41. Slam. Charge. (4)
เวลายังคงผ่านไปอย่างรวดเร็วหากไม่ระมัดระวัง
หลังจากการจากโจมตีครั้งแรก ผมยังได้รับการโจมตีเพิ่มอีกสองครั้ง
ทั้งหมดเป็นพันธมิตรที่เดิมทางกับผม
แต่ผมไม่ได้ก็ไม่ได้มีการตอบสนองต่อพวกมันทุกครั้ง
แต่ถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นต่อหน้าผมก็คือ เมื่อมีบางคนสวมใส่คำว่ากิลด์ ‘เอ็มไพน์’ โจมตีเข้ามา.
แต่ละกลุ่มมีเครื่องแบบและมีเครื่องหมายของกิลด์ของตนเอง
มีข้อความส่งมาถึงผมจาก เอ็มไพน์ ที่เป็นอริต่อกิลด์ โนเบลซ
พวกเขากำลังรอคำสั่งอย่าเช่น ‘ดูแลเขาเหมือนเด็กน้อย’ หรืออะไรสักอย่าง.
ปล่อยวัวออกจากคอก โดยมีนักล่าอยู่รอบๆ.
พวกเขาได้ให้ผมเป็น ‘วัว’.
โจมตีคนที่กินพืชเหมือนผม
ยิ่งผมนึกถึงมันมากเท่าไรความโกรธของผมก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
ด้านนอกเป็นสิ่งอันตราย งั้นผมจึงต้องกลับทันที?
คำตอบของผมกลายเป็น ‘ทำลายเหล่านักล่าและยืนอย่างมั่นคง’.
วันต่อมา.
ผมจะทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับโนเบลซจบลงอย่างหมดจด.
จุนโฮเป็นห่วงและทุกๆวันเขาก็จะถามว่ามีอะไรให้ช่วยบ้างหรือไม่
ดังนั้นผมจึงขอให้เขาทำบางอย่าง.
ผมต้องการหลักฐาน,บัญทึกและประวัติเกี่ยวกับสถานการณ์จนถึงปัจจุบัน.
สมมุติว่าผมทำลายกิลด์โดยไม่มีหลักฐานใดๆ.
เนื่องจากกฎหมายเข้มงวดมากสำหรับอเวค ผมจะได้รับโทษค่อนข้างหนัก.
การลงโทษ? ไม่ มันน่าจะเป็นการประหารชีวิต.
เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้ผมเตรียมการที่จะหาคนที่รู้วิธีเกี่ยวกับการใช้กล้องถ่ายรูปประมาณ5คน.
และแว่นตาที่มีคุณสมบัติเกี่ยวกับการบัญทึกภาพด้วยเช่นกัน.
แน่นอนว่าวิธีที่ดีที่สุดคือการทำลายพวกเขาโดยที่มันไม่ถูกใครเห็น
แต่สำหรับการต่อสู้ใหญ่ครั้งนี้ จะไม่มีใครสังเกตเห็นนั้น เป็นไปไม่ได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเตรียมตัวล่วงหน้า
ความสามารถของผมจะถูกเปิดเผยไปทั่วโลก แต่ผมก็ต้องการแสดงการต่อสู้เป็นไปอย่างถูกต้อง
ถ้าผมโชคดีและมีโอกาศที่ทำสำเร็จ ผมก็จะสามารถดูแลธุรกิจ(ฟร์ามมอนฯ)โดยไม่ถูกดึงดูดความสนใจ.
คิดเกี่ยวกับมัน
ผมก็แค่อยากจะใช้ความสามารถของผมเพื่อหาเงินจำนวนมากและใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบและมีความสุข.
แต่คนโง่เหล่านี้จะไม่ปล่อยผมไปคนเดียว.
บางสิ่งเหล่านี้ผมก็สามารถรู้ได้จากการถูกรังแกโดยปาร์คฮยอน.
ถ้ามีใครพยายามทำร้ายคุณ คุณอย่าหนีและต้องสู้กลับไป
และผมก็ไม่ปล่อยให้ข้อแก้ตัวราคาถูกเหล่านั้นทำให้ผมไข้วเขว่.
