขาจะดูเหมือนมนุษย์ทั่วไปก็ตาม ตอนนั้นพวกเขาจะฆ่าเขาทันที ท้ายที่สุดฐานมีอุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจจับไวรัสซอมบี้ ดังนั้น เมื่อเขาเข้าไปใกล้สัญญาณเตือนทั้งหมดในฐานจะดับลง
อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าเขาควรทำอะไรที่นี่ เขาไม่จำเป็นต้องจัดตั้งทีมร่วมกับคนอื่นอีกต่อไปเพื่อล่าซอมบี้เพื่ออาหารและเพื่อความอยู่รอด เพราะเขาไม่ต้องการอาหารของมนุษย์อีกต่อไป
เขาไม่มีเพื่อนที่ต้องปกป้องและไม่มีครอบครัวที่พึ่งพาเขา ทันใดนั้นเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
มองไปที่ใบหน้าที่สับสนของเขา หลินเสี่ยวเข้าใจว่าเขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ทันใดนั้น เธอเขียนลงในกระดาษ – “หรือคุณสามารถไปทางใต้กับฉันได้’
เธอรู้สึกค่อนข้างเหงาและเบื่อเมื่ออยู่คนเดียว แม้ว่าเธอจะมีตัวน้อยอยู่ในพื้นที่ของเธอ เธอจะไม่ปฏิเสธเพื่อนคนอื่นอีก
ทันทีที่อ่านข้อความที่เธอมอบให้ เซี่ยตงหยุดเล็กน้อยจากนั้นดวงตาของเขาก็กระพริบตา
เธอพูดถูก! เขาไม่รู้เลยว่าจะเอาตัวรอดแบบนี้ได้อย่างไร มองไปที่ซอมบี้หญิงที่แปลกประหลาดตรงหน้าเขา เซี่ยตงรู้สึกดีกว่าที่จะอยู่กับเธอในตอนนี้ ในขณะที่เขาไม่มีที่จะไป
เซี่ยตงไม่จำเป็นต้องพยักหน้าเพราะหลินเสี่ยวได้รับความคิดของเขาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อดูพื้นที่นี้จากนั้นเขียนคำสองสามคำลงบนกระดาษ
‘ตอนนี้เราออกไปไม่ได้แล้ว คุณอยู่ในพื้นที่นี้”
เธอหมายความว่าที่นี่สามารถใช้เป็นห้องของเขาได้ หลินเสี่ยวต้องการให้เขาอยู่ที่นี่เพราะเธอกังวลว่าเขาอาจจะน้ำลายไหลไปที่อู่เย่วหลิง ถ้าเขาออกไป และสักวันอาจล้มเหลวในการยับยั้งตัวเองและเข้าหาเธอ
เซี่ยตงพยักหน้า เขาไม่สนใจว่าหลินเสี่ยวปล่อยให้เขาอยู่ที่ไหน แต่เมื่อนึกถึงอู่เย่วหลิงเขาก็ยังรู้สึกสงสัยว่าทำไมซอมบี้หญิงตัวนี้ถึงขโมยลูกสาวของใครบางคนไป อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอไม่ได้แสดงเจตนาที่จะทำร้ายเด็ก เขาเลิกกังวลมาก
นอกจากนี้เจ้าหญิงน้อยคนนั้นดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวร้ายกับซอมบี้หญิงตัวนี้
เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ อู่เย่วหลิง พยายามปกป้องหลินเสี่ยวและหยุดไม่ให้เขายิงเธอ นั่นทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
ทุกคนในฐานเมืองทะเลรู้ดีว่าเจ้าหญิงตัวน้อยจะไม่เข้าใกล้ใคร ไม่ใช่เพราะเธอทะนงตัวเกินไป แต่เป็นเพราะเธอเป็นโรคออทิสติก เธอเป็นเด็กสันโดษและเธอไม่เคยต้องการใกล้ชิดกับผู้คน ไม่ว่าเธอจะคุ้นเคยกับใครแค่ไหน เธอจะไม่คุยกับเขาหรือเธอ ในฐานทั้งหมดเธอจะสื่อสารกับพ่อของเธอและผู้หญิงที่มีอำนาจเท่านั้น
แต่ตอนนี้เขาได้เห็นแล้วว่าแท้จริงแล้วเจ้าหญิงตัวน้อยผู้โดดเดี่ยวผู้นี้เต็มใจที่จะเข้าใกล้…ซอมบี้หญิงที่น่าเกลียดและทำตัวแปลกประหลาด!
