ตอนที่ 791 หย่ากับธัชชัย 2
“ผิดรูปแล้วมันจะยังไงหล่ะ? อย่างน้อยก็ดีกว่าธัชชัยเป็นร้อนเท่า! ”
วัจสาพูดอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว แล้วก็หันไปกอดลูกชายแล้วแกล้งทำเป็นหลับทันที
“วัจสาแกบอกว่าแกต้องทนทุกข์มานาน โดนกดขี่มาหลายปี แล้วตอนนี้ท้ายสุดก็ได้นั่งบนเก้าแี้คุณผู้หญิงรองบ้านตระกูลศรีทองอย่างเฉิดฉาย แต่แกกลับเลือกที่จะหย่าเอาเวลานี้เนี่ยนะ? ธัชชัยตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าแกหย่ากับเขาหล่ะก็ เขาก็คงเป็นหนุ่มฮอตที่สุดในเมืองSซะหล่ะมั้ง แล้วแกก็คงจะแค่ตกจากเก้าอี้สตรีทองคำ! ”
“เฮ้! วัจสาเธอจะไม่ฟังที่ฉันพูดจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย ถ้าแกหย่ากับธัชชัยจริงๆ ก็เตรียมตัวร้องไห้ได้เลย ทั้งหล่อทั้งรวยทแบบนั้นต้องเป็นเขาเองรึเปล่าที่จะขอหย่า หัวของแกนี่โดนหนูแทะไปหมดแล้วหรือยังไง? เอ๊ะนี่ แกนี่มันจริงๆ เลย! ….”
หลายวันนี้แวววัยคิดอยู่หลายเรื่อง ทั้งเพื่อตัวเอง และเพื่อลูกของเธอ
แม้แต่เรื่องที่เลวร้ายที่สุดเธอก็คิด พอคลอดลูกออกมาแล้ว แล้วเธอจะใช้ชีวิตกันยังไง
แต่พระเจ้าก็ชอบที่จะมากลั่นแกล้ง โชคชะตาที่โหดร้ายกำลังรอพวกเธออยู่ในตอนที่เด็กน้อยเกิดมา
ตะวันที่กำลังดำดิ่งอยู่กับฝันถูกปลุกขึ้นให้ตื่นมาด้วยเพราะกลิ่นของอาหาร
แต่บนเตียงที่กว้างใหญ่ กลับเห็นแต่หม่ามี๊ของเขา แต่ไม่เจอพ่อเฮงซวย
แต่พอคิดๆ แล้วก็น่าจะเพราะว่าเขาบาดเจ็บหนัก น่าจะถูกส่งโรงพยาบาลไปแล้ว แล้วยังมีคนเก่งๆ ที่ชื่อกรดลนั่นเป็นคนดูแล เขาไม่น่าจะเป็นอันตรายอะไร
เมื่อมองไปรอบๆ เขาก็ก้มลงจูบแม่ของเขา ก่อนจะเดินเท้าเปล่าไปหาต้นกำเนิดกลิ่น
เขาก็เห็นเพียงป้าคนหนึ่งที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
เด็กน้อยจึงถามขึ้น “เธอใช่แวววัยหรือเปล่า? ”ห้าปีที่ถูกอำเภอพัดรักเลี้ยงมานั้นทำให้เด็กน้อยออกจะขาดมารยาทไปเสียหน่อย และอายุเพียงเท่านั้นก็ไม่ควรจะมีความรุนแรงนั่นทำให้วัจสาออกจะปวดหัวหน่อยๆโชคดีที่แวววัยนั้นเป็นผู้หญิงที่เข้าใจ เธอจึงไม่ได้สนใจอะไรเรื่องนี้“น้องชายน้อยตื่นแล้วเหรอ? แล้วทำไมถึงรู้ชื่อของอาได้หล่ะ? หม่ามี๊ขอหนูบอกเหรอ? ”เมื่อเห็นเด็กน้อยเดินเท้าเปล่ามา เธอก็รีบปิดแก๊สทันที ด้วยเพราะอยากจะเดินเข้าไปอุ้ม แต่เด็กน้อยกับถอยหลังหนี“เห? ไม่ชอบคนที่สวยและฉลาดอย่างอาแววเหรอ? อาแววแค่อยากจะกอดเฉยๆ เนี่ยตื่นเหนื่อยมาทำอาหารให้หนูกินแต่เช้า มาให้อาแววหอมสักฟอดเถอะน่า”แวววัยหวดตามเด็กน้อย พลางประจบไปพลาง “ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยของเราที่ว่าหล่ออยู่แล้วพอตื่นขึ้นมาจะยิ่งหล่อเข้าไปใหญ่! จะไม่ทำให้อาแววรักได้ยังไง? ”เด็กน้อยตกใจกับความบ้าคลั่งของเธอ จึงรีบวิ่งหนีเพื่อที่จะไปให้หม่ามี๊ของเขาช่วย“หม่ามี๊หม่ามี๊ตื่นเร็วเข้า มีผู้หญิงบ้าจะมาจูบลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊แล้ว! ” เด็กน้อยปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างเร็วไว