42. Slam. Charge. (5)
ด้านหน้าของอาคารกิลด์โนเบลซ. เซกชั่นทิศใต้
ผมกำลังเตรียมการขั้นสุดท้าย
สถานการณ์ที่ดีที่สุดเมื่อเกิดการต่อสู้ภายในอาคาร.
ถ้าเกิดอะไรขึ้นการที่ความสามารถของผมจะถูกเปิดเผยจะลดลง
แต่ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.
ในกรณีที่ผมเตรียมกล้องลับไว้ล่วงหน้าได้ครอบคลุมพื้นที่ใกล้กับอาคาร.
และผมก็ยืนยันแล้วว่ากล้องที่ติดตั้งอยู่กับแว่นเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนของผม.
ผมหวังว่าจะมีเทคโนโลยีเพื่อที่จะช่วยเก็บข้อมูลต่างๆได้ตลอดเวลา แต่เทคโนโลยีระดับนั้นไม่มีอยู่จริง.
หลังจากที่ตรวจสอบครบหมดแล้วผมก็มุ่งหน้าไปที่ทางเข้า
แต่ผมได้ลาออกจากกิลด์แล้ว
มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าผมไม่ต้องโขว์บัตรสมาชิกเวลาเข้ากิลด์.
อเวคหน้าทางเข้าหยุดผม
พวกยามเฝ้าทางเข้าราวกับทหารระดับสูงที่คอยลาดตะเวน
ดูเหมือนว่าคนที่เป็นยามจะเป็นการสับเปลี่ยนจากสมาชิก.
หนึ่งในยามนั้นพูดกับผม.
“คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“มาหาปาร์คฮยอน.”
ทำไมผมที่อายุน้อยถึงไม่เครารพอาวุโสนะหรอ?
เพราะว่าผมเหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่ไม่ตรงกับความเป็นจริงของพวกเขาทั้งหมด
ไม่ว่าอายุจะเท่าไรผมก็ไม่คิดที่จะเครารพกับคนในอาคารแห่งนี้.
ผมไม่มีแผนที่จะจบลงด้วยน้ำมือของคนแคระและพวกลูกน้องโง่ๆของเขา
ทำไม? เพราะเมื่อสองวันก่อนผมได้ค้นหาแจฮยอก.
และผมก็ได้ข้อมูลน่าสนใจ
ทุกคนในกิลด์นี้อยู่ในโครงการ
ผมหวังว่าปู่ช่างตีเหล็กและซังมินจะไม่เป็น แต่….
ความหวังของผมพุ่งออกไปได้ง่ายๆ
และพวกเขาก็วางแผนที่จะใช้แม่ของผมเพื่อให้ผมยอมทำตามเขาง่ายๆอย่างที่เขาต้องการ
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ให้ข้อมูลนี้กับผมง่ายๆ
ผมต้องขยี้เขาให้ใกล้ตายและรักษาเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันต้องเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากสำหรับเขา
เหตุผลที่ผมต้องการนี้เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจบลงอย่างเด็ดขาด
เพื่อให้แน่ใจว่าคนรอบข้างรวมทั้งผมจะไม่ถูกทำร้ายอีกต่อไป.
หลังจากที่ได้ยินผมพูด เขาก็หัวเราะเป็นเหมือนกับว่าผมเป็นบ้า.
“อะไร? เด็กหยาบคายคนนี้พูดอะไร?”
“ผมไม่ชอบพูดสองครั้ง เพราะงั้นตั้งใจฟัง ปาร์ค!ฮยอน! ผมมาที่นี่เพื่อพบกับเธอ.”
“แกบ้า ไอ้หัวขี้!คิดว่าแกเป็นใคร? เรียกหัวหน้าของเราโดยไม่มีความเครารพ!”
กับเขาที่โยนมุกเข้ากันอย่างลงตัว ยามทั้งหมดมองไปที่สมาร์ทโฟนด้วยความว้าวุ่น.
