Ranker’s Return – ตอนที่ 8

“เลเวลอัพอีกแล้ว อัพค่าสเตตัสหน่อยดีกว่า เอาล่ะ! หน้าต่างข้อมูลตัวละครจงออกมา” เมื่อเลเวลของเขาเพิ่มขึ้น ฮยอนนูก็เรียกใช้หน้าต่างข้อมูลตัวละครเพื่อทำการอัพเกรดค่าสเตตัสให้ตัวเขาเองแข็งแกร่งขึ้น
 
[หน้าต่างข้อมูลตัวละคร]
 
[ชื่อตัวละคร: คังฮยอนนู]
 
เลเวล: 4
 
อาชีพ: มือใหม่
 
ฉายา: ไม่มี
 
ค่าสเตตัส: พละกำลัง: 10 (+65) ความว่องไว: 10 (+25) พลังโจมตีทางกายภาพ: 10 (+50) พลังโจมตีเวทมนตร์: 10
 
แต้มสเตตัสคงเหลือ: 20
 
 
“เฮ่อ~” ฮยอนนูได้แต่ทอดถอนใจเมื่อเขาเห็นหน้าต่างข้อมูลตัวละครของตนเอง มันทำให้เขานึกถึงตัวละครเมลีก็อดที่ตัวเองเคยมีในอดีต มันทั้งมีค่าสเตตัสที่มหาศาลและเรียงรายไปด้วยฉายาอันโดดเด่นหลากหลาย ทว่าตอนนี้สิ่งเหล่านั้นได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงมโนภาพในความทรงจำของเขาเพียงเท่านั้น
 
‘ฉันลบมันทิ้งไปแบบไม่เห็นค่าเลย’
 
พอหวนคิดถึงมันแล้วเขาก็อดเศร้าใจไม่ได้ สุดท้ายฮยอนนูจึงได้แต่ค่อย ๆ เพิ่มค่าสเตตัสให้ตัวเองโดยที่พยายามไม่กลับไปนึกถึงมันอีก ในอดีตเขาเคยเลือกเล่นอาชีพนักรบธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากนัก การเพิ่มค่าสเตตัสก็เรียบง่าย เขาเลือกเพิ่มค่าพละกำลังและค่าพลังโจมตีทางกายภาพเป็นหลัก แต่พอมาครั้งนี้ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเล่นอาชีพนักรบที่มีความพิเศษต่างจากที่ผ่านมา ดังนั้นเขาจึงเลือกเพิ่มค่าสเตตัสในแนวทางที่ต่างจากเดิม
 
[หน้าต่างข้อมูลตัวละคร]
 
[ชื่อตัวละคร: คังฮยอนนู]
 
เลเวล: 4
 
อาชีพ: มือใหม่
 
ฉายา: ไม่มี
 
ค่าสเตตัส: พละกำลัง: 10 (+65) ความว่องไว: 25 (+25) พลังโจมตีทางกายภาพ: 10 (+50) พลังโจมตีเวทมนตร์: 15
 
แต้มสเตตัสคงเหลือ: 0
 
เขาเลือกเพิ่มค่าความว่องไว 15 แต้ม และเพิ่มค่าพลังโจมตีเวทมนตร์ 5 แต้ม…
 
ในตอนนี้เขาสามารถเพิ่มค่าสเตตัสแบบฉีกแนวนี้ได้ เนื่องจากแหวนแห่งยักษ์ที่เขาได้มาก่อนหน้านี้สามารถมอบค่าพละกำลังและค่าพลังโจมตีทางกายภาพมาทดแทนส่วนที่ขาดหายไปได้ ส่วนในอนาคตเขาได้วางแผนเอาไว้ว่าจะยังคงให้ความสำคัญกับค่าสเตตัสทั้งสองส่วนนี้ รวมถึงค่าพละกำลังก็เช่นเดียวกัน แต่เขาจะยังคงไม่ให้ความสนใจกับค่าพลังโจมตีทางกายภาพเหมือนเดิม
 
***
 
[-เก็บเขี้ยวของหมาป่า: 15/15]
 
[คุณได้รับค่าประสบการณ์]
 
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
 
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
 
“ตอนนี้ฉันเลเวล 6 แล้วงั้นเหรอ…?”
 