เซี่ยตงมองไปที่หลินเสี่ยวด้วยความสับสน
หลินเสี่ยวเหลือบมองกลับมาที่เขา
เซี่ยตงถูจมูกของเขาในขณะที่เขารู้ว่าเธอได้ยินเขาเรียกเธอว่าน่าเกลียดในตอนนี้
หลินเสี่ยวลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกับบิสกิต สมุด แผนที่ ปากกาและน้ำเปล่าหนึ่งขวด
เซี่ยตงไม่ได้ติดตามเธอออกไป แต่อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ
หลังจากออกมาหลินเสี่ยวใช้เวลาสักครู่ในการตรวจสอบสถานการณ์จากพื้นที่ของเธอ เธอพบว่าซอมบี้ระดับสามสองตัวหายไปแล้ว เหลือแต่ซากศพที่เคี้ยวไม่เหลือในห้อง อย่างไรก็ตามเธอยังคงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้นำซอมบี้ที่อยู่ใกล้บริเวณนี้
ผู้นำซอมบี้ยังคงรอและดูเหมือนจะไม่อยากจากไป
เนื่องจากมันกำลังรออยู่ข้างนอกหลินเสี่ยวจึงตัดสินใจที่จะปล่อยมันให้รอ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นตราบเท่าที่เธอไม่ออกไปข้างนอก
…………………
ในขณะนี้ ในสำนักงานอาคารบริหารฐานเมืองทะเล ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในวัยยี่สิบต้นๆ กำลังก้มลงอ่านเอกสาร เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวทรงสลิมและมีเสื้อคลุมสีดำตัวบางพาดไหล่ เขาดูสะอาดและเป็นระเบียบด้วยบุคลิกที่สงบใจเย็น ดูเหมือนเป็นคนชั้นยอด
ทันใดนั้น มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของเขา
“เข้ามา” หนุ่มหล่อคนนี้ตอบโดยไม่เงยหน้า
ประตูถูกผลักเปิดทันที และชายหนุ่มอีกคนในเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ข้างประตู เสื้อเชิ้ตของเขาสะอาด แต่ถูกเหน็บชายไว้หลวม ๆ แทนที่จะซุกไว้ กระดุมสามเม็ดที่บริเวณหน้าอกของเขาถูกปลดกระดุมออกเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและหน้าอกครึ่งหนึ่ง
ชายคนนี้มีใบหน้าที่ไม่บ่อบอกเพศ ซึ่งสวยงามแปลกตา แต่ไม่ใช่ผู้หญิง
เขาซุกมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงในขณะที่อีกมือถือกระดาษแผ่นหนึ่ง เขายืนพิงกรอบประตูอย่างเกียจคร้านเขาเริ่มพูด “เถียนหยี่ ฉันมีข่าวมาบอก มันเกี่ยวกับน้องสาวตัวร้ายของนาย ฉันสงสัยว่านายสนใจหรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินเสียงเขา ชายที่อ่านเอกสารในห้องทำงานก็เงยหน้าขึ้นขณะขมวดคิ้วเรียวยาว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจและไม่อดทนขณะที่เขามองไปที่ชายคนนั้นที่ยืนพิงประตู
“ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอตั้งนานแล้ว ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดถึงเธอกับฉัน นายไม่เห็นเหรอว่าฉันกำลังอยู่ท่ามกลางอะไรบ้าง?” เขาตอบอย่างไม่พอใจ
ชายที่ประตูยกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อแสดงท่าทางยอมจำนน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็พูดต่อด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ เอาล่ะ เอาล่ะ! เข้าใจแล้ว… แต่แน่ใจหรือว่าไม่อยากได้ยินเรื่องนี้? เนื่องจากนายไม่สนใจฉันจะทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ แต่ฉันบอกนายว่า นายอาจจะเสียใจ ถ้านายจะไม่รับรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้”
แม้ว่าเขาจะพูดถึงการจากไป แต่ชายคนนี้ก็ยังคงพิงกรอบประตูไม่ขยับ ดูเหมือนเขาจะไม่อยากจากไป
ลวี่เถียนหยี่อ่านเอกสารในมือต่อไป สามวินาทีต่อมา เขาโยนเอกสารลงบนโต๊ะแล้วเงยหน้าขึ้นถามอย่างร้อนรนและทำอะไรไม่ถูก “พูดสิ…คราวนี้เธอทำอะไรลงไป?”
