Zombie Sister Strategy
บทที่ 1 : การทรยศของมนุษย์
ในภาคตะวันออกของประเทศจีนเป็นเมืองทะเล……
เมืองทะเลเคยเป็นเมืองที่มีการพัฒนาทางเศรษฐกิจซึ่งมีประชากรเป็นจำนวนมาก แต่ในปัจจุบันมันล่มสลายเป็นดินแดนรกร้างเต็มไปด้วยความทรุดโทรมปราศจากร่องรอยของมนุษย์อาศัยอยู่ และมีฝูงซอมบี้ที่เคลื่อนไหวช้าๆ เบียดเสียดไปมาอยู่ทั่วเมือง
ห้องพักที่ไม่มีหน้าต่าง มีประตูแค่บานเดียว ซึ่งถูกล็อคไว้อย่างดี ทั้งห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์สงวนพื้นที่สำหรับเตียง มันเคยเป็นห้องพักผ่อนของCEO สำนักงานแห่งหนึ่งของบริษัทขนาดใหญ่
จากห้องที่ว่างเปล่ามีเสียงครวญครางเบาๆ ซึ่งฟังแล้วอาจทำให้หน้าแดงและหัวใจเต้นเร็วขึ้น บนเตียงภายในห้อง มีการกระทำบังคับขืนใจให้ร่วมเพศเกิดขึ้น แต่คงไม่มีใครจินตนาการได้ว่าคนที่ทุกข์ทรมานกับการกระทำที่ไม่อาจบรรยายได้นั้นเป็นผู้ชาย นอนเหยียดยาวบนเตียงและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าเธอจะไม่ได้น่าเกลียด การแต่งหน้าของเธอถือว่าจัดเกินไป ริมฝีปากของเธอแดงราวกับเลือดและใบหน้าของเธอก็ถูกทาด้วยแป้งรองพื้นสีขาว อายแชโดว์หนาบดบังรูปร่างเดิมของดวงตาเธอ ขนตาหนา ยาวของเธอปลิวลงมาปิดตาเธอเบา ๆ
เธอมีร่างกายที่สามารถทำให้ชายหลงใหลและหญิงสาวอิจฉา เธอสูง เต็มไปด้วยส่วนโค้งเว้าอย่างเหมาะสม – หน้าอกเต่งตึง นุ่มนิ่ม เอวมด สะโพกผายโค้งมน ขาคู่นั้นตรงเรียวสวยงามและยาว
พื้นที่สำนักงานด้านนอกห้อง มีคนสามคนที่คอยเฝ้าดู ทุกคนหันมามองผู้หญิงคนนั้นขณะที่เธอเดินออกมา คำใบ้อย่างดูถูกซ่อนอยู่ในดวงตาของพวกเขา
“ถึงเวลาต้องไปแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวพร้อมรอยยิ้มแจ่มใส
ในขณะที่พูด เธอดึงปืนออกมาแล้วเดินออกจากห้องนำหน้าคนอื่นไป เธอยืนพิงหลังชิดกำแพงอย่างระวังขณะเดินไปทางบันได ทั้งสามคนไม่พูดอะไรเลย ดึงปืนของตัวเองออกมาแล้วตามเธอไป แต่ข้างหลังเธอ พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาเงียบ ๆ เต็มไปด้วยเจตนาที่จะสังหาร
ย้อนกลับไปที่ห้องทึบนั้นที่ชายคนหนึ่งนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เขามีใบหน้าที่หล่อมากแม้ว่ามันจะถูกชะล้างอย่างหนักในขณะนั้น จมูกโด่งเป็นสันคมและริมฝีปากบางของเขากดเป็นเส้นตรง ตวงตาหรี่แคบของเขามีความตั้งใจแรงกล้าที่อยากจะฆ่าอย่างรุนแรง มันเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขึ้นๆ ขณะจ้องเพดานนิ่งอยู่อย่างนั้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมันผสมปนเประหว่างความแค้นและอยากฆ่าเธอให้ตาย ฟันขบกันแน่นจนสันกรามนูนเด่นชัด
ถ้าหากเพียงเขาพบตำแหน่งของหลิงหลิง เขาจะยอมง่ายๆให้ผู้หญิงคนนั้นทำสิ่งนี้กับเขาได้อย่างไร?
