ตอนที่ 410 คับแค้นใจ
แม่ของลั่วเซ่าเซินประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมิ่งชิงซีไม่บอกกล่าวกันสักคำก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ แม่ของลั่วเซ่าเซินเพิ่งจะรู้ก็ตอนที่เธอมาหาหลังจากที่ไม่ได้มานานมากแล้วว่าเธอหายไปนานพอดู ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้สึกว่าความจริงแล้วการมีตัวตนของเมิ่งชิงซีเองก็ไม่สำคัญเท่าไรนัก
เมิ่งชิงซีเห็นแม่ของลั่วเซ่าเซินให้ความสำคัญกับเธอช้าไปสักหน่อย ในใจก็โมโหเป็นอย่างมาก ถ้าให้ความสำคัญกับเธอจริง จะมีเหรอที่จะไม่โทรมาหาเลยสักครั้ง? ตอนนี้เสแสร้งพูดจาอย่างนี้กับเธอแล้วทำให้เธอหวั่นไหวได้งั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!
ใจของเมิ่งชิงซีไม่หลงกลกับมุกแบบนี้หรอก น่าเสียดายที่ไม่อาจดึงหน้าใส่แม่ของลั่วเซ่าเซินได้ “คุณป้าคะ หนูไปต่างประเทศมาน่ะค่ะ ช่วงนี้พี่เซ่าเซินไม่ได้มาหาคุณป้าบ้างเหรอคะ”
เมิ่งชิงซีรู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังจงใจถาม เธอรู้ว่าลั่วเซ่าเซินไปประเทศ H ไม่มีทางมีเวลามาหาแม่ของเขาแน่ แต่กลับพูดถึงเขาต่อหน้าเธอ จุดประสงค์แรกก็เพื่อสอบถามความเป็นไป จุดประสงค์ที่สองเพื่อตักเตือนแม่ของลั่วเซ่าเซินว่าวันนี้เธอตั้งใจมาหาหล่อน นี่ทำให้ดูว่าเธอดีกับแม่ของลั่วเซ่าเซินขนาดไหน
ตอนนี้สิ่งที่เมิ่งชิงซีเป็นกังวลก็คือ ลั่วเซ่าเซินกลับมาแล้วหรือยัง แล้วเขากลับมากับใคร?
“ไม่ต้องพูดถึงหรอก ชิงซีดีกว่าอยู่แล้วละจ้ะ เซ่าเซินน่ะเหรอ หลายเดือนที่ผ่านมาไม่เห็นเงาเขาเลยด้วยซ้ำ”
ไม่ต้องพูดถึงเหรอ? มิน่าล่ะแม่ของเขาถึงได้พร่ำต่อว่า ลูกชายไม่ได้มาหาเธอสองสามเดือนแล้ว เธอเองก็ไม่ได้โทรไปถาม เขาก็ทำเหมือนกับว่าไม่มีแม่อย่างเธอ ไม่โทรมาหาเลยสักครั้ง น่าผิดหวังเสียจริง
“คุณป้าคะ พี่เซ่าเซินคงจะมีธุระน่ะค่ะ…”
“ธุระอะไรกันล่ะ? เรื่องใหญ่ขนาดไหนจะสำคัญไปกว่าคนเป็นแม่ได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่มาดูป้า ป้าเองก็จะถือเสียว่าตัวเองไม่มีลูกคนนี้”
เมิ่งชิงซีรู้ว่าเป็นเพียงอารมณ์โกรธชั่วครู่เท่านั้น ก็ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจัง หากแม่ของลั่วเซ่าเซินปล่อยลูกชายของเธอได้จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่รู้แล้วว่าพระอาทิตย์จะไปขึ้นทางทิศไหน คนคงพากันตกตะลึง
“คุณป้าคะ พี่เซ่าเซินจะลืมคุณป้าได้ยังไงกันล่ะคะ ไม่ว่าเขาจะลืมใครไปก็ไม่มีทางลืมแม่ที่เลี้ยงดูเขามาได้หรอกค่ะ อาจจะเป็นไปได้ว่าช่วงนี้กำลังยุ่งๆ อยู่”
เมิ่งชิงซีได้รับคำตอบที่ตนเองต้องการแล้ว เธอจึงไม่มีความอดทนที่จะรับมือกับแม่ของลั่วเซ่าเซินอีกต่อไป วันๆ ก็คิดแต่ว่าลูกชายจะมาหาเธอ ทำไมถึงไม่โทรไปหาพี่เซ่าเซินก่อนล่ะ หรือว่าพูดอย่างเดียวแต่ไม่ได้ทำ?