เนื่องจากชายคนนี้มาส่งข่าวด้วยตัวเอง ลวี่เถียนหยี่สันนิษฐานว่าผู้หญิงคนนั้นต้องทำอะไรที่ร้ายแรงและเลวร้ายอีกครั้ง มิฉะนั้นเขาอาจปล่อยให้คนอื่นมาส่งข่าว
ชายคนนี้ส่งข้อความด้วยตัวเอง เพราะเขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เนื้อหาของมัน
การได้ยินลวี่เถียนหยี่ ชายคนนี้ชื่อกงชิงหมิงยืดตัวยืนตรง และเดินเข้ามาพร้อมจดหมาย หลังจากปิดและล็อคประตูแล้ว เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานของลวี่เถียนหยี่
เขาวางจดหมายไว้บนโต๊ะและผลักมันไปทางลวี่เถียนหยี่จากนั้นก็พูดว่า “เธอได้ทำอะไรบางอย่างแล้ว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะพูด สิ่งที่ฉันจะบอกนายคือ…เธอตายแล้ว”
การแสดงออกบนใบหน้าของลวี่เถียนหยี่หยุดลงชั่วขณะ แม้ว่าเขาจะยังดูสงบอยู่ก็ตาม กงชิงหมิงสังเกตเห็นรูม่านตาของเขาหดตัวเล็กน้อย
กงชิงหมิงก้าวถอยหลังเล็กน้อยแล้วสอดมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง เขายืนนิ่งมองไปที่ลวี่เถียนหยี่ ในขณะที่แสดงท่าทางเฉยเมยกับร่างกายนิ่งขึงของเขา
หลังจากหยุดชั่วครู่ ลวี่เถียนหยี่หยิบจดหมายขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้วขณะถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เธอตายอย่างกะทันหันได้อย่างไร? เธออยู่กับหลินหยงและอีกสองสามคนไม่ใช่หรือ”
บทที่ 47 : เธอตาย ไม่ใชเรื่องใหญ่
ในฐานทุกคนรู้ว่าลวี่เถียนหยี่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งของหยางเฉาจึงไม่มีใครกล้าทำให้เธอขุ่นเคือง ผู้คนจะพยายามหลีกเลี่ยงเธอเมื่อพวกเขาเห็นเธอ และถึงแม้ว่าจะทำไม่ได้ แต่ก็จะไม่เข้าใกล้เธอ เมื่อลวี่เถียนหยี่ออกไปจากฐาน หยางเฉามักจะส่งผู้มีพลังวิเศษสามคนไปกับเธอเพื่อให้เธอปลอดภัย
เขาจะไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ
กงชิงหมิงยักไหล่และพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้แค่ว่าเธอตายแล้วและเธอได้ลักพาตัวเจ้าหญิงตัวน้อยของอู่เฉิงเย่วไปก่อนที่เธอจะตาย ยัยนั่นยังหายสาบสูญ ผู้หญิงคนนั้น ฉันคิดว่า…มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ”
ลวี่เถียนหยี่เงยหน้าขึ้นมองกงชิงหมิง และถามด้วยท่าทางสงบ “นายหมายถึงอะไร?”