ฮยอนนูเลือกเพิ่มค่าสเตตัสให้กับค่าความว่องไวและปิดหน้าต่างข้อมูลตัวละครลง เขาไม่ควรมาเสียเวลามากมายกับที่นี่ ยังเหลือเรื่องที่ต้องทำอีกมากหากว่าเขาต้องการเพิ่มเลเวลจนถึงระดับสิบภายในวันนี้ตามแผนการที่วางเอาไว้
 
ป่าทางด้านนอกนี้มีพื้นที่กว้างขวางมาก ในความเป็นจริงเขตพื้นที่ต่าง ๆ ของเกมอารีน่าล้วนแล้วแต่กว้างขวางทั้งสิ้น โดยรวมแล้วพื้นที่ทั้งหมดภายในเกมนี้กว้างขวางเสียจนไม่สามารถสำรวจได้ด้วยผู้เล่นเพียงคนเดียว ดั้งนั้นการมีพาหนะหรือการใช้วิธีอื่น ๆ เพื่อการเดินทางจึงเป็นสิ่งสำคัญเรื่องแรก ๆ ของเกมนี้ อย่างไรก็ตามตัวฮยอนนูในตอนนี้มีเลเวลเพียงแค่ระดับ 6 มันยังไม่สูงพอที่จะสามารถใช้ระบบพวกนี้ได้ เขาจึงทำได้แค่เดินทางผ่านป่าผืนใหญ่ทั้งผืนนี้ด้วยขาทั้งสองข้างของตน
 
“ฉันว่านี่น่าจะเป็นถ้ำที่ว่านะ”
 
ในที่สุดฮยอนนูก็มองเห็นถ้ำถ้ำหนึ่ง มันเป็นถ้ำที่แลนซ์พูดถึงในภารกิจ ขณะนั้นเอง ฮยอนนูมองเห็นผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่ถ้ำแห่งนี้ทำให้เขารู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เนื่องจากเขาไม่ทราบว่าจริง ๆ แล้วถ้ำแห่งนี้เป็นพื้นที่ที่สามารถเข้าไปล่าเป็นทีม ปาร์ตี้ได้ ค่าประสบการณ์ที่ได้รับจากการล่าก็ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว นอกจากนี้หนทางที่จะทำให้ผู้เล่นได้รับน้ำยาแบบพิเศษนั้นก็มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้นคือการทำภารกิจนี้ของแลนซ์ให้สำเร็จเท่านั้น ฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนอยู่บริเวณถ้ำแห่งนี้
 
“ไม่มีคนที่สามารถรักษาได้เลยเหรอ? ฮีลเลอร์มาช่วยหน่อย!”
 
“ต้องการอาชีพพระด่วนมาก!”
 
“หาคนเข้าปาร์ตี้! ขอเป็นอาชีพสายประชิด!”
 
เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น ฮยอนนูก็เข้าไปคุยกับหัวหน้าทีมที่กำลังมองหาอาชีพโจมตีระยะประชิดโดยทันที “ขอเข้าตี้ด้วยได้ไหม?”
 
หัวหน้าทีมของปาร์ตี้ดังกล่าวหันมามองยอนนูแล้วก็ส่ายหัว “ดูเหมือนว่านายจะไม่มีไอเทมป้องกันสถานะผิดปกตินะ พวกเราเป็นปาร์ตี้ที่ล่ากันอย่างจริงจัง นายไปหาปาร์ตี้ฝึกหัดก่อนเถอะ” คำขอเข้าร่วมทีมของฮยอนนูถูกปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี และนั่นเป็นการหยามศักดิ์ศรีของเขาอีกด้วย ความหมายของปาร์ตี้ฝึกหัดคือกลุ่มผู้เล่นที่ตั้งขึ้นเพื่อลองฝึกล่าดันเจี้ยนกันเป็นครั้งแรก พูดอีกนัยหนึ่งก็คือพวกนั้นจะเป็นผู้เล่นมือใหม่ที่เข้าไปล่าด้วยกันและเมื่อเจออะไรในดันเจี้ยนก็จะแตกตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายทีมเหล่านี้จึงมักจะแตกพ่าย และนั่นแสดงให้เห็นถึงความไม่เป็นมืออาชีพของผู้เล่นมือใหม่ที่ผู้เล่นมืออาชีพไม่ค่อยพึงพอใจนัก
 
“กรอด!~” ฮยอนนูได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขามั่นใจว่าตัวเองสามารถหลบหลีกและป้องกันเข็มพิษของพวกก็อบลินได้ แต่เขากลับถูกปฏิเสธเพราะว่าไม่มีไอเทมป้องกันสถานะติดพิษ…?
 
