ตอนที่ 781 หุ่นขี้ผึ้งของแม่ 2
แน่นอนหล่ะว่าเขาจะไปเสียใจได้อย่างไร แม้ว่าจะได้ใกล้ชิดลูกชายในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ แต่เขาสามารถเห็นถึงความทั้งน่ารักน่าสงสารของเด็กน้อย ทั้งยังได้รับความรักจากลูกชายของเขา นั่นมันทำให้หน้าที่ในฐานะของพ่อแล้ว
แม้ว่าเด็กน้อยยังไม่เรียกเขากับปากว่า พ่อ แต่เขารู้ดีว่าในใจของเด็กน้อยนั้นเขารับตัวเขาเองเป็นพ่อเรียบร้อยแล้ว!
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะตายตกไป เขาก็จะถือว่าการมาเป็นนักโทษในครั้งนี้มันช่างคุ้มค่าเสียเหลือเกิน!
สำหรับผู้หญิงของเขา เพื่อที่จะปกป้องความปลอดภัยของตัวเองก็คงจะวิ่งไปหาความช่วยเหลือแล้วหล่ะมั้ง?
ยัยซื่อบื้อคนนี้ก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด ไม่เคยคิดที่จะรักตัวเอง แม้ว่าตัวเองจะไร้ความสามารถแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งสามีคนนี้เลย
วัยเด็กของธัชชัยเขาก็มีวรพลคอยปกป้องมามาก พอโตขึ้นมาวัจสาก็ให้ความรักที่มั่นคงแก่เขาอีก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันก็สามารถเติมเต็มครึ่งชีวิตของเขาได้แล้ว
ตัวเขายังมีเพื่อนตายที่สามารถตายแทนเขาได้ด้วย….
ชีวิตนี้มันก็ไม่ได้ไร้ความหมายจนเกินไปแล้วหล่ะ!
“แต่ว่าช่วยให้ฉันตายอย่างเข้าใจอะไรหน่อยสิ? ”
ธัชชัยลดตาหรี่ลงน้อยๆ มองอำเภอพัดรักให้ชัดขึ้นหน่อย ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้เขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอำเภอพัดรักถึงได้คิดอยากที่จะฆ่าพวกเขาสองพี่น้องถึงขนาดนี้ อีกทั้งผ่านมาหลายปีแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยไปอีก
ด้วยสติปัญญาของธัชชัย เขาเองก็เคยคาดเดามาก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ได้พิสูจน์อะไร ว่าเหตุผลที่มันเป็นแบบนี้มันเกิดจากอะไร
ความเกลียดชังที่มากมายที่เกิดขึ้นระหว่างอำเภอพัดรักกับเขาที่ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร
“อ่ะแน่นอนว่าจะให้แกสมปรารถนาการก่อนที่จะตาย”
อำเภอพัดรักมองเขานิ่ง ก่อนจะสั่งเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ “สิบ ลากเขาขึ้นมา”ดังนั้นธัชชัยจึงถูกลากเข้าไปอยู่ห้องมืดอีกห้องหนึ่งที่ดูจะตกแต่งให้ดูดีกว่าไม่ เมื่อเทียบกับห้องมืดแล้ว มันดูเหมือนห้องพระเสียมากกว่าเกือบทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยไม้จันทน์ ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่อำเภอพัดรักชอบหรือว่า….