อู่เฉิงเย่ว และเสี่ยวหยุนหลงหันกลังมามองเธอ ดวงตาของพวกเขาสะท้อนความคิดเดียวกัน
ตอนนี้เหมิงเอวี้ยพูดด้วยความเข้าใจอย่างฉับพลัน “ไม่น่าแปลกใจที่ปฏิกิริยาของฉันต่อเมล็ดพันธุ์อ่อนแอมากแสดงว่าเราถูกคั่นด้วยช่องว่าง โชคดีที่ระดับของเธอไม่สูง ถ้าเธออยู่ในระดับที่สูงขึ้นกว่านี้เล็กน้อย ฉันอาจไม่สามารถรู้สึกถึงความอ่อนแอนี้ได้”
เสี่ยวหยุนหลงจู่ ๆ ก็ยิ้มให้กับอู่เฉิงเย่วและกล่าวว่า “ดูสินายทำให้เธอหายไป! ตอนนี้นายจะขอให้เราหาเธอพบได้อย่างไร พื้นที่อวกาศของเธอจะเป็นเปลี่ยนแปลงได้ง่าย เมื่อเธอออกมาอีกครั้งเธออาจจะอยู่ในที่ที่แตกต่างออกไป”
เมื่อได้ยินเขาพูด ใบหน้าของอวู่เฉิงเย่วก็มืดลงไปอีกและบูดบึ้งขึ้นเล็กน้อย การแสดงออกที่อ่อนโยนของเขานั้นไม่มีให้เห็น
เมื่อถึงจุดนั้นเหมิงเอวี้ยจ้องที่เสี่ยวหยุนหลงและพูดด้วยความโกรธ “ทำไมคุณดูมีความสุขมาก? คุณไม่ห่วงเรื่องหลิงหลิงเลยใช่ไหม? จะเป็นอย่างไรถ้าซอมบี้ตัวนั้นทำให้หลิงหลิงเป็นแหล่งอาหาร? ตอนนี้คุณทั้งสองได้เขย่ากรงของเธอแล้ว เราจะทำอย่างไรถ้าเธอโกรธและกินหลิงหลิงทันทีที่เธอเข้าไปในพื้นที่อวกาศของเธอ?”
เสี่ยวหยุนหลงยักไหล่แล้วพูดว่า“ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย! ฉันสงสัยว่านายรู้หรือเปล่าว่าซอมบี้ตัวนี้แตกต่างจากซอมบี้ระดับสูงตัวอื่น”
อู่เฉิงเย่วไม่ตอบ เพียงแค่มองกลับไปที่เขา
เหมิงเอวี้ยถามด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรที่แตกต่างเกี่ยวกับเธอ?”
เสี่ยวหยุนหลงกล่าวว่า “ซอมบี้ระดับสูงมีความฉลาด พฤติกรรมของพวกเขาเกือบจะเหมือนกับพฤติกรรมของมนุษย์เพราะพวกเขาได้เรียนรู้จากการเลียนแบบมนุษย์ แต่ตอนนี้ฉันสังเกตซอมบี้ตัวนั้นแล้วสังเกตว่าเธอไม่ได้เป็นศัตรูกับซอมบี้ตัวอื่นเลย นอกจากนี้การกระทำที่คล้ายกับมนุษย์ของเธอบางอย่างเป็นธรรมชาติมาก ๆ ไม่มีอะไรเหมือนการเลียนแบบ”
ไม่มีศัตรู … นี่หมายความว่าซอมบี้ไม่ได้ฆ่าหรือกินมนุษย์ อย่างไรก็ตาม ในฐานะซอมบี้เธอจะไม่กินหรือฆ่ามนุษย์ได้อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะซอมบี้ระดับสูง
เธอไม่ได้กินมนุษย์ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่กินอู่เย่วหลิงด้วย
เมื่อเขาพูดอย่างนี้ อีกสองคนเงียบลง
อู่เฉิงเย่วมองไปที่จุดที่หลินเสี่ยวหายตัวไปและนึกย้อนไปตอนที่เผชิญหน้ากันกับเธอในหัวของเขา ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชังใด ๆ จากซอมบี้หญิงตัวนั้นมาก่อน
นั่นเป็นซอมบี้ที่ไม่ฆ่ามนุษย์ใช่ไหม?
