「ใกล้ถึงรอบของฉันแล้วสินะ」
「ฉัน… ใจเต้น*ตึกตัก*ไปหมดแล้ว… ไม่รู้ว่าจะทำตามสคริปได้ดีรึเปล่าน่ะค่ะ」
ในตอนนี้ ฉันกับทุตเต้กำลังหลบอยู่ในจุดที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ซึ่งไม่ได้อยู่ห่างจากห้องพักมากนัก พูดคุยกันแบบตัวต่อตัว และด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเรากำลังนั่งยองๆกันอยู่
「ว่าแต่ คุณหนูคะ? ทำไมถึงไม่เข้าไปรอที่ห้องพักล่ะคะ?」
「ถ้าให้เข้าไปอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความเครียดแบบนั้น มีหวังฉันได้สติแตกจนลืมทุกอย่างหมดน่ะสิ」
「เห… ถ้าเช่นนั้น ฉันจะไปที่ห้องพัก เพื่อคอยฟังว่าถึงรอบของคุณหนูเองค่ะ」
พูดเช่นนั้นแล้ว ทุตเต้ก็ลุกขึ้นยืน แต่ในขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้น ฉันก็ดึงชายกระโปรงของเธอไว้
「ยะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ ไม่อย่างงั้นคงได้สติแตกแน่ๆเลย」
「แต่ว่า รอบการแข่ง…」
「ไม่ต้องห่วง บอกซาฟีน่าเอาไว้แล้ว ว่าพอใกล้ได้เวลา ให้เธอเดินมาเรียกที่นี่ยังไงล่ะ」
「…คุณหนูซาฟีน่าจะไม่เป็นไรอย่างนั้นหรือคะ?」
ในจังหวะที่ทุตเต้ถามฉันโดยมีเครื่อหมาย ? อยู่บนศีรษะนั้น บุคคลที่เพิ่งถูกพูดถึง ซาฟีน่าก็หอบ*แฮ่กแฮ่ก*วิ่งเข้ามา
「ขอโทษค่ะ ท่านแมรี่! ตอนนี้ จะถึงรอบแล้วค่ะ!」
พอวิ่งมาถึง ซาฟีน่าที่ตะโกนบอกก็ทรุดลงไป
「ทำไมถึงได้รีบขนาดนั้นล่ะ」
「ไม่แน่ว่า ตอนนี้อาจจะโดนเรียกแล้ว หรือไม่ก็ เกิดหลงทางจนต้องรีบวิ่งมาบอกให้ทันเวลาล่ะมั้งคะ?」
ฉันตั้งคำถามแบบทั่วไป ในขณะที่ทุตเต้ยังคงหน้านิ่งตอบกลับมา
(ถึงเธอจะผ่านการต่อสู้มาได้ แต่ความกล้าตัดสินใจก็ยังคงต่ำเหมือนเดิม… เอาเถอะ ก็เหมาะกับซาฟีน่าอยู่หรอก)
ขณะกำลังคิดไร้สาระด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ทุตเต้ก็จับมือของฉันและออกเดินอย่างรีบเร่งไปทางลานประลอง
「ดะ ดะดะ เดี๋ยวก่อน ทุตเต้ ทำไมถึงได้รีบขนาดนั้น」
「พูดอะไรอย่างงั้นกันคะ ท่านซาฟีน่ารีบร้อนถึงขนาดนี้ แสดงว่าควรรีบไปที่ลานประลองมิฉะนั้นต้องแย่แน่ค่ะ! ดังนั้น คุณหนู โปรดรีบด้วยค่ะ」
「ดะ เดี๋ยวก่อน ขอทำใจก่อน」
ฉันถูกทุตเต้ลากไป พอถึงสนามแข่งขัน ก็เป็นตามคาด คู่ต่อสู้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว หรือก็คือ ทุกคนกำลังรออีกฝ่ายที่จะมาต่อสู้ด้วยนั่นเอง
(อูย… เด่นสุดๆ… หันมามองกันใหญ่เลย…)
ฉันค่อยๆเดินออกห่างจากทุตเต้ไปยังลานประลองของตัวเอง ซึ่งเมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่ามีผู้ชมจำนวนมากอย่างคาดไม่ถึง ซึ่งสาเหตุก็น่าจะมาจาก การที่องค์ชายเสด็จมาชม มากิลูก้า ซาฮะ ซาฟีน่า รวมถึงรุ่นพี่คาริสที่ทำหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอด้วยล่ะมั้ง
