ตอนที่ 782 คุกเข่าอยู่ตรงนี้เพื่อชดใช้
“ภา ดูที่ไอ้ปรีดิทมันทำให้แกเกิดมาสิ รับไม่ได้เลยจริงๆ เหมือนกับขยะดีๆ นี่เอง”
ด้วยไม่ได้เช็ดเลือดของธัชชัยที่กระเด็นโดนหน้าของเขานั่นทำให้ใบหน้าของเขานั้นยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปใหญ่
ด้านธัชชัยปากของเขาก็ยังมีเลือดไหลออกมาไม่ขาด แต่เขากลับยังคงหัวเราะ หัวเราะอย่างน่ากลัวจนทำให้คนอื่นต้องขนลุก
“ภา…เธอดูลูกชายของเธอสิ ตอนนี้ถึงกับสำลักออกมาเป็นเลือด สงสารเขามากเลยใช่มั้ยหล่ะ? ตอนนี้เขาใกล้จะตายแล้วหล่ะ! จะได้ไปอยู่กับเธอยังไงหล่ะ! ”
จู่ๆ อำเภอพัดรักก็เบิกตากว้างจ้องไปที่หุ่นขี้ผึ้ง ก่อนจะพูดกับตัวเองด้วยเสียงกรีดแหลม
“ตอนที่เธอกับไอ้ปรีดิทชู้ของเธอเสพสมกันก็คงไม่ได้คิดสินะว่าวันหนึ่งเมล็ดพันธุ์ของพวกเธอจะตกลงมาอยู่ในมือของฉันพรมมินคนนี้!? วันนี้ฉันจะใช้เลือดของลูกเธอล้างความชั่วช้าที่พวกเธอทำไว้กับฉัน! ”
อำเภอพัดรักพูดเน้นทุกคำทุกพยางค์อย่างชัดเจน ยิ่งพูดยิ่งเหมือนกระตุ้นตัวเอง เขาคำรามออกมาจนเนื้อตัวสั่นไปหมด
“เธอว่าถ้าฉันทำให้ลูกเธอกลายเป็นมัมมี่ซะเป็นยังไง? ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าเธอทุกวัน พวกเธอจะได้เจอกันทุกวัน แล้วก็จะได้ให้เขาชดใช้มันกับฉันแทนเธอ! ”
อำเภอพัดรักในตอนนี้ดูน่ากลัวมาก เหมือนกับว่าเขาได้ระบายความโกรธที่สะสมมาเป็นเวลาสิบๆ ปี
“สิบ ให้มันคุกเข่าลง! ”
เมื่อสงบลงสักพักอำเภอพัดรักจึงสั่งสิบด้วยเสียงเย็น
บาดแผลภายในของธัชชัยก่อนหน้านี้ยังไม่ทันได้รับการรักษา ตอนนี้ก็ยังถูกอำเภอพัดรักเตะเข้าไปที่ยอดอกอีก ทำให้ในตอนนี้แม้แต่หายใจก็ยังลำบากมากสำหรับเขา
แต่ร่างกายของเขายังคงนิ่งตรง ดูเหมือนน่าจะไม่ยอมคุกเข่าให้กับคนเป็นแม่สิบรับคำว่าอำเภอพัดรัก ก่อนจะเตะลงไปที่ข้อพับของธัชชัยแต่เขาก็ยังคงยืนตรง สิบจึงเตะซ้ำเข้าไปอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่อาจจะทำให้ธัชชัยคุกเข่าลงไปได้ ธัชชัยเองก็เริ่มที่จะต่อต้านผลของการต่อต้านของธัชชัยทำให้โดนสิบและอำเภอพัดรักซัดจนอ่วมจนท้ายสุดก็ถูกบังคับให้นั่งคุกเข่าต่อหน้าแม่ ธัชชัยหัวเราะด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนเลือดอำเภอพัดรักหลังจากที่เดินออกมาจากห้องนั้นแล้ว เขาก็เดินสะดุดราวกับเพิ่งจะผ่านสงครามมาก็ไม่ปานรู้สึกเหมือนว่ามีก้อนอะไรบางอย่างที่มาจุกอกของเขา มันทำให้เขาหายใจค่อนข้างลำบากทำไมเขาถึงได้รู้สึกแปลกๆ แบบนี้ ตัวอำเภอพัดรักเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน มันไม่ได้เหมือนเป็นการลงโทษผู้หญิงคนนั้นหรือว่าปรีดิทเลย แต่มันเหมือนกับเขากำลังลงโทษตัวเขาเองเขาไม่ควรที่จะมีปฏิกิริยาแบบนี้ ความอับอายที่ถูกกดมานานหลายปี จวบจนวันนี้มันได้ถูกลบล้างออกไปแล้ว เขาไม่ควรจะมีความสุขใจอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงได้รู้สึกหนักอึ้งแบบนี้?