“ มาได้ยังไง? ซอมบี้ชนิดใดที่ไม่ฆ่ามนุษย์? มนุษย์เป็นแหล่งอาหารของพวกมันและเมื่อซอมบี้เห็นมนุษย์พวกมันจะกระโจนเข้าหาและกิน มันเป็นความอยากอาหารตามสัญชาตญาณ และมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” เหมิงเอวี้ยพูดอย่างไม่เชื่อ
แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนี้ เธอก็แสดงความสงสัยในสายตาของเธอ เนื่องจากเธอไม่พบว่ามีศัตรูที่ร้ายกาจจากซอมบี้หญิง เธอมีพลังจากธรรมชาติดังนั้นเธอจึงไวต่อความรู้สึกมากกว่าผู้ชายสองคนที่อยู่ข้างๆเธอ
อย่างไรก็ตามเธอยังคงไม่เชื่อเช่นนั้น
เสี่ยวหยุนหลงเสนออีกครั้งว่า “บางทีซอมบี้ตัวเมียนั้นกำลังช่วยหลิงหลิงในการค้นหาพ่อแม่ของเธออยู่ก็ได้ เธออาจไม่รู้ว่ามันเป็นนายที่เธอกำลังตามหา แต่เมื่อเธอได้รับความทรมานจากนาย ฉันคิดว่าแม้ว่าเธอจะค้นพบตัวตนของนายในฐานะพ่อของหลิงหลิงสักวันหนึ่ง เธออาจไม่ต้องการคืนหลิงหลิงให้นายอีกต่อไป”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น อู่เฉิงเย่วก็รู้สึกหน้าเจื่อนทันทีด้วยเหตุผลบางอย่าง
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าสิ่งที่เสี่ยวหยุนหลงพูดไม่สามารถเกิดขึ้นกับซอมบี้ที่สูญเสียความเป็นมนุษยชาติไปแล้ว เขาชอบที่จะเชื่อว่านี่เป็นปาฏิหาริย์โดยไม่รู้ตัว บางทีลูกสาวของเขายังมีชีวิตอยู่และอยู่ในพื้นที่อวกาศของซอมบี้
“ นอกจากนี้ นายไม่สังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีหรือ? ฉันกำลังจะไปเล่นกับเธอ แต่เธอก็ฟ้าผ่าของนายและหนีไปด้วยความกลัว” เสี่ยวหยุนหลงพูดต่อขณะถอนหายใจอย่างเสียใจ
มองใบหน้าที่มืดมนของอู่เฉิงเย่วตลอดเวลา เหมิงเอวี้ย ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่พูดกับเสี่ยวหยุนหลง “เอาล่ะคุณก็เลิกพูดได้แล้ว ตอนนี้ไม่ว่าในกรณีใดเราต้องหาซอมบี้ตัวนั้นให้เจอก่อนเราถึงจะได้เจอหลิงหลิง”
เสี่ยวหยุนหลงพยักหน้าและพูดว่า “ ดูเหมือนจะเป็นวิธีเดียวเท่านั้น ฉันจะส่งคนไปค้นหาพื้นที่โดยรอบอย่างระมัดระวัง”
เหมิงเอวี้ยพยักหน้าในข้อตกลง “มาทำสิ่งนี้กันก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปและนำบางคนมาตั้งแคมป์ในพื้นที่นี้บางทีซอมบี้ตัวนั้นก็ไม่ได้จากไป เมื่อเธอออกมาเราพร้อมที่จะหยุดเธอ”
หลังจากพูดจบแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็กระโจนสู่การปฏิบัติและจากอู่วเฉิงเยว่มา
…………………
