ตอนที่ 490 ปวดหัว
เมื่อลั่วเซ่าเชินเอ่ยห้าม โอวหยางหงก็เข้าใจในทันทีว่าในใจฉินอวิ๋นคิดจะทำอะไร ตาเขาเริ่มแดง และพยักหน้า “คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายอย่างนั้นหรอก เสี่ยวอู่ เอาตัวเธอออกไป พาเธอไปส่งให้หมอเจียง”
ผู้ชายชุดดำคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาทันทีที่ได้ยินคำสั่งของโอวหยางหง ลั่วเซ่าเชินไม่เคยได้ยินชื่อหมอเจียงคนนี้มาก่อน “หมอเจียงคือใคร”
“เพื่อนผมคนหนึ่ง เขาจะต้องดูแลผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างดีแน่ ถ้าเธอไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมอาจจะสามารถให้เธอได้ใช้ชีวิตต่อไปได้ ที่ไหนได้เธอกลับไม่รู้จักควบคุมปากของตัวเอง” ตอนนี้โอวหยางหงเกลียดฉินอวิ๋นเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นฉินอวิ๋นถูกพาตัวออกไป ลั่วเซ่าเชินก็มองห้องที่ค่อนข้างรกรุงรัง “เรื่องนี้ต้องบอกแม่ยายไหม”
“ไม่จำเป็น โจวโจวเองก็ไม่ต้องบอก ไม่จำเป็นต้องให้พวกเธอต้องเป็นกังวล เรื่องพวกนี้ปล่อยให้ผู้ชายอย่างพวกเราจัดการก็พอ”
ลั่วเซ่าเซินก็สนับสนุนความคิดของโอวหยางหง “ที่จริงแล้ว ปกปิดพวกเธอไว้ก็ดี โจวโจวยังรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันกลับบ้านก่อนนะ”
“ได้ คิดรึยังว่าจะไปฮันนีมูนที่ไหน”
“ถึงเวลาค่อยบอก ตอนนี้ปิดเป็นความลับไว้ก่อน” ลั่วเซ่าเชินคิดสถานที่เอาไว้แล้ว ครั้งนี้ จะไม่มีใครมารบกวนพวกเขาอีก เขาจะได้อยู่กับถังโจวโจวอย่างมีความสุข
เห็นลั่วเซ่าเชินทำท่าทางมีลับลมคมในแบบนั้น แต่ก็แค่สถานที่ฮันนีมูน หรือกลัวว่าเขาจะไปสร้างปัญหาเหรอ ระวังตัวแจเลยจริงๆ
เมื่อลั่วเซ่าเชินกลับมาถึงบ้าน ถังโจวโจวก็ถูกลั่วอิงและเสี่ยวอวี่ล้อมเอาไว้ เด็กทั้งสองคนไม่ได้เจอเธอเกือบสองวันจึงแสดงความคิดถึงออกมา
“คุณแม่คะ คุณแม่กับคุณพ่อจะไปฮันนีมูนกันใช่ไหมคะ” หลังจากที่ถังโจวโจวได้แต่งงานกับลั่วเซ่าเซินแล้วก็เปลี่ยนชื่อเรียกถังโจวโจวให้เหลือแค่คำว่าคุณแม่โดยอัตโนมัติ ต้องบอกว่าบางครั้งเธอก็ฉลาดจริงๆ
“ยังไม่แน่ใจจ๊ะ ลูกรัก มีอะไรเหรอ”
“หนูกับน้องชายไปด้วยได้ไหมคะ” ลั่วอิงก็อยากไปกับพวกเธอด้วย นอกจากนี้พ่อแม่จะแต่งงานกันแล้ว พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเดียวกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ
“ไม่ได้แน่นอน” ตอนแรกลั่วเซ่าเชินยังคิดที่ฟังอยู่เงียบๆ ว่าลั่วอิงคิดอะไร ที่ไหนได้เธอวางแผนจะไปรบกวนช่วงเวลาฮันนีมูนที่แสนหวานของเขากับโจวโจว เรื่องนี้ลั่วเซ่าเชินคงยอมไม่ได้
“ทำไมล่ะคะ” ลั่วอิงมีสีหน้าไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าครอบครัวเดียวกันก็ต้องอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ นอกจากนี้แม่ยังไม่ได้พูดเลย พ่อก็ปฏิเสธออกมาซะแล้ว แย่จริงๆ เลย
