Ranker’s Return – ตอนที่ 19

ความรู้สึกแรกตอนที่ฮยอนนูสัมผัสได้ถึงแรคคูนนั้นเต็มไปด้วยความกดดัน แรคคูนมีความสูงอย่างน้อย ๆ ราว 250 เซนติเมตร ร่างกายของเขาอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำและทรงพลังอย่างมหาศาล แรงกดดันที่ปลดปล่อยออกมาจากตัวเขาช่างรุนแรงยิ่งนัก เขาดูน่าเกรงขามถึงขนาดที่ว่าไม่น่าจะมีใครกล้าจ้องมองเขานาน ๆ
 
ฮยอนนูเข้าใจแล้วว่าทำไมดาคานถึงต้องทดสอบเขาก่อน หากดาคานเป็นกาแฟอเมริกาโน่แล้ว แรคคูนก็เปรียบเสมือนกาแฟเอสเพรสโซ่ที่เข้มข้น ไม่สิ ต้องบอกว่าเขาเป็นเมล็ดกาแฟเลยถึงจะถูก ความแตกต่างระหว่างดาคานกับแรคคูนนั้นมีมากถึงขั้นนั้นเลยทีเดียว
 
“เจ้าคือนายของเจ้าหนูนี่ใช่ไหม?” แรคคูนถาม
 
“ใช่แล้ว ฉันคือเจ้านายของหมอนี่”
 
“งั้นรึ? ถ้างั้นอะไรพาเจ้ามายังที่นี่?” แรคคูนถามราวกับว่าเขาไม่รู้ข้อมูลอะไรจากดาคานมาก่อนเลย
 
“ฉันมาที่นี่เพื่อส่งมอบสร้อยคอ” ฮยอนนูนำสร้อยคอออกมาจากช่องเก็บของ ทังอีเมื่อเห็นสร้อยคอกระดูกในมือฮยอนนูแล้วมันก็หายตัวไปอย่างลึกลับ แม้ว่าฮยอนนูจะยังไม่ได้ยกเลิกการอัญเชิญทังอีเลยก็ตาม
 
“มันคือสร้อยคอกระดูกของแคนคูน”
 
“หืม? ใครกันนะที่เจ้าว่า?” แรคคูนถามเหมือนเขาฟังผิด
 
“แคนคูน มันเป็นของแคนคูน”
 
หน้าของแรคคูนแดงก่ำขึ้นทันทีหลังจากได้ยินการยืนยันจากฮยอนนูแล้ว “แคนคูน!”
 
พื้นดินสั่นสะเทือน ฝูงนกต่างพากันแตกตื่น เสียงคำรามแห่งความโกรธเกรี้ยวของแรคคูนดังสนั่นไปทั่วท้องฟ้า เขายังคงคำรามต่อไปแม้จะผ่านไปพักหนึ่งแล้วก็ตาม ดูเหมือนเขาจะไม่เหนื่อยเลยแม้จะใช้พลังเวทไปจำนวนมากแบบนี้ “แคนคูน! แกนะแก กลับมานะ!”
 
“ท่านพี่ หยุดเถอะ เจ้านั่นไม่ชอบจนถึงขั้นซ่อนสร้อยคอนี้ไว้แล้วหนีไป ถ้าหากเป็นแบบนี้ คนที่จะเสียก็มีแต่ท่านพี่นะขอรับ”
 
หากจะให้อธิบายเนื้อหาของเควสนี้โดยละเอียดแล้วละก็…
 
แคนคูนได้หลบหนีไป จะกล่าวให้ชัดเจนคือ การฝึกฝนของแรคคูนนั้นเลวร้ายมากจนเขาหนีไป สร้อยคอกระดูกนี้เป็นสิ่งที่แรคคูนมอบให้แก่แคนคูน มันเป็นสร้อยคอที่เขาได้มาจากชาแมนออร์คระดับสูงแห่งชนเผ่าหมาป่าภูเขาไฟ สร้อยคอชิ้นนี้มีคุณสมบัติพิเศษตรงที่สามารถอัญเชิญและสะกดรอยมันได้ด้วยสร้อยคอที่มีลักษณะเหมือนกัน ปัญหาก็คือทังอีดันเป็นคนถอดสร้อยคอนี้ออกไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทังอีถึงหนีไปเมื่อรู้เรื่องสร้อยคอเข้า
 
“ขอโทษทีก็แล้วกันที่ต้องให้เจ้ามาเห็นสภาพนี้ของข้า โธ่เอ๊ย!”
 
