ตอนที่ 789 การรวมตัวกันของพ่อแม่ลูก2
กรดลหันกลับมาสนใจร่างกายของธัชชัยต่อ เอายาปฏิชีวนะที่เคยคุ้นฉีดให้เขา ก่อนจะแขวนน้ำเกลือให้
เด็กน้อยเห็นท่าทางที่ชำนิชำนาญของเขา จึงเชื่อในคำที่ว่าเขาเป็นคนที่ ‘สามารถฝากชีวิตไว้ได้’
ยาที่ฉีดเข้าไปดูเหมือนจะออกฤทธิ์ เพราะลมหายใจของธัชชัยจึงเสถียร ในขณะที่นอนอยู่บนขาของกรดล
“นายสู่พ่อบุญธรรมผมไม่ได้จริงๆ เหรอ? ”
เด็กน้อยยังคงไม่สบายใจ จึงอดใจไม่อยู่ถามไปอีกครั้ง
กรดลไม่ตอบแต่ถามกลับ “ทำไมหล่ะ? นายหวังจะให้ฉันสู้ได้เหรอ? ”
เด็กน้อยตะลึงไป ในใจกลับรู้สึกว่าลุงคนนี้ลึกล้ำมาก สามารถที่จะทายใจของเขาได้
ก่อนหน้านี้เขาถูกขังไว้ที่ห้องเด็กกว่าสิบชั่วโมง ไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรกันขึ้น แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมพ่อบุญธรรมของเขาถึงยอมที่จะปล่อยธัชชัยไป รวมทั้งตัวเขาแล้วก็แม่ของเขาด้วย
แต่เด็กน้อยก็คิดว่า ถ้าจะมีคนที่เอาชนะพ่อบุญธรรมที่เก่งกาจของเขา แล้วสามารถที่จะปกป้องธัชชัยได้ด้วยแล้ว มันก็คงดี
จวบจนกลับถึงเมืองSเรียบร้อยแล้ว ใจของวัจสาก็ยังคงไม่สงบ
รถคันเล็กมาจอดอย่างนิ่งเบาอยู่ที่สวนของบ้านตระกูลศรีทอง
“สถานการณ์ของธัชชัยยังไม่สู้ดีนัก ฉันจึงจำต้องเอาตัวเขาไปรักษาก่อน”กรดลพูดเสียงเรียบ แต่เจือปนไปด้วยความเชื่อมั่น ดูเหมือนว่าถ้าธัชชัยอยู่ในมือของเขาแล้วหล่ะก็ ธัชชัยจะต้องได้มีชีวิตอยู่ต่อแน่นอนเด็กน้อยในอ้อมอกหลับลึกลงไปแล้ว วัจสาจับหน้าเขาเบาๆ ก่อนจะยิ้มตอบไป “ฉันมีแค่ลูกก็พอแล้วหล่ะ”โดยไม่รอให้กรดลออกคำสั่งอะไร วัจสาก็กอดเด็กน้อยลงจากรถไปเมื่อเห็นสองแม่ลูกเดินเข้าไปแล้ว รถคันเล็กก็ออกไปอย่างรวดเร็ววัจสารู้สึกว่าไม่มีรถอยู่ด้านหลังของเธอแล้ว เธอก็หยุดฝีเท้าลงมองไปในบ้านก่อนจะถอนหายใจออกมาบ้านตระกูลศรีทอง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอสองแม่ลูกอีกต่อไปแล้วเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครในบ้านนั้นอีกแล้ว ตั้งแต่ออกมาจาก sky dream เอาธัชชัยส่งให้แก่มือของอาร์ม ภารกิจของผู้หญิงโง่ๆ อย่างเธอก็เป็นอันเสร็จสิ้นแล้วตอนนี้ทั้งเธอและลูกต่างก็เป็นอิสระ แล้วทำไมเธอจะต้องกลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลศรีทองที่มีแต่ไฟลุกโชนนี่ด้วยวัจสาก้มศีรษะลงจูบใบหน้าลูกชายอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเหมือนรำพึงรำพันกับตัวเอง “ตะวัน….