มีคนในเครื่องแบบกิลด์ประมาณ10คนและรองเท้าเข้ากับชุดอยู่ที่ล๊อบบี้.
ผมถือกระเป๋าเซลโล่ขนาดใหญ่ที่มีของทั้งหมดรวมทั้งแบนวอน จินชอนสองเล่ม
ควบคู่ไปกับการกระทำที่ผมกำลังส่วมใส่สิ่งของต่างอย่างเรียบง่ายและเพิ่มความสงสัย.
เนื่องจากการแต่งกายของผมมันคงไม่ใช่การมาเยี่ยมชมสถานที่
“อะไร? เกิดอะไรขึ้น?”
“ฟังนะ อีหมาตัวเมียที่พวกนายเรียกว่าหัวหน้าที่ถูกเรียกโดยไม่มีความเครารพนั้น บอกมันว่าเขาต้องการพบเธอที่นี่.”
“เดาว่าเขาคงมีความกล้าบางอย่าง?”
“…..”
คนหนึ่งที่เป็นชายวัยกลางคนโพล่งออกมาจากพวกเขา.
เขาไม่ได้เข้ามาใกล้ แต่เขากลับมองได้อย่างตรงจุด
และเขาผลักผมออกจากตรงนั้นด้วยมือของเขา.
“เราจะทำอย่างไรดี?”
“แกไอ้โง่!มองไปที่ตาของเขา เขาไม่ปกติ เพียงแค่ต้องการความสนใจเล็กน้อยและส่งเขาออกไป ปัจจุบันมีคนบ้ามากมาย.”
“ครับเข้าใจแล้ว.”
เขาถอดหมวกและโค้งหัวให้กับชายกลางคนและพูดกับผม
ดูเหมือนว่าชายแก่นั่นจะเป็นผู้มีความสามารถมากที่สุดในบรรดาพวกโง่เหล่านี้.
“แกโชคดี! ถ้าแกไม่ต้องการให้ตัวเองบาดเจ็บ ไสหัวออกไปซะ!”
“ช่าย แม่นายกำลังรออยู่ ไอ้หนู.”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา
ผมหวังว่าจะได้เข้าไปอย่างเงียบๆ…ดูท่าจะได้กลิ่นเลือดแต่เริ่ม
‘ถ้าฉันทำให้เกิดความโกลาหลมากพอ ฉันมั่นใจว่าปาร์คฮยอนจะปรากฎตัวด้วยตัวเธอเอง.’
ผมใช้โล่สะท้อนและบัพป้องกันการโจมตีอย่างกล้าหาญ
มองไปที่โล่สีแดงอมเหลืองรอบๆตัวผม พวกเขาเริ่มกลับมาให้ความสำคัญ.
“แกไอ้เด็กเวร!”
“แกคงยากที่จะไปจากที่นี่? ฉันไม่ยอมให้แกหนีเพราะว่าแกเป็นเด็ก!”
“แกคิดว่าที่นี่คือที่ไหน ต้องการสู้โดยไม่ถาม?”
พวกเขาทุกคนเริ่มหยิบอาวุธออก
แต่ดูเหมือนว่าผมจะไม่จำเป็นต้องดึงมันออกด้วยตัวเอง.
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาใกล้…
ไลนิ่งสเปรย์ที่ไม่ใช้เวลามากนักก็ตกใส่หัวของเขา.
มันแตกต่างจากก่อนหน้านั้นเพราะมันมีเลเวล100.
แทนการพ่นสายฟ้าแบบอ่อนๆ มันกับกระจายออกเมื่อมันตกลงบนพื้น.
จากพวกเขาทั้ง13มี7คนที่สลบทันที
และผมก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นี้ แต่ยังเพิ่มความแรงใส่คนที่หมดสติอยู่.
พวกที่เหลือได้มีฟองจากปากหรือไม่ตาก็เหลือกขึ้น.
