Chapter 2 ได้รับพลัง(2)
โอ้ยย!
ไม้เรียวตีมาที่หัวของผม
ในขณะนั้น ผมจึงได้สติ
“เฮ้ มินชอยเพียงเพราะแจฮยอกหลับ นายก็จะหลับตามเขาหรอ?”
“ผมขอโทษ … ”
“นายต้องการที่จะเข้ามหาวิทยาลัยใช่มั้ย? ตั้งใจหน่อย.”
ผมรู้สึกคลุมเครือ ผมพยายามที่จะวิเคราะห์สิ่งที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเป็นเพราะไอ้สารเลวฮวงแจฮยอก แม้เขาจะรู้ว่าผมเป็นลม ทำไมถึงไม่พาผมไปที่โรงพยาบาล … ไม่แม้กระทั่งพาไปห้องพยาบาล! ผมคิดว่าเขาต้องปล่อยให้ผมสลบ ทำเหมือนว่าผมกำลังนอนหลับอยู่ตรงนั้น
ไม่ว่าจะยังไงผมต้องต่อยเขาจนตาย หรือทุบเขาจนตาย หรือใช้กรรไกรตัดเล็บเฉือนเขาจนตาย … ให้ได้
ขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ผมล่วงมือเข้าไปให้กระเป๋ากางเกงเพื่อให้มั่นใจว่าเงินแบงค์ 1,000 วอนของผมยังอยู่ดี
โชคดีที่เงินยังคงอยู่ไม่หายไปไหน
ผมรู้สึกอาย สิ้นหวังและโกรธ สถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำแต่ผมไม่สามารถลืมมันได้
ของเหล่านี้มันก็ไม่ต่างจากเศษกระดาษ 2 ชิ้น … ทำไมคนอย่างผมถึงไม่มีความสามารถ …
หืออ? นี่คืออะไร?
ที่มุมบนขวาของวิสัยทัศน์ของผม ผมสามารถเห็นไอคอนเล็ก ๆ เหมือนกับการแจ้งเตือนของแอปสมาร์ทโฟน
‘ผมคงเล่นโทรศัพท์มากเกินไป?’ ขณะที่ผมสงสัย โฮโลแกรมซึ่งเหมือนแถบสถานะปรากฏขึ้นด้านหน้าของผม ซึ่งเห็นอาจารย์กำลังยุ่งอยู่กับการสอน
คิมมินชอย
เลเวล: 1
ค่าประสบการณ์: [0/100]
คลาส: จอมเวทย์
ความสามารถพิเศษ: มานาไม่มีจำกัด.
แข็งแกร่ง: 10
มานา: ∞
คล่องแคล่ว: 10
อดทน: 10
แต้มไม่ได้ใช้: 0
สกิล
บอลน้ำแข็ง Lv. 1 [0/100]
‘ว้าว … เหมือนผมตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ และตอนนี้ผมเหมือนกำลังเห็นภาพหลอน …’
เดี๋ยวนะ! ผมจำได้ลางๆว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะหมดสติไป
-ร่างกายของคุณได้อเวคแล้ว
ไม่! ผมจำมันได้เป็นอย่างดี นี่เป็นเรื่องจริง
-ดิง ดอง-แดงดง ~
เสียงระฆังหมดคาบที่ 7 ดังขึ้น
“น่าตกใจ ~ ฉันคิดว่าแกตายไปแล้ว แต่ฉันเดาผิดหรอนี่? เอาล่ะ แกไม่ควรที่จะต่อต้าน เพียงแค่ทำตามคำสั่งของฉันก็พอ ~ ใครจะไปรู้? ถ้าแกเป็นสุนัขที่เชื่อฟัง อาจจะมีใครบางคนทำให้แกเป็นได้ผู้จัดการอเวคก็ได้? ”
ฮวงแจฮยอกที่อยู่ๆตื่นขึ้นมา พูดประชดผม ในขณะที่เขาเตรียมที่จะกลับบ้าน
ใช่ มันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว
ฮวงแจฮยอก ไอ้สารเลว แกควรที่จะตายด้วยที่ตัดเล็บ!
ผมยิ้มเศร้าๆและหวังให้เขาเดินทางกลับบ้านของเขาดีๆ
แม่งเอ้ยย ผมต้องพูดคำเหล่านั้นเหมือนคนโง่ด้วยรอยยิ้ม
*******************************
ผมกลับบ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์
และเช่นเคยแม่ของผมกำลังทำงานที่ร้านอาหารอยู่ ณ ตอนนี้
ตลอดเวลา เธอมักจะเตรียมอาหารเช้าก่อนและจากนั้นจึงไปทำงานในตอนรุ่งสาง
นับตั้งแต่เวลาที่ร้านอาหารเปิดและเวลาปิด … เธอใช้เวลาวันละ 16 ชั่วโมงที่ร้านอาหาร
เงินทั้งหมดที่เธอได้จากการทำงาน จะถูกนำไปใช้หนี้
มันเป็นความจริงที่ว่า มันช่วยให้ผมจำ… ไม่ จำมนุษย์ที่เรียกตัวเองว่า ‘พ่อ’ ได้
โดยปกติผมจะใช้คอมเพื่อความสะดวกสบายของตัวเองและจากนั้นจึงใช้เรียน แต่วันนี้จะแตกต่างจากวันอื่นๆ!
