ตอนที่ 736 ไพ่ใบสุดท้าย
“งั้นก็เข้ามาเอาสิ”
ธัชชัยไม่ได้ส่งหนังสือให้กับเขา เพียงมันเอาไว้ด้านในกรงเหล็ก
ดังนั้นเด็กน้อยจึงต้องเดินเข้าไปถึงจะหยิบมันออกมาได้
ธัชชัยนั่งกึ่งหมอบตัวมองไปยังลูกชาย รอยยิ้มปรากฏขึ้นในใบหน้าที่ขาวซีดของเขา
“ตะวัน พ่อดีใจนะที่ได้เห็นลูก….แค่ลูกมา พ่อก็ดีใจมากแล้วจริงๆ …..”
ธัชชัยไม่ได้กินน้ำมานานกว่าสองวันล้วน ดังนั้นปากเขาจึงแห้งผาก คอแห้งแทบจะพูดอะไรไม่ออก สามารถขยับปากได้แค่นิดเดียวเท่านั้น
“ผมบอกแล้วว่าผมมาเอาหนังสือนิทานเฉยๆ! ”
เด็กน้อยยังไม่ยอมรับว่าตัวเขามาเพื่อที่จะมาหาไอ้พ่อเฮงซวยของเขา มันทั้งน่าอึดอัดทั้งน่ารัก
ธัชชัยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนจะกอดลูกชายไม่ยอมปล่อย
“ตะวัน…ลูกไม่รู้หรอก ว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน….”
ธัชชัยกระซิบเสียงต่ำแบบที่สามารถได้ยินกันแค่เพียงสองคนถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพราะกุญแจมือที่ทำให้เขากอดตะวันได้ไม่สะดวกนัก แต่เขาก็ยังชอบที่จะถูกไอ้พ่อเฮงซวยกอด ทั้งดื่มด่ำไปกับมันแต่เขาก็ไม่ได้ลืมที่จะหยิบเอาถั่วช็อกโกแลตที่อยู่ในกระเป๋า ใส่ไว้ให้ในกระเป๋าของพ่อเขาประมาณห้านาทีต่อมา เด็กน้อยกอดนิทานของเขาเดินออกมาแปดหัวเราะน้อยๆ ถึงสมอจะเท่ากำปั้นแต่ก็ร้ายกาจ ไม่รู้ว่าในหนังสือนั้นมันจะมีอะไรที่ธัชชัยฝากไปให้วัจสามั้ย?แบบที่เห็นอยู่ในละครในทีวีบ่อยๆ ที่ส่งข้อความให้ภรรยาประมาณว่า ขอโทษนะ คุณต้องเชื่อผมว่าที่ผ่านมาผมรักคุณกับลูกมาโดยตลอดดังนั้นแปดจึงแกล้งเหยียดเท้าไปตรงหน้าของสิบห้าแน่นอนหล่ะว่าเด็กน้อยไม่ได้หกล้มลง มีเพียงหนังสือที่ปลิวหลุดออกจากมือไปแปดเดินเข้าไปทำทีหยิบหนังสือขึ้นมาให้ก่อนจะเปิดดู เมื่อไม่เห็นข้อความที่ว่าแปดก็ผิดหวังเล็กน้อยแต่กลับมีแผ่นกระดาษสีเหลืองเล็กๆตกลงมาแปดเป็นคนที่ความรู้สึกไวกว่าคนปกติ เขารีบหยิบแผ่นกระดาษนั้นขึ้นมาทันที แต่มองไม่ออกว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่ามันเป็นรูปอัลตร้าซาวน์“นี่มันอะไรหน่ะ? ”“เอาคืนมาให้ผมนะ สติปัญญาระดับนาย ทำไมถึงมองไม่ออก! ”เด็กน้อยเขย่งเท้าแย่งเอาแผ่นอัลตร้าซาวน์คืนมาจากแปดเขาเคยเห็นแผ่นนี่มาก่อนที่เซฟในห้องทำงานพ่อมันเป็นภาพที่มีคุณค่ามากๆ ของพ่อ“ฉันดูไม่ออกว่ามันคืออะไร นายรู้เหรอ? ”แปดถามขนาดเขาที่เป็นผู้ใหญ่แล้วยังดูไม่ออก เด็กอายุเพียงห้าขวบนี่จะมองออกอย่างนั้นเหรอ?