ในอีกด้านหนึ่ง หลินเสี่ยวที่พุ่งเข้าไปในอวกาศของเธอ เมื่อเข้าไปข้างในเธอก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเป่าลมออกอย่างโล่ง จากนั้นนอนราบกับพื้นโดยไม่เคลื่อนที่ กลิ่นไหม้บนร่างกายของเธอกระจายไปในอวกาศทันทีละลายในอากาศ
เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่ อู่เย่วหลิงรู้สึกถึงการมาของเธอและจากนั้นก็เห็นเธอนอนนิ่งอยู่ในที่โล่งริมทะเลสาบ ร่างกายของเธอถูกเผาไหม้ไปหมด
อู่เย่วหลิงตกใจเมื่อเธอมองที่หลินเสี่ยวด้วยความสับสน สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับซอมบี้ตัวนี้
เธอรู้สึกว่ารูปลักษณ์ของหลินเสี่ยวนั้นคุ้นตาเล็กน้อย ซอมบี้ตัวนี้ดูเหมือนซอมบี้ที่ถูกปราบโดยมหาอำนาจพ่อของเธอ เมื่อพ่อของเธอโจมตีผู้คนด้วยสายฟ้าคนที่ทรมานจากการโจมตีจะมีลักษณะเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอู่เฉิงเย่วไม่เคยมีใครทำร้ายใครเป็นขี้เถ้าต่อหน้าเธอ เธอไม่รู้ว่าพ่อของเธอสามารถโจมตีมนุษย์ได้จริง ๆ หรือซอมบี้เข้าสู่ความตายด้วยสายฟ้าเพียงฟาดแค่ครั้งเดียว
อู่เฉิงเย่วกลัวว่ามันอาจทำให้ลูกสาวของเขาเจ็บปวด ดังนั้นเขาจึงไม่เคยเปิดตัวการโจมตีที่รุนแรงต่อหน้าเธอ
ด้วยเหตุผลบางอย่างอู่เย่วหลิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวในสภาวะเช่นนี้ เธอกลัวว่าคนจะตายหลังจากเป็นเช่นนี้ เธอจะทำอย่างไรถ้าเธอตาย?
เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือ แต่เธอมาที่นี่มานานแล้ว ในสถานที่นี้ยกเว้นทุ่งหญ้าและทะเลสาบเล็ก ๆ ที่เหลือก็กว้างใหญ่สีขาว และเธอมองไม่เห็นอะไรเลย เธอไม่รู้วิธีออกไปและไม่มีใครอยู่ในสถานที่นี้
เธอเคยพยายามเข้าไปใกล้ขอบหมอกสีขาว แต่ไม่เห็นอะไรชัดเจนแม้ในขณะยืนอยู่ข้างหน้า ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะไปไกลกว่านี้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงอยู่ที่ริมทะเลสาบและในทุ่งหญ้าตลอดเวลา
สิ่งมีชีวิตเดียวที่เธอเคยเห็นในสถานที่นี้คือซอมบี้ตัวนี้ ไม่ทำร้ายเธอและกระต่ายที่ปรากฏตัวก่อนหน้านี้ กระต่ายวิ่งเข้าไปในทุ่งหญ้าและหายไปหลังจากถูกซอมบี้ปล่อยก่อนหน้านี้ ซอมบี้ตัวนี้ทำแมลงปอหญ้าสำหรับให้เธอเล่นและเอาน้ำมาให้เธอดื่ม เมื่อซอมบี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอไปที่ทะเลสาบด้วยตัวเองเพื่อดื่มกับกรวยหญ้าที่ซอมบี้ทิ้งให้เธอ