………
แต่เพียงไม่นาน ผู้หญิง ที่แต่งหน้าหนาเป็นหน้ากาก ถูกตีหมดสติและถูกโยนลงไปในฝูงซอมบี้ พวกซอมบี้ก็กรูเข้าหาเธออย่างช้าๆ ก่อนที่จะดูด กัด และฉีกทึ้ง
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด ร้องไห้ระทมทุกข์ เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปรอบๆ “อ๊ะ! หลิงหยง! ฮุ่ยหงส์ซี! เหลียงไช่หยวน! แกไม่ต้องหนี! อ๊ะ…โอ้ย… ฉันจะตามล่าแกและฉันจะตามหาแก…แม้จะกลายเป็นซอมบี้! ฮ๊ะ…ฮ่าๆๆๆๆ… แกคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมตัวเจอเรื่องแบบนี้เหรอ? เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่นไม่ได้อยู่ที่…อ๊าก….”
รอยยิ้มบิดเบี้ยวและอำมหิตปรากฏบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอกรีดร้อง อย่างไรก็ตามเสียงกรีดร้องของเธอก็ค่อยๆจางหายไปในอากาศ ไม่มีใครได้ยินนอกจากฝูงซอมบี้
แต่ในขณะที่เธอกำลังจะถูกซอมบี้ฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ พลังคลื่นอันแรงกล้าก็ปะทุออกมาจากสมองของเธอ ทำให้เหล่าซอมบี้กระเด็นออกจากร่างกายของเธอ
หลังจากยกตัวขึ้นยืนซอมบี้ทุกตัวแข็งค้างกับที่อย่างสับสนมองไปยังจุดเดียวกันก่อนจะโยกตัวไปมาและไม่มีใครได้เห็น ‘อาหารสดอันโอชะ’ อีก
………..
วันต่อมา กลุ่มทหารปรากฏตัวขึ้นจากทิศทางตรงข้ามและไปยังอีกด้านหนึ่งของเมืองพร้อมกับถล่มยิงใส่พวกซอมบี้ นี่เป็นเส้นทางเดียวที่จะเจาะผ่านไป จากป่าทึบเชื่อมกับอุทยานทั้งสองด้าน ในยุคโลกาวินาศนี้ มนุษย์เผชิญหน้ากับซอมบี้มากกว่าสัตว์ที่กลายพันธุ์ในสถานที่เหล่านั้น
ด้วยเหตุนี้พื้นที่ป่าทั้งหมดจึงถูกกำหนดให้เป็นพื้นที่ต้องห้าม
ลวี่เถียนหยี่ ผู้เสียชีวิตไปแล้วหนึ่งวันนอนตัวแข็งอยู่บนพื้น หน้าเธอบิดเบี้ยวราวกับว่ายังคงทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ ร่างกาย แขน ขาของเธอมันเนื้อขาดแหว่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและผิวหนัง แทบจำไม่ได้ว่าเป็นมนุษย์
มันเต็มไปด้วยเลือด แม้ว่าเธอจะโชคดีที่ไม่ได้ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เธอนอนเงียบๆ บนพื้นพร้อมกับหน้าซีดอย่างน่ากลัว ดวงตาสีเทาของเธอจ้องมองท้องฟ้า
ดวงตาสีเทาซีด….มันเป็นลักษณะของซอมบี้
ทันใดนั้น ดวงตาที่ซีดและไร้ชีวิตชีวาก็ขยับ คนที่มีชีวิตจะต้องกลัวจนตายถ้าพวกเขาเห็นสิ่งนี้ เพราะนี่เป็นสัญญาณเริ่มต้นของการเปลี่ยนจากมนุษย์กลายเป็นซอมบี้
ดวงตาของเธอขยับไปมาอีกครั้ง….และอีกครั้ง ฉับพลันนั้นตาสีเทาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นดำ ไม่เพียงแต่รูม่านตา แม้แต่ตาขาวก็เปลี่ยนเป็นดำทั้งหมดทันที การเปลี่ยนเริ่มเกิดขึ้นทีละเล็กทีละน้อยกับร่างกายเธอ ในขณะเดียวกัน – เล็บเริ่มงอกยาว คมและแข็ง และเธอไม่ได้กลิ่นเหม็นที่เน่าเสียอีกต่อไป