เด็กน้อยขี้เกียจจะพูดอะไรกับแปด เขาจึงตรงไปหยิบหนังสือนิทานพร้อมกับถือรูปในมือ วิ่งตรงไปห้องของวัจสาอย่างรวดเร็วราวกับเสือชีตาร์“หม่ามี๊หม่ามี๊! พ่อเฮงซวยมีของมาให้หม่ามี๊ด้วย รีบมาดูเร็วเข้า! ”เจ้าเด็กน้อยวิ่งหอบแฮกๆ ไป แต่ก็ถือรูปนั้นอย่างมีความสุข และวางไว้ตรงหน้าของวัจสาเมื่อวัจสารับรูปนั้นมามอง เธอก็เงียบไปก่อนที่น้ำตาเม็ดใหญ่จะไหลลงมาจากสองตา“หม่ามี๊ครับ ไม่ต้องร้องนะไม่ต้องร้อง ลูกสุดที่รักของหม่ามี๊อยู่ตรงนี้! ” ตะวันลุกยืนตัวตรง เอาวัจสาที่นั่งคู้เข่าอยู่เข้ามาในอ้อมกอดแม้ว่ามันจะผ่านมากว่าห้าปีแล้ว แต่รูปอัลตร้าซาวน์สำหรับวัจสานั้นยังติดอยู่ในความทรงจำเหมือนไปถ่ายมาเมื่อวานมันเป็นครั้งแรกที่เธอไปอัลตร้าซาวน์รูปของเด็กทารกในท้องของเธอ ตอนนั้นเขายังเป็นแค่ถั่วงอกน้อยๆ เองตอนนี้เจ้าเด็กนั่นโตขึ้นมาเป็นเด็กอายุห้าขวบที่แข็งแรงแล้ววัจสากอดลูกชายของเธอพลางร้องไห้ออกมาเสียงดัง ไม่เข้าใจว่าทำไมสวรรค์ถึงได้แกล้งรังแกเธอสองแม่ลูก พวกเขาไม่ได้อยากที่จะมีชีวิตที่ดีอะไรขนาดนั้นหรอกนะ แค่อยากที่จะอยู่กับลูกชายอย่างสงบ แค่นี้ก็ไม่ได้หรอกเหรอ?ผ่านไปสักพักหนึ่ง วัจสาก็พยายามที่จะทำให้ตัวเองหยุดร้องไห้ จับใบลูกชายที่แสนฉลาดของเธอเอาไว้ ราวกับว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่พอ“หม่ามี๊ในรูปใช่ตอนตะวันเด็กๆ รึเปล่าครับ? ทำไมมันถึงน่าเกลียดอย่างนี้หล่ะ ไม่เห็นจะเห็นผมเอาซะเลย อย่างกับหนอนแน่ะ”เมื่อพ่อของเขาบอกเอาไว้ เด็กน้อยก็ยังไม่ได้มั่นใจอะไรนัก เพราะไอ้หนอนในรูปมันช่างน่าเกลียด ทำไมถึงจะมาเป็นคนหล่อเท่อย่างเขาได้!ลูกรู้ได้ยังไง? พ่อเป็นคนบอกเหรอ? ”วัจสาถามอย่างอ่อนโยน พลางเช็ดน้ำตาที่ปรกหน้า“ใช่ครับ” เด็กน้อยพยักหน้า “ครั้งที่แล้วที่ไปห้องทำงานพ่อก็ไปเจอมา พ่อเขาเก็บรักษาเอาไว้ในเซฟอย่างดี ทุกวันก็จะหยิบเอามาดูด้วยนะ”