ร่างกายของพวกเขาได้กระอักเลือดและพ่นออกไปทุกที่
และพื้นที่ถูกปกคลุมด้วยของเสีย
ผมเดินไปที่ชายกลางคนที่ไม่แม้แต่จะมีบาดแผลและได้แต่สั่นและกลัวอยู่บนพื้น
“รายงายไป ว่าต้องการเจอปาร์คฮยอนที่นี่.”
“อัก… ซ่าา…..”
เขาพยายามที่จะกลืนเลือดและใช้วิทยุ
“ห้องโอโปเรเตอร์”
“ละ… ล๊อบบี้…! รหัสแดง…”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“รหัสแดง….”
ผมเอาวิทยุออกจากมือของเขา
ผมต้องพูกแบบนี้อีกกี่ครั้ง
“นี่เป็นคำเตือนครั้งสุดเทาย ผมต้องการพบปาร์คฮยอน ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดที่ล๊อบบี้และมาที่นี่ให้เร็วที่สุด.”
หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากอีกด้านหนึ่ง
ดูเหมือนมันจะห่างจากวิทยุไม่มาก
“แม่งโดนโจมตี!ดูที่ล๊อบบี้!รหัสแดง!”
“อะไร! เกิดอะไรขึ้น!”
“คิดว่าพวกเขาคงจะเพิ่งรู้ ผมคงรอได้ไม่นาน.”
รหัสแดงที่พวกเขาพูดถึงดูเหมือนจะเกี่ยวกับสถานการณ์รบ.
ตรวจสอบจากสถานการณ์ของล๊อบบี้พวกเขาก็จับกลุ่มกันมาทางผม
แต่สิ่งที่ผมคิดมันต่างออกไปเล็กน้อย.
ทางเข้าที่ผมเดินเข้าและทางออกด้านต่างๆถูกปิดไว้
‘เดาได้เลยว่าต้องเป็นผู้เชี่ยวที่ดูกล้องลับเหล่านั้น.’
นอกจากนี้ล๊อบบี้ยังเต็มไปด้วยเสียงรบกวนและยังไม่เห็นการเคลื่อนไหว
ความสับสนของผมใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น
มีการประกาศPA ทั่วทั้งอาคาร
– ถึงทุกคนที่เป็นสมาชิกของโนเบลซ
รหัสสีแดง รหัสสีแดง เตรียมความพร้อมสำหรับการต่อสู้
แจ้งอีกครั้ง…
‘ฉันคิดว่าพวกเขาต้องการให้ฉันไปหาพวกเขา? งั้นฉันจะไป.’
ดูเหมือนการต่อสู้ในวันนี้จะสิ้นสุดภายในอาคารนี้
ไปที่ออฟฟิศของปาร์คฮยอน ผมขึ้นลิฟท์.
ขณะที่ผมเอาจินชอนออกจากกระเป๋าเซลโล่.
และผมก็ใช่โล่มานาด้วย
พวกเขาต้องการให้ผมไปหาพวกเขา ไม่ใช่พวกเขาที่จะมาหาผม
สามารถเตรียมกับดักหรือซุ่มโจมตี
ติ้ง ชั้นที่60.
ประตูเปิดออกเหมือนเคยเลขาของปาร์ฮยอนในชุดฝึนซ้อมกำลังเฝ้าทางเข้าอยู่กับยาม.
ยังมีชายที่สวมแว่นกันแดดที่อยู่เบื้องหลังชัยชนะของกิลด์
ผมเดินไปยังด้านหน้าพวกเขา.
พวกสูทดำทั้งสองให้ผมผ่านไปโดยไม่มีคำถาม
มันเป็นเรื่องน่าสงสัยเล็กน้อย
เพราะผมคิดว่าพวกเขาจะปรี่เข้ามา แต่พวกเขากลับนำผมเข้าไป.