“ช่างเถอะ เอาเป็นว่าอย่างน้อยให้ข้าได้มอบรางวัลตอบแทนแก่เจ้า”
 
[คุณสำเร็จภารกิจ ‘ทายาทของชนเผ่าหมาป่าแห่งท้องทุ่ง’]
 
[ได้รับค่าประสบการณ์]
 
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
 
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
 
จำนวนค่าประสบการณ์ที่ได้รับนั้นมหาศาลสมกับที่เป็นภารกิจระดับ D+ ฮยอนนูเลเวลอัพทันทีแม้ว่าเลเวลของเขาจะเพิ่งอัพมาก่อนเมื่อไม่นานนี้
 
‘เป็นจำนวนค่าประสบการณ์ที่ดีเลย แต่จะว่าไป เขาจะไม่ให้ทักษะอะไรมาเลยเหรอ…?’
 
ฮยอนนูส่ายหัวเมื่อเขารู้ว่าตัวเองไม่ได้รับข้อความเกี่ยวกับการได้รับทักษะใหม่เลย
 
“ข้าจะมอบทางเลือกแก่เจ้า ทางเลือกแรกคือ ข้าจะมอบทักษะที่ใช้ประโยชน์ในตอนนี้ได้เลย ส่วนทางเลือกที่สองคือ ข้าจะมอบทักษะที่จะช่วยเจ้าได้อย่างมากในภายหลัง เอาล่ะ! จงเลือกเสีย” แรคคูนให้ทางเลือกแก่ฮยอนนู ตอนนี้ขึ้นอยู่กับฮยอนนูแล้วว่าเขาจะเลือกรับทักษะแบบไหนมา
 
ฮยอนนูตกอยู่ในสภาพน่าหนักใจ เขากำลังไตร่ตรองอย่างหนักว่าควรจะเลือกพลังที่ใช้ได้เลยหรือพลังที่ใช้ได้ในภายหลัง หากเขาเลือกทักษะที่ใช้ได้ในภายหลังล่ะ? การพัฒนาก็จะเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่ถ้าเป็นพลังที่ใช้ได้ทันทีล่ะ? มันรวดเร็วแต่ก็ได้แค่นั้น นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากลำบากมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จำเป็นจะต้องเลือก “ฉันจะเลือก…”
 
“ฉันจะเลือกสกิลที่ใช้ได้ในภายหลังก็แล้วกัน”
 
“หวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจที่เลือกเส้นทางนี้นะ?”
 
“นี่คือการตัดสินใจของฉัน ฉันจะไม่เสียใจอะไรทั้งนั้น”
 
ฮยอนนูเลือกรับทักษะที่จะเฉิดฉายในภายหลัง ความคิดของฮยอนนูคือ ถึงแม้เขาจะไต่ระดับได้อย่างรวดเร็ว แต่หากขาดวิสัยทัศน์ที่มั่นคงคอยช่วยแล้ว เขาจะไม่สามารถรักษาตำแหน่งที่ยืนเอาไว้ได้
 
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะมอบสิ่งนั้นให้แก่เจ้า”
 
แรคคูนยื่นมือไปยังตัวฮยอนนู ฮยอนนูขยับหลบมืออันใหญ่โตที่ยื่นมาหาเขาโดยสัญชาตญาณในทันที ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหนีมันพ้น สุดท้ายฮยอนนูก็ต้องยื่นมือออกไปราวกับว่าเขาถูกดึงดูดโดยแม่เหล็กอย่างไรอย่างนั้น พลังเวทมนตร์ของแรคคูนพุ่งทะลักออกมาราวกับพายุและพุ่งทะลวงเข้าไปยังมือทั้งสองข้างของฮยอนนู
 