“ลูกรัก พ่อของลูกแค่…”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ นี่เป็นแค่ครั้งเดียวในชีวิต ลูกรักต่อไปลูกกับคนที่ลูกรักที่สุดก็ต้องจะไปด้วยกัน และตอนนี้พ่อไปกับแม่ได้แค่สองคนเท่านั้น พวกลูกก็ต้องเป็นเด็กดีอยู่ที่บ้านนะ”
“แอ้” เสียงเล็กๆ ของเสี่ยวอวี่ประท้วงขึ้น ดูเหมือนจะไม่พอใจกับการกระทำของลั่วเซ่าเชินมาก เขากอดถังโจวโจวไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เพื่อแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของเขา
“แต่พ่อคะ ตอนนี้คนที่หนูรักมากที่สุดคือพ่อกับแม่นะคะ อ้อ และยังมีน้องชายด้วย ตอนนี้หนูก็ไปกับพ่อแม่ครั้งหนึ่งก่อน หลังจากนั้นต่อไปค่อยไปอีกครั้งก็ได้” ลั่วอิงพูดความคิดในใจออกมา
แม้เธอจะยังเด็ก แต่ใจกลับไม่เล็ก รู้ว่าจะทำยังไงให้เป็นผลดีกับตัวเองที่สุด ทำไมจะไปสองครั้งไม่ได้ ก็ไม่ได้มีใครออกกฏว่าไปได้แค่ครั้งเดียวสักหน่อย
ลั่วเซ่าเชินเห็นเธอพูดอย่างไม่สมเหตุสมผลก็ไม่อยากพูดกับเธออีก เด็กคนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กที่ว่าง่ายหรอกเหรอ ทำไมวันนี้ถึงดื้อรั้นแบบนี้นะ เขารู้ได้เลยว่าต้องรีบพาถังโจวโจวบินไปโดยเร็ว จะได้ไม่มีเรื่องแทรกซ้อนอะไรอีก
“เซ่าเซิน ในเมื่อลั่วอิงอยากไปกับพวกเราก็พาเธอไปเถอะ ฉันไม่มีปัญหาอะไร” ปล่อยให้ลูกต้องอยู่ที่บ้านเธอเองก็ไม่วางใจ ตัวเองไปเที่ยวคนเดียวยังไม่สู้พาลูกไปด้วย ให้เป็นการเที่ยวแบบครอบครัวไปก็ได้
เรื่องอื่นสามารถยอมยกให้ได้ ลั่วเซ่าเชินคิดถึงวันแต่งงานของตัวเอง ในคืนเข้าหอที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้แม้แต่ฮันนีมูนของเขา ยังจะได้ทำอะไรดีๆ ไหม
เห็นสองพ่อลูกทะเลาะกัน อาจเป็นเพราะความคิดของลั่วอิงทำให้ลั่วเซ่าเชินไม่ชอบใจ เธอเองก็ลำบากใจ เรื่องนี้ทำให้เธอปวดหัวมากจริงๆ
ตอนที่ 491 ปรึกษา
“พอแล้ว พวกคุณสองคนค่อยๆ คุยกันไปนะ ฉันไปชงนมให้เสี่ยวอวี่ก่อน” ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่ออกไปจากบริเวณนั้น พอเห็นสองคนพ่อลูกเถียงกันก็ชวนให้ปวดหัวจริงๆ
ลั่วเซ่าเชินเห็นลั่วอิงจ้องมองเขาเขม็ง เด็กคนนี้ ไม่เจอกันแค่สองวัน ทำไมถึงรู้สึกว่ารู้สึกน่าโมโหแบบนี้นะ เพื่อการฮันนีมูนของตัวเองเขาจึงทำได้แค่กล่อมลูกสาวดีๆ “ลูกรัก รีบบอกพ่อมาซิ ทำไมถึงอยากไปกับพวกเราเหรอ”
“หนูก็แค่อยากไปกับพ่อแม่ด้วย หนูอยากอยู่กับแม่ น้องชายก็ต้องการแม่ แม่ห้ามออกห่างจากพวกเรา”
“แต่ลูกรัก ลูกเจ็ดขวบแล้ว อีกหน่อยก็เป็นเยาวชนแล้ว ทำไมยังต้องติดพ่อแม่อยู่ล่ะ”
“พ่อคะ อะไรคือจะเป็นเยาวชนคะ” คำนี้เป็นคำศัพท์แปลกใหม่ของลั่วอิง เธอไม่เข้าใจว่ามีความหมายถึงการเจริญเติบโตของเธอ มันไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ได้ต้องการความรักจากพ่อแม่นะ
“เอ่อ เยาวชนก็คือ…” ช่วงขณะหนึ่งลั่วเซ่าเชินเองก็พูดไม่ออก คิดแล้วคิดอีก ถึงจะค่อยๆ อธิบายกับลั่วอิง “เยาวชนที่มีคุณภาพคนหนึ่งก็คือที่พิสูจน์ได้ว่าเธอจะอยู่คนเดียวได้ ธุระของตัวเองก็สามารถทำได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่”