เธอเริ่มขยับตัว นั่งตัวแข็งบนพื้น ประมาณสิบวินาทีต่อมาเธอก็พยายามยืนขึ้นโดยเริ่มรับรู้ว่าร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมให้ทำเร็วๆได้เหมือนเดิม
เธอลองมาสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะหัวเข่าของเธองอไม่ได้มันแข็ง เธอเริ่มมองไปรอบๆเพื่อหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีอะไรตั้งอยู่ใกล้เคียง
ในที่สุด หลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกนอกจากลองงอเข่าอีกครั้ง เธอใช้เวลาซักพักเพื่อต่อสู้กับเท้าของเธอ แต่ทันทีที่ตั้งขึ้น เธอค้นพบบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
เธอจ้องนิ่งที่มือของตัวเองอย่างตกตะลึง
มีคราบเลือดดำจนม่วงแห้งกรังในซอกเล็บและเล็บที่แหลมคม แขนของเธอสกปรกและผิวหนัง เนื้อทั้งหมดถูกกัดแทะเหลือเพียงกระดูกอ่อนสีขาว ผิวหนังบนหลังมือเป็นสีซีดอมน้ำเงินเต็มไปด้วยเลือดสีดำแห้งกรัง
ร่างกายทั้งหมดของเธอแข็งและแขนขาไม่สัมพันธ์กัน เธอรู้สึกเสียสมดุล
เธอเป็นคนเสียสติขณะที่จ้องมือและร่างของตัวเอง เธอหลับตาลงอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็น จากนั้นเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งแต่ร่างกายเธอก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงใดๆ เธอถูกทำลายความเป็นมนุษย์ไปแล้ว
เธอเงยหน้าขึ้นและล่องลอยไปบนท้องฟ้า “นี่มันบ้าอะไร!”
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ออกมาจากปากของเธอคือ “อ๊ากกกกกกกกก!”
บางทีเสียงคำรามก้องของเธออาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวเกินไป ซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งกำลังต่อสู้กับการโจมตีของเหล่ามนุษย์ทหาร ต่างพร้อมใจกันหยุด และหันไปมองเธอ ทหารที่ต้านทานการรุกของเหล่าซอมบี้ก็หยุดชะงักเช่นกัน มองเธอเช่นเดียวกับซอมบี้
มนุษย์ – เสียงซอมบี้ตัวนี้พิลึกๆว่าไหม?
ซอมบี้ – ซอมบี้ตัวนี้ตะโกนอะไร?
แต่ในไม่ช้า ทั้งมนุษย์และซอมบี้ก็ลืมเกี่ยวกับซอมบี้ประหลาดตัวนั้นและต่อสู้กันต่อไป
หลินเสี่ยวมองลงไปที่ท้องของเธอ มันกลวงโบ๋ ตะลึงงัน
ฉิบหาย! นี่มันบ้าอะไรกัน? ใครสามารถบอกเธอได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบนโลกใบนี้? เธอฝันไปใช่ไหม?
เธอเงยหน้าและมองไปรอบๆ เธอเห็นคนสองกลุ่มอยู่ไม่ไกล ‘ทำไมกลุ่มนอกสุดดูเหมือนซอมบี้ในหนังเลยใช่ไหม? เธอสงสัย
เธอมองไปรอบๆอีกและสิ่งที่เข้ามาในสายตาของเธอคือซากปรักหักพังของสงคราม เธอเห็นอาคารที่ชำรุดทรุดโทรมและหน้าต่างแตกเรียบ ไม่มีอะไรเหลืออยู่บนกรอบหน้าต่างเลย ภาพที่เกิดขึ้นบนท้องถนนนั้นช่างน่ากลัวและการจราจรเป็นอัมพาตและรถยนต์ที่ชำรุดถูกทิ้งร้างไม่ว่าจะด้านข้างถนนหรือบนถนน แสงจากไฟถนนบ่างอันเอียง บางส่วนตกลงที่พื้น เศษหินและฝุ่นกระจัดกระจายไปทั่วและรูปทรงของต้นไม้ก็ค่อนข้างแปลกไปเช่นกัน