ประตูออฟฟิศเปิด
ปาร์คฮยอนทักทายราวกับว่าเธอกำลังรอผมอยู่กลางห้องประชุม
“มิสเตอร์จินชอย ฉันดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง.”
“…..”
“พวกเขาควรจะตระหนักถึงพลังว่าพวกเขามีกำลังมากพอที่จะขวางทางคนอื่นหรือไม่ พวกไร้ประโยชน์ที่เอาแต่อารมณ์เป็นที่ตั้ง ถูกมั๊ย? ฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดในล๊อบบี้ คุณอยากดื่มชาไหม?”
ฟังที่เธอพูดบ้าๆนั่น
มองเห็นดาบของผมอยู่ในมือ แต่ถามว่าผมต้องการดื่มชาไหม
บางทีอาจจะไม่แปลกที่อเวคจะพกอาวุธ
แต่เธอกำลังปฎิบัติต่อสมาชิกของกิลด์ที่ทำให้ชีวิตของเขาที่ทางเข้าราวกับเป็นขยะ.
และทางเข้าออกก็ถูกปิดหมดแล้ว
ผมแน่ใจว่าเธอกำลังพยายามจะดูว่าผมรับมือได้แค่ไหน.
“ตอนนี้ ทำไมถึงมาหาอย่างฉับพลัน?”
“คุณได้ส่งของขวัญที่สนุกมา ผมก็แค่อยากจะขอบคุณเรื่องนี้”
“คุณหมายความว่าอย่างไร?”
“มีแอสซาซินที่มีความสามารถมากในกิลด์หรือเปล่า?”
หน้าของเธอนิ่งไม่นาน
เมื่อได้ยินคำพูดผม ใบหน้าของปาร์คฮยอนก็เย็นราวกับน้ำแข็ง
การแสดงออกของเธอที่แสดงออกมาอย่างไม่คาดคิดว่าเธอจะถูกจับได้
เธอไม่เคยแสดงอารมณ์ที่แท้จริงของเธอต่อหน้าผม
เธอยังคงถือถ้วยกาแฟทั้งสองข้าง.
“คุณรู้ ถึงอย่างนั้นคุณก็มาไม่ว่าอย่างไร?”
“…..”
“งั้นก็เป็นการพูดง่ายๆ สิ่งที่คุณจะเลือก?”
“เลือก?”
“ใช่ คุณจะร่วมกับฉัน หรือจะหันหลังกลับไป?”
ถ้วยกาแฟของเธอแตกจนถึงขั้นไม่สามารถกลับมาเป็นรูปเดิมได้อีกแล้ว
“คุณถามผมอย่างจริงจังหรือเปล่า? ติดต่อบริการโลงศพก่อน บอกเขาว่าจะมีคนเข้าไปเป็นลูกค้าของเขาจำนวนมาก วันนี้ คุณและพวกลูกน้องโง่ๆของคุณจะตายด้วยมือผม.”
“ฟุบบ! คุณคงไม่หยิ่งเพราะความสามารถของคุณ?เข้ามาในกิลด์ของฉันด้วยตัวเองและฆ่าลูกน้องของกิลด์ของฉันทั้งหมดด้วยตัวเอง?”
ปาร์คฮยอนตบโต๊ะพร้อมกับหัวเราะอย่างหนัก
ตามที่คาดไว้ เธอคิดว่าเธอรู้ว่าความสามารถของผมคืออะไร.
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่คิดว่ามานาของผมไม่มีวันหมด
ให้เดา เธอคิดว่าการฟื้นฟูมานาของผมคงจะอยู่ในระดับที่สูงมาก
“แม้ว่าจะเป็นการล้อเล่นก็ให้มีขีดจำกัดบ้าง รู้ไหม ไอ้ท่าทางที่ยิ่งใหญ่และเย่อหยิ่งเพียงเพราะมีการฟื้นฟูมานาของที่อยู่ในระดับสูงนั่น.”
“คุณเห็นเป็นอย่างไงหล่ะ?”