“แต่ตอนนี้หนูยังไม่ได้เป็นเยาวชน แสดงว่าหนูยังไม่ต้องอยู่คนเดียวใช่ไหมคะ” ลั่วอิงตอบกลับทันทีทำให้ลั่วเซ่าเชินได้แต่งง
เห็นพ่อไม่พูดอะไรอีก ลั่วอิงก็รู้ว่าตัวเองชนะแล้วจึงดีใจวิ่งไปหาถังโจวโจว
ลั่วเซ่าเชินคิดอยู่ครู่หนึ่ง นี่แสดงว่าเขาแพ้ลูกสาวตัวเองแล้วใช่ไหม ลั่วเซ่าเชินรู้สึกว่าไอคิวของตัวเองลดลงเล็กน้อย นี่เขาแพ้ให้กับเด็กเจ็ดขวบเหรอ
ถังโจวโจวกำลังชงนมผงให้เสี่ยวอวี่ น้ำต้มสุกค่อนข้างร้อน จะต้องวางไว้ให้เย็นหน่อยถึงจะดื่มได้ เห็นลั่วอิงวิ่งเข้ามา “เป็นยังไง คุยกับพ่อเสร็จแล้วเหรอ”
“ค่ะ พ่อพูดว่าเยาวชนอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง แต่สุดท้ายพ่อก็เห็นด้วยกับหนูค่ะ แม่คะ แบบนี้แสดงว่าหนูสามารถไปกับพ่อแม่ด้วยได้แล้วใช่ไหมคะ”
“เขายอมแล้วเหรอ” ถังโจวโจวชี้ไปทางลั่วเซ่าเชิน ต้องรู้ว่าที่จริงลั่วเซ่าเชินได้คุยเรื่องนี้ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ครั้งแรกที่ฮันนีมูน ถังโจวโจวทิ้งเขาไว้คนเดียว ทำให้ลั่วเซ่าเชินจำมาจนถึงตอนนี้
ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสที่จะชดเชย ลั่วเซ่าเชินคิดไว้นานแล้ว ครั้งนี้จะต้องทำให้ถังโจวโจวได้เซอร์ไพรส์สักครั้ง และก็ต้องการให้ทั้งสองคนได้เซอร์ไพรส์ด้วยกัน ใครจะรู้ว่าจู่ๆ ลั่วอิงก็มาขัดขวาง
“คุณพ่อไม่ได้ต่อต้านค่ะ ก็แปลว่าเห็นด้วยแล้ว” ลั่วอิงพูดออกมาด้วยท่าทางออดอ้อนทำให้ถังโจวโจวรู้สึกตลกนิดหน่อย
“ดี พาพวกลูกไปก็ได้ ยังไงแม่ก็ไม่วางใจที่จะปล่อยพวกลูกไว้อยู่แล้ว” พอถึงเวลาไปเที่ยวคนเดียวแล้วคิดถึงลูก ไม่สู้พาลูกไปด้วยกันเสียเลย
ลั่วเซ่าเชินได้ฟังถังโจวโจวแล้วก็คิดที่จะโต้แย้ง เพียงแต่กลัวว่าเธอจะค้านเขา หรือจะรอให้ถึงตอนค่ำจะปรึกษากับลูกสาวดีๆ เธอจะรู้ถึงหัวใจของพ่อบ้าง
ตกกลางคืน ลั่วเซ่าเชินก็เข้าไปในห้องของลั่วอิง “พ่อคะ มีอะไรรึเปล่าคะ” ลั่วอิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังใส่ชุดนอนและอยากจะให้มีคนอ่านนิทานก่อนนอนให้เธอฟัง ที่ไหนได้ลั่วเซ่าเชินก็เดินเข้ามาแล้ว
“ลูกรัก พ่อมีเรื่องจะคุยกับลูกน่ะ”
“พ่อคะ คงไม่ใช่เรื่องที่จะไม่ให้หนูไปกับพ่อแม่ด้วยใช่ไหม แต่คุณแม่รับปากแล้วนะคะ” ลั่วอิงเข้าใจชัดเจนดี บ้านนี้เพียงแค่ถังโจวโจวเห็นด้วย ลั่วเซ่าเชินก็ขัดไม่ได้ ดังนั้นเธอแค่ให้ถังโจวโจวเห็นด้วยก็พอแล้ว
“ใช่เป็นเรื่องนี้ ลูกลองดู พ่อไม่เจอกับแม่สองปี และก็ไม่รู้ว่าในใจแม่ของลูกตอนนี้คิดอะไร หรือลูกไม่หวังให้พ่อกับแม่มีน้องสาวตัวเล็กๆ ให้ลูกเหรอ”
ลั่วเซ่าเชินยกเรื่องดึงดูดความสนใจของลั่วอิงที่สุดขึ้นมา ทำให้เธอเลิกคิดเรื่องที่อยากจะไปกับพวกเขา
ถ้ามีเด็กอยู่ด้วย เขากับถังโจวโจวจะมีลูกด้วยกันได้ยังไง แล้วฮันนีมูนครั้งนี้จะเป็นฮันนีมูนแบบที่เขาต้องการได้อย่างไร