เธอค่อนข้างดีใจเมื่อเห็นการกลับมาของซอมบี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นสภาพที่เลวร้ายนี้ดูเหมือนว่า ความสุขของเธอกลายเป็นกังวล
แม้ว่าเธอยังไม่เข้าใจแนวคิดเรื่องความกังวล แต่จริงๆ เธอไม่ชอบเห็นซอมบี้เป็นแบบนี้
เห็นหลินเสี่ยวปรากฏตัว แต่นอนหงายอยู่บนพื้น อู่เย่วหลิงรีบวิ่งไปหาเธอทันทีและห่างจากเธอประมาณสามเมตร หลังจากมองดูเธอซักพักแล้วก็สังเกตว่าเธอยังไม่เคลื่อนไหว อู่เย่วหลิงเดินเท้าออกไปหนึ่งก้าวแล้วค่อยก้าวอีกก้าวหนึ่ง
เธอขยับเข้าไปใกล้กับหลินเสี่ยวอย่างระมัดระวังและขยับวนห่างจากเธอไปหนึ่งก้าวแล้วหยุดอีกครั้ง
แม้ว่าซอมบี้ตัวนี้จะไม่ทำอันตรายกับเธอ เธอก็ยังคงกลัวว่าซอมบี้ตัวนี้จะกระโดดขึ้นมาและจู่โจมเธอทันที
เธอหยุดอยู่ด้านข้างของหลินเสี่ยวครู่หนึ่ง เมื่อเธอเห็นซอมบี้ตัวนี้ก็แค่หลับตาโดยไม่ทำปฏิกิริยาใด ๆ เธอค่อย ๆ ก้มลงตั้งใจที่จะมองหน้าเธอให้ละเอียด
‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมเธอถึงไม่ตื่น? เธอจะนอนอีกนานเท่าใดก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา ’
อู่เย่วหลิงตัวน้อยไม่สามารถหาสาเหตุได้และรอให้หลินเสี่ยวตื่นขึ้นมาเองเท่านั้น
บทที่ 27 : ลบความสัมพันธ์
แม้หลังจากรอมานานอู่เย่วหลิงก็ยังไม่เห็นปฏิกิริยาจากหลินเสี่ยว ดังนั้นเธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและสงสัยว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น
ในขณะที่คิด เธอก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว ดันไหล่ของหลินเสี่ยวเบา ๆ
‘ตื่น! ตื่นนอนได้แล้ว!‘
เธอผลักไปสองสามครั้ง แต่หลินเสี่ยวยังไม่ลืมตา เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในจุดนี้ ไม่แน่ใจในตัวเอง เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับมาจากนั้นก็มองน้ำในทะเลสาบ
‘ใช่แล้ว! ฉันจะให้น้ำทะเลสาบแก่เธอ ’
อู่เย่วหลิงจำได้ว่าตัวเธอเองหิวและกระหายรู้สึกไม่สบายอย่างเต็มที่ก่อนหน้านั้น ซอมบี้ให้น้ำแก่เธอแล้วหลังจากดื่มน้ำ เธอรู้สึกดีขึ้นมาก แม้ว่าเธอจะหิวมาก แต่ท้องของเธอก็ไม่ปวดอีกต่อไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อู่เย่วหลิงวิ่งไปที่ริมทะเลสาบพร้อมกรวยหญ้าที่หลินเสี่ยวสานให้เธอก่อนหน้านี้และตักน้ำขึ้นมาอย่างเชื่องช้า จากนั้นเธอก็นำมันไปที่หลินเสี่ยวอย่างช้าๆแล้วเทน้ำลงในปากของหลินเสี่ยวหลังจากนั่งยอง ๆลง
