ตอนที่ 774 หลักฐานอะไรที่จะช่วยธัชชัยได้
เห็นแวววัยเศร้ามากขนาดนี้ วัจสาเองก็ยิ่งทั้งเศร้า ทั้งโทษตัวเอง
ตอนนั้นที่แวววัยยังไม่มีสติ ด้วยเพราะเพิ่งผ่านการโดนโสธรขืนใจมาทำให้เธอยังไม่สามารถที่จะมีสติทำอะไรได้ เธอเองก็ไม่ได้เอายาคุมฉุกเฉินให้เพื่อนกิน ด้วยเพราะตอนนั้นเธอถูกทั้งลูกชายทั้งเรื่องของธัชชัยครวญควาน
ถ้าในตอนนั้นเธอช่วยแวววัยคิดอย่างรอบคอบ เรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น
การที่มีลูกกับผู้ชายที่ขืนใจตนแบบนี้….
“ยัยแวว แกอย่าทำแบบนี้เลย…..มันเป็นเพราะฉันเอง มันเป็นความผิดของฉันเอง แกโทษฉันเถอะ! ”
หลายวันมานี้วัจสาเจอเรื่องราวต่างๆ ที่ชวนให้หดหู่มาตลอด เมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆ ที่ประดังเข้ามาพร้อมๆ กัน วัจสาก็อดไม่ได้ที่จะกอดแวววัยแล้วร้องไห้โฮออกมา
ด้วยเพราะทั้งสองพิงประตูห้องร้องไห้กันทั้งคู่นั้น มันอาจจะส่งเสียงไปถึงป้าตรงข้ามห้อง
นั่นทำให้เธอมาเคาะประตูเพื่อมาถามแวววัย เมื่อเจอคำถามของป้าตรงข้ามห้อง แวววัยก็เลือกที่จะปิดบัง มัก็ไม่ใช่แค่เพียงปกปิดปมด้อยของตัวเอง แต่ก็ช่วยซ่อนความน่าอับอายของตัวเองด้วย
รอจนกระทั่งคุณป้าไปแล้ว แวววัยกับวัจสาก็ค่อยๆ ฮึบหยุดร้องไห้ แล้วก็เงียบงันกันไป
“ยัยแวว…แล้วแกจะทำยังไงต่อไป? แกจะ…ทะ…ทำแท้งมั้ย? ”
วัจสาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น เธอเองก็เป็นแม่ของลูกคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังจะถามอีกหล่ะ?
ที่แวววัยท้องขึ้นมา มันเกิดจากผู้ชายที่เธอไม่ได้สมัครใจรัก ทั้งยังบังคับขืนใจเธออีกแวววัยเงียบไปนาน ก่อนจะยกสายตาขึ้นถามวัจสาเบาๆ “สา ตอนแรกที่แกท้องตะวัน แกเคยคิดที่จะทำแท้งมั้ย? ”เมื่อถูกแวววัยถามขึ้น วัจสาก็เหมือนจะเป็นใบ้ไปชั่วขณะเมื่อย้อนคิดลงไปในปัญหาของแวววัยนั้น เธอสองคนมีความแตกต่างกันอยู่ตรงที่สถานการณ์ที่เราสองคนเจอตัวเธอเองท้องลูกให้กับธัชชัยนั้น มันมีส่วนผสมของความเต็มใจอยู่ ดังนั้นเธอจึงยังคิดที่จะเอาเด็กไว้แต่แวววัยนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเธอเองสมัครใจ เพราะโสธร…..จากการที่เป็นคนนอกมองเข้ามา ก็สามารถที่จะมองออกได้อย่างชัดเจนตอนที่แวววัยกำลังสับสนนี้ กลับอยากที่จะให้วัจสากลับไปก่อน“สา ขอโทษนะ…คืนนี้ฉันอยากคิดอะไรเงียบๆกันหน่อย เดี๋ยวฉันให้ตัง แกออกไปนอนโรงแรมก่อนสักคืนได้มั้ย? ”ตั้งแต่รู้จักแวววัยมา เธอไม่เคยออกปากให้วัจสาไปมาก่อน พวกเขาเป็นเพื่อนรักกันที่สุด แต่ว่าตอนนี้เธอเพียงต้องการจะใช้ความคิดอยู่กับตัวเองเงียบๆ เพราะตอนนี้หัวใจของเธอสับสนไปหมดแล้ว“ยัยแวว ฉะ…ฉันขอนอนที่ห้องนั่งเล่นได้มั้ย? ฉันจะไม่รบกวนอะไรแกเลย”วัจสาไม่อยากให้แวววัยอยู่คนเดียว เธอกลัวว่าเพื่อนจะทำอะไรโง่ๆ ขึ้นมา“ไม่ได้ แกต้องไป! ตอนนี้ฉันอยากคิดอะไรเงียบๆ ….”