“เอาล่ะ! เท่านี้ก็คงได้”
 
ฮยอนนูไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับไป เนื่องจากจิตวิญญาณของเขายังเต็มไปด้วยความมึนงง พลังเวทที่ไหลท่วมท้นมายังร่างกายของเขานั้นไม่ต่างอะไรจากยาเสพติดเลย มันเป็นคลื่นพลังเวทมนตร์ที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
 
“ชะ…ใช่”
 
[ทักษะถูกสร้างขึ้นแล้ว]
 
[ทักษะ:บีบอัดพลังเวท]
 
[พลังเวทมนตร์จะถูกบีบอัดเพื่อสำแดงประสิทธิภาพที่แข็งแกร่งกว่าออกมา]
 
รูปแบบ: แสดงผลอัตโนมัติ
 
ระดับ: ยูนีค
 
ระดับประสิทธิภาพของทักษะ: F
 
ผลของพลังเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 20%
 
เมื่อเรียกคืนสติของตนเองได้ในที่สุดฮยอนนูก็กลับมาเช็ครายละเอียดของทักษะ จากนั้นเขาก็ถึงกับอ้าปากค้าง
 
‘ระดับยูนีคงั้นเหรอ?’
 
สกิลที่แรคคูนให้กับฮยอนนูจัดว่ามีระดับความล้ำค่าอยู่ที่ยูนีค มันเป็นสกิลที่ช่วยเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้แก่เขา สกิลที่เกี่ยวข้องกับพลังเวทมนตร์ถือว่าเป็นหนึ่งในสิ่งที่ทุกคนต้องการมากที่สุดในเกมนี้
 
‘สุดยอด สุดยอดไปเลย!’
 
แรคคูนยังคงพูดคุยกับฮยอนนูต่อไป “อ้อ! อีกอย่างหนึ่งถ้าเจ้าบังเอิญเจอกับแคนคูน ช่วยฝากบอกเจ้านั่นด้วยว่า…”
 
แรคคูนพูดต่อด้วยน้ำเสียงอันน่าหดหู่และอ้างว้าง ไม่คิดเลยว่าน้ำเสียงแบบนี้จะออกมาจากหัวหน้าออร์คผู้น่าเกรงขาม “บ้านของเจ้าคือที่นี่ ที่ป่าทมิฬแห่งนี้”
 
“เข้าใจแล้ว”
 
[ภารกิจถูกสร้างขึ้นแล้ว]
 
[ภารกิจ: ข้อความจากแรคคูน]
 
[แรคคูนผู้เป็นพ่อมีข้อความที่อยากจะบอกแคนคูนลูกชายของเขา หากคุณพบเขาแล้ว บอกข้อความนี้แก่เขา]
 
ระดับ: C+
 
เงื่อนไข: บอกแคนคูนเกี่ยวกับเรื่องของแรคคูน 0/1
 
รางวัล: ค่าประสบการณ์ ของขวัญจากแรคคูน
 
‘โห! เขาช่างเป็นออร์คที่ใจกว้างจริง ๆ”
 
ฮยอนนูมองหน้าต่างเควสด้วยรอยยิ้มในขณะที่แรคคูนยังคงพูดต่อไป “อีกอย่างก็คือ บอกเจ้าหมีตัวจุ้นนั่นด้วยว่าสร้อยนี้มันไม่มีพลังเวทตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นเจ้านั่นไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก”
 
“ได้เลย ฉันจะบอกให้”
 
ฮยอนนูกล่าวลาแรคคูนกับดาคานก่อนที่จะฉีกม้วนกระดาษเพื่อวาร์ปกลับเมือง
 
***
 
“คังฮยอนนู! เฮ้! ตื่นได้แล้ว!” ยองซานปลุกฮยอนนูผู้กำลังหลับอยู่บนโซฟา ฮยอนนูเผลอหลับไปในระหว่างที่กำลังดูยอดวิวและผลตอบรับต่อวีดีโอที่เขาโพสไว้ในชาแนลของตัวเอง
 