ตอนนี้พวกเราเป็นอิสระแล้วนะ”พวกเขาไม่ต้องพึ่งพาใครแล้ว ไม่ต้องใช้ชีวิตท่ามกลางความน่ากลัว ความรู้สึกที่โดนคุมขังมันก็จะหายไปแล้วน้ำตาสองสายไหลอาบแก้มของหญิงสาว เธอรู้ดี ว่าน้ำตานี้มันเป็นน้ำตาแห่งการบอกลาอดีตที่ผ่านพ้นตอนนี้พวกเขากำลังจะมีชีวิตใหม่ และพวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีด้วย!หกปีที่ดีที่สุดของเธอกลับถูกพวกเขาฝังซะจมดิน แต่เธอก็รู้สึกว่ามันมีค่า อย่างน้อย เธอก็ได้ลูกชายที่เชื่อฟังและฉลาดกลับมา“ตะวัน หม่ามี๊พาลูกไปบ้านอาแววสองสามวันดีมั้ยจ๊ะ? ”เด็กในอ้อมกอดที่กำลังดำดิ่งในฝันไม่สามารถที่จะตอบเธอได้ แต่ปากของเขาก็ขมุบขมิบ ราวกับจะบอกว่าข้อเสนอของหม่ามี๊ไม่เลวเลยนะฮะ!แต่นอกจากบ้านของแวววัยแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหนดีการเดินทางของเธอในบ้านตระกูลศรีทองได้สิ้นสุดลงแล้ว มันเป็นเวลาที่เธอจะต้องบอกลา เรื่องราวไม่ว่าดีหรือว่าเลวร้ายในอดีตนั้น ลาก่อนนะวัจสาอุ้มลูกชายเดินไปอย่างยากลำบาก ทุกๆ ก้าวย่างที่เดินไปมันเหมือนกับพวกเขาได้ก้าวเข้าสู่อิสรภาพอย่างไรอย่างนั้นหลังจากที่พักฟื้นกว่าหนึ่งเดือนร่างกายของวัจสาก็ดีขึ้นไม่น้อย เดินมาไกลขนาดนี้ ทั้งยังอุ้มลูกอีกด้วย ช่วงเวลานี้แม้ว่าเธอจะถูกตีด้วยเหล็ก เธอก็ยังไหวระหว่างทางเธอก็พูดคุยกับลูกชายที่กำลังหลับอย่างคุ้นเคย แต่ก็เพียงเพราะคุยกับตัวเองด้วย“ตะวัน เราไปอยู่บ้านอาแววสักสองสามวันนะ แล้วเดี๋ยวหม่ามี๊จะไปหางานทำ จากนั้นเราก็จะได้หาโรงเรียนให้กับลูกน้อยตะวัน ที่มีเพื่อนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ตะวันจะต้องมีความสนุกแน่ๆ เลย”“ลูกสบายใจได้นะ หม่ามี๊จะต้องหาเลี้ยงลูกได้แน่นอน….”เสียงของวัจสาสั่นเล็กน้อย เธอหยุดฝีเท้าลงก่อนจะจูบไปที่ลูกชายอีกครั้งเมื่อแวววัยเปิดประตูออกมาก็ได้เจอกับวัจสาอีกครั้ง เธอจึงสำลักสะอื้นขึ้นมา “สา ฉันขอโทษนะ เป็นฉันเองที่ไม่ดี ฉันไม่ควรให้แกออกไป….แวววัยพูดขอโทษของโพยไม่เป็นภาษา ก่อนจะเห็นว่าในอ้อมกอดของวัจสานั้นมีอะไรอยู่ เธอจึงดึงผ้าคลุมออก ก่อนจะเห็นหนุ่มหล่อที่นอนอยู่“เห ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้เนี่ย ลูกตะวันของเธอเหรอ? ”ความเศร้าโศกของแวววัยสลายหายไป แล้วก็บังคับเอาเด็กน้อยออกไปจากวัจสา“ไอหยา วัยกำลังโตเลย ขออาแววจุ๊บสักหนึ่งทีนะลูกนะ! ”แวววัยไม่สนใจว่าเด็กน้อยกำลังหลับอยู่ เธอก้มจูบไปที่แก้มเจ้าตัวน้อยหลายครั้งและดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะเริ่มรู้สึกตัว จึงขยับตัวอย่างไม่สบาย แต่ก็ยังหลับต่อไป“ตายละ เกิดมายังไงเนี่ย เหมือนเป็นช็อกโกแลตในกล่องที่มาละลายใจอาเลยเนี่ย!แวววัยชอบเจ้าเด็กน้อยมาก นั่นทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองเปลี่ยนเป็นสดชื่นทันที
