ตอนที่ 755 เจ้าชายสุดหล่อที่ทำหมูสามชั้นราดน้ำแดง2
คุณดนิตาก็เอากล่องแต่ละใบแบ่งให้กับเด็กๆ ที่มีความอึดอัดในใจแต่ไม่อยากคุยกับคนอื่นแล้วพวกเด็กๆ ก็สามารถเขียนความปรารถนาของตนเองลงบนกระดาษจากนั้นก็ล็อกไว้ในกล่อง. เรื่องที่ไม่โอเคก็จะถูกบรรเทา ส่วนเรื่องที่มีความสุขก็จะเป็นจริง
แล้วคุณดนิตาก็ยังพูดกับเหล่าเด็กๆ ว่า วางไว้ตรงนี้แหละ, เหล่าบรรพบุรุษที่อยู่บนสวรรค์ก็จะเห็นจดหมายของพวกเธอและแน่นอนว่าพวกเขาจะตอบกลับมา พวกเขาจะคอยปกป้องพวกเธอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดๆ ก็ตาม
ตอนแรกเด็กๆ แทบจะทุกคนก็ไม่เชื่อจนกระทั่งมีคนได้รับจดหมายจาก ‘สวรรค์’ พวกเขาถึงจะเชื่อ
เมื่อวัจสานึกถึงตรงนี้ก็รู้สึกบีบๆ ในใจเพราะเธอรู้ว่าจดหมายพวกนี้คุณดนิตากับน้าสายฝนเขียนให้เอง
บนโลกนี้ยังมีคนดีๆ อยู่โดยเฉพาะคนอย่างคุณดนิตาคนที่มีความรักที่ยิ่งใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด
น้าสายฝนช่วยวัจสาหากุญแจกล่องของเธอจนพบ ในที่สุดวัจสาก็ได้เปิดกล่องของตัวเอง
ทันใดนั้นเธอก็เห็นจดหมายซองหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ด้านใน. เธอรู้สึกคัดจมูกหน่อยๆ จากนั้นน้ำตาก็ไหลลงมา
น้าสายฝนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ตบๆ หลังเธอเบาๆ เป็นการปลอบประโลม
น้าสายฝนเป็นคนใบ้ไม่สามารถพูดได้ ชีวิตของเธอ เธอก็เงียบๆ อยู่กับตนเอง ความรักของเธอก็เงียบๆ เป็นชีวิตที่คอยแจกความสุขความสดใสให้แก่เด็กๆ ทุกคน
จดหมายเปลี่ยนเป็นสีเหลืองหมดแล้วดูเหมือนว่าจะผ่านมาเป็นเวลาหลายปี, วัจสาดึงจดหมายออกมาจากด้านใน
เมื่อเห็นเธอก็ยิ้มน้อยๆ ด้านบนเป็นลายมือที่ยังเป็นเด็กน้อยของเธอเองเมื่อเย็นวานตอนเย็น น้าจันทร์ทำหมูสามชั้นราดน้ำแดงที่ฉันชอบกินที่สุดเมื่อตอนที่ฉันจะยื่นตะเกียบไปคีบตอนนั้นดนิตาก็จ้องเนื้อก้อนนั้นไว้อยู่เหมือนกันแต่ฉันเร็วกว่าเธอ…..ด้วยความโกรธเธอใช้ตะเกียบตีไปที่หลังมือของฉัน. เมื่อฉันถูกตีเนื้อก้อนนั้นก็ตกลงไปที่พื้นแต่คุณป้าก็คีบกลับขึ้นมาแล้วก็บอกว่าฉันต้องกินให้หมดห้ามเสียของแต่ว่าฉันไม่อยากกินและมันก็รู้สึกแย่นะ! ดังนั้นฉันก็เลยค้านหัวชนฝาว่าจะไม่กินแล้วก็วิ่งออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย. ฉันโกรธมากๆ แล้วสาบานกับตัวเองเงียบๆ ว่า สักวันหนึ่งฉันจะแต่งงานกับเจ้าชายขี่ม้าขาวทั้งมีเงินมีอำนาจแล้วก็พาเขากลับบ้านไปกินข้าวให้พวกน้าๆ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปเลย! ตัวเองในตอนนั้นอายุไม่น่าเกินสิบขวบเพราะว่าการคิดว่าอยากแต่งงานกับเจ้าชายขี่ม้าขาวเนี่ยมันเป็นความฝันของเด็กผู้หญิงเล็กๆ หลายคนเลยเมื่อวัจสาเห็นด้านล่างซองจดหมายเธอก็เพิ่งรู้ว่านั่นเป็นลายมือของน้าสายฝน【ที่รักของฉัน ไม่ต้องร้องนะฉันทำให้เธอรู้สึกแย่ขนาดนั้น เนื้อที่มันตกลงพื้นมันก็ไม่สะอาดแล้วหนูไม่กินก็ถูกแล้วนะ. หวังว่าหนูจะสามารถหาเจ้าชายขี่ม้าขาวที่รักหนูจริงได้ไวๆ หล่ะแต่ว่าไม่ต้องใช้เขามาทำให้พวกน้าๆ โกรธก็ได้, พวกเรามีชีวิตที่ดีๆ ก็พอแล้วหรือว่าหนูจะสามารถหาเจ้าชายขี่ม้าขาวที่หนูจะยอมเสียสละเนื้อสามชั้นได้หล่ะ】วัจสามองไปเรื่อยๆ ดวงตาก็เริ่มพร่ามัวเธอยื่นไม่ไปเช็ดๆ น้ำตาแต่เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่เกลี้ยงสักทีเธอจึงหันหลังวิ่งกลับไปกอดน้าสายฝนที่กำลังเก็บกล่องจดหมายไว้แน่นแล้วปล่อยให้น้ำไหลลงมาราวกับสายฝนผ่านไปครู่ใหญ่วัจสาจึงสามารถสงบจิตสงบใจตนเองได้ น้าสายฝนจึงส่งกุญแจกล่องของแวววัยให้เธอเมื่อเปิดออกมาเป็นอย่างที่คาดด้านในมีกล่องไม้จันทน์วางอยู่แวววัยเป็นคนฉลาดจริงๆ เธอรู้ว่าน้าสายฝนผู้ที่ดูแลกล่องจดหมายเนี่ยจะต้องรักษาความทรงจำที่แสนมีค่าแทนเธอได้วัจสาหยิบกล่องไม้จันทน์ออกมาแล้วค่อยๆ คลี่ภาพวาดนั้นออกอย่างระมัดระวัง. เวลาผ่านไปตั้ง5ปีแล้วยังสามารถเก็บรักษาไว้ได้อย่างดีอยู่เลยแต่เมื่อตอนที่วัจสากำลังจะปิดกล่อง กล่องไม้ก็มีจดหมายหล่นลงมานั่นคือลายมือของแวววัยด้านบนยังมีรูปวาดอีกรูปหนึ่งเป็นภาพวาดของผู้ชายคนหนึ่งแต่ทักษะการวาดภาพของแวววัยยังถูๆ ไถๆ อยู่ดังนั้นเธอจึงดูไม่ออกว่าแวววัยวาดใครแต่ว่าหลังหัวมีขนนกยูงปักอยู่ นั่นจะเปรียบว่าผู้ชายคนนี้เป็นกะเทยงั้นเหรอ?ด้านบนก็มีสองสามคำเขียนซ้ำๆ ไว้ว่า 【ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงตั้งกี่คนอยากจะปีนขึ้นเตียงฉัน！】【แต่ว่าแม่ไม่สามารถปีนขึ้นเตียงคุณ！】แล้วด้านล่างก็มีน้าสายฝนที่ตอบกลับ 【นี่แวววัยของเรามีความรักแล้วเหรอเนี่ย? เก่งสุดๆ ไปเลย, สู้ๆ นะ. จงกล้าที่จะไล่ล่าความสุขของตนเองหล่ะ! 】วัจสารู้สึกว่าประโยคข้างบนสองประโยคนั้นมันคุ้นๆ หูแต่ใครหล่ะที่พูดเธอคิดๆ อยู่ครู่ก็ยังคิดไม่ออกวัจสาพับกระดาษเก็บอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยๆ เก็บวางไว้ในกล่องปรารถนาของแวววัยพร้อมกับล็อกกุญแจให้อย่างดีวัจสาไม่ได้เอากล่องไปหาอำเภอพัดรักทันทีเพราะเธอรู้ว่าอำเภอพัดรักไม่เชื่อใครง่ายๆ ถึงแม้ว่าเขาจะระหวาดระแวงแต่ถ้าเขาได้ตัดสินใจเชื่อปักใจเชื่อไปแล้วก็ไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอนแล้วก็เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ทรยศเขา เขาจะต้องอยากเผายกครัวแน่ๆ แม้แต่ลูกชายก็ไม่ปล่อยไปและนี่ก็คือหลักฐานที่ดีที่สุดว่าอำเภอพัดรักนี้โหดเหี้ยมแค่ไหน!แค่เป็นผู้หญิงที่ถูกเขารักก็ต้องรักเขาไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ? นี่มันกดขี่ข่มเหงยิ่งกว่าธัชชัยอีกในพจนานุกรรมของเขาบางทีคงไม่มีคำพรรคนี้วัจสาเปิดภาพวาดที่ถูกพับไว้อย่างระมัดระวังอีกครั้ง นี่เป็นสิ่งที่แม่ของธัชชัยทิ้งไว้ให้ด้านบนเป็นการวาดโครงหน้าด้านข้างของผู้ชายแต่วาดถึงแค่สันจมูกแม้แต่คางก็เป็นการร่างธรรมดาๆ ด้วยดินสอการวาดที่ประณีตมากที่สุดก็มีแค่ดวงตาของชายหนุ่มที่เหมือนจริงมาก, คมเข้มราวกับเหยี่ยวแต่เส้นริ้วรอยกลับมีแค่ตำแหน่งเดียวเท่านั้นซึ่งมันเข้ากันพอดีกับอำเภอพัดรัก. วัจสามั่นใจว่าคนที่กุลภาแม่ของธัชชัยวาดนั้นคืออำเภอพัดรักเมื่อเวลาผ่านไป, เส้นริ้วรอยนี้ตรงมุมตาอำเภอพัดรักยิ่งนานวันก็ยิ่งชัดเจนและก็ยิ่งเปลี่ยนแปลง
