Ch 26. Growth. Revenge. (2)
ด้วยใจที่กระวนกระวายอยู่ภายใน
ด้วยความไม่ได้ตั้งใจสัญชาตญาณของผมคิดไปถึงจุดที่เลวร้าย.
มีทางเข้าสามทาง.
ผมคิดว่าพวกที่เป็นนักเลงที่เคยเห็นเมื่อก่อน
คนแคระ*ตัวเล็กและโง่ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น. 1
TL:*คำแปลตรงๆสำหรับคนแคระ ‘ midget‘ นี่คือ ‘ปลากะตัก’
พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นราวกับเป็นเจ้าของสถานที่.
สิ่งหนึ่งที่ผมภูมิใจคือแม่ของผมกำลังจ้องตากลับโดยที่ไม่เกรงกลัวอันธพาลที่อยู่เบื้องหน้าของเขา.
มันแตกต่างอย่างไม่น่าเชื่อหลังจากผ่านไปสองเดือน.
ผมไม่สามารถที่จะเห็นแม่ของผมก้มหัวขอโทษได้อีกแล้ว.
มันเป็นสายตาที่น่ายินดี
ตอนนี้เองที่ผมเห็นสถานการณ์เริ่มคลี่คลายก่อนที่ผมจะออกมา
ลูกกระจ๊อกตัวน้อยๆที่อยู่ข้างหัวหน้ายื่นหัวออกไปข้างหน้า
“นี่. นางพัคซีราน.ถ้าคุณมีเงินมากพอที่จะอยู่บ้านแบบนี้แสดงว่าคุณมีเงินมากพอที่จะใช้หนี้เรา? เนื่องจากดูเหมือนว่าลูกชายของคุณจะเป็นอเวคและสามารถหารายได้.”
“ฮะ? เกรียติ*? ทำไมนักเลงถึงพูดเกี่ยวกับเกรียติได้หล่ะ?” 2
TL:ในคำพูดก่อนหน้านี้พวกเขากล่าวว่าเป็นเกียรติจริงๆ แต่ก็ไม่ได้แปลเป็นอย่างดีเท่าไรนัก
“อะไร?ตั้งแต่ฉันพูดดีๆแล้วทำไมถึงได้มองมาแบบนั้นกัน?”
ลูกกระจ๊อกดึงซองจดหมายออกจากกระเป๋าแล้วยกขึ้น
“ดูนี่สิ.นี่เป็นสัญญากู้ยืมที่มีชื่อของคุณอยู่! ฉันช่วยให้คุณปฏิบัติตามกฎหมายได้นะ!ฉันมีสิทธิ์ที่จะได้รับเงินของฉัน.”
“ฉันได้ยินมาว่าลูชายของฉันได้ให้คุณไป1ล้านและก่อนหน้านั้นเขายังให้ไปอีก10ล้านวอน เราได้จ่ายไปมากว่าครึ่งแล้ว แล้วเหตุใดจึงได้เข้ามาพังบ้านคนอื่นในตอนเช้า?” 3
TL:ผู้แต่งคงสับสนตัวเลขของเขา
“คุณคิดว่านี่เป็นองค์กรการกุศลหรอ? แม้แต่ธนาคารยังมีกองทุนให้กู้ยืม คุณคิดว่าพวกเราจะหาเงินได้ตามพื้นดินงั้นหรอ? คำพูดของฉันไม่ได้เข้าหูคุณเลยหรือไง นังบ้า?”
มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะมายืนอยู่เฉยๆ
ผมไม่สามารถทำอะไรได้ ตั้งแต่เขาได้พูดว่า ‘อีบ้า’
แทนที่จะบอกว่า, ‘พัคซีราน, พัตซีราน สุดยอด! โปรดเมตตาต่อเรา.’
ผมได้โยนกระเป๋าของผมไปทางพวกเกิดเสียงดัง ‘ตุบ’,ผมเดินไปเบื้องหน้าอันธพาล.
เมื่อแม่เห็นผมเธอก็ยิ้มหวานออกมาทันที.
“พวกคุณกลับมาทำไม? ผมไม่ได้เดินไปหาพวกคุณและให้เงินคุณไปแล้วหรอ แล้วมาทำความรำคาญให้พวกเราทำไม?”