“ชิงซี ถ้าป้ามีลูกสาวอย่างหนูสักคนจะดีแค่ไหนกันนะ”
ความหดหู่อย่างเช่นที่ผ่านมา น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้แม่ของลั่วเซ่าเซินพูดไปอย่างนั้นเอง เมิ่งชิงซีเชื่อว่าถ้าแม่ของลั่วเซ่าเซินได้ลูกสาวขึ้นมาจริงๆ เธอจะต้องไม่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจอย่างเช่นตอนนี้แน่ แต่จะกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรให้ตระกูลลั่วมีทายาทสืบสกุล
“คุณป้า ตอนนี้หนูก็ถือเป็นลูกสาวคุณป้านี่คะ” เมิ่งชิงซีซบหน้าลงบนหน้าอกของคุณป้า เพียงแต่ในมุมที่แม่ของลั่วเซ่าเซินมองไม่เห็น สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นมืดมน
เมิ่งชิงซีได้ยินสิ่งที่ตัวเองปรารถนาก็ไม่คิดที่จะนั่งอยู่นาน มาทักทายแม่ของลั่วเซ่าเซินแล้ว ก็ออกมาจากคฤหาสน์ลั่ว เห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ของคุณป้า เธอจะแทบจะอาเจียนออกมา
ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเธออย่างที่หล่อนแสดงออกบนใบหน้า ถ้าเธอชอบจริงๆ ละก็ ทำไมจะไม่พิจารณาถึงความรู้สึกของเธอบ้าง เอาแต่สนใจความรู้สึกของตัวเองแค่ฝ่ายเดียว
เมิ่งชิงซียิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าความคิดแม่ของลั่วเซ่าเซินช่างร้ายกาจนัก เหมือนกับที่หล่อนอยากให้เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลลั่ว ไม่ใช่เพราะคุณป้าไม่ชอบถังโจวโจวหรอกหรืออย่างไร ถึงได้ยอมให้เธอใช้โอกาสนี้ได้
แม่ของลั่วเซ่าเซินเห็นว่าในบ้านเหลือเธออยู่แค่คนเดียว ในที่สุดก็ทนไม่ไหวโทรไปหาลั่วเซ่าเซิน “เซ่าเซิน ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน”
ต่อให้รู้ว่าถังโจวโจวสำคัญสักเท่าไร เธอก็ยังเป็นแม่ที่คลอดเขาออกมาอยู่ดี ทำไมถึงได้มองข้ามเธอไปล่ะ?