“และดาบทั้งสองเล่มที่นายมี ทั้งสองเป็นแบนวอน จินชอน นายมันโง่จริงๆที่คิดว่าจะเพิ่มสถานะความแข็งแกร่งแต่นายก็ยัง….นายไม่สามารถที่จะใช้ความสามารถที่นายมีเหมือนกับเด็ก.”
“คุณพูดเสร็จแล้วหรือยัง?”
ปาร์คฮยอนหันหน้าไปทางเลขาและพยักหน้า
ทุกคนสามารถบอกได้ว่ามันเปนสัญญาณการโจมตี.
ชายใส่แวนกันแดดดึงดาบออก
สองคนข้างหน้าก็ดึงดาบออกมาด้วยเหมือนกัน.
สำหรับการล่า,หนึ่งการล่า สำหรับต่อสู้,หนึ่งการต่อสู้
คลาสนักรบทุกคนมีสถานะที่เหนือกว่าเมื่อเทียบกับคลาสอื่นๆ
นั่นคือที่ยามทั้งหมดของเธอเป็นนักรบ
ไม่สนใจนักรบที่กำลังเข้ามาใกล้ผมพูกกับปาร์คฮยอน
“มันไม่แออัดเกินไปสำหรับที่นี่? มันดูเหมือนกับว่าพวกโง่ของคุณทั้งหมดจะอยู่ที่นี่ ดูท่าจะใช้เวลาไม่นาน จัดกลุ่มพวกเขาไว้ในที่เดียวกัน ผมจะส่งพวกนั้นไปอย่างสวยงาม.”
“อุฟฟ การจัดการกับนายในที่สาธารณะมันก็ไม่แย่นัก อย่างน้อยมันก็เป็นคำเตือนง่ายๆกับคนอื่นๆ”
“เอาพวกเขามาให้หมดแม้แต่คนที่อยู่ข้างนอก ถ้าคนเหล่านี้ไปโลกหน้าก่อนมันคงจะรู้สึกโดดเดี่ยวใช่มั๊ย?”
“ฮ่าๆ.ควาเชื่อมั่นนี้มากจากไหน.”
ปาร์คฮยอนเอามืออังหน้าผากราวกับว่าผมกำลังไร้สาระอยู่
“ไม่ว่าจะโชคดีหรือโชคร้ายของนาย แต่จะมีสงครามกิลด์เวลา 8 โมง นายจะตายเหมือนกับหมาเบื้องหน้าทุกคน.”
หลังปาร์คฮยอนพูดจบสามคนด้านหน้าของเธอก็ชักดาบออกมา
หนึ่งในพวกเขาได้ทำการติดต่อบุลคลใดสักคนอย่างรวดเร็ว
การแสดงของเธอได้เปลี่ยนไปเป็นการไร้ความกังวล
ผมสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร
จากนั้นก็มีประกาศออกจากลำโพงอีกครั้ง.
-อะแฮ่ม! อะแฮ่ม! แจ้งสมาชิกสมาคมโนเบลซทั้งหมด.
เรียกรหัสสีแดง! ขึ้นมาบนชั้น 12 ในสภาพพร้อมรบ.
ประกาศอีกครั้ง กองกำลังทั้งหมดมาพร้อมกันที่ชั้น 12.
‘เอาหล่ะ ผมสามารถดูแลเรื่องนี้ได้สะอาดหมดจรดมากกว่าที่ฉันคิด.’
ขณะที่ฟังประกาศปาร์คฮยอนมองดูนาฬิกาและพูด
และเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มตามปกติของเธอ
“มันเป็นเวลา6:40แล้ว ไปหลังจากใช้เวลา5นาที จากนั้นทุกคนควรจะอยู่ที่นั่น.”
“เหลืออีก5นาที มันจะสะท้อนให้เห็นว่าคุณมีเวลาอีก5นาทีเท่านั้น และผลก็มันแน่นอนอยู่แล้ว”