“ฮ่าห์. แกมันไม่มีมารยาท.แกถูกรางวัลหรือไง? แกจะไม่แสดงความเครารพสักหน่อยหรอ? เด็กน้อยแกไม่เห็นชายตัวโตๆอยู่เบื้องหลังฉันหรอ? ดูเหมือนว่าแกจะไม่กลัวเพราะว่าแกเป็นอเวค.แต่ถ้าแกไม่กลัวจะเข้าไปอยู่ในโลงเย็นๆนั่นเหมือนกับพ่อของแก แก ก็ควรจะหุบปากและจ่ายเงินมาซะ!” 4
TL:โลงเย็นที่นี่คือคำว่า ‘ตู้เย็น’
ทันทีที่คำพูดของเขาจบลงลูกน้องข้างหลังก็หักคอดังแกร๊อบแกร๊บ.
เมื่อคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่ผมไม่มีพลังแล้วและไม่สามารถทำได้แม้กระทั่งแสดงความโกรธออกมา.
หากแต่ว่าความโกรธก่อนหน้านี้และตอนนี้ได้กลายมารวมกันผมต้องการขยี้พวกวายร้ายเหล่านี้.
และแล้ว.
ความโกรธของผมก็เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกที่เหนือกว่าและเบื่อหน่าย.
คนที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ตอนนี้อยู่ภายใต้เท้าของฉัน.
เมื่อความคิดของผมโล่งแล้วผมก็หัวเราะโง่ๆ.
“ฮ่า!คุณเป็นอันธพาลจริงๆ?คุณหาเงินได้เท่าไรใหนึ่งเดือน? ทำไมคุณไม่ใช่เวลาเหล่านี้ในการล่ามอนเตอร์หล่ะ ไอ้ตูดหมึก?”
“อ่าา…”
หนึ่งในสองคนได้แต่หัวเราะแห้งๆเพราะเขาไม่สามารถทำอะไรได้
ผมพร้อมจะสู้เสมอ
‘เข้ามา ไอ้สารเลว แกอ่อนหรอ? เข้ามาแล้วฉันจะสอนบทเรียนให้.’
“อ่า มันไม่ได้เหมือนกับว่าผู้ใหญ่กำลังพูดกับเด็กหรอ? ผมว่า มองดูมองพวกแกสองคนแล้วคงจะอยู่เลเวลประมาณ60-70 ของอเวคและสามารถสร้างรายได้มากกว่า1ล้านวอนต่อเดือนแม้ว่าแกจะล่าไม่ได้ดีมากนัก หรือไม่จริง? หรือว่าผมกำลังประเมิณพวกแกสูงเกินไป?”
“แกอยากตายหรอ ไอ้สารเลว?!”
ดูเหมือนกับว่าพวกเขากำลังจะโกรธที่ผมพูดพวกเขาเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับพับแขนเสื้อ.
‘โอเค.’
พวกเขาเคลื่อนไหวตามที่ผมคิดไว้ล่วงหน้า.
แต่แล้ว.
“เดี๋ยว.”
คนที่อยู่ตรงกลางหยุดสองคนที่กำลังโกรธ
“ถ้าอเวคสู้กันในบ้านแบบนี้มันจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ เราเป็นคนบริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่ปฎบัติตามกฎหมาย.”
ด้วยรอยยิ้มมีเปลี่ยนไปราวกับสวรรค์และโลกเขามองมาที่ผมและแม่ของผม.
“โอ้ ไม่คิดว่าลูกชายของคุณจะกล้าหาญมาก! คุณไม่ได้เป็นแม่เขาหรือพัคซีราน? คุณต้องมีความสุขมากที่ได้ลูกชายแบบนี้ ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ผมขอพูดอะไรกับลูกชายของคุณเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”
ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
นี่เป็นสถานที่อยู่ใจกลางเมื่องและแม่ของผมก็ไม่ได้เป็นอเวคด้วย
ถ้าพวกเรามีปัญหากันในสถานที่นี้แล้วการจะตามเช็ดตามล้างให้กับอเวคดูจะลำบากเป็นอย่างมาก.
เขาพยายามที่จะทำให้มันถูก‘กฎหมาย’ ที่พวกเขาจะทำถ้ามันถูกเปิดเผย.
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะพาผมไปที่ดันเจี้ยนหรือบางแห่งที่สงบมากกว่านี้เพื่อที่จะกำจัดผม
‘มันเป็นสภานการณ์ที่ผมไม่อาจะหยุดหัวเราะได้ ใช่ ถ้าผมฆ่าพวกเขาที่นี่มันจะกลายเป็นเรื่องซับซ้อน ไปที่ไหนสักแห่งดีกว่า ไม่นานมานี้ฉันก็เพิ่งจะซื้อโซฟาและโทรทัศน์มาใหม่.’
แม้ว่าผมจะคิดว่าผมจะทำยังไงเพื่อที่จะพาพวกเขาไปดันเจี้ยนเพื่อกำจัดพวกเขานั่นคืองานของผม
“แน่นอน.”