(กำลังสนใจทุกคนมากกว่าการต่อสู้ของฉันสินะ… พูดแบบเจาะจง คือซาฮะกับซาฟีน่าที่กำลังเป็นประเด็นร้อนอยู่ในตอนนี้…)
ฉันสูดลมหายใจเข้า มองไปทางคู่ต่อสู้ ซึ่งเขาเองก็มองมาทางฉันราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
(ถึงจะไม่คิดอะไรกับเสียงผู้คนรอบๆมาจนถึงตอนนี้ก็เถอะ… แต่พอมาเผชิญหน้ากันแบบนี้ ฉัน กำลังจะต้องสู้ รู้สึกตื่นๆยังไงไม่รู้… อุหวา ชักเครียดขึ้นมาแล้วสิ)
ฉัน ชักดาบในตำนาน(ฮา)ที่อยู่ข้างเอวออกมา ออกแรงจับให้กระชับมือ ตรวจสอบว่าเพิ่มความแข็งแรงของดาบเป็นที่เรียบร้อย
「เอาล่ะนะ! เริ่มได้!」
ด้วยสัญญาณจากกรรมการ ทำให้เสียงเชียร์ดังขึ้น ฉันไม่ปล่อยให้เสียเวลา จับดาบอย่างอ่อนช้อยชี้ไปทางอีกฝ่าย เขาเองก็ทำเช่นกัน ด้วยการจับหอกในมือ ชี้มาที่ฉัน
「ฟุฟุ! เอาล่ะ มาเต้นรำบนเวทีที่ฉันเตรียมไว้กันเถอะค่ะ!」
ด้วยกริยาที่อ่อนช้อยของฉัน ตกใจกับคำท้าทายอย่างนั้นหรือคะ ฝ่ายตรงข้ามจับอาวุธเอาไว้พลางมองสถานการณ์
(โยชชี่ เป็นไปตามบทที่วางไว้ค่ะ! ถึงการโจมตีแรกจะไม่เป็นไปตามแผนก็เถอะ… ว่าแต่ ทำไมกันนะ?)
ในขณะที่ฉันกำลังสงสัย ทางฝั่งผู้ชม รุ่นพี่คาริสก็เปิดการบรรยายที่ไม่จำเป็นขึ้น
「เอ๋? นั่นจงใจ… อย่างนั้นหรือคะ?」
ซาฟีน่าประหลาดใจกับคำพูดของรุ่นพี่คาริส
「โอ้ คู่แข่งของคุณหนูแมรี่เป็นคนละประเภทกับพวกเธอน่ะ ถึงพลังและความเชี่ยวชาญจะอยู่ในระดับกลางๆ แต่ถนัดด้านการวางแผน นั่นเป็นวิธีการสู้ของเขาล่ะ สังเกตคู่ต่อสู้ ชักจูง ให้เดินราวกับหมากบนกระดาน นำทางไปสู่ความพ่ายแพ้」
「สรุปก็คือ ในตอนเริ่มการต่อสู้ ท่านแมรี่ต้องการประกาศว่าจะสู้ด้วยการวางแผนที่ฝ่ายตรงข้ามถนัด ถึงได้พูดออกมาว่า มาเต้นรำกันสินะคะ กำลังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมถึงได้แสดงท่าทางแปลกๆแบบนั้นออกมาบนเวที」
คำอธิบายของรุ่นพี่คาริส ถูกมากิลูก้าแปลไปในทิศทางแปลกๆ ส่งเสียง*โฮ่*ออกมา
「โอ้ มั่นใจเลยล่ะ ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังถูกจูงจมูก ซึ่งนั่นคงเป็นไปตามแผนที่ท่านแมรี่วางไว้」
โดยไม่ได้รู้ตัวถึงบทสนทนาแปลกๆที่เกิดขึ้นรอบๆตัว ฉันแสดงตามสคริปของตัวเองเพื่อที่จะแพ้อย่างงดงาม
(เริ่มจาก อ่านทางและปรับจูนให้เข้ากับการโจมตีของอีกฝ่าย… จังหวะเคาเตอร์ของฝ่ายตรงข้าม…)
ฉันทำการโจมตีแบบธรรมดาออกไปซึ่งเขาหยุดเอาไว้ได้ และ จังหวะต่อมา ฝ่ายตรงข้ามที่ตั้งรับก็เปิดฉากบุกเข้ามา ในจังหวะเดียวกันนั้น ฉัน ก็แสร้งทำสีหน้าเจ็บปวดก้าวถอยหลังไป จากนั้นเขาก็เปิดฉากแทงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งแต่ละครั้งฉันก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดให้เห็น
(โยช เป็นไปตามสคริป ตกเป็นฝ่ายตั้งรับอยู่ข้างเดียวแล้ว… คอยตั้งรับทุกการโจมตีไปเรื่อยๆจนถึงที่สุด แสดงความอ่อนแอออกมา!)
