ตอนที่ 828 วิศาลคือปีศาจร้าย
“น้องมิ้นคะ แม่ของหนูมา อยากเจอเธอหรือเปล่า?”
วิศาลเดินไปหามิ้น จากนั้นก็มองต่ำลงแล้วถามขึ้น
มิ้นก็ต้องอยากเจอสิ เธอจึงพยักหน้าอย่างไม่หยุดแล้วพูดขึ้น “อยากค่ะ!”
เด็กน้อยอายุสี่ขวบที่ถูกคนในตระกูลศรีทองนั้นปกป้องตั้งแต่เด็ก จึงไม่รู้ว่าคนชั่วมันเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นตะวัน เขาก็คงจะครุ่นคิดและวิเคราะห์ก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเจอหม่ามี๊ของตัวเองหรือเปล่า
“ให้มันเข้ามา”
วิศาลจึงใช้นิ้วของตัวเองดีดใส่แก้มของมิ้นที่หน้าเหมือนตุ๊กตา องค์หญิงน้อยของตระกูลศรีทองจึงรู้สึกเจ็บเลยกุมหน้าของตัวเองไว้ จากนั้นก็มองวิศาลด้วยความหวาดกลัว แล้วถอยไปข้างหลัง
ในสายตาของมิ้น วิศาลก็คือปีศาจร้าย แต่ว่าตอนนี้หม่ามี๊ของตัวเองมาแล้ว เธอก็จะไม่ได้ไม่ต้องอยู่กับปีศาจร้ายนี่อีก!
แค่สุดน่ารักไม่รู้ แค่วิศาลยังอยู่ หม่ามี๊กนิษฐาก็ไม่สามารถพาตัวเองออกจากที่นี่อย่างราบรื่นได้
และกนิษฐาไป ก็นึกว่านี่เป็นบ้านโพร์ทองของธัชชัย แต่นึกไม่ถึงว่าเขากลับไม่อยู่
แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่เธอไม่อยากเจอที่สุดก็คงจะเป็นธัชชัย ถ้าเขาอยู่ เธอก็คงจะกลัวว่าตัวเองจะฆ่าเขาอย่างทนไม่ไหว! คนที่เล่นกับความรู้สึกของตัวเองมาหลายปี
ธัชชัยไม่เพียงแต่ข่มเหงเธอ แล้วยังหลอกตัวเองมาหลายปี เขาคงเห็นว่าตัวเองเป็นคนโง่ นึกว่าลูกสาวของเธอจะเป็นลูกแท้ๆของธัชชัย! และยังทำตัวเหมือนตัวเองไม่ผิด แล้วทำแบบนี้ออกมา!
กนิษฐาออกจากบ้านศรีทองมาสามปี ก็เหมือนกับวิญญาณ ที่เร่ร่อนอยู่ในละแวกเมืองSไปทั่วๆ
ไม่มีที่ให้ไป และไม่เห็นแสงแห่งความหวัง ก็เหมือนกับขยะที่ถูกทิ้งและปลิวไปทั่ว เธอทั้งเคียดแค้น ไร้ที่พึ่ง แต่กลับทำได้เพียงหลีกเลี่ยงและไม่ยอมเผชิญแบบนี้
และพยายามหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะให้เครียดและปวดหัว
สุดท้ายในใจของเธอก็ยังมีจิตใจสำนึกและมีความรักที่เป็นแม่ควรมี และทำให้เธอต้องไปถึงบ้านโพร์ทองของวิศาล แล้วไปทวงลูกสาวของเธอคืน
ถึงแม้ว่าจะถึงขั้นนี้แล้ว กนิษฐายังคงไม่สามารถยอมรับได้ ทำไมลูกสาวที่เธอรู้สึกภาคภูมิใจมากกลับเป็นของวรพล! ความจริงนี่ก็เหมือนมีดที่แหลมคมมากๆ และก็ได้ทิ่มแทงใจของเธอ
ตอนนี้เธอแค่อยากจะพาลูกสาวของตัวเองออกจากเมืองที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เธอต้องปล่อยมืออย่างไม่ยินยอม แต่ก็จะทำยังไงได้?
การตายถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมากๆสำหรับกนิษฐา และสามารถใช้วิธีเป็นร้อยๆทำให้ตัวเองตายได้ แต่มีชีวิตอยู่ต่อก็ยาก และยากมากๆ
“หม่ามี๊……หม่ามี๊……”
ตอนที่มิ้นเห็นกนิษฐา สุดน่ารักก็ยิ้มขึ้นอย่างเบิกบาน จากนั้นก็มองหม่ามี๊ที่ไม่ได้เจอหลายวันด้วยความดี เธอเลยคิดจะวิ่งเข้าไปหาแม่ แต่ยังวิ่งไม่ถึงสองก้าวก็ถูกวิศาลที่อยู่ข้างหลังของเธอจับไว้
สุดน่ารักที่อยู่ในท่าที่เท้าเหยียบไม่ถึงพื้นแล้วถูกจับตัวไว้กลางอากาศ
“คุณมันปีศาจ้ร้าย! ไอ้ชาติชั่ว! รีบปล่อยมิ้นนะ……มิ้นจะเอาแค่หม่ามี๊…..มิ้นจะเอาแค่หม่ามี๊……”
สุดน่ารักกำลังสะบัดมือของตัวเองไปมาไม่หยุด และกำลังตะโกนร้องไห้ให้กนิษฐาช่วยเธอ เธออยากจะให้หม่ามี๊พาเธอออกจากนรกที่นี่ให้เร็วๆ“มิ้น…..มิ้นลูกแม่……”ตอนที่กนิษฐากำลังจะคิดจะวิ่งเข้าไป ก็ถูกชายฉกรรจ์สองคนดักไว้“วิศาล รีบคืนมิ้นให้ฉันเดี๋ยวนี้!”กนิษฐากดเสียงต่ำ และพยายามระงับอารมณ์โกรธที่มีต่อวิศาลวิศาลกลับชูมิ้นที่เขาจับไว้ขึ้นสูงๆ “ทำไมฉันต้องปล่อยลูกแกไปด้วย?”“แก……แกให้เธออยู่ที่นี่ต่อ ก็ไม่มีประโยชน์!”ลูกสาวของกนิษฐาไม่ได้มีค่ามากมายมหาศาลต่อวิศาลไม่ใช่หรอ?“ไม่หนิ มีประโยชน์มากๆ เด็กน้อยคนนี้ ธัชชัยเป็นคนฝากไว้กับฉันที่นี่ ถ้าเธอหายตัวไป ฉันจะบอกธัชชัยยังไง?” วิศาลพูดต่อด้วยเสียงเย็นชา ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขา แต่ยังไงก็เป็นลูกของพี่ชายเขา วรพล!”“ไม่! ไม่ใช่! มิ้นไม่ได้เป็นลูกของวรพล!”กนิษฐารู้สึกโมโหในคำพูดของวิศาลขึ้นมา จากนั้นก็ถกเถียงอย่างบ้าคลั่ง“กนิษฐาตอนนี้แกยังไม่ยอมรับความจริงอีกหรอ? เพราะว่านิสัยที่บ้าบอแบบนี้เลยทำให้แกทำร้ายตัวเอง!”วิศาลพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยฟันของกนิษฐากัดริมฝีปากล่างไว้อย่างแน่นๆ เพราะเธอกัดแรงเกินไปจนทำให้เลือดไหลลงมาจากมุมปากพอทำแบบนี้ทำให้วิศาลตกใจเบาๆ เธอกลับอยากจะได้มิ้นที่อยู่ในกำมือของวิศาลกลับไปอย่างสิ้นหวังดังนั้นกนิษฐาจึงตัดสินใจที่จะสู้ด้วยฟันต่อฟัน“วิศาล แกมันก็แค่ไอ้ขี้ขลาดไม่ใช่หรอ? จริงๆแกชอบเป็นคนที่ธัชชัยชอบ แต่กลับไม่กล้ายอมรับ! แล้วยังไม่กล้าไปแย่งวัจสาอีก!”กนิษฐาเป็นคนที่โหดเหี้ยม เธอแค่พูดคำเดียวก็สามารถจับจุดอ่อนของวิศาลได้ “แกกับของๆแกที่อยู่ในกางเกงนั้นไร้ประโยชน์จริงๆ！ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว แกยังแกร่งแย่งกับมันไม่ไหว แล้วยังมีอะไรที่ต้องฝืนอีก?”ดั่งที่คาด คำพูดพวกนี้ของกนิษฐา ทำให้วิศาลโกรธเป็นไฟ ใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขากลับเผยความอาฆาตขึ้นมาโดยทันที“กนิษฐา ดูๆแล้วแกคงไม่อยากจะได้ลูกสาวของแกคืนแล้วสินะ!”