“ฉันดีใจที่นายกล้า ไปกันเถอะ.”
เมื่อได้ยินคำตอบของผม แม่ของผมแสดงอาการหงุดหงิด
เธอรู้เรื่องที่ผมเติบโตขึ้นแต่เธอก็รู้สึกอึดอัดเมื่อคิดว่าผมกำลังไปกับพวกที่ชั่วร้าย.
แทนที่จะตอบหรือให้คำอธิบายผมปล่อยให้เธอพึมพำ
มองไปที่การแสดงออกของผม เธอก็ยิ้มราวกับว่าเธอมั่นใจ.
เธอมองไปที่หน้าต่างโดยไม่ได้ถาม.
***
ผมเข้าไปในรถของคนแคระที่จอดอยู่หน้าบ้านของผม.
มันเหมือนกับผู้กระทำผิด มีคนโง่ๆเป็นคนขับรถและผมก็ถูกบังคับให้นั่งด้านหลังโดยมีพวกเขาประกบไว้ซ้ายและขวา.
เนื่องจากพวกเขาสามารถที่จะโจมตีได้ตลอดเวลา ผมจึงไม่ละเลยการป้องกันของผม
นับตั้งแต่ฮังโดที่เป็นดาบที่ถูกสร้างจากช่างตีเหล็กมันทำให้พวกเขาไม่สามารถรู้ความสามารถของผมได้เลย.
ขณะที่เรากำลังนั่งอยู่นานคนแคระที่นั่งอยู่ทางซ้ายของผมก็เปิดปากของเขา.
“แกเป็นอเวคมานานแค่ไหน?”
“สามเดือนมั้ง?”
“คุคุคุ, สามเดือนหรอ? แกเคยได้ยินเกี่ยวกัยแมนติคอร์หรือป่าว? เรากำลังจะไปชั้นที่11 เนื่องจากแกต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อที่แกจะได้ชำระหนี้เร็วขึ้น?”
‘…ฮ่าาา. นี่ไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร เหมือนกับเด็กที่มีพรสวรรค์แล้วก็ขุนพวกเขาให้กลายเป็นหมู แต่พวกเขาก็พบว่าพวกเขาไปอยู่ที่โรงพยาบาลแทน แกกำลังล่อฉันด้วยขนม?’
คิดถึงตอนที่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากผมหัวเราะอย่างปลอดโปร่ง แต่ต้องเก็บมันไว้และแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร
“โอ้ นี่พวกแกกำลังช่วยฉันอยู่หรอ?”
“แน่นอน! นั่นคือสิ่งที่พวกเรากำลังจะทำ.”
หลังจากที่นั่งรถมานานพวกเขาก็มาถึงดันเจี้ยนเลเวล12 5
TL:ผู้เขียนทำผิดพลาดอีก
มันไม่ได้เป็นดันเจี้ยนที่ผมฟาร์ม แต่แทนที่มันจะเป็นดันเจี้ยนแต่มันเป็นสถานที่ห่างไกลและป่ารกทึบ.
บอกได้เลยว่าพวกเขากำลังสูบบุหรี่และเดินมุ่งหน้าไปยังมุมๆหนึ่ง.
แน่นอนว่าพวกเขากำลังหาทางกำจัดผม.
ผมไม่สามารถได้ยินสิ่งที่พวกเขาบอก
ขณะที่ผมรอผมก็คิดขึ้นได้พูดถึง’ตู้เย็น’
ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะเป็นคนที่เลวร้ายขนาดนี้ ไม่เพียงแต่การทำเรื่องยืมเงินอย่างผิดกฎหมาย แต่ก็ยังมีส่วนของการฆาตกรรมอีกด้วย.
คนเหล่านี้ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู่แบบผมไปมากเท่าไรแล้วหรืออาจจะทำเรื่องที่น่ากลัวกว่านั้น
เยี่ยม แต่มันก็ไม่สำคัญหรอก
สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของผมคือในขณะนี้เราได้มาอยู่ในสถานที่ๆแยกตัวออกมามันเป็นโอกาศสำหรับผมที่ไม่เพียงแต่กำจัดคนแคระและยังได้แถมอันพาลอีกสองหน่อด้วย
หลังจากเหยียบบุหรี่ที่ทิ้งลงพื้นแล้วเขาก็ตะโกนใส่ผม.
“เอาหล่ะ ไปกันเถอะ!”
“แน่นอน ไปเลย ไปเลย.”
‘ผมพยายามที่จะยกระดับเลเวลสกิลการรักษาของผมจนกว่าจะโรงเรียนจะเปิดผมคิดว่าผมคงได้แสดงเป็นไนติงเกล บิง-อุอิ.’ 6