เขารู้ดีว่าไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้าหาญและบ้าบิ่นแค่ไหน เธอคงไม่กล้าทำอะไรลูกสาวของอู่เฉิงเย่ว
กงชิงหมิงกล่าวว่า “มีอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันเพิ่งค้นพบ หลังจากลักพาตัวลูกสาวของอู่เฉิงเย่วไปก่อนที่เธอจะตาย เธอข่มขู่เขากับลูกสาวของเขา อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเธอต้องการเขามานานแล้ว คราวนี้ในที่สุดเธอก็ได้เขาสมใจ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ตายเพราะหลินหยงและอีกสองคนโยนเธอเข้าไปในฝูงซอมบี้”
“แต่ เธอไม่ได้พาเจ้าหญิงน้อยกลับมาส่งก่อนที่เธอจะตาย และหลินหยงกับพวกอีกสองคนก็ไม่พบเธอ เท่าที่ฉันรู้ดูเหมือนว่าหยางเฉาได้บอกให้หลินหยงกับอีกสองคนทำอะไรบางอย่าง ส่วนความจริงนั้นขึ้นอยู่กับว่านายต้องการที่จะค้นหามันหรือไม่” เขามองไปที่หน้าของลวี่เถียนที่ยังเฉยและพูดต่อ
สิ่งที่กงชิงหมิงหมายถึงคือถ้าลวี่เถียนหยี่ต้องการทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจะช่วยชายหนุ่มเอง
ลวี่เถียนหยี่โบกมือให้เขาและส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า “ลืมไปเลย! เธอตายไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอเสียชีวิต แต่มันไม่ใช่ธุระของฉัน เธอและฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”
ในขณะที่พูดเขาวางจดหมายไว้ในฝ่ามือ มีลมพัดแรงและโอบล้อมจดหมายจนกลายเป็นพายุทอร์นาโดขนาดเล็กที่ถูกห่อหุ้มด้วยพายุทอร์นาโด จดหมายถูกหั่นเป็นเศษกระดาษทันทีและเป็นขี้เถ้าลอยล่อง
จากนั้นพายุทอร์นาโดเล็ก ๆ ก็ลอยขึ้นจากฝ่ามือของเขาและบินออกไปข้างนอกหน้าต่างกระจายไปพร้อมกับเศษกระดาษเหล่านั้น
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น กงชิงหมิงพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ มันขึ้นอยู่กับนาย ฉันไปล่ะ”
ในขณะที่พูด เขาหมุนตัวและเดินไปที่ประตูจากนั้นเปิดและออกไป
หลังจากดูเขาปิดประตูลวี่เถียนหยี่ก็เริ่มปล่อยให้อารมณ์พุ่งพล่านของเขาฉายออกมาจากดวงตาอย่างช้าๆ
เขาตกใจมาก เขาพบว่าการตายของน้องสาวเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ นอกจากนี้ยังรู้สึกเกลียดชังและยังมีอารมณ์ซับซ้อนบางอย่าง
ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเห็นเขาเป็นพี่ชายหรือครอบครัวของเธอ เพราะพวกเขาไม่ได้ให้กำเนิดจากแม่คนเดียวกัน และเป็นเพียงพี่น้องต่างสายเลือด พวกเขาไม่เคยชอบกันตั้งแต่ยังเล็ก พวกเขาจะทะเลาะกันและหัวเราะเยาะทุกครั้งที่พบกัน ด้านหลังเขาเธอใส่ร้ายเขาและทำให้เขาอับอายในทุกรูปแบบ เขาอดทนมาตลอดเพราะเธอเป็นน้องสาวของเขาและเขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้
ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจเขาและเธอก็ไม่เคยพยายามตามหาเขาหลังจากยุคหลังวันสิ้นโลกเริ่มต้นขึ้น เธอไม่ยอมรับเขาและวิ่งหนีไปพร้อมกับคนที่มีอำนาจ
ย้อนกลับไปตอนนั้น เขามีไข้อย่างรุนแรง ถ้ากงชิงหมิงไม่มาหาเขาทันเวลา เขาอาจถูกซอมบี้กินก่อนที่พลังพิเศษของเขาจะเปิดใช้งาน