เขาทำเสียงต่ำและโหดเหี้ยมมาก“ไม่ แกไม่มีทางทำให้ลูกสาวของฉันต้องตาย ถ้าเธอตายไป ธัชชัยไม่มีทางอภัยให้แกไปตลอดชีวิต! เหมือนที่แกบอก ธัชชัยเป็นคนที่ฝากเด็กไว้กับแก ลูกสาวของฉันถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ธัชชัยต้องไม่ปล่อยแกไปง่ายๆแน่นอน!”กนิษฐาบ้าไปแล้ว ในมุมมองของคนที่เป็นแม่เด็ก เธอเหมือนคนที่กำลังจะผลักลูกสาวของตัวเองลงในทะเล ไม่ แม้กระทั่งจะทำให้ลูกไปหาที่ตาย“ใช่หรอ? ธัชชัยจะมีปัญหากับฉันเพราะเด็กคนนี้เลยหรอ?”วิศาลพูดไปด้วยแล้วใช้มือที่ยังมีแผลที่ยังไม่หายและค่อยๆจับแก้มอ่อนๆของมิ้นไว้“ไม่ยอมรับไม่ได้ เด็กน้อยคนนี้เกิดเป็นมีหน้าตาที่สวยงามจริงๆ ฉันว่าถ้าให้เด็กน้อยมาเป็นลูกบุญธรรมของฉัน……และให้เธอขายตัวให้ผู้ชายที่นี่ แกว่ายังไงบ้าง? แล้วยังจะหาเงินหารายได้ให้ฉันอีก”วิศาลกอดลูกน้อยไว้แน่นๆ “แต่ว่าเด็กน้อยก็แค่สี่ขวบเองเนอะ มีอะไรกับผู้ชายคงจะเร็วเกินไปหน่อยไหม?”กนิษฐาที่ได้ยินคำพูดพวกนี้เหมือนกำลังเป็นบ้าจริงๆ “ไม่…..ไม่…..อย่างแตะเนื้อต้องตัวลูกสาวฉันนะ!”เธอกำลังดิ้นออกจากผู้ชายชายฉกรรจ์สองคนนั้นไม่หยุด จนแขนแทบหลุด แต่ยังไงก็หลุดพ้นออกมาไม่ได้เห็นกนิษฐาที่พยายามจะดิ้นสุดชีวิต ทำให้วิศาลรู้สึกได้ระบายอารมณ์ไปไม่น้อยหาเหาใส่หัวจริงๆ ที่กล้ามาเหยียบบ้านโพร์ทองของวิศาล!มิ้นที่อายุแค่สี่ขวบ ก็คงจะฟังคำพูดพล่อยๆไม่ออกเป็นเรื่องธรรมดาแต่เพราะว่าหม่ามี๊ของเธอกำลังตะโกนเสียงดังจนทำให้เธอตกใจ ดังนั้นเธอก็เลยเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง“หม่ามี๊ช่วยมิ้นด้วย……มิ้นไม่อยากอยู่ที่น่ากลัวแบบนี้อีก! มิ้นจะกลับบ้าน……หม่ามี๊……”……วัจสาที่ช่วยน้าจันทร์ทำอาหารเช้าจนเสร็จ จึงขึ้นห้องไปเจอสองพ่อลูกยังคงหลับอยู่ธัชชัยนอนหลับอย่างสนิทมากๆ เหมือนเพราะว่าเมื่อคืนฝันร้ายน่ากลัวเกินไปจนทำให้เหนื่อย และเด็กน้อยเองก็เพราะว่าเขาได้สมดั่งที่ฝันไว้ และเป็นช่วงเวลาดีๆที่มีทั้งหม่ามี๊และแดดดี้อยู่เด็กน้อยก็เหมือนหมีโคอาลาที่นอนอยู่กลางอกของธัชชัย แขนน้อยๆของเขาโอบลำคอของธัชชัยไว้ไม่ปล่อย และขาที่อวบอ้วนของเขาได้วางพาดอยู่บนเอวของแดดดี้ดูเหมือนจะสบายมากๆพอเห็นลูกชายกำลังยิ้มไม่หยุดตอนอยู่ในฝัน วัจสารู้สึกหัวใจถูกบีบและรู้สึกได้รับการปลอบโยนในเวลาเดียวกันเด็กน้อยต้องการความรักจากพ่อจริงๆ และต้องการมากกว่าที่เธอคิดไว้อีกและความต้องการและความหิวกระหายนี้มันขาดหายไปประมาณห้าปีแล้วนี่สามารถโกรธใคร?ต้องโทษคุณน้าและคุณน้าสะใภ้ที่เป็นคนบังคับให้เธอแต่งงานไหม?ถ้ามองในมุมมองของพวกเขา หรือว่าสามารถยอมเอาลูกสาวแท้ๆของตัวเองเพื่อไปแลกหลานสาวมาจริงๆหรอ? อีกอย่างตอนแรกวรพลที่ทำให้คนอื่นหวาดกลัวเกินไปจริงๆแค่พวกเขานึกไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองจะได้แต่งงานด้วย กลับเป็นคุณชายรองภายนอกอย่างมีสมบูรณ์แบบ แต่ใจของเขานั้นร้ายกาจมากๆชั่วร้ายจริงๆ กลับใช้ฐานะที่ตัวเองเป็นน้องชายของสามีในอนาคตมาข่มเหงและทดลองใจเธอ วัจสาก็อยากจะกลืนกินทั้งร่างกายของเขาให้หมดด้วยความเกลียดชัง!”