ตอนที่ 761 แวววัยกลับมาแล้ว 2
วัจสานั่งกึ่งนอนบนโซฟา เธอเหนื่อยจนไม่อยากจะขยับ แม้แต่ร้องไห้ก็ไม่ร้อง
เธอนอนอยู่สักพัก ก่อนจะคิดถึงรูปภาพที่อำเภอพัดรักฉีกขึ้นมาได้ เมื่อเห็นภาพใบนั้นวัจสาก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา
ขอโทษนะคะคุณกุลภา ท้ายสุดแล้วสมบัติที่ของคุณก็ไม่สามารถที่จะช่วยลูกชายของคุณกลับมาได้
อยู่ๆ วัจสาก็คิดถึงลูกชายของตัวเองขึ้นมา ไม่รู้ว่าลูกชายของเธอจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขามั้ย
แน่นอนแหละว่าลูกชายของเธอคิดถึงวัจสามาก มากเสียจนตอนนี้สร้างปัญหาอยู่ที่sky dreamให้แปดปวดหัวจนแทบตาย ดังนั้นเขาจึงโทรหาอำเภอพัดรัก
กลยุทธิของแปดนั้นได้ผลดี ดังนั้นเจ้าตัวเล็กนั่นไม่ได้สร้างปัญหาให้เขาเลยช่วงนี้
วัจสาเศร้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหลับไปบนโซฟา
ด้วยเพราะสถานการณ์ที่ย่ำแย่และยากลำบาก ทำไมให้ฝันร้าย
ไฟที่ห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ มันจึงสามารถเห็นได้จากชั้นล่าง
ไม่นานนัก เสียงกดกริ่งจากด้านนอกก็ดังขึ้น วัจสาตื่นขึ้นมาจากฝันอย่างงัวเงีย ด้วยคิดว่าพวกตำรวจหาตัวเธอเจอแล้ว และคงจะมาเพื่อบังคับให้เธอไปที่สถานีตำรวจแน่นอน
เธอจึงระวังไม่ให้เกิดเสียง ทั้งยังไม่กล้าที่จะไปเปิดประตู
ตอนนี้เธอไปที่สถานีตำรวจไม่ได้ เธอจะต้องไปหาลูกชายของเธอที่ Sky dream!“สา แกอยู่รึเปล่า? ฉันแวววัยเอง มาเปิดประตูให้ฉันที! ”เมื่อได้ยินเสียงของแวววัยอยู่ที่หน้าห้อง หัวใจของวัจสาก็เต้นรัวจนจุกมาที่คอเธอเดินเข้าไปส่องตาแมว มันเป็นแวววัยจริงๆเธอจึงรีบเปิดประตู ก็เห็นคนที่ยืนอยู่ด้านนอก ดูเหมือนว่าแวววัยจะผอมลงไปนิดหน่อย วัจสาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมา เธอกระโดดไปกอดแวววัยทันทีเทียบกับความตื่นเต้นของวัจสาแล้ว แวววัยดูปกติไปเลยเธอลูบหลังของวัจสาเบาๆ เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “ฉันยังไม่ทันจะร้องไห้เลย เธอก็ร้องนำฉันไปแล้วงั้นเหรอ? ”“ยัยแวว แกไปที่ไหนมา? ฉันเป็นห่วงแทบบ้า” วัจสาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ ในเวลาที่เธอเจอแวววัยก็เหมือนกับว่าเธอพบแสงเล็กๆ จากความมืดมิด“นี่แกอย่าลืมสิว่าแกก็หายไปตั้งห้าปี ฉันยังไม่โกรธเคืองอะไรแกเลย นี่ฉันหายไปแค่ไม่กี่วันเองไม่ใช่เหรอ? ”แวววัยชอบแกล้งวัจสาเป็นที่สุด แต่เมื่อมองลึกไปในตาของเธอแล้ว มันเต็มไปด้วยความเงียบเหงา“ยัยแวว….ฉันคิดถึงเธอมากๆ เลย จริงๆ นะ” เป็นอีกครั้งที่วัจสากอดเธอแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก“เอาน่าๆ นี่แกจะไม่ให้ฉันเข้าไปกินน้ำกินท่าสักหน่อยเลยเหรอ? ดึกป่านนี้แล้วมาร้องไห้อยู่หน้าห้องฉัน เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดกันหมดนะ”วัจสาทำเพียงส่ายหน้า ก่อนจะกระชับกอดแวววัยแน่นไปอีก“อย่าบอกนะว่าถูกยัยกนิษฐานั่นแกล้งมาอีกแล้ว ก็เลยวิ่งโร่ร้องไห้มาหาฉันเนี่ย? ”ด้วยไม่อยากให้เพื่อนที่อยู่ในอ้อมกอดเสียใจมาก แวววัยจึงสร้างเรื่องล้อเล่นขึ้นมาใครจะไปรู้หล่ะว่าเด็กสาวทั้งสองคนนี้ในวันนี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ววัจสาถามอย่างระมัดระวัง “เรื่องของแกกับโสธร…..