อย่างไรก็ตาม หลินเสี่ยวไม่ได้อ้าปากเพื่อให้อู่เย่วหลิงเทน้ำลงไป น้ำไหลลงสู่พื้นจากริมฝีปากที่แตกของหลินเสี่ยว
อย่างไรก็ตาม อู่เย่วหลิงไม่ท้อแท้ เธอยืนขึ้นแล้ววิ่งไปที่ริมทะเลสาบเพื่อเติมน้ำเพิ่ม จากนั้นลองอีกครั้งเพื่อเทน้ำลงในปากของหลินเสี่ยว ในขณะนั้น เธอเห็นว่าซอมบี้เปิดปากเล็กน้อยและดื่ม
เมื่อเห็นอย่างนี้ อู่เย่วหลิงรู้สึกดีใจที่เห็นมันทันที
หลินเสี่ยวลืมตาขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่เด็กด้วยดวงตาสีดำบริสุทธิ์ ในความเป็นจริงเธอไม่ได้เป็นลม แต่มีอาการแน่นที่หน้าอกอย่างรุนแรงซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวมาก เธอปิดเปลือกตาของเธอลงเฉยๆ ทนความรู้สึกอึดอัดและรอให้มันจางหายไป
เธอแปลกใจเพราะเธอไม่สามารถคาดหวังได้ว่าอู่เย่วหลิงจะเป็นกังวลกับเธอจริงๆ และเอาน้ำดื่มให้เธอ
เธออ่านใจของเด็กน้อยคนนั้นได้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเธอรู้ว่าในที่สุดเด็กคนนี้ก็ยอมรับเธอ
ในความเป็นจริงเธอเข้าใจว่าอู่เย่วหลิงยอมรับเธอเช่นนี้เพียงเพราะเธอกลัวที่จะอยู่คนเดียว เด็ก ๆ ต้องการสังคมมาก ๆ แม้ว่าอู่เย่วหลิงจะมีความคิดเพ้อฝัน เธอยังคงต้องการที่จะอยู่กับใครบางคนเมื่อติดอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลก
หลินเสี่ยวพยายามขยับนิ้วมือของเธอและพบว่าแม้ร่างกายของเธอจะแข็งทื่อเธอก็ยังสามารถขยับได้
เธอวางแขนลงบนพื้นเพื่อรองรับร่างกายของเธอ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆขณะที่มองดูอู่เย่วหลิงซึ่งดวงตาของเธอเปล่งประกายสดใสแม้ว่าการแสดงออกของเธอจะว่างเปล่า
เมื่อเห็นหลินเสี่ยวตื่นขึ้นมาอู่เย่วหลิงถอยห่างออกไปทันที เธอถอยหลังไปเพียงประมาณสามเมตรเท่านั้น จากนั้นหยิบผ้าห่มของเธอขึ้นมาแล้วห่อตัวไว้อีกครั้ง
หลินเสี่ยวเหลียวดูอู่เย่วหลิงจากนั้นก้มหัวลงเพื่อดูเสื้อผ้าของตัวเอง เมื่อเธอนึกภาพเสื้อผ้าของเธอที่ขาดไป เสื้อผ้าของเธอหลายชิ้นถูกไฟไหม้เหลือเพียงเศษผ้ารุ่งริ่งที่แขวนอยู่บนเธอ
เธอยกมือขึ้นแตะหัวตัวเองแล้วหันไปมองไหล่ ตามที่เธอคาดไว้ผมของเธอหงิกงออย่างดุเดือด จากนั้นเธอก็มองแขน ต้นขาและบริเวณร่างกายอื่น ๆ ของเธอพบว่าผิวหนังสีเทาอมน้ำเงินของเธอถูกไฟไหม้ดำ
เธอเงยหน้าขึ้นและมองดูอูเย่วหลิงอีกครั้ง เธอไม่สามารถรู้สึกโกรธเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้เพราะพ่อของเธอเป็นคนที่ทำสิ่งนี้ทั้งหมด เขาใช้สายฟ้าฟาดเธอ!