อำเภอพัดรักหยิบจับเพื่อที่จะยึดตัวโดยสัณชาตญาณ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ทรุดลงไปแบบนี้“พ่อบุญธรรม! ”สิบสองที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบปรี่เข้ามาทันที“พ่อบุญธรรม เป็นอะไรครับ? รู้สึกไม่สบายอะไรตรงไหนหรือเปล่า? ”เหตุผลที่เขาถามแบบนั้น เพราะเนื้อตัวของอำเภอพัดรักนั้นสั่นไปหมด ทั้งยังเหงื่อออกเต็มฝ่ามือด้วยอำเภอพัดรักหลับตาลง แล้วหลังจากที่ร่างฟื้นตัวสักพัก ก็ดันตัวสิบสองออก โบกมือออกเพื่อเป็นการบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร“สิบห้าหล่ะ? ” ตอนนี้เขาเพียงต้องการคนที่มาเยียวยาจิตใจของเขา“เขาหลับไปแล้วครับ มีแปดคอยอยู่เป็นเพื่อน”สายตาของสิบสองจดจ้องอยู่แต่กับอำเภอพัดรัก ดูเหมือนว่าพ่อบุญธรรมจะยิ่งแก่ลงไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่อยากที่จะห่างสิบห้าเลยส่วนสิบนั้นถูกทิ้งไว้ในห้องเพื่อที่จะคอยดูธัชชัย ด้านสิบสองก็ประคองอำเภอพัดรักไปที่ห้องของสิบห้าที่หน้าประตูห้อง สิบสองกับอำเภอพัดรักเดินมาหยุด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ก่อนจะดันตัวของสิบสองออก แล้วจึงค่อยๆเปิดประตูเข้าไปหลายวันมานี้ ส่วนใหญ่สิบห้าจะอยู่กับแปดตลอด ดังนั้นช่วงเวลาสั้นๆ หลายวันนี้ จึงทำให้ความรักของพี่น้องทั้งสองคนเพิ่มมากขึ้นไม่ใช่เพียงนิดหน่อยเมื่อได้ยินอำเภอพัดรักดันประตูเข้ามา แปดก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที ด้วยเพราะเขารู้ดีว่าพ่อบุญธรรมเขาไม่ชอบที่จะให้ใครอยู่ใกล้สิบห้ามากเกินไป เพื่อที่จะให้สิบห้าสนิทกับเขาที่สุด“สิบห้า….”อำเภอพัดรักเดินเข้าไป ก่อนจะกระซิบเรียกสิบห้าน้อยอย่างแผ่วเบา แต่เด็กน้อยดูเหมือนจะหลับอยู่ จึงไม่ได้ตอบกลับมา ซึ่งอำเภอพัดรักก็ไม่ได้หัวเสียอะไร เพียงแค่ก้มลงไปหอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ“เจ้าเด็กน้อย นอนหลับลึกเป็นหมูเชียวนะ”อำเภอพัดรักพูดในขณะที่ค่อยๆ ถอดรองเท้าหนังของเขาออก เตียงของเด็กไม่ใหญ่มากนัก ทำให้อำเภอพัดรักนอนได้เพียงครึ่งตัวเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาเตรียมที่จะนอนในห้องนอนเด็กในคืนนี้ เพื่อที่จะให้เด็กน้อยนอนหลับเป็นเพื่อนเขาตอนที่แปดคิดอยากที่จะพูดอะไรขึ้นมา สิบสองก็ห้ามเอาไว้ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ถอยออกจากห้องนอนของเด็ก“สิบสอง พ่อบุญธรรมเป็นอะไรไปนายรู้มั้ย? คืนนี้ดูแปลกๆ ไปนะ”แปดย่อมมองออกว่าคืนนี้อำเภอพัดรักดูจะไม่ค่อยจะสบอารมณ์เสียเท่าไหร่ด้วยเพราะท่าทีของพ่อบุญธรรมดูแปลกไปทำให้สิบสองเองก็ค่อนข้างกังวล“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าคืนนี้ก็ให้สิบห้านอนเป็นเพื่อนพ่อบุญธรรมแหล่ะ”แปดคิดไปคิดมาก่อนจะถาม “พ่อบุญธรรมได้จัดการธัชชัยไปแล้วหรือยัง? ”“ไม่นะ…แต่ก็โดนสาหัสเลยหล่ะ ผ่านคืนนี้ไปได้หรือเปล่านั่นก็ขึ้นอยู่กับโชคของเขาแล้วหล่ะ! ”ตอนนั้นสิบสองเพียงสังเกตการณ์อยู่ด้านนอก แม้ไม่ได้เข้าไปแต่ก็รู้เหตุการณ์ด้านในอย่างแจ่มแจ้งแปดชะงักไป แล้วค่อยๆ อ้อมแอ้มเตือนสิบสอง “ดูเหมือนว่า…สิบห้าน้อยจะรู้ว่าพ่อของเขาอยู่ในปราสาทนะ”ไม่คิดเลยว่าสิบสองเองก็เหมือนจะรู้