ผมจะแสดงให้เห็นการตัดสินใจที่มั่งคงในวันพรุ่งนี้
* * *
ผมไม่สามารถหาสร้อยคอของลูว์เวอร์จากการล่าจนถึงตอนนี้
อย่างไรก็ตามผมก็ยังสามารถรับสิ่งที่ผมต้องการได้: แบนวอน จินชอน.
สร้อยคอของลูว์เวอร์มีโอกาสน้อยมากที่จะไม่สนใจการโจมตีทั้งเวทย์มนต์และกายภาพ.
โอกาศที่ต่ำ.
มันเหมือนกับสู้กับบอสของเกมส์ออนไลน์และหวังว่าการดรอปของมันจะไม่ถึง0.1%.
เปอร์เซนต์มันช่างต่ำนัก
และเอฟเฟคที่จะทำงานเฉพาะอยู่ในดันเจี้ยนเท่านั้นคือ การดูดซับเวทย์จากมอนเตอร์และเปลี่ยนเป็นโล่
มันไม่สำคัญตั้งแต่ที่ผมมีโล่มานา.
แบนวอน จินชอน อยู่ในมือทั้งสองข้าง.
[610+20+400+400+286] = 1,716
ผมมีความแข็งแกร่งถึง600หากว่าถือมันด้วยมือเพียงข้างเดียว
และถ้าผมเสริมแกร่งด้วยอัญมณีหล่ะ?
แน่นอนว่ามันไม่สามารถถอดมันออกได้ แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นของเสีย
ผมไปหาช่างตีเหล็กที่อยู่ใกล้ๆกับตลาด
การตกแต่งภายในดูหรูหราและแบ่งเป็นโซนต่างๆอย่างชัดเจน.
อาวุธที่ทำจากช่างตีเหล็ก
ภายใต้แสงไฟที่สว่างออกมา มันเป็นสีแดงที่เหมือนกับสีของหินเลือดซึ่งเป็นสีเดียวกับกำแพง
ตั้งแต่มีดเล็กๆไปจนถึงดาบใหญ่ คทาและแม้แต่กางเกงตัวน้อยๆของเรนเจอร์และธนูยาว.
มองไปที่อุปกรณ์เหล่านี้ก็รู้ว่ามันดีแค่ไหนผมรู้สึกสนใจสถานที่นี้อย่างมาก.
“ทุกคนที่นี่?”
“ใช่ คุนหลังจากออกไป.”
จากห้องหนึ่งในหน้าร้านได้มีชายที่มีพุงใหญ่และอายุประมาณ50ปีออกมา.
ชายอีกคนก็สวมเสื้อเชิตที่เผยให้เห็นคอของเขาออกมา.
แม้ว่ามันจะซีดและถูกปกคลุมไปด้วยเขม่าสีดำตามเสื้อของเขา บ่งบอกว่าเขาได้ใช้แรงงานอย่างหนัก.
“ผมกำลังพยายามฝังอัญมณีในอาวุธของผม.”
ด้วยคำพูดของผม เขาได้วางแว่นตาหนาเตอะของเขาไว้ที่คอ.
“อาวุธที่คุณถืออยู่ แบนวอน จินชอน?”
“ใช่ ถูกต้อง ผมหวังว่ามันจะถูกดูแลที่นี่?”
“โอโห….. ยังไม่เคยเห็นอาวุธที่เหมาะสมได้จนถึงตอนนี้.”
“มันเป็นไปได้ไหม?”
“แน่นอน. มันสามารถทำได้. ถ้าคุณจะทำมันทั้งสองเล่มมันจะใช้เวลาประมาณ1ชั่วโมง คุณสามารถกลับมารับมันได้ในภายหลัง?”
“ไม่ ผมจะรอ.”