ความจริงแล้วพ่อของลั่วเซ่าเซินเองก็ติติงพฤติกรรมของลูกชายเขาอยู่บ้าง เขาไม่เชื่อคำพูดเพ้อเจ้ออย่างการยุ่งกับบริษัท ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเข้าบริษัทเสียหน่อย แต่ถ้ามีแก่ใจจริงๆ ก็ไม่ทางให้เรื่องในบริษัทเกี่ยวพันตัวเองทั้งวันได้หรอก
“อยู่บ้านเหรอ เมื่อไหร่จะกลับมาบ้างล่ะ”
ตอนที่ 411 ถังโจวโจวกลับมายังคฤหาสน์ลั่ว
“พรุ่งนี้เหรอ? ได้สิ แม่จะให้แม่บ้านจ้าวจัดเจรียมไว้ให้ดีเชียว ถึงเวลาลูกต้องกลับมาด้วยล่ะ”
หลังจากที่แม่ของเขาวางสายจากลั่วเซ่าเซิน อารมณ์ก็พลันดีขึ้นมาก รีบร้อนตะโกนเรียนให้แม่บ้านจ้าวออกมา บอกหล่อนว่าพรุ่งนี้ต้องทำกับข้าวอะไรบ้าง ประเด็นสำคัญคือต้องทำอาหารที่ลูกชายของเธอโปรดปราน
แม่บ้านจ้าวได้ยินว่าลั่วเซ่าเซินจะกลับมาก็รีบตอบรับทันที เดิมทีเธอก็ปฏิบัติกับลั่วเซ่าเซินอย่างลูกหลาน คราวนี้เขาไม่ได้กลับมานานแล้ว แม่บ้านเจ้าเองก็คิดถึงเขามาก จะต้องลงมือทำอาหารให้อร่อยทุกจานเลย
ลั่วเซ่าเซินจบบทสนทนากับแม่ของเขา บอกข่าวเรื่องที่พรุ่งนี้จะไปยังคฤหาสน์ลั่วให้ถังโจวโจวฟัง ถังโจวโจวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย พ่อกับแม่ของลั่วเซ่าเซิน! สำหรับเธอแล้วเป็นความทรงจำอันแสนห่างไกล ในเมื่อไม่ได้เจอกันมานานขนาดนี้ ถังโจวโจวจึงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะได้ไปเจอกับผู้ปกครองเป็นครั้งแรก ใจเต้นตุบๆ ไม่เป็นจังหวะ
“โจวโจว ไม่ต้องกลัวนะ ถึงเวลาผมจะปกป้องคุณเอง”
ลั่วเซ่าเซินเสริมความมั่นใจให้กับเธอ เขาจะไม่ยอมให้แม่ของเขาก่อความวุ่นวายอีก เรื่องก่อนหน้านี้ได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้เสี่ยวอวี่เองก็กลับมาพร้อมกับภรรยาของเขาด้วย ต่อให้พ่อแม่ไม่เห็นแก่หน้าเขา แต่ก็ต้องเห็นแก่หน้าของเสี่ยวอวี่บ้าง
“โธ่ มีอะไรน่ากลัวกันคะ ยังมีเสี่ยวอวี่เป็นยันต์คุ้มภัยอยู่ทั้งคน!” ถังโจวโจวและลั่วเซ่าเซินคิดไปในทางเดียวกัน พวกเขาเชื่อว่า พ่อแม่ของลั่วเซ่าเซินได้เห็นเสี่ยวอวี่ อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจทั้งหลายก็จะมลายหายไป เสน่ห์ของหลานชายแข็งแกร่งขนาดนั้นเชียวละ
วันรุ่งขึ้นลั่วเซ่าเซินพาทั้งครอบครัวไปยังคฤหาสน์ลั่วอย่างที่นัดหมายกับแม่ของเขาเอาไว้ เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ดังขึ้นจากด้านนอก แม่ของลั่วเซ่าเซินก็รีบโผออกไป เมื่อเห็นลั่วเซ่าเซินลงจากรถจึงร้องตะโกนด้วยความตื่นเต้นดีใจ “อาเซิน ในที่สุดลูกก็กลับมาหาแม่เสียที”
“แม่ครับ อย่าเพิ่งรีบร้อนไป” ลั่วเซ่าเซินเดินไปยังประตูหลัง แม่ของเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ยังมีหลานสาวของเธอนี่นะ เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างคาดหวัง เพียงแต่รอให้คนที่อยู่ในรถปรากฏตัว
ใครจะรู้ว่าจะได้เห็นเท้าของหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ออกมา รอจนกระทั่งก้าวออกมาจากข้างกายลั่วเซ่าเซินทั้งตัว แม่ของเขาก็ร้องอย่างไม่อยากเชื่อ “ถังโจวโจว! เธอกลับมาได้ยังไง?”
