“ความจริงแล้วไม่ว่าจะเป็นลูกที่เกิดจากอนุหรือจากตนเอง ก็มิใช่ว่าต้องเรียก น้องสะใภ้รองว่า ‘ท่านแม่’ ? เวลานี้น้องสะใภ้รองไม่มีบุตรชาย หากอนุทั้งสี่คนนี้มีบุตรชายให้ได้จริงๆ ก็มิใช่ว่านางต้องเป็นคนเลี้ยงดู? ว่ากันว่า บุญคุณที่ให้กำเนิดไม่ ‘ยิ่งใหญ่’ เท่าบุญคุณที่เลี้ยงดู เมื่อเลี้ยงดูนานวันเข้าก็ไม่ผิดจากลูกของตนจริงๆ แล้ว” หลังเที่ยง แสงแดดอุ่นสบายในวันฤดูหนาวสาดส่องผ่านหน้าตาเข้ามาถึงบนตั่งนั่ง เว่ยฉางอิ๋งและนางหลิวนั่งอยู่โดยมีโต๊ะเล็กขั้นกลาง บนโต๊ะมีกระดานหมากรุก สองคนถือหมากกันคนละฝ่าย ค่อยๆ วางหมากอย่างเอ้อระเหยลอยชาย
ยอดสตรีฉางอิ๋ง ภาคที่สอง
“ตอนนั้นท่านปู่จัดการหมั้นข้ากับสามีฝ่ายบู๊เพราะชะตาต้องกันเพียงคราเดียว!
ข้าไม่ร้องไห้โฮออกมาก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ยังจะให้มีความสุขทั้งสองฝ่าย?
ตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ วันเวลาแสนหวานชื่นในอนาคตที่ข้าคิดว่าจะมีได้
ก็คือตีจนกว่าเขาจะต้องเชื่อฟังข้าไปทั้งชีวิต และไม่ทำให้ข้าต้องโมโห!
มีความสุขทั้งสองฝ่าย…ข้าจะไปชอบสามีเยี่ยมยุทธ์อย่างนั้นได้อย่างไร!
ข้ายังไม่ชอบเขา แล้วการที่เขาจะชอบข้าหรือไม่ ยังจะสำคัญหรือ?
ที่สำคัญก็คือ เขาต้องเชื่อฟังข้า!”
Recommended Series
Comment
Facebook Comment