เมื่อคำพูดของผมจบลงเขาก็เริ่มทำงานทันที
หลังจากที่ยึดจับอาวุธอย่างแน่นหนาแล้วเขาก็เริ่มที่จะดำเนินการฝังอัญมณี
ช่างตีเหล็กสามารถเลเวลอัพได้ด้วยการเหวี่ยงค้อนตอกลงไปของเขาเท่านั้น พวกเขาจึงใช้แต้มสถานะทั้งหมดไปที่ความแข็งแกร่ง.
เพราะคุณสามารถสร้างอาวุธที่มีทั้งหมดในโลกได้ด้วยตัวของคุณเอง
เมื่อได้ยินเสียงตอกผมคิดถึงปู่ที่อยู่ในกิลด์โนเบลซ.
สมาชิกคนอื่นของโนเบลซ
ด้วยความสัตย์ผมหวังว่าซังมินและเพือนของเขารวมทั้งปู่จะไม่เป็นศัตรูกับผม.
เหมือนกับจุงโฮ ผมได้รู้จักพวกเขาหลังจากเป็นอเวค
เมื่อมาถึงจุดที่ผมชี้ดาบใส่พวกเขา มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
ขณะที่ผมคิด เจ้าของร้านก็พูด
“คุณได้รับพวกมันมาจากดันเจี้ยนเลเวล18?”
“ใช่ถูกต้อง.”
“สำหรับคนที่อายุยังน้อยมันน่าทึ่งมาก.”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา มันไม่สามารถช่วยให้ผมยิ้มออกมาได้.
“เสร็จงานแล้ว คุณต้องการตรวจสอบไหม?”
ดาบที่ผมได้รับจากช่างตีเหล็ก บริเวณด้ามจับส่องแสงสีแดงออกมา
แสงจันทร์สีเหลืองที่ฉายลงมายังดาบและแสงสีแดงที่ออกมาราวกับเป็นการตกแต่งที่ลงตัวอย่างยิ่ง
ผมหยิบจินชอนทั้งสองขึ้นมา
ความแข็งแกร่งที่ผมได้รับการอัญมณีมันควรจะเล็กน้อย แต่ผมกลับรู้สึกต่างออกไป.
“ขอบคุณ.”
“ไม่จำเป็น แค่มาบ่อยๆ มันจะเป็นการนำความสุขที่ดีมากๆให้กับช่างตีเหล็กคนนี้กับอาวุธที่น่าทึ่งเหล่านั้น.”
* * *
เมื่อทุกอย่างพร้อมแลัวผมก็กลับไปบ้าน
ผมเห็นแม่ที่กำลังเรียนภาษาเกาหลีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น.(มันเปิดการแดกดันนะครับ เรียนของคนสูงอายุคือการอ่านหนังสืออะไรสักอย่างและแสดงออกมาอย่างจริงจัง/ไรต์)
อันตรายที่ผมจะต้องเจอในวันนี้ ผมไม่สามารถปล่อยให้มันส่งผลกระทบต่อแม่ของผม
ด้วยการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว มันเป็นแผนที่ผมคิดขึ้นมาเพียงสัปกาห์เดียวเท่านั้น ผมต้องการดำเนินการต่อโดยไม่ลังเล
อย่างน้อยในการต่อสู้วันพรุ่งนี้ผมอยากให้เธออยู่ในที่ๆปลอดภัย
แม้ว่าจะเป็นเชฟเฮ้าก็ตาม พวกเขาก็ยังจะตามราวีไม่เลิกและมันปลอดภัยได้ไม่นาน.
หลังจากที่ผมคิดสักพัก…
“กลับ ลูกชาย?”
“โอ้! นี่มิสซิสโปรเฟสเชอร์ กำลังตั้งใจเรียนอย่างหนัก?”
“อย่ามาล้อฉัน! ไม่มีอะไรที่ไม่ถูกต้องที่จะพูดกับผู้ใหญ่ มันมีเวลาเสมอสำหรับทุกอย่าง ดังนั้นการที่จะถ่วงเวลามันไม่ใช่เรื่องดี.”
“เอ๋ ทำอย่างกับว่าคุณ คุณยังเด็ก”
“ใช่ กินข้าวหรือยัง?”