“อา…โทษทีนะ ฉันง่วง ๆ น่ะ” ฮยอนนูดูเหม่อ ๆ  เขาล่าแบบไม่หยุดไม่หย่อนมาหลายวันแล้ว ยองซานเห็นดังนั้นจึงเชื่อมต่อแล็ปท็อปของเขากับทีวีติดผนังให้ฮยอนนู
 
“ดูสิ นี่คือจำนวนการเข้าชมวิดีโอของนาย”
 
[จำนวนการเข้าชม: 176,488]
 
“แสนเจ็ดหมื่นกว่าครั้ง! ทำไมมันถึงได้เยอะจัง?” ฮยอนนูถึงกับตกใจเมื่อเห็นจำนวนการคลิกเข้าชม ซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตอนที่เขาหลับ จำนวนตัวเลขนั้นมากจนไม่น่าเชื่อ
 
“เดิมทีมันไม่ได้มากขนาดนั้นหรอก แต่ฉันเผยแพร่วิดีโอของนายผ่านกลุ่มชุมชนโดยใช้หลายช่องทาง อัตราการเข้าถึงเลยเพิ่มขึ้น” ยองซานตอบความสงสัยอย่างแยบยลโดยบอกความจริงเพียงครึ่งเดียว
 
ที่จริงแล้วเป็นเพราะแฟชั่นการแต่งตัวสุดพิสดารของฮยอนนูกลายเป็นประเด็นร้อนในชุมชนอารีน่า ยองซานใช้สิ่งที่กล่าวมานี้ในการโปรโมทวิดีโอ
 
“จริงเหรอ? ขอบใจนายนะยองซาน” ฮยอนนูรู้สึกซาบซึ้งใจต่อยองซานโดยที่ไม่ได้รู้ความจริงเลยแม้แต่น้อย จากนั้นยองซานและฮยอนนูก็ไล่ดูความคิดเห็นที่มีต่อวิดีโอด้วยกันและพูดถึงแนวทางในอนาคตที่พวกเขาจะเลือกใช้ต่อไป
 
[สวัสดี นี่คือไนกี้เมเนจเม้นท์]
 
ยองซานตรวจดูอีเมลหลังจากที่ฮยอนนูไปหาอะไรดื่ม กล่องอีเมลมีจดหมายฉบับหนึ่งที่ถึงกับทำให้ยองซานถึงกับตะลึงอยู่พักหนึ่ง ยองซานชำเลืองมองฮยอนนูแล้วตะโกนด้วยเสียงทั้งหมดที่พุ่งออกมาจากปอด “เฮ้! คังฮยอนนู รีบมาดูนี่เร็ว!”
 
“ทำไม? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”
 
“เร็วๆ! รีบมาเถอะน่า!”
 
ฮยอนนูรีบวิ่งไปหายองซานตามที่ขอ
 
“ดูนี่สิ! นายได้อีเมลจากไนกี้ด้วยละ”
 
“ไนกี้งั้นเหรอ? นายหมายถึงไนกี้นั่นใช่ไหม?”
 
“ใช่แล้ว! ไนกี้ที่ว่านั่นแหละ”
 
ฮยอนนูเองก็เก็บความตื่นเต้นไม่อยู่หลังจากยืนยันแล้วว่าอีเมลนี้มาจากไหน
 
[ถึง: อาร์ก้อน]
 
[สวัสดี คุณอาร์ก้อน ผมชื่อเคล เป็นหัวหน้าฝ่ายขายซึ่งทำงานอยู่ที่ไนกี้เมเนจเม้นท์ บริษัทของเรานั้นเป็นตัวแทนด้านการจัดการที่ตั้งขึ้นเพื่อดูแลในส่วนของเกมอารีน่าโดยเฉพาะ
 
เหตุผลในการส่งอีเมลนี้ของผมเองก็ไม่ได้เป็นเรื่องอื่นใดนอกเหนือจากนั้น ผมอยากจะแนะนำตัวละครหลักจากวิดีโอ [คลิปการจับพวกแมลงที่ชอบ PK คนอื่น.avi] ไปยังสำนักงานหลักของไนกี้เมเนจเม้นท์
 