แวววัยผุดลุกขึ้นจากพรมทันที ก่อนจะหยิบเงินจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือของวัจสา“สา….ฉันขอร้องหล่ะ แกไปเถอะ”แวววัยเป็นคนที่พยายามจะเก็บอะไรต่างๆ ไว้คนเดียว เพื่อที่จะเลียรักษาตัวเองให้หาย แต่มันจะหายจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?“งั้นยัยแววแกต้องรับปากฉัน ว่าไม่ว่ายังไงแกก็จะไม่ทำอะไรโง่ๆ ถ้าคิดดีแล้วก็ดูแลตัวเองด้วย”เมื่อเห็นแวววัยมีท่าทีตื่นตระหนก วัจสาก็ไม่อยากจะไป แต่จะไม่ไปก็ไม่ได้“วางใจได้เลย ฉันรับปากแก ไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะไม่ทำอะไรโง่ๆ ”วัจสาถูกแวววัยดันออกจากประตู ก่อนจะปิดประตูไล่หหลังดัง ‘ปัง! ’วัจสารออยู่ด้านนอกประตูกว่าชั่วโมงแต่ก็ไม่ได้เกิดเสียงดังอะไรขึ้น เธอจึงหยิบเงินของแวววัยก่อนจะเดินจากไปผู้หญิงโสดคนหนึ่ง พอเจอเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นมา ก็ควรที่จะให้เวลาตัวเองคนเดียวคิดทบทวนให้ดี ให้เวลาตัวเองได้รักษาแผลในใจตัวเองโดยเฉพาะผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างแวววัยวัจสาใจเย็นลง และเชื่อว่าแวววัยจะไม่ทำอะไรโง่ๆแล้ว แต่เรื่องเด็กนั้นจะให้อยู่ต่อหรือไม่ ก็จำต้องให้แวววัยเป็นคนตัดสินใจวัจสาถูกบีบบังคับให้ต้องมาเดินอยู่ข้างถนนด้วยใจที่เปล่าเปลี่ยวเมื่อคิดถึงลูกของตัวเอง และสามีที่ยังมีชีวิตอยู่วัจสาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อรจะโทรไปหาสิบสองแต่ก็ยังคงโทรไม่ติดอำเภอพัดรักเองก็มีนิสัยที่แปลกประหลาด พอเปลี่ยนที่ เขาก็จะให้ลูกบุญธรรมของเขาเปลี่ยนวิธีการติดต่อทุกครั้งวัจสายิ้มอย่างเยือกเย็นอยู่กลางถนนใหญ่ อำเภอพัดรักที่ฉลาดๆ นี่บางครั้งก็มีความซื่อบื้ออยู่ ด้วยวิธีนี้เขาก็ไม่ได้เป็นการบีบบังคับเธอเท่านั้นแต่ก็ตัดในส่วนของตัวเขาเองด้วยแสงไฟส่องสว่างในยามค่ำคืนที่เมืองS เต็มไปด้วยความหรูหราชวนหลงใหล แต่ใจของวัจสากลับเยือกเย็นในตอนที่วัจสากำลังเดินเตร่ไปเรื่อยอยู่นั่นเอง ก็มีรถคันหนึ่งขับเทียบมาจอดตรงห้องของเธอ มันเป็นรถส่วนตัวทั่วไป แต่เมื่อเธอเห็นคนที่อยู่บนรถนั้น เธอก็ไม่ลังเลเลยที่จะขึ้นรถไปด้วยด้วยเพราะคนที่เธอเห็นนั้นเป็นคนที่เธอตามหามาโดยตลอด—เขาคือ กรดลคนที่เคยช่วยชีวิตธัชชัยเอาไว้“ได้ข่าวว่าเธอกำลังหาฉันอยู่”