ด้านในไม่มีอุปกรณ์ไฟฟ้าใดๆ อำเภอพัดรักจึงเอื้อมมือไปจุดไฟขึ้นแต่มันเป็นสีแดง ไม่เหมือนกับไฟบูชาที่จะต้องเป็นสีขาวแต่มันยิ่งทำให้รู้สึกสยดสยองมากกว่าสีขาวอำเภอพัดรักค่อยๆ จุดๆ เรื่อยๆ จนทั้งห้องค่อยๆ สว่างขึ้นสายตาของธัชชัยตกไปที่ร่างๆ ร่างหนึ่งเพราะการจุดไฟขึ้นทำให้เขาเห็นมันได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้นใบหน้าของหญิงสาวงามสง่ากระจ่างเข้ามาในตาของธัชชัย ด้วยเพราะมันเหมือนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์มันจึงไม่ได้รู้สึกสวยงามธัชชัยรู้ว่านั่นไม่ใช่คน แต่เป็นแค่หุ่นขี้ผึ้งเท่านั้นรอยยิ้มหลุดออกมาจากปากของธัชชัย ในตอนแรกมันส่อไปทางเศร้า แล้วก็ค่อยๆ แปลเปลี่ยนไปเป็นหัวเราะราวกับคนบ้าแต่ด้วยเพราะว่าหายใจไม่ค่อยสะดวกนัก เขาจึงสำลักออกมา เขาเริ่มไอ แต่ตอนที่ไอนั้นก็หัวเราะไปด้วย ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว นั่นมันจึงดูน่ากลัวยิ่งกว่าคนบ้าเสียอีกอำเภอพัดรักไม่เข้าใจว่าทำไมธัชชัยถึงมีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนั้น เขาหัวเราะอะไร? แต่สิ่งที่เขารู้นั่นก็คือ ธัชชัยมองออก ว่านั่นคือแม่ของเขา!“เห็นแม่แกแล้วทำไมถึงไม่คุกเข่าลง! ”เสียงของเขาจมลง เหมือนว่าหัวใจของเขามันหนักอึ้งเกินกว่าจะพูดอะไร ด้วยเพราะธัชชัยก็เอาแต่หัวเราะ นั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นจิตวิญญาณของเขานั้นเหมือนจะร่อนเร่ไปพักหนึ่งผ่านไปสักพักสุดท้ายธัชชัยก็หยุดหัวเราะไปก่อนที่จะพูดออกมาลอดไรฟันเพียงสี่พยางค์“เธอไม่คู่ควร! ”การที่เขามีปฏิกิริยาแบบนั้น เพราะว่าเขาเกลียดแม่ของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?แต่ในฐานะลูกคนหนึ่ง ไม่ว่าแม่จะทำอะไรก็ตาม เขาก็ควรที่จะให้อภัยไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างเธอเองก็ตามไปแล้วด้วย…“อกตัญญูจริง! ”อำเภอพัดรักมองธัชชัยอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหันตัวไปจับหุ่นขี้ผึ้งอย่างระมัดระวังราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่า“อย่าแตะต้องเธอ”ธัชชัยตะโกนด้วยความโกรธเคือง เขาโกรธจนแทบจะอยากตัดมืออำเภอพัดรักที่แตะต้องตัวเธออำเภอพัดรักชะงักมือหยุดลง ก่อนจะหันหน้ามาหาธัชชัย ที่สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นหมองแววตาของเขาประกายความชั่วร้ายออกมา“ภา อย่าโกรธไปเลย ฉันจะช่วยสอนบทเรียนกับการที่เขาไม่กตัญญูนี่เอง”“เอามือของแกออกมา! อย่าแตะต้องตัวเธอ! ”ธัชชัยคำรามขึ้นเสียงแหลมอีกครั้ง มันเหมือนกับสัตว์ร้ายที่พยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของสิบ มือด้านที่ถูกล่ามใกล้กับหุ่นขี้ผึ้งที่สุดพยายามจะทำลายหุ่นขี้ผึ้งนั่นเขาอยากจะทำลายมันทิ้งไป และไม่อยากเห็นอำเภอพัดรักแตะต้องมันแม้ว่าอำเภอพัดรักจะอายุค่อนข้างมากแล้ว แต่การเคลื่อนไหวของเขายังดูเหมือนกับชายหนุ่ม ดังนั้นเขาจึงขยับย้ายหุ้นขี้ผึ้งเพื่อไม่ให้ถูกทำลายไป“นี่แกไม่คิดที่จะเคารพแม่ของตัวเองเลยหรือยังไง? สมควรตายจริงๆ! ”อำเภอพัดรักพูดเสียงกรีดแหลม จากนั้นก็เตะยอดอกของธัชชัยธัชชัยโดนแรงขนาดนั้นเข้าก็ทำให้ตกกระแทกไปกับกำแพงเสียงดังอัก ก่อนจะสำลักออกมาเป็นเลือดเลือดอุ่นๆ สาดใส่ใบหน้าของอำเภอพัดรัก เขาจึงเอื้อมมือปัดออกอย่างไม่สบอารมณ์