ผมรู้สึกตื่นเต้น ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต
ผมเข้าเบราเซอร์และค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการอเวคและสกิลติดตัวของผม
-บทความสำหรับอเวคมือใหม่ –
ผมเห็นข้อมูลจำนวนมาก ซึ่งส่วนใหญ่จะเล่าเหตุการณ์ก่อนกลายเป็นอเวค และเห็นหน้าจอสถานะที่ด้านขวามือของวิสัยทัศน์การมอง
ผมมีความมั่นใจ
นี่คือโอกาสที่พระเจ้าได้ประทานให้แก่ผม ตอนนี้ผมได้เป็นสิ่งที่ผมมักจะอิจฉา อเวค!
ผมยังไม่แน่ใจ ถ้ามันเป็นไปด้วยดีตามความคิดผม ผมจินตนาการว่าแม่ของผมจะไปตลาดด้วยรถยนต์นำเข้าพร้อมกับคนขับรถ
ผมไม่สามารถแม้แต่จะจินตนาการได้ว่ามีแม่บ้านมารับใช้ในชีวิตจริง
ผมจะทำให้แม่ของผมมีชีวิตที่สะดวกสบายอย่างน่าอัศจรรย์!
ผมพยายามที่จะตั้งสติ หัวใจของผมเต้นขึ้นลงเหมือนจะระเบิด แล้วผมก็กลับไปอ่านบทความอีกครั้ง
ผมเห็นหลาย ๆ สถานการณ์ที่พวกเขาอเวคและได้รับคลาสและสกิลติดตัว แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับผม ดังนั้นผมจึงหาข้อมูลเกี่ยวกับสกิลของผม
-วิธีผ่านทะเลทรายแดงแบบมานาไม่มีวันหมด!
.
.
“แม่ง นี้มันข้อมูลเกม”
มีเพียงแค่ข้อมูลเกมที่ไร้ประโยชน์เด้งขึ้นมา.
ผมพยายามหาเกี่ยวกับอเวคจอมเวทย์ แต่ผลที่ได้ก็มีแต่เรื่องเดิมๆ
มีสกิลที่เรียกว่า ‘มานารีเจ้นท์’
แต่มันเป็นสกิลเรียกใช้ ไม่ใช้สกิลติดตัว มันเพียงแค่ฟื้น 15% ของมานาผู้ใช้เท่านั้น
แน่นอน เวลาที่ใช้ในการร่ายจะแตกต่างกันไปตามความสามารถของคุณ แต่ดูเหมือนว่าจะมีคูลดาวน์ประมาณ 30 นาที
หนังสือสกิลดูเหมือนว่าจะมีศูนย์หลายตัว ซึงผมนับได้ 10 ล้าน
สมองของผมตึงเคลียดนะจุดนั้น
“เดี๋ยวว…นี้…อ่าา~นี้มันเรื่องจริงง”
ผมหัวเราะอย่างคนโง่
มันรู้สึกเหมือนถูกรางวัลใหญ่ ผมรู้สึกตื่นเต้น
แค่หนังสือสกิลฟื้นมานา 15% คูลดาวน์ 30 นาทีมีมูลค่านับล้าน …
แต่ความสามารถของผมเป็นสกิลติดตัว และมันทำให้ผมมีมานาไม่จำกัด … ?
ผมรีบวิ่งออกจากบ้านและไปที่สนามที่ไม่มีคน
ผมอยากจะเห็นความสามารถของผมด้วยตาตัวเอง
ผมรู้อยู่แล้วว่าเกี่ยวกับวิธีการใช้สกิล ต้องขอบคุณให้กับการหาข้อมูลของผม
สกิลที่จะได้รับอัตโนมัติเมื่อเป็นอเวคจอมเวทย์เวล 1 ‘บอลน้ำแข็ง’
เหมือนกับในเกมเมื่อเริ่มต้น จอมเวทย์เป็นอาชีพที่เพิ่มระดับยากมาก
แน่นอน มันแตกต่างจากคนรวย
พวกเขาสามารถได้รับหนังสือทักษะระดับสูงมาโดยง่ายและสามารถให้ลูกน้องระดับสูงช่วยเพิ่มระดับได้
มันไม่ยุติธรรมอย่างมาก
นี่คือเหตุผลที่จอมเวทย์เป็นอาชีพที่ยาก
คุณจะได้รับ 10 แต้มสถานะเหมือนกับอาชีพนักรบ แต่ทักษะเวล 1 จะใช้มานาจำนวนมาก
ดังนั้นในระดับต่ำแทนที่ใช้ความสามารถทางกายภาพ ควรใช้สกิลเพื่อการล่าเป็นวิธีที่ถูกต้องสำหรับจอมเวทย์ในการเพิ่มระดับ
ในความคิดของผม ผมคิดเกี่ยวกับ ‘บอลน้ำแข็ง’
เหมือนคลิปที่ผมเห็นในโลกออนไลน์ ลูกทรงกลมขนาดเท่าลูกเบสบอลสีน้ำเงินลอยอยู่บนของมือของผม
“อ่า ผมรู้สึกขนลุก!” ผมพูดด้วยเสียงดัง
‘ฮ่าฮ่าฮ่า’ ผมหัวเราะออกมา
เหมือนเด็กที่ได้ลิ้มรสขนมเป็นครั้งแรก ผมไม่สามารถต้านทานความตื่นเต้นนี้ได้
ผมเหยียดมือของผมออกมาและแบมือ
-……..!