กรุณารับพิจารณาและติดต่อผมตามหมายเลขโทรศัพท์ที่อยู่ด้านล่างนี้ในเวลาที่คุณสะดวก
 
ติดต่อ: 010-XXXX-XXXX
 
อีเมล: [email protected]
 
“เขาอยากจะดึงตัวนายไปร่วมงานด้วย”
 
“ฉันรู้แล้ว”
 
มือของฮยอนนูสั่นไปหมดไนกี้เมเนจเม้นท์จัดได้ว่าเป็นบริษัทที่ดีที่สุดที่ลงทุนในเกมอารีน่า ณ ตอนนี้
 
“นายจะไปใช่ไหม?”
 
“แน่นอนอยู่แล้ว! นี่ไม่ใช่ระดับที่จะเรียกว่าโอกาส มันคือการถูกหวยต่างหากละ”
 
“นายพูดถูก!”
 
ฮยอนนูรู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เขาเพิ่งจะกลับมาเล่นเกมอารีน่าได้เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น เกิดอะไรขึ้นหลายอย่างเต็มไปหมดในระหว่างนั้น แต่นี่ถือเป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่งที่สุดแล้ว
 
“งั้นฉันจะเริ่มโทรหาพวกเขาเดี๋ยวนี้แหละ” ฮยอนนูกดโทรศัพท์เพื่อโทรไปยังเบอร์ที่เขียนไว้ในอีเมล ถึงแม้เขาจะสามารถให้คำตอบทางอีเมลได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาพักหนึ่งถึงจะได้รับการตอบกลับจากอีกฝ่าย  และเขาเองก็ไม่อาจจะรอนานขนาดนั้นได้อีกแล้ว ฮยอนนูใช้ทักษะภาษาอังกฤษอันช่ำชองที่เขาเคยเรียนมาในสมัยก่อน
 
“สวัสดีครับ?”
 
“-ไม่ทราบว่าผมกำลังพูดอยู่กับใครครับ?”
 
“พอดีผมเห็นอีเมลที่คุณส่งมาก็เลยโทรมาครับ”
 
“-อ้อ! ขอบคุณครับ ผมชื่อเคลนะครับ”
 
“ผมคังฮยอนนูครับ”
 
“-ขอบคุณที่ติดต่อมาทางโทรศัพท์นะครับ ถ้างั้นผมขอเข้าประเด็นตรง ๆ เลยก็แล้วกัน คุณอยากจะทำสัญญากับพวกเราไหมครับ? ผมมั่นใจว่าข้อเสนอของเราต้องดีกว่าที่อื่น ๆ อย่างแน่นอน”
 
เคลถามฮยอนนูอย่างไม่อ้อมค้อม ฝ่ายฮยอนนูเองก็มีนิสัยตรงไปตรงมาเช่นกัน “ได้เลยครับ ผมจะทำสัญญากับทางไนกี้”
 
“-ไม่ทราบว่าคุณอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”
 
“อยู่ที่กรุงโซล ในเกาหลีใต้ครับ”
 
“-โซล…ความต่างของเวลามีมากพอสมควรเลย ผมจะส่งอีเมลให้คุณก่อนก็แล้วกัน ทางผมไม่มีปัญหาอะไรในเรื่องช่วงเวลา แต่ทางคุณอาจจะต้องเป็นช่วงที่ดึกมากเลย ยังไงลองดูอีเมลก่อนแล้วค่อยบอกผมว่ามีอะไรอยากให้แก้หรือไม่ แล้วผมจะช่วยดูให้โดยเร็วที่สุดนะครับ”
 
“ผมจะลองดูแล้วบอกคุณเกี่ยวกับการตัดสินใจของผมนะครับ”
 
การโทรศัพท์ครั้งนี้ถือว่าสำเร็จด้วยดี เคลและฮยอนนูต่างก็ได้สิ่งที่พวกเขาต้องการ ตั้งแต่นั้นมาฮยอนนูก็ส่งอีเมลติดต่อกับเคลมาโดยตลอด วันที่พวกเขาตกลงกันไว้ว่าจะทำสัญญาคือวันเสาร์ หลังจากนี้ไปอีกสามวัน