ตั้งแต่นั้นมาลวี่เถียนหยี่จากไม่ชอบน้องสาวของเขาก็กลายเป็นความเกลียดชัง อย่างไรก็ตามลึกลงไป เขายังคงมีร่องรอยของความคาดหวัง ในขณะที่เขาหวังว่าเธอจะปฏิบัติกับเขาเหมือนคนในครอบครัว ท้ายที่สุด เธอเป็นครอบครัวเดียวที่เขาเหลืออยู่ส่วนที่เหลือเสียชีวิตหลังจากยุคหายนะเริ่มต้นขึ้น
ต่อมาทั้งสองพบกันในฐาน แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา อาศัยผู้ชายคนนั้น เธอได้กระทำความชั่วร้ายทุกอย่างและได้ปฏิบัติอย่างเลวร้ายเหนือคนอื่น ๆ ทั้งหมดในฐาน
ในความเป็นจริง ไม่มีใครในฐานที่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับลวี่เถียนหยี่ยกเว้นกงชิงหมิง
ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอกลั่นแกล้ง ปล้นและดูถูกคนอื่น เขาจะนิ่งเฉยและเมิน เอาแต่สนใจกิจของตัวเอง อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่เคยคุยกับเขาเช่นกัน
ลวี่เถียนหยี่รู้ว่าเขามีทัศนคติที่ขัดแย้งกัน เขาเกลียดเธอมาก แม่จะจงเกลียดจงชังเธอ แต่เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อข่าวใด ๆ เกี่ยวกับเธอได้ เขาเฝ้าดูเธอรังแกคนอื่น แต่เธอไม่เคยมองเห็นเขาในสายตา เขาอยากเข้าใกล้เธอ แต่ไม่สามารถอยู่กับสิ่งที่เธอทำ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะรับพฤติกรรมของเธอไม่ได้ เขามักจะลอบเคลียร์ปัญหาต่างๆอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เธอทำ
แต่ตอนนี้เธอตายไปแล้ว ครอบครัวเดียวของเขาในโลกหลังวันสิ้นโลกนี้ได้ตายไปแล้ว
เขารู้เสมอว่าวันหนึ่งเธอจะต้องรับผลที่ตามมาและกลายเป็นเหยื่อของการกระทำที่ชั่วร้ายของเธอเอง แต่เมื่อวันนี้มาถึงเขาไม่สามารถยอมรับมันได้ทั้งหมด
เขารับมือกับผลพวงของสิ่งที่เธอทำอย่างเงียบ ๆ เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอถูกคนอื่นแก้แค้น เขาเห็นว่าหยางเฉาชอบเธอ ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างที่เธอต้องการในขณะที่เขาแก้ไขปัญหาทั้งหมดของเธอ ดังนั้น เขารู้สึกว่าอย่างน้อยเธอก็จะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผู้ชายคนนั้น
แต่ เนื่องจากเธอมองไปที่ผู้นำคนอื่นของฐานทัพ ลวี่เถียนหยี่เริ่มกังวลเกี่ยวกับเธอ นั่นคือเหตุผลที่เขาขอให้กงชิงหมิงจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอก็ตายอยู่ดี และเธอก็ตายด้วยน้ำมือของผู้ชายที่เธอไว้ใจ
ก่อนหน้านี้กงชิงหมิงเคยพูดกับเขาว่าหยางเฉาหมดความสนใจในตัวน้องสาวของเขา
ลวี่เถียนหยี่ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หน้าต่างหลังโต๊ะทำงาน ขณะที่เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอันมืดมิดของโลกหลังวันสิ้นนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ
หลังจากมองดูท้องฟ้าสักพัก เขารีบหันกลับมาทันทีและสวมเสื้อคลุมที่พาดไหล่แล้วเดินไปที่ประตู เมื่อเขาเปิดประตู เขาเห็นชายคนหนึ่งยืนพิงกำแพงข้างประตู หลับตาและก้มหัวลงดูเหมือนจะง่วงนอน
ลวี่เถียนหยี่หยุดชั่วขณะ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นายไม่ได้บอกว่าจะกลับไปหรือ?”