ตัวฉันดีใจนิดหน่อยที่ทุกอย่างเป็นไปตามสคริปอย่างไม่น่าเชื่อ จึงเผลอแสยะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวขณะที่กำลังยืนตั้งรับ
ในระหว่างที่กำลังมองดูฉัน รุ่นพี่คาริสก็ระเบิดคำอธิบายออกมาอีกครั้ง
「ร้อนรนแล้วสินะ… ฝ่ายตรงข้าม คงรู้แล้วว่ากำลังเต้นอยู่บนฝ่ามือของคุณหนูแมรี่มาโดยตลอด」
「แต่ฉันเห็นเพียงแค่ท่านแมรี่กำลังถูกกดดันเท่านั้นเองนะคะ」
มากิลูก้าที่มองดูสถานการณ์แล้วเกิดความสงสัยกับคำพูดของรุ่นพี่คาริสพูดขึ้น
「ไม่เลย นั่นเป็นแค่การแสดงอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ แล้วก็ พวกมือใหม่อาจจะไม่รู้ แต่การป้องกันของท่านแมรี่น่ะ ขยับไปรอล่วงหน้าก่อนการโจมตีของอีกฝ่ายอยู่นิดหน่อย นั่นน่ะ เหมือนกับกำลังลวงให้อีกฝ่ายโจมตีใส่ตัวเองจนเดินเข้าไปติดกับ」
และซาฮะที่กำลังตื่นเต้นก็พูดสมทบเข้ามาอีก
「นอกจากนี้ ท่านแมรี่น่ะ… บางครั้งก็ยิ้มสนุกออกมาด้วยล่ะ นั่นน่ะคงทำให้เขาที่เป็นฝ่ายโจมตีรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อนจนมุมอยู่เลย」
ยิ่งไปกว่านั้น ซาฟีน่าที่คอยมองการเคลื่อนไหวของฉันส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น ผู้ชมที่ได้ยินก็ส่งเสียง*โอ้～*ดังขึ้นมาด้วย
「อ้าาา!」
โดยไม่รู้ถึงเรื่องนั้น ฉันส่งเสียงร้องน่ารักออกมา ทำท่าเหมือนกับถูกซัดปลิวออกมาทางด้านหลัง ลงมานั่งคุกเข่า
「คุณหนูคะ! หยุดเถอะค่ะ! ผลการต่อสู้มันออกมาแล้ว!」
ผู้ที่ยื่นมือเข้ามาตามบทก็คือ ทุตเต้ที่มีท่าทีไม่อยากเชื่อว่าฉันจะถูกต้อนเข้ามุม เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่วสนาม
(เอิ่～ม ทุตเต้เนี่ย ไม่แสดงทื่อไปหน่อยเหรอ?)
ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าคนอื่นจะคิดยังไง รู้สึกกังวลนิดหน่อยกับการแสดงที่เหมือนกับท่องบทออกมา
「ไม่อยากเชื่อ… ว่าจะเตรียมบุคคลที่สามเอาไว้… ยิ่งกว่านั้น ยังเป็นการแสดงจากเมดคนนั้นด้วย หมายความว่า เตรียมการล่วงหน้าเอาไว้ก่อนแล้วสินะ ทั้งการประกาศความพ่ายแพ้ให้ฝ่ายตรงข้าม แถมยังบทพูดตามกำหนดการล่วงหน้า กับคู่แข่งที่สู้กันด้วยปัญญา ไม่เคยเห็นวิธีการแสดงความแตกต่างของพลังแบบนี้มาก่อนเลย」
เกินกว่าคำว่าประทับใจ รุ่นพี่คาริสพูดบรรยายออกมาไม่หยุดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังทึ่ง
「ไม่ มันยังไม่จบ! ยังสู้ได้!」
ฉันพูดออกไปแบบนั้น ค่อยๆลุกขึ้นมา ในขณะที่เขาย่อตัวตั้งท่าอีกครั้ง
(ตรงนี้ล่ะ ฉัน จะใส่ความรู้สึกของคำว่าพยายามลงไป…)
「…แบบทุ่มสุดตัวแล้วก็ถูกเคาเตอร์…」
「!!!」
(อุ๊ป… เผลอซะได้ กลืนมันกลับลงไป… ถูกเคาเตอร์ใส่ แต่ฉันยังพยายามจะลุกขึ้น แล้วทุตเต้ที่ร้องไห้ก็โยนผ้าขาวลงมา แพ้น็อคTKO! แผนการสมบูรณ์แบบ!)
ฉันที่เชื่อมั่นในความพ่ายแพ้ของตัวเอง จับดาบและ…
「แพ้แล้วครับ…」
「เฮะ?」
ก็ต้องมึนเพราะคำพูดของอีกฝ่าย
「ผู้ชนะ แมรี่ เลกาเลีย!」
เสียงโห่ร้องแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเชียร์ดังก้อง หลังกรรมการประกาศจบเกมการแข่งขัน
「ยอมแล้วล่ะ… แพ้อย่างหมดรูปเลย… อันที่จริง พูดตามตรงคือไม่คิดว่าจะชนะได้อยู่แล้ว」
อีกฝ่ายเดินเข้ามาขอจับมือด้วยใบหน้ายิ้มพอใจ ส่วนฉันที่กำลัง*ก๊อง*ก็ตอบรับไป แล้วเขาก็เดินลงจากเวที ฉันเองก็เดินตรงไปหาทุตเต้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
ดูเหมือนว่าเธอเองก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ ไม่รู้ว่าจะควรจะทำยังกับผ้าขนหนูที่เตรียมเอาไว้โยน TKO ดี ดังนั้น จึงส่งมันมาให้และฉันก็รับมันเอาไว้
「อืม… การถูกประกาศความพ่ายแพ้โดยเมด สำหรับผมคงไม่ชอบใจ พอถูกพูดท้าทายว่าจะสู้ต่อไหม? เขาก็โยนแผนการทุกอย่างทิ้งไป คงลองเดิมพันกับการโจมตีแบบทุ่มสุดตัวล่ะมั้ง นั่นเองก็ด้วย ที่คุณหนูกระซิบบอก ว่ารู้สิ่งที่เขากำลังจะทำ… และก็ต้องชมความยอดเยี่ยม ของเมดที่ถือผ้าขนหนูคนนั้น ในขณะที่ยังไม่ถึงเวลาแสดง แม้จะไม่ได้รับคำสั่งอะไรจากคุณหนูแมรี่ แต่ก็เตรียมผ้าขนหนูไว้ซับเหงื่อของผู้เป็นนาย การกระทำทั้งหมดตั้งแต่ต้น เป็นสิ่งที่แสดงว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนการของเธอทั้งหมด เขาจึงหมดกำลังใจที่จะสู้และยอมรับความพ่ายแพ้…」
「ท่านแมรี่… ไม่นึกเลย… ว่า จะกล้าสู้ด้วยการวางแผนที่อีกฝ่ายถนัดแถมยังเอาชนะไปได้อย่างสมบูรณ์แบบอีกด้วย」
「สะ สมกับที่เป็นท่านแมรี่เลยค่ะ!」
รุ่นพี่คาริสที่ไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ยังคงพูดบรรยายต่อไป ส่วนซาฮะทำหน้าราวกับเห็นสิ่งที่น่าทึ่ง และซาฟีน่าปล่อยคำพูดออกมาด้วยความปลาบปลื้ม และ ฉันที่ได้รับการแสดงความยินดีจากทุกคน ก็เข้าใจสภานการณ์ของตัวเองได้ในที่สุด
แมรี่ เลกาเลีย ชนะในรอบแรกค่ะ
นอกจากนี้ ฉันยังมารู้เอาทีหลังว่า ในโลกนี้ ไม่มีคอนเซ็ปต์ของการโยนผ้าขนหนูลงมาระหว่างการแข่งหมายถึงยอมแพ้ ทุตเต้นั้น เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมโยนผ้าขนหนูแล้วถึงแพ้ ดูเหมือนจะแค่ทำตามที่สั่งโดยไม่ถามอะไร…