“ครับ ผมกินกับฮยอง จุนโฮแล้ว”
“อ่า ฉันคิดว่าฉันอยากจะเจอกับจุนโฮพรุ่งนี้เสียแล้ว คุณได้ยินแล้วใช่มั๊ย?”
“ใช่ ผมรู้.”
ผมขอให้จุงโฮพาแม่ไปยังที่ๆปลอดภัย
สถานที่ๆมีคนจากรัฐบาลมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
จุนโฮอาจจะนึกถึงสถานที่น่ากล้ว.
จากนั้น ข่าวในTVก็ออกมาและผมก็ไม่สามารถละสายจากมันได้อย่างฉับพลัน.
-MBM news.
เร็วๆนี้มีข่าวว่ามีการโจมตีของอเวคกับบุคคลธรรมดา.
รัฐยังคงหาแนวทางในการแก้ไขอย่างต่อเนื่อง.
พวกเขาพยายามที่จะแก้ไขโดยการให้ตัวแทนของคนที่ไม่อเวคและตัวแทนของอเวคมาเจอกัน.
มาดูรายเอียดกันต่อไป คิซังฮวารางงาน.
-ใช่ นั่นคิมซังฮวา.
ผมอยู่ในกรุงโซล อันเป็นที่ตั้งของสมาคมอเวคเกาหลี
การเตรียมการเตรียมความพร้อมกับการประชุมพรุ่งนี้
อย่างที่คุณเห็นการรักษาความปลอดภัยหนาแน่นอย่างไม่น่าเชื่อ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะมีการอภิปรายเวลา 17.00-21.00 น. และประชาชนทั่วไปสามารถเข้าร่วมได้.
และอันดับสูงแต่ละสาขาจะเข้ามาร่วมประชุมด้วยเช่นกัน…..
‘นั่นมัน.’
ไม่ว่าคุณจะบ้าแค่ไหน สถานที่แห่งนั้นเป็ฯไปไม่ได้ที่จะถูกโจมตี.
ผมต้องส่งข้อมูลนี้ให้จุงโฮโดยเร็วที่สุด.
“แม่ ผมจะบอกเป็นอะไรก่อน”
“เธอควรจะล้างเท้าของเธอก่อน!”
“ไม่! เท้าของลูกชายไม่ได้เหม็นสักหน่อย!”
“ฮ่า…ฉันได้ซื้อองุ่นมานิดหน่อย ถ้าหิวก็บอกด้วย”
“แน่นอน.”
ทำไมต้องสนใจว่าเท้าจะเหม็นหรือไม่ ในเมื่อมีสถานการณ์ที่สำคัญว่าต้องดูแล
มันไม่จำเป็นต้องล้างทุกวัน เพาะสิ่งที่จะทำต่อไปนี้จะส่งผลต่อผมไปตลอดชีวิต.
กลับมาที่ห้องผมโทรหาจุงโฮทันที
หลังจากที่มันดังไม่กี่ครั้งเขาก็รับมัน.
-โอ้ มินชอย.
“ใช่ ฮยอง คุณวางแผนจะพาแม่ไปที่ไหนในวันพรุ่งนี้?”
-ตามที่นายถาม สถานที่ๆปลอดภัยและมีผู้คนอยู่มาก.
“ผมเห็นในข่าวเมื่อกี้ ผมรู้ว่ามันเป็นสถานที่ปลอดภัยที่สุดในโลก คุณรู้หรือยัง?”
-คุณกำลังพูดถึงสำนักงานใหญ่และการประชุม?
“ใช่! ถูกต้อง.”
-วันพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่นั่น เนื่องจากมันเป็นการประชุมสาธารนะคุณต้องจองมันล่วงหน้า ฉันเคยทำแล้ว.
“อะไร…คุณทำได้?”
-ช่าย ไม่ต้องกังวล และฉันก็ได้ผู้เชี่ยวชาญด้านกล้องตามที่นายขอ.
“จริงดิ ขอบคุณมากพี่.”
-อย่าคิดมากเกินไป พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญ ฉันขอโทษด้วยที่ฮยองคนนี้ช่วยอะไรได้ไม่มาก.