เธอยืนขึ้นเดี๋ยวนั้น เธอจะพาเด็กออกไปจากอวกาศได้อย่างไร? นอกจากนี้เธอยังไม่กล้าออกไปข้างนอก จะเป็นเช่นไรถ้าอู่เฉิงเย่วและผู้คนของเขาเฝ้าอยู่ที่นั่น ในกรณีนี้เธอจะเดินเข้าไปในกับดักของพวกเขาโดยการเสนอหน้าของเธอเองใช่ไหม?
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถออกจากที่นี้ได้โดยไม่ต้องออกไปข้างนอกหรือติดตามสถานการณ์ภายนอกจากภายในพื้นที่อวกาศของเธอได้
เธอพยายามหาทางแก้ไขและรู้ว่าเธอไม่มีทางที่จะออกไปได้ชั่วคราว เธอสงสัยว่าเธอจะส่งอู่เย่วหลิงออกไปจากข้างในอวกาศได้ไหม อย่างไรก็ตามเมื่อเธอไม่รู้สถานการณ์ภายนอกเธอไม่สามารถรู้ได้ว่าอู่เฉิงเย่วและคนของเขาหายไปหรือไม่ หรือถ้าซอมบี้อยู่ที่นั่นตอนนี้ เธอจะส่งอู่เย่วหลิงออกไปได้อย่างไร ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้?
เมื่อคิดอย่างนี้แล้วหลินเสี่ยวก็จ้องไปที่อู่เย่วหลิงอีกครั้ง และพบว่าเจ้าตัวน้อยนี้ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพประหลาด
ทำไมเจ้าตัวน้อยตัวนี้ถึงมีกำลังมากขึ้นเรื่อย ๆ ? เธอไม่ได้กินอะไรเลย แต่ทำไมสีแดงก่ำถึงกลับมาที่แก้มของเธอ?
แต่ในไม่ช้าความคิดของเธอก็ฟุ้งซ่านจากอู่เย่วหลิงโดยคลื่นของกลิ่นที่ไหม้ซึ่งทำให้เธอเวียนหัวเล็กน้อย เธอนึกถึงภาพลักษณ์ปัจจุบันของเธอ เธอไม่สามารถอยู่อย่างนี้ได้ เธอต้องอาบน้ำในทะเลสาบเพื่อกำจัดกลิ่นออกจากร่างกายของเธอก่อน นอกจากนี้เธอจะทำอย่างไรกับผมของเธอดี?
ผมซอมบี้ตายไปแล้วและแห้งกรัง ทำให้มันแย่ลงกว่าเดิม ผมของเธอเกรียมและเปราะบางหลังจากถูกฟ้าผ่าเธออาจจะตัดผมที่ไร้ประโยชน์ในการดูแลรักษาออก
หลังจากตัดสินใจแล้ว เธอก็พยายามยกฝ่าเท้า พยายามควบคุมขาแข็งทื่อของเธอให้ก้าว จากนั้นเธอก็เดินไปที่ริมทะเลสาบ ฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วยกรงเล็บขณะเดินไป
มันไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งของเธอมากนักในการถอดเสื้อผ้าที่ขาดออก เธอดึงพวกมันและเสื้อผ้าก็ร่วงเป็นชิ้น ๆ เปิดเผยร่างกายที่ถูกไฟไหม้ของเธอ ร่างกายสีดำ เช่นเดียวกับแถบผ้าที่พันรอบเอวของเธอ
ก่อนที่เธอจะเปลื้องผ้าต่อหน้าเด็ก หลินเสี่ยวหันหลังกลับและมองไปที่อู่เย่วหลิง เธอพบว่าเด็กคนนั้นปิดตาด้วยมือสองข้างของเธอ ราวกับว่าทนดูไม่ได้
หลินเสี่ยวรู้สึกขบขันเมื่อเธอมองออกไปและดึงผ้าออกจากเอวของเธอ
มองไปที่รูโบ๋ในท้องของเธอ เธอพบว่ามันถูกไฟไหม้ดำ หลุมดำทะลุท้องของเธอ อย่างนั้นเธอไม่สามารถมองเห็นลำไส้และอวัยวะอื่น ๆ ของเธอได้อย่างชัดเจน