“คุณแม่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” ถังโจวโจวทักทายอย่างสุภาพและเปิดเผย เห็นความประหลาดใจในสายตาของแม่สามี เธอก็รู้สึกได้ว่าก่อนหน้านี้คิดมากเกินไป เธอไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นตกใจเลย เพราะว่าคนที่ตกใจควรจะเป็นคนอื่นมากกว่า
รอจนกระทั่งถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่ลงจากรถแล้ว ลั่วอิงถึงได้ก้าวไล่หลังตามเธอออกมา “คุณย่า!”
แม่ของลั่วเซ่าเซินเห็นลั่วอิง ในที่สุดก็คืนสติกลับมา พยักหน้าให้ เห็นในมือของถังโจวโจวอุ้มผ้าห่มเอาไว้ อย่างกับว่าอุ้มใครอยู่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“แม่ครับ พวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะนะครับ โจวโจว ให้ผมเป็นคนอุ้มนะ”
“ได้ค่ะ” ถังโจวโจววางเสี่ยวอวี่ลงที่บริเวณข้อมือของลั่วเซ่าเซิน เมื่อสักครู่เด็กน้อยเผลอหลับไปบนรถอีกแล้ว ถังโจวโจวจึงถือโอกาสให้เขานอนต่อไป รอให้เขานอนอิ่มแล้วตื่นขึ้นมาเอง
ตอนที่ลั่วเซ่าเซินรับเด็กมา แม่ของเขาพบว่าภายในผ้าห่มห่อหุ้มเด็กตัวเล็กเอาไว้ นี่มันเรื่องอะไรกัน?
คนทั้งหมดเข้าไปให้ตัวอาคาร แม่บ้านจ้าวเห็นลั่วเซ่าเซินกลับมา แล้วยังเห็นถังโจวโจวที่ตามมาติดๆ จึงร้องออกมาด้วยความยินดี “คุณชาย คุณนาย ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้วนะคะ!”
“แม่บ้านจ้าว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” ถังโจวโจวพบว่าเมื่อเปรียบเทียบกับแม่สามีของเธอแล้ว เธอมีความผูกพันกับแม่บ้านจ้าวมากกว่า ตอนที่เธอได้รับความยากลำบากอยู่ที่บ้านหลังนี้ แม่บ้านจ้าวเป็นคนช่วยเหลือเธออยู่เงียบๆ ถังโจวโจวจะจดจำความช่วยเหลือของเธอไปทั้งชีวิต
ถังโจวโจวอดใจไม่ไหว โผเข้าไปกอดแม่บ้านจ้าวยกใหญ่ ในใจของแม่บ้านจ้าวเองก็ตื่นเต้นดีใจ เพียงแต่ว่ายังต้องคำนึงถึงสีหน้าของคุณผู้หญิงด้วย
หลังจากที่เธอกอดกับถังโจวโจวแล้วก็รีบร้อนเอ่ยขึ้นว่า “ดิฉันไปทำอาหารให้พวกคุณในครัวก่อนนะคะ โจวโจวกลับมาก็ไม่บอกฉันสักคำ ถ้ารู้ฉันก็จะซื้ออาหารที่คุณชอบมาด้วย”
“แม่บ้านจ้าว รีบไปทำงานของเธอเข้าเถอะ” แม่ของลั่วเซ่าเซินขัดหูขัดตาความสนิทชิดเชื้อของแม่บ้านจ้าวกับถังโจวโจว ในใจของเธอก็ยิ่งเกลียดชังถังโจวโจวมากยิ่งขึ้น
“ถังโจวโจว ทำไมเธอยังกลับมาที่นี่อีกล่ะ” แม่ของลั่วเซ่าเห็นถังโจวโจวก็พลันรู้สึกว่าบรรยากาศดีๆ ที่มีอยู่เดิมหายไปหมด ถ้ารู้ก่อนว่าถังโจวโจวกลับมา เรื่องอะไรเธอจะต้องสิ้นเปลืองจิตใจรอให้ต้องรู้สึกเสียหน้าต่อหน้าหล่อนด้วย?