“อย่างพูดแบบนั้น”
-ได้ พักผ่อนและพรุ่งนี้ฉันจะไปหานาย
“ครับฮยอง.”
ชายคนนี้มองการณ์ไกลกว่าที่ผมทำ
ผมมีความสุขมากที่ไว้ใจเขาได้.
ตอนนี้ผมไม่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของแม่แล้ว
ตอนนี้ผมสามารถโฟกัสไปที่การต่อสู้ในวันพรุ่งนี้
การโจมตีและการป้องกันสกิลทั้งหมดพร้อมแล้ว.
นอกจากนั้นดาวตกและภูเขาน้ำแข็งสกิลทั้งสองก็เลเวล 100 แล้วเช่นกัน.
สมาชิกของโนเบลซก็มีอยู่ประมาณ100-200คน.
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมากันมากมายและผมก็มั่นใจว่าพวกผมจะไม่ถูกผลักกลับ
* * *
เช้าตรู่
แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุดแต่ผมก็จะตื่นมาตอนนี้ทุกครั้งที่จะออกไปล่า.
จากห้องครัวที่ได้ยินเสียงแม่อยู่ในนั้น.
ภายในห้องผมได้กลิ่นของอาหารที่หอมหวาน
สำหรับความสงบท่ามกลางสถานที่ๆผมกำลังดิ้นรนว่าจะอยู่หรือตาย
จุนโฮวางแผนไว้ว่าจะมาประมาณเที่ยง.
หลังจากทานอาหารแล้วพวกเขาก็วางแผนที่จะไปยังที่ๆมีข่าวเมื่อคืน
หลังจากอาหารเช้า ผมก็ตรวจสอบอุปกรณ์
แม้ว่าผมจะเรียกมันว่าตรสจสอบอุปกรณ์ แต่จริงๆแล้วมันก็เป็นแค่การจัดเตรียมและตรวจสอบสถานนะ.
มือแต่ละข้างของผมถือแบนวอนจินชอน.
แหวนและกำไลของลูว์เวอร์อยู่บนมือข้างซ้ายของผม
และร้องเท้าไททันที่หน้าประตู
สิ่งเหล่านี้จะนำผมไปยังระดับต่อไป
พวกมันเป็นไอเทมที่ไม่มีอะไรมาแทนที่ได้.
ในที่สุดจุงโฮก็มาถึง
“มาดาม คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
“อ่าหะ จุงโฮเข้าไหม?”
“คุณต้องการไปเดทหลังจากทานอาหารกลางวันแล้วหรือไม่? ผมได้ยินว่าคุณชอบอ่านนิยายผมมีสถานๆที่ๆคุณน่าจะสนใจในการไปชมมัน.”
“โอ้? มันอย่างนั้นเลย? มินชอยจะมาด้วยกัน”
“ไม่ ผมมีบางอย่างต้องไปดูแล”
“จริงดิ? แย่มาก มันเป็นคอนเสิร์ตหรอ?”
“ไม่ใช่คอนเสิร์ต ลูกคุณเป็นอเวคใช่มั๊ย? มีการอภิปรายที่จะจัดขึ้นและมันก็ฟังดูเยี่ยม ดังนั้นผมต้องกาพาคุณไปที่นั่น.”
“จุงโฮ คุณดูแลดีไปแล้ว ถ้าฉันอายุน้อยกว่านี้สัก10ปี ฉันคงจะตกหลุมรักเธอไปแล้ว.”
“คำชมของคุณมากเกินไป! ฮ่าฮ่า”
บรรยากาศการผ่อนคลายออกมาจากแม่และจุงโฮ
หลังจากยืนยันว่าเจ้าตัวขึ้นรถไปแล้วผมก็พร้อมที่จะออกเดินทาง
* * *
นี่คือด้านหน้าของอาคารโนเบลซ
ผมอยู่ที่นี่เพื่อทำลายมันแทนที่จะเป็นการล่า.
“นี่เป็นสงครามอย่างแท้จริง ปาร์คฮยอน”