จบลงแล้วเหรอ? ”“ไม่อย่างนั้นจะยังไงหล่ะ? ก็ชดเชยด้วยเงินแล้วไม่ใช่เหรอ? ” แววววัยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “อีกอย่างฉันก็คิดมาดีแล้ว ฉันสามารถซื้อตัวเองด้วยราคาค่าที่มากโข ทั้งยังเอาไปทำอะไรที่ดีๆ ได้ด้วย”วัจสารู้ดีว่าการที่แวววัยพูดออกมาได้อย่างสบายใจนี้ จริงๆ แล้วหัวใจของเธอก็เจ็บปวดมากเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงเอาตัวแวววัยเข้ามากอด“เรามาพูดถึงเรื่องของเธอกันเถอะ ช่วงนี้เจอแต่เรื่องไม่ดีอย่างนั้นเหรอ? ถูกยัยปีศาจกนิษบานั่นไล่ตะเพิดออกมาเหรอ? ตอนนี้ไม่มีบ้านให้กลับแล้วใช่มั้ย? ”ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเอง แวววัยจึงเปลี่ยนเรื่องและถามเรื่องของวัจสาขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ผ่านมาตลอดเดือนกว่านี้ วัจสาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนทุกๆ เรื่องนั้นมันต่างทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจราวกับทำหัวให้โล่ง เธอใช้เวลากว่านาที ก่อนจะค่อยๆ เล่าให้แวววัยฟังธอเจ็บปวดเกินกว่าที่จะแบกเอาเรื่องราวทั้งหมดนี่ไว้กับตัวเองคนเดียว เธอต้องการคนที่จะให้คำแนะนำแก่เธอแม้เธอจะพยายามอธิบายสั้นๆ ให้แวววัยเข้าใจ แต่กว่าจะบอกทั้งเหตุและผลต่างๆ จนหมด วัจสาก็ใช้เวลาอธิบายไปกว่าเกือบชั่วโมงตอนแรกแวววัยก็ยังดูไม่เชื่อ รอจนวัจสาเล่า และหลังจากที่วัจสาเล่าตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว สีหน้าของแวววัยก็เต็มไปด้วยความตกใจ ปากของเธออ้าค้างอยู่อย่างนั้น“ให้ตายเถอะ นี่แกกำลังจะบอกว่าแกมีลูกชายห้าขวบที่เป็นลูกของไอ้เฮงซวยธัชชัยนั่นอย่างนั้นเหรอ? ” แวววัยถามอย่างตกตะลึงวัจสาพยักหน้า รู้สึกขอโทษและเสียใจมากที่ไม่ได้เอาเรื่องที่ลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่บอกให้แวววัยรู้ก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่าธัชชัยยังอยู่ แถมอยู่ๆ ก็มีเรื่องแวววัยกับโสธรขึ้นมา ก็คือพูดได้ว่าก่อนที่แวววัยจะไปนั้น เธอก็ไม่มีโอกาสที่จะอธิบายให้เธอฟังอย่างชัดเจนเลย“แล้วนี่แกทำไมถึงให้ลูกชายตัวเองจงเกลียดจงชังพ่อแบบนั้นหล่ะ? อำเภอพัดรักไม่ใช่ว่าทำร้ายให้พวกเธอต้องแยกกันเหรอ? ” แวววัยถามเสียงดัง พูดด้วยความไม่พอใจ “วัจสานี่แกโง่ไปแล้วหรือยังไงเนี่ยฮะ”วัจสาเองก็ฟังออกว่าแวววัยนั้นอยู่ข้างของธัชชัยนั่น แทนที่จะวิพากษ์วิจารณ์ ฝ่ายนั้น เธอกลับมาว่าตัวเธอเอง“ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ถ้าฉันไม่เชื่อฟังอำเภอพัดรัก ตะวันลูกของฉันก็จะเป็นอันตราย แค่ให้ลูกฉันปลอดภัย ไม่ว่าจะให้ทำอะไรฉันก็ยอม อย่าพูดถึงแค่การที่ให้ลูกเกลียดพ่อนั่นก็เหมือนกันเลย”วัจสาเองก็ยังคงยืนหยัดในที่ของตัวเองเพื่อที่จะแย้งกับคำโต้ของแวววัย