ก่อนจะมุดเข้าไปในผ้าห่มของวัจสา“ลูกบอกว่าใครเป็นผู้หญิงบ้านะ นี่เป็นอาแววของลูกไง ให้เกียรติเธอด้วย! ”วัจสาที่ถูกปลุกขึ้นมาเจอความวุ่นวายก็เตือนเสียงอ่อนนุ่ม ด้วยเพราะได้เห็นมารยาทของลูกมาตั้งแต่เด็กเด็กน้อยได้ยินดังนั้น ก็ทำแค่เงียบไป ไม่มีคำใดหลุดออกมาอีก ตามองไปที่แวววัยที่พยายามจะเข้ามาใกล้ๆ เด็กน้อยไม่คุ้นชินกับการที่จะมาโดนไล่จูบอย่างบ้าคลั่งแบบนี้“เด็กน้อยนี่เหมือนกับพ่อเขาไม่มีผิด ดื้อพอกัน อาไม่เชื่อหรอกนะว่าวันนี้จะจูบหนูไม่ได้! ”พอพูดจบแวววัยก็เริ่มปีนป่ายขึ้นมาบนเตียง เตรียมที่จะโจมตีเด็กน้อยพูดก็พูดเถอะ ถึงแม้ว่าแวววัยจะท้องอยู่ แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ยังมากกว่าคนปกติ เธอจึงสามารถกวดไล่ตะวันได้เหมือนกับเสือ“ตะวัน มาให้อาแววเธอจูบลูกหน่อยเร็วเข้า พวกเราจะต้องค้างอยู่กับอาแววอีกนานเลยนะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอาแววเธอจะไม่ให้เราอยู่นะลูก”เมื่อคิดได้ว่าแวววัยกำลังท้องอยู่ วัจสาก็อดปวดใจขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงช่วยขู่ลูกชายของเธอจท้ายสุดเด็กน้อยก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแวววัย แล้วก็ให้แวววัยได้จูบเขา แถมยังได้หอมอีกตั้งหลายฟอด“หม่ามี๊ เราไม่ได้อยู่กับพ่อเฮงซวยเหรอครับ? บาดแผลเขาดีขึ้นบ้างแล้วหรือยังไ? เดี๋ยวพวกเราไปหาเขากันนะครับ! ”เด็กน้อยถามคำถามอยู่หลายประโยค ทุกประโยคล้วนเกี่ยวพันกับธัชชัยทั้งสิ้นแต่สิ่งที่วัจสาตกใจนั้นก็คือ ลูกของเธออยากจะอยู่บ้านเดียวกับธัชชัย!เธอจึงเงียบไป ด้วยเพราะกำลังครุ่นคิด ว่าจะให้ลูกรู้ดีมั้ยในเรื่องที่เธอกับธัชชัยจะหย่ากัน แต่เขาเพิ่งจะห้าขวบเท่านั้นเอง เกรงว่ามันจะเป็นการเพิ่มปัญหาให้กับเขา“ตะวัน เราอยู่กับธัชชัยไม่ได้นะจ๊ะ? ”“ทำไมหล่ะ? หรือว่ากลัวว่าพ่อบุญธรรมจะตาม? ”เด็กน้อยถามอย่างสงสัย“ไม่ใช่…พ่อบุญธรรมของลูก…ต่อไปนี้จะไม่ทำร้ายอะไรพ่อของลูกแล้ว! ” วัจสาส่ายศีรษะในขณะที่ตอบคำถาม“จริงเหรอครับ? หลังจากนี้พ่อบุญธรรมจะไม่ตามไปสร้างปัญหาให้กับพ่อเฮงซวยแล้วใช่มั้ย? ”เด็กน้อยทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ“อื้อ” วัจสาตอบอย่างมาดมั่น “ดังนั้นต่อจากนี้ไป หม่ามี๊กับตะวันก็จะเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องเข้าไปถูกขังอยู่ในห้องมืดอีกต่อไปแล้ว! ”เมื่อได้ยินแม่ของเขาพูดอย่างสบายใจออกมานั้น เด็กน้อยก็เงียบไปครู่ ก่อนจะจ้องไปที่แม่ของเขา “หม่ามี๊ หม่ามี๊ยังไม่ยกโทษให้พ่อใช่มั้ย? ”“ไม่ให้อภัยหรอก หม่ามี๊….ไม่ได้รักเขาแล้ว”สิ้นเสียงของวัจสา ก็เหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ้งแทงหัวใจของเธอ“ดีหล่ะ งั้นผมก็จะไม่รักเขาด้วย! ” เด็กน้อยกอดวัจสาแน่น “ผมจะอยู่กับหม่ามี๊ หม่ามี๊ไปไหน ผมก็จะไปด้วย! ”ถูกมือน้อยๆ ของลูกชายกอดแบบนั้น วัจสาก็ยิ่งเจ็บหัวใจขึ้นไปอีกเธอควรจะทำยังไงดี?
