ตอนที่ 788 การรวมตัวกันของพ่อแม่ลูก
“ตะวัน…พ่อเฮงซวยไม่ได้ตาย ลูกดีใจมั้ย? ”
ธัชชัยพยายามที่จะทำให้ฉากที่พ่อลูกเจอกันมันดูเศร้าน้อยที่สุด เขาจึงถามอย่างมีอารมณ์ขัน
“อื้อ! มีความสุขมาก! ”
เด็กน้อยโอบเอวของธัชชัยเอาไว้แน่น ก่อนจะฝังใบหน้าเข้าไปตรงท้องของเขา
“ป่ะ….เรากลับบ้านกันเถอะ! ”
ธัชชัยเองก็ไม่ได้ถามว่าทำไมถึงไม่มีใครมาขวางพวกเขาไม่ให้หนีเลย
หลังจากที่ออกมาจากห้องบูชานั้น เขาไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีก แม้แต่แว๊บเดียวก็ไม่
ฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้นแล้ว ท้องฟ้าบริเวณทิศตะวันออกเริ่มเป็นสีขาว แล้วก็จะเป็นสีฟ้าในอีกไม่นาน
ดวงอาทิตย์ค่อยๆ เจิดจ้า เหมือนกับดอกไม้ที่ค่อยๆ ผลิบาน
สามคนครอบครัวอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์สาดส่อง พยุงกันอยู่ที่หน้าปราสาท sky dream
เมื่อเห็นอาร์มที่รับปากว่าจะมารับแล้ว วัจสาก็โล่งอก ความตึงเครียดที่ได้รับมาเนิ่นนานพลันสลายไป
ก่อนจะขึ้นรถนั้น ตะวันน้อยก็หันหลังกลับไปทางคนที่อยู่ด้านในปราสาท sky dream ก่อนจะโบกมือน้อยๆ และจ้องมองมันอีกสักครู่ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
ด้านธัชชัยนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขาไม่แม้แต่จะหันไป เขาเดินไปด้านหน้าอย่างเดียว
กรดลเองก็ไม่ได้ออกมาแสดงตัวในตอนที่อาร์มส่งธัชชัยที่แทบจะหายใจรวยรินขึ้นรถนั้นเพื่อเอาไปให้กรดลนั้น ธัชชัยก็เอื้อมมือไปตบกรดล แต่เมื่อถึงใบหน้าของเขามันก็เป็นแรงที่แผ่วลงธัชชัยถามอย่างอ่อนแรง “ทำไมตอนนี้เพิ่งจะมาฮะ? ”“ตอนนี้ก็ยังไม่สายนี่ คุณยังไม่ตายสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? ”กรดลพูดอย่างมีอารมณ์ขัน เอาธัชชัยวางไว้เบาๆ ที่เบาะอัดลม เพื่อไม่ให้กระทบกระทั่งบาดแผลของเขารอจนวัจสาหม่ามี๊ของเขาขึ้นรถไปแล้วนั่นเอง เด็กน้อยจึงจะยอมให้กรดลอุ้มขึ้นไปด้วยสองมือที่ทำความสะอาดและฆ่าเชื้อแล้ว คลำไปทั่วร่างของธัชชัย ราวกับกำลังตรวจบาดแผลทั้งหมดอยู่“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาได้นะ”มือยาวนั้นเป็นของกรดลนั่นเองจริงๆ แล้วมันก็เจ็บมากจริงๆ นั่นแหละ เมื่อมือของกรดลไปโดนบริเวณแผลเขาแล้ว ธัชชัยก็ร้องออกมาอย่างยั้งไว้ไม่ได้“โอ๊ย….”เด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็รีบดิ่งตัวเข้าไปหาทันที จับแขนของกรดลที่ทำร้ายพ่อของเขาไว้แน่น“คุณเป็นใคร? ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วยหล่ะ? ” เด็กน้อยถามอย่างไม่เป็นมิตรด้วยเพราะว่าธัชชัยเจ็บ ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบลุงคนนี้ที่มาทำร้ายเขา“สงสารพ่อของนายหรือไง? ”กรดลหัวเราะออกมาเบาๆ นี่ไม่ใช่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอเด็กน้อย แต่เด็กน้อยเพิ่งจะเจอเขาเป็นครั้งแรก“ไม่ต้องกังวลหรอก ฉันเป็นคนที่พ่อของนายแม้แต่ชีวิตก็ฝากไว้ได้”เขาพูดคำใบ้ออกมาเรียบๆ แต่ก็ทำให้เด็กน้อยรู้ถึงความสัมพันธ์ที่น่าจะชิดเชื้อไม่น้อยไม่ใช่แค่ว่าธัชชัยที่เชื่อมั่นในตัวกรดล แม้แต่วัจสาเองก็เชื่อสนิทใจอย่างไม่ลังเล ขอเพียงธัชชัยอยู่ในมือของกรดลแล้วนั้น เขาก็จะปลอดภัยวัจสาคิดแบบนั้นเองน้ำตาบนหน้าของเธอยังไม่ทันแห้งดี รถออฟโรดก็เริ่มออกรถ เธอมองไปที่ปราสาทsky dreamที่เต็มไปด้วยฝันร้ายค่อยๆ ห่างออกไปอย่างช่วยไม่ได้ นี่มันเป็นที่ที่เธอกับลูกชายอยู่ด้วยกันมากว่าห้าปีจริงๆ แล้วในใจลึกๆ ของเธอก็ยังเจ็บปวดอยู่ แต่ที่มากกว่านั้นมันคือความสับสนซับซ้อนในใจ“กรดล….ช่วยดูแลลูกเมียฉันด้วย ฉันหน่ะ….เหนื่อยนิดหน่อย ขอหลับสักตื่น”การทรมานครั้งนี้ มันเกินกว่าที่ร่างกายแกร่งของเขาจะรับไหว มันเกือบจะพรากชีวิตเขาไป ดังนั้นเมื่อธัชชัยพักผ่อนไปแล้ว เขาก็หลับลึกมาก มากเสียจนไม่อาจมีใครรบกวนเขาได้กรดลเพียงวางมือไว้บนอกของธัชชัยก่อนจะพูดเรียบๆ “ถ้าคุณหลับไป ฉันจะทิ้งลูกเมียคุณไว้ข้างทางทันที! ”“ไอ้หมานี่! ”กรดลหัวเราะออกมาเสียงดัง “จะตายอยู่แล้ว ยังจะมีแรงมาด่าฉันอีกเหรอฮะ? ”มือใหญ่ลูบไปที่หลอดเลือดใหญ่บริเวณคอของธัชชัย ไม่รู้ว่าไม่อยากให้เขาหลับหรือกลัวว่าเขาจะตายกันแน่มือของกรดลกำลังยุ่งอยู่กับการรักษาเขา แต่สายตา กลับตกอยู่ที่ร่างของเด็กน้อยตะวัน ด้วยเพราะเด็กน้อยเอาแต่จ้องเขานิ่งกรดลเสือยิ้มยากจึงยิ้มขึ้น “กลัวว่าพ่อจะตายอย่างนั้นเหรอ? ”เด็กน้อยเพียงกัดปากแน่น ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าคุณลุงคนนี้แปลกๆ แตกต่างจากสิบสองอย่างสิ้นเชิงกรดลยังคงมองไปที่เด็กน้อย ก่อนจะพูดปลอบขึ้น “วางใจได้ มีฉันอยู่ พ่อนายจะไม่มีทางตายหรอก”“ถ้านายเก่งขนาดนั้นทำไมถึงไม่รีบมาช่วยเขาให้ไวกว่านี้หน่อยหล่ะ? ”เด็กน้อยพูดเบาๆ เขายังไม่รู้แน่ว่ากรดลคือใคร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าดีกับเขาหรือเปล่า แต่สิ่งที่เขาสามารถบอกได้เลยก็คือ กรดลเป็นคนที่น่ากลัว“เก่งก็เก่งแหละ แต่ฉันก็กลัวว่าจะสู้พ่อบุญธรรมนายไม่ได้หน่ะสิ” กรดลยังคงยิ้มเด็กน้อยพยายามที่จะไม่กลอกตา เพียงพึมพำเบาๆ “ขี้ขลาดจริงๆ! ”กรดลมองไปที่เขา ก่อนจะถามอีก “ถ้างั้นนายอยู่ข้างพ่อบุญธรรมนาย หรือพ่อนายกันแน่หล่ะ? ”เด็กน้อยบึนปากเล็กๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