แค่หลังจากเห็นเขาล้มลงท่ามกลางคราบเลือดสดอย่างไม่โกรธเคืองใดๆ และถูกอำเภอพัดรักทำร้ายจนมีเลือดหลั่งออกมาเต็มไปด้วยอีกครั้ง เธอเจ็บปวดปางตาย และเคยมีความคิดที่อยากจะถูกลงโทษแทนเขาแต่จริงๆทุกอย่างก็ควรโทษอำเภอพัดรักทีแรกวัจสาอยากจะเกลียดเขา แต่ก็เกลียดไม่ลงอำเภอพัดรักก็แค่เป็นคนที่เจ็บแค้นกับความรู้สึกเก่าที่เคยเสียไปเท่านั้นทุกอย่างมันก็เกิดจากความรักที่เขามีต่อกุลภา ทั้งๆเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ก็ยังจะดื้อรั้งวัจสาเคยลองโทรหาสิบสองดู แค่ไม่มีใครเคยรับสายเลย ถ้าโทรหาsky dream ก็คงโทรได้แค่ใช้สัญญาดาวเทียมเด็กน้อยรู้สึกดีกับอำเภอพัดรัก เพราะว่าอำเภอพัดรักรักและเอ็นดูเขามากๆ ยังโชคดีที่อำเภอพัดรักถึงจะโหดเหี้ยม แต่ก็ไม่เคยทำร้ายลูกชายของตัวเองหรืออาจจะเป็นเพราะว่าวิญญาณที่อยู่ในสวรรค์ของกุลภาได้คอยปกป้องอยู่ จึงทำให้อำเภอพัดรักก็เห็นว่าเด็กน้อยยังเป็นญาติคนหนึ่งของเขาแค่คิดถึงเรื่องที่ตะวันเรียกอำเภอพัดรักว่าพ่อเลี้ยง และอำเภอพัดรักก็คือพ่อแท้ๆของธัชชัย เรื่องทุกอย่างมันก็วุ่นวายและยุ่งเหยิงไปหมดวัจสายิ้มก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ได้พวกเขาพ่อแม่ลูกสามคนก็ได้กินอาหารเช้าที่แสนอร่อยจนเสร็จ ธัชชัยก็เริ่มที่จะทำหน้าที่สามีและพ่อ ได้ส่งภรรยาไปทำงาน และส่งลูกไปเรียนหนังสืออ่อๆ ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็นแค่อดีตสามีก็ถามวัจสาไปทำงานแบบนี้ ธัชชัยก็แค่อยากจะให้เธอไปเล่นๆ เพราะว่าเธออยากจะเป็นซินเดอเรลล่า ดังนั้นธัชชัยก็จะให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเจ้าชายขี่ม้าขาวคอยไล่ตามตลอดเวลาพูดๆไป ถึงแม้คุณป้าคุณลุงพวกนี้จะขี้บ่นไปหน่อย แต่ก็มีน้ำใจอยู่แต่เจ้าชายขี่ม้าขาวก็ควรที่จะขับแค่รถหรู แต่จะให้เขาขับรถที่แสนธรรมดาที่คนขับกันล้นหลายในท้องถนนหรอ?ธัชชัยตัดสินใจที่จะส่งวัจสาไปที่โรงเรียนสอนเต้นก่อน จากนั้นก็หารถที่เหมาะกับฐานะของเขาแต่ว่าทุกครั้งเรื่องมันก็กลับกลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตัวเองคาดหวัง“ธัชชัย คุณส่งตะวันไปโรงเรียนก่อน จากนั้นคุณก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลหน่อย!” วัจสาพูดขึ้นเสียงเรียบแน่นอนว่าวัจสาคงไม่ยอมให้ธัชชัยที่กำลังบาดเจ็บสาหัสอยู่ขับรถไปไหนมาไหนหลายที่แบบนี้ แค่ลูกชายได้ยินว่าแดดดี้จะส่งเขาไปเรียน เขาก็รู้สึกดีใจมากๆ เธอจึงไม่อยากทำร้ายจิตใจเด็ก ไม่อยากเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของเขา“หม่ามี๊ทำงานสำคัญกว่า ดังนั้นธัชชัยไปส่งมี๊ทำงานก่อนเถอะ! ตะวันไม่รีบอะไร!”ตะวันถึงพูดขึ้นอย่างน่ารัก