ศักดิ์ศรีของเขาถูกบั่นทอน แต่ในขณะที่เขากำลังกัดฟันข่มใจอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น “เธอสนใจจะเข้าร่วมกับปาร์ตี้ของพวกเรามั้ย?”
 
ฮยอนนูหันหน้ากลับไปมองต้นตอของเสียงนั้นทันที คนที่อยู่ตรงหน้าของเขาคือผู้เล่นอาชีพนักบวชที่มีหน้าตาน่ารัก เขาพยักหน้าตอบรับทันทีโดยที่ไม่ถามถึงกฎการล่าใด ๆ ของทีมเลย
 
‘ฉันเองก็กำลังรีบอยู่’
 
“ตกลงเลย รีบ ๆ ไปล่ากันเถอะ”
 
“ถ้างั้นเธอก็มาตรงนี้เลย เอาล่ะ! รวบรวมคนได้ครบแล้ว!” นักบวชสาวคนนั้นตะโกนบอกให้สมาชิกปาร์ตี้ทุกคนทราบ จากนั้นสมาชิกที่ต่างก็แยกย้ายไปหาคนเข้าร่วมทีมก็กลับมารวมตัวกัน
 
“ถ้างั้นเรามาแนะนำตัวกันก่อนดีมั้ย? ฉันชื่อชอยโซมีนะ”
 
“เธอจะพูดแนะนำทำไมในเมื่อเราต่างก็รู้จักกันอยู่แล้ว?”
 
“ไม่ใช่ทุกคนที่รู้นี่ ทำ ๆ ไปเถอะน่า!”
 
การถามความจำเป็นในการแนะนำตัวจากชายหนุ่มที่เล่นอาชีพนักรบถูกโต้กลับโดยโซมีแบบที่เขาเองก็เถียงไม่ได้
 
“ฉันชื่อฮยอนนู เล่นอาชีพนักรบ เลเวลตอนนี้อยู่ที่ 20” ฮยอนนูจงใจปกปิดข้อมูลเลเวลแท้จริงของเขา อย่างไรก็ตามไอเทมต่าง ๆ ที่เขาสวมใส่อยู่ตอนนี้ ทำให้ค่าสเตตัสและความสามารถพื้นฐานของเขาใกล้เคียงกับผู้เล่นอาชีพนักรบเลเวลยี่สิบ เขาแค่ไม่ทักษะสกิลเฉพาะของอาชีพนักรบเท่านั้น
 
“จะว่าไป นี่นายไม่มีไอเทมป้องกันสถานะผิดปกติเหรอ?”
 
“นั่นสิ นายเล่นอาชีพระยะประชิดนี่ จะทนการโจมตีได้เหรอ?”
 
“พอดีว่าฉันพอจะมีความสามารถในการต่อสู้อยู่บ้างล่ะนะ” ฮยอนนูพยายามฉีกยิ้มให้มากถึงมากที่สุดแม้ว่าเขาจะถูกวิจารณ์จากเพื่อนร่วมทีมก็ตาม
 
“โอปป้า! ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ! ฉันเป็นคนพาเขามานะ ไม่เชื่อใจการเลือกของฉันเลยเหรอ?”
 
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเลยต้องถามไง ฉันไม่อยากจะมาตายเพราะน้องสาวตัวเองเป็นเหตุหรอกนะ”
 
“เจ้าพี่บ้า!… ตายซะเถอะ!” ชอยโซมีหวดไม้เท้าในมือของเธอไปยังผู้เล่นอาชีพนักรบที่ดูแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นพี่ชายของเธอ ในขณะเดียวกันนั้นสมาชิกในทีมคนอื่น ๆ ก็เริ่มแนะนำตัวเอง
 
“ฉันเล่นอาชีพนักเวท เลเวล 23 เรียกฉันว่าจีอาละกัน”
 
“อาชีพของฉันคือนักธนูเลเวล 22 ส่วนชื่อของฉันคือปาร์กชอลมิน”
 
เมื่อแนะนำตัวเสร็จแล้วการทะเลาะวิวาทระหว่างสองพี่น้องก็จบลงพอดี ผู้เล่นอาชีพนักรบจึงเข้ามาร่วมจับมือทักทายด้วย “เฮ่อ…ฉันเองก็ไม่ได้มาร่วมทักทายด้วยเลย  ชื่อของฉันคือชอยจีนู ก็อย่างที่เห็นน่ะแหละ หน้าที่ของฉันคือตัวแทงค์”
 
ทุกคนยังคงพูดคุยกันต่