รถวิ่งบนถนน เสิ่นเอ้อทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ในบรรยากาศที่น่าเบื่อ ผู้หญิงที่นั่งเบาะหลัง ร่างกายที่เล็ก สั่นเล็กน้อย
แขนเหล็กข้างหนึ่ง กอดเธอไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้
ถ้าจะบอกว่าเป็นการกอด เรียกว่าการคุมขังดีกว่า ผู้ชายที่คุมขังผู้หญิง ใบหน้าที่โดดเด่น ราวกับเหล็กแข็ง
ที่หน้าผากของเสิ่นเอ้อ เหงื่อเย็นหยดลงแต่ไม่กล้าเช็ด
ณ ตอนนี้ เขาเหมือนไม่ได้ขับรถให้คู่รักคู่หนึ่ง แต่เป็นพายุลูกหนึ่ง….
รอบกายของผู้ชายเต็มไปด้วยความกดอากาศต่ำ
เสิ่นเอ้ออดไม่ได้ที่จะอิจฉาคนอื่น
อย่างน้อย ไม่ต้องอยู่กับสิงโตตัวนี้ที่เก็บกดจนจะบ้าไปแล้ว
รถอยู่ตรงสัญญาณไฟจราจรหันพวงมาลัยเคลื่อนเข้าเลน เลี้ยวซ้าย ทันใดนั้น เสียงเย็นชาดังมาจากเบาะหลัง
“ฉันบอกให้กลับคฤหาสน์ตระกูลเสิ่นเหรอ?”
เสิ่นเอ้อสะดุ้งทันที “Boss แล้ว……?”
“กลับบ้าน”ชายคนนั้นพูดออกมาสองคำอย่างเฉยเมย
โชคดีที่เสิ่นเอ้อตกใจ สะดุ้ง จึงไม่ได้ถามต่อ รู้ว่าควรทำอะไรในเวลาไหน กลับรถ ยูเทิร์นอีกครั้ง กลับรถในครั้งนี้ เปลี่ยนเส้นทางของรถโดยสิ้นเชิง
ผู้หญิงเงียบตลอดทาง นอกจากเงียบ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร
ยิ่งไม่รู้ว่า เขาจะทำอะไรกับเธออีก…..
รถวิ่งไปทางอพาร์ตเมนต์ของพวกเขาก่อนหน้านี้
หญิงสาวถูกแขนเหล็กล็อกไว้อย่างแน่นตลอดทาง ลานจอดรถใต้ดิน ประตูรถเปิดออก เธอราวกับว่าถูมือที่แขกเหมือนเหล็ก ล็อกตัวลงจากรถ
ตอนนี้ยังมีเสิ่นเอ้ออยู่ เธออดกลั้นไว้ ไม่ได้พูดอะไร และไม่พูด เพียงเพื่อรักษาสิ่งที่เรียกว่าความภาคภูมิใจที่ไร้สาระของตนเองไว้ไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้
เจี่ยนถงไม่กล้าคิดลึก ไม่กล้าคิด คนคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่
ระหว่างที่ขึ้นลิฟต์ จนถึงชั้นที่พวกเขาสองคนเคยอาศัยอยู่
“ฉันไม่ได้เอากุญแจมาด้วย”
เธอขัดขืนโดยสัญชาตญาณประตูตรงหน้า ทั้งๆที่คุ้นเคยมาก แต่กลับไม่อยากเข้าไป
ผู้ชายไม่ได้สนใจ หยิบกุญแจออกมาหนึ่งดอก
ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันใด “คลิก” เสียงประตูเปิดออก ในที่สุด เธอตัวสั่นเล็กน้อย ครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความโกรธ
“ทำไมคุณมีกุญแจ!”
เธอลดเสียงลงแล้วถามอย่างเกรี้ยวกราด
“บ้านของฉัน ทำไมฉันถึงมีกุญแจไม่ได้?” น้ำเสียงที่เบา และเย็นชา หรี่ตามอง ความเหน็บแนมที่หางตา หญิงสาวที่จ้องมองตัวสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ
ใช่!
ใช่!
เขาจะไม่มีกุญแจได้อย่างไร?
เธอโง่เอง!
ถึงได้เชื่อ คนคนนี้จะปล่อยให้เธอย้ายออกไปง่ายๆได้อย่างไร
ทุกอย่าง ทุกอย่างก็เป็นเพียงเกม
“ยังไง?ฉันต้องเชิญคุณเข้าบ้านเหรอ?” ผู้ชายกล่าวด้วยความเย็นชา มองดูการต่อต้านในดวงตาของหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยสายตาที่เย็นชา มืออีกข้างอยู่ในกระเป๋ากางเกง กำหมัดไว้อย่างแน่น
เธอช่างไม่เต็มใจเลย!
เธอต่อต้าน!
นี่คือบ้านของพวกเขา เธอไม่เต็มใจขนาดนี้เลยเหรอ?
ปวดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ดูไม่ออกว่ารู้สึกอะไรอยู่
หัวเราะเยาะเบาๆ โอบไหล่ของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆไว้ แล้วพาเข้าไปในประตู
แต่ตอนที่เข้าประตู นั่งลงด้วยความเคยชิน หยิบรองเท้าแตะในตู้รองเท้า นั่งลง แต่มือลอยอยู่ในอากาศ
ดวงตาสีเข้ม จ้องมองด้านในตู้รองเท้า ช่องที่ว่างเปล่านั่น…….เหอะ…….
ชายคนนั้นหลับตา ยืนขึ้น แบกผู้หญิงขึ้นโดยไม่พูดอะไร
“คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม!”
เธอถามด้วยความโกรธ
บนไหล่ของเขา ขัดขืนอย่างรุนแรง แต่ก็หนีไม่พ้นอำนาจของเขา
ขาเรียวยาวของผู้ชายก้าวออกไป เดินไปที่ห้องนอน เมื่อเข้าประตู ก็วางบนเตียง แขนสองข้างของเขากอดอก ยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองเธอที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาที่เย็นชา
“ถ้าฉันขอร้องคุณ ปล่อยฉันไป……..”
เธอยังพูดไม่ทันจบ
“เปลี่ยนคำขออื่น” ชายคนนั้นขัดจังหวะอย่างเด็ดขาด มองลงมาด้วยสายตาที่เย็นชาลึกลงไปในดวงตามีความเจ็บปวดที่คนอื่นยากที่จะรับรู้……ปล่อยเธอไป?
เจี่ยนถง ปล่อยคุณไป แล้วใครจะปล่อยฉันไป?
ชาตินี้ แม้ว่าจะเกลียดมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถปล่อยไปได้ อยู่ตรงหน้า…….ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!
“ฉัน……แล้วจริงๆ” เหนื่อย……..
“เช่นนั้นคุณอธิบายมา ทำไมคุณถึงอยู่ที่โรงพยาบาล? แล้วทำไมถึงลงนามในหนังสือบริจาคไขกระดูก?”
เปลือกตาของเธอกระตุก “ทำไมคุณไม่อธิบาย ทำไมต้องสอดแนมฉัน?”
“สอดแนมคุณ?” ผู้ชายกอดแขนไว้ ริมฝีปากเย็น……เธอคิดว่าเขาสอดแนมเธอ แต่เธอจะรู้อะไร!
ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…….โดยทันที เขากำหมัดแน่น
มีความโกรธซ่อนเร้นอยู่ในดวงตา
“สถานการณ์ของเจี่ยนโม่ป๋ายแย่มาก” เธอไม่มีอะไรจะพูดเพราะรู้จักนิสัยของคนคนนี้ดี
“ดังนั้นคุณจะยอมเสียสละตัวเอง?” เขายังคงหัวเราะอย่างเย็นชา
“ก็แค่บริจาคไขกระดูก ฉันไม่ได้อยากไปตาย”
“คนอื่นจะไม่เป็นอะไร แต่คุณ…….เจี่ยนถง!คุณกล้ารับรอง?คุณกล้ารับรองว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเหรอ?
คุณรู้หรือไม่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ฉันจะ…….!” เขาถามอย่างโกรธเคืองแล้วหยุดอย่างกะทันหัน!
เพียงแค่กำหมัดนั้นไว้แน่นจนเกิดเสียงดังขึ้น
ใจเต้นขึ้นๆลงๆ เธอไม่สนใจ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!……รวมถึงเขา!
ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความเศร้า ชายคนนั้นหลับตาลงอย่างกะทันหันไม่ให้เธอเห็นร่องรอย!
แทนที่จะบอกว่าเป็นความโกรธ สู้บอกว่าสิ้นหวังดีกว่า
เหอะ…….เธอไม่แคร์เขาแล้ว
ไม่แคร์แล้วจริงๆ
ทั้งๆที่รู้สภาพร่างกายของตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าจะเกิดอันตรายกับร่างกายของเธอ เธอก็จะปกปิดเขา
“เขาคือพี่ชายของฉัน”
เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะอย่างเย็นชา พี่ชายของเธอ?
คนอย่างนั้น เหมาะสมเป็นพี่ชายของเธอ?
คนอย่างนั้น มีสิทธิ์อะไรที่จะให้เธอเอาชีวิตไปเสี่ยง!
เขาไม่สูดลมหายใจเข้า ลมหายใจเริ่มยุ่งเหยิงขึ้นเรื่อยๆ
“เจี่ยนถง บอกรักฉัน” เขาออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ เขาพูดกับตัวเองว่า ขอเพียงเธอพูด เธอพูดเขาก็จะเชื่อ ถ้าเธอพูด เขาก็จะลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
ขอแค่เธอพูด!
แต่ผู้หญิงที่สมควรตายคนนั้น เหมือนเป็นใบ้ ปิดปากไว้แน่น
เวลาผ่านไปทีละนิด เขากำลังรอ เขาพูดกับตัวเองว่า เขาสามารถรอได้
ถ้าเป็นเธอ เขาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ รอเธอ ขอเพียงเธอยอมพูดสามคำนี้
“บอกรักฉัน พูด คุณรักฉัน” เขายิ่งแข็งกร้าว
เธอก็ยิ่งนิ่งเงียบ
หน้าตาเช่นนั้น…….
ชายผู้นั้นรู้สึกปวดแสบปวดร้อนในหัวใจปวดลึกถึงในดวงตา ราวกับได้สูญเสียของสำคัญบางอย่างไป
สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเขา
“มันยากมากเหรอ?” เขายิ้มแล้วถามอย่างเย็นชา ท่าทีที่แข็งกร้าวภายใต้น้ำเสียงเยาะเย้ยมีคำวิงวอนซ่อนอยู่
แต่ผู้หญิงไม่เข้าใจ เพียงแค่สามคำนั้น เคยพูดกับเขาอย่างหลั่งพรั่งพรูออกมา ร่าเริงแบบนั้น เอาแต่ใจแบบนั้น จะพูดหนึ่งพันครั้ง หนึ่งหมื่นครั้งก็ยังได้ แต่ในวันนี้ พูดไม่ออกจริงๆ
ความเจ็บปวด ยิ่งอยู่ยิ่งลึก ความสิ้นหวัง ก็ยิ่งอยู่ยิ่งลึก
ความเจ็บปวดในใจ กับความสิ้นหวังที่ลึก เขามองเธอ เป็นความเศร้าที่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้…….หลังจากสิ้นหวังอย่างบ้าคลั่ง เป็นความบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง
ไม่เชื่อ!
ไม่เชื่อว่าในใจของผู้หญิงคนนี้ จะมีเขาไม่ได้อีก
ก้มลงกะทันหันจับแขนทั้งสองข้างของเธออย่างแน่น จูบลงอย่างแรง
เธอแค่รู้สึกว่า เหมือนลมพายุซัดเข้ามา
ผลั๊วะ!
เสียงตบดังขึ้น
“ไอ้สารเลว!”
สมองของชายคนนั้น โดนตบ อยู่บนไหล่ของเธอ เธอกับเขา หัวกับหัวพิงกัน ความใกล้ชิดเช่นนั้น
บนใบหน้าหล่อที่ฝังอยู่ในผ้าปูที่นอน ริมฝีปากของผู้ชาย ยกขึ้นช้าๆ “ใช่ ฉันเป็นคนสารเลว ดังนั้นเสี่ยวถง……….อย่าต่อต้านอย่างไร้สติเลย……ไม่มีประโยชน์”