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผิวน้ำในขณะที่เธอเดินลึกลงไปในน้ำทีละก้าวๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับอู่เย่วหลิง ตั้งแต่เธอดื่มน้ำจากทะเลสาบนี้ จากความจริงนี้หลินเสี่ยวสามารถสันนิษฐานได้ว่าน้ำในทะเลสาบนั้นปลอดภัย เธอสงสัยว่าไวรัสซอมบี้ของเธอล้มเหลวเมื่อเจอกับน้ำในทะเลสาบ เมื่อเธออาบน้ำในทะเลสาบหรือไม่ หรือหากมีผลเพียงเล็กน้อยเกินไปที่จะก่อให้เกิดอันตรายใด ๆ
เธอไม่สามารถคิดถึงอะไรได้มากในตอนนี้ ในสถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุด เธอจะไปอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบเมื่อเธอต้องการดื่มน้ำในครั้งต่อไป
หลังจากลงไปในน้ำ เธอเดินลึกและลึกจนน้ำถึงหน้าอกของเธอ เธอยืนอยู่ในน้ำและขัดผิวดำอย่างช้าๆ รู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกปลอบประโลมด้วยน้ำเย็น
เธอไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วเนื่องจากร่างกายของเธอไม่อนุญาต ในที่สุดเมื่อเธอล้างบริเวณร่างกายที่เข้าถึงได้ทั้งหมดและกำลังเตรียมตัวกลับขึ้นฝั่ง เธอหยุดสักครู่ เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และจะไม่ครอบคลุมร่างกายของเธออีกต่อไป!
เธอควรใส่อะไรตอนนี้? เธอสงสัยว่าเด็กน้อยคนนั้นยินดีที่จะให้ยืมผ้าห่มที่เธอห่อหุ้มร่างกายของเธอเองหรือไม่ถ้าเธอขอยืมมัน
เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากที่คิดว่าต้องเปลือยกายอยู่ในพื้นที่อวกาศของเธอ
เธอกำลังอัพเกรดตัวเองเป็นซอมบี้ในทางที่ผิดหรือไม่?
ณ จุดนี้ ในที่สุดหลินเสี่ยวก็คิดถึงสิ่งนี้ใบหน้าของเธอคล้ำ แม้ว่ามันจะถูกฟ้าผ่าด้วยสายฟ้าสีดำ
หากเธอรู้ว่าเธอต้องการเสื้อผ้าอย่างมากขนาดนี้ เธอจะค้นหาสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างและเก็บไว้ในพื้นที่อวกาศของเธอหลังจากฆ่าซอมบี้อัจฉริยะตัวนั้นแล้ว แต่ตอนนี้เธอยังไม่มีแม้แต่ผ้าซักผืนคลุมร่างกาย
อู่เฉิงเย่วคนชั่วช้า!
บางทีความโกรธของเธอก็แรงเกินไปหรือด้วยเหตุผลอื่น อู่เย่วหลิงรู้สึกถึงความคิดของเธอจากระยะทางใกล้ๆ
อู่เย่วหลิงรู้แล้วว่าซอมบี้ตัวนี้ต้องการผ้าห่มของเธอ และยังเข้าใจด้วยว่าเสื้อผ้าที่ถูกซอมบี้ขว้างลงไปที่พื้นนั้นไม่สามารถใส่ได้อีกต่อไป
ดังนั้น เธอจึงวิ่งเข้าไปหาขณะถือผ้าห่ม จากนั้นเธอก็โยนมันไปที่ริมทะเลสาบแล้วหันหลังกลับ วิ่งไปไกลอีกครั้งในขณะที่หลินเสี่ยวพูดไม่ออก