กงชิงหมิงลืมตาขึ้นและมองไปที่ลวี่เถียนหยี่อย่างเหม่อลอย หลังจากหยุดชั่ววินาที ดูเหมือนเขาจะเข้าใจความหมายของลวี่เถียนหยี่ในที่สุดจากนั้นก็ตอบว่า “ฉันบอกว่าฉันออกมาแล้วไม่ใช่ว่าฉันจะไป”
ลวี่เถียนหยี่ถอนหายใจ แต่ไม่พูดอะไรอีกในขณะที่เขาหันหลังและเดินไปด้านนอก
กงชิงหมิงจับได้และถามว่า “ถ้านายจะออกไปจากฐาน ทำไมนายไม่ขอให้ฉันไปกับนาย? ฉันไม่ได้ออกไปข้างนอกมานานแล้ว”
ในขณะที่พูดเขายกมือขึ้นและตบปากหาว
ลวี่เถียนหยี่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เดินลงบันไดโดยไม่หยุด
พวกเขาแยกออกจากกันไม่ได้ แต่พวกเขามักจะออกไปจากฐานด้วยกัน ไม่ว่าคนใดคนหนึ่งอยากไป อีกคนก็จะตามไป
ในฐาน บางคนคิดว่าพวกเขาเป็นคู่กัน คนอื่นๆก็ยอมรับได้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันเพราะทั้งคู่ดูดี แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่สนใจผู้ชายด้วยกันเองก็ตาม
ในโลกหลังวันสิ้นโลกนี้ ผู้ชายสวยที่มีผิวขาวและรูปร่างสมส่วนได้รับความนิยมอย่างมากเนื่องจากจำนวนผู้หญิงลดลงอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้บางคนจึงเรียกยุคโลกหลังวันสิ้นโลกว่า ‘ยุคแห่งการเป็นเกย์’!
น่าเศร้าที่ผู้ชายสองคนที่ดูเหมือนจะเหมาะสมกับการเป็นเกย์ในสายตาของคนอื่น ชอบเฉพาะร่างกายของผู้หญิงและไม่เคยสนใจผู้ชายเลย!
มีผู้ชายหลายคนจับตาดูพวกเขา แต่ไม่มีใครแข็งแกร่งไปกว่าพวกเขา มิฉะนั้นการข่มขืนชายซึ่งเป็นหนึ่งในเหตุการณ์ที่พบบ่อยที่สุดในยุคหลังวันสิ้นโลกก็จะเกิดขึ้นกับพวกเขาเช่นกัน
เหตุการณ์ที่คล้ายกันเคยเกิดขึ้น แต่ผลลัพธ์………ไม่เหมือนกับที่บางคนคาดไว้
ในท้ายที่สุดชายเหล่านั้น ก็ถูกลวี่เถียนหยี่ตัดเป็นโครงกระดูกหรือถูกกงชิงหมิงโยนออกจากฐานด้วยแขนขาหักเพื่อเลี้ยงซอมบี้