ลูกทรงกลมพุ่งไปโดนกระป๋องโดยไม่มีเสียงใด ๆ หรือกระทั้งการสั่น
ผมไปตรวจสอบดูอย่างระมัดระวัง ลูกแรกดูเหมือนว่าจะมีการแช่แข็งกระป๋องและลูกที่สองดูเหมือนว่าจะฉีกกระป๋องเป็นชิ้น ๆ เหมือนกระดาษ
แม้ผมจะเห็นกับตาตัวเอง ผมก็ไม่อยากที่จะเชื่อ
ผมเงียบและจ้องมองที่มือของผมและพูดว่า ‘บอลน้ำแข็ง’ ที่พื้นดิน
พื้นดินกลายเป็นแผ่นน้ำแข็งและมีเสียงของน้ำแข็งดังออกมาในสนามที่เงียบสงบ
ในคลิป มันบอกว่าเป็นเรื่องยากสำหรับอเวคเวล 1 ที่จะปล่อย ‘บอลน้ำแข็ง’ มากกว่าห้าครั้ง
แม้ว่าคุณจะไม่เห็นเกจมานาของพวกเขาผ่านวิดีโอ แต่อเวคจอมเวทย์หลายๆคนก็บอกแบบเดียวกัน
แต่ผมไม่สามารถมองเห็นเกจมานาของผมได้ ผมมองไปที่ ‘คู่มืออเวค’ ซึ่งอธิบายด้วยรูปภาพ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจ แถบสถานะของพวกเขาแตกต่างจากของผม
คุณสามารถพูดได้ว่าผมไม่จำเป็นที่จะต้องรวบรวมมานา ผมอเวคขึ้นเพื่อมีความสามารถที่ใช้มานาได้ไม่จำกัด
ดังนั้นผมจะละเลยสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการจัดการมานา!
ถ้าผมได้เรียนรู้สกิล ผมสามารถใช้สกิลนั้นโดยไม่มีข้อจำกัดใด ๆ
“ฉันจะทำทุกกๆอย่างงงเพื่ออ หนังสือสกิลลล ~ ~ หนังงสืออออ หนังสือออออ สกิลลลล ~”
ผมเริ่มร้องเพลงโดยไม่คาดคิด
ผมกลับมาที่บ้าน และเริ่มมองหาหนังสือสกิล
หนังสือทักษะที่ผมเห็นในการประมูลดูเหมือนจะมีราคาที่แตกต่างกันอย่างมากสำหรับแต่ละอาชีพ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจอมเวทย์ หนังสือสกิลของพวกเขามีราคาสูง
มันอาจจะเป็นเพราะ ในขณะที่มีการออของมอนเตอร์ มันจะมีความเสี่ยงลดลงถ้าใช้สกิล พวกเขาสามารถทำลายมอนสเตอร์เป็นหมู่และรุนแรงด้วยการโจมตีระยะไกล
“…..”
ลูกกลิ้งเมาส์ของผมเลื่อนเหมือนดั่งพระเจ้า
“สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือข้อมูล … ข้อมูล … ”
ผมไม่รู้สึกอะไรนอกจากการอยากกระหายนะจุดนี้
-ติง ติง ติง ติงรองร๋องง~
ผมได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าบ้าน
“ลูกชาย ~ แม่กลับมาแล้ว ~”
“แม่กลับมาแล้ว?”
“ใช่ กินอะไรยั้ง?”
เมื่อเห็นหน้าแม่ในที่สุดผมก็เริ่มที่จะรู้สึกหิว
ด้วยความหิว ผมรู้สึกแปรปรวนทางอารมณ์และตาของผมเริ่มจะเต็มไปด้วยน้ำตา
ด้วยความจนและหนี้ แม่ของผมจึงต้องทำงานที่ร้านอาหาร ซึ่งผมทำได้เพียงกล่าวลาตลอดเวลา ลา! ลาก่อน!
“ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยย นางสาวปาร์ค ~ ผมมีอะไรอยากบอก ~ ไปกินข้าวด้วยกันนะ!”
ผมพูดกับแม่ของฉันด้วยการแสดงออกที่น่ารัก
.
.
ขณะที่เธอกำลังอาบน้ำหลังจากกลับมาจากการทำงาน ผมพูดหนึ่งประโยคขึ้นมา
“แม่ ผมจะเป็นคนปกป้องคุณต่อจากนี้ไป … ”
ผมสามารถรักษาสัญญาอย่างน้อยหนึ่งข้อนี้ ได้ใช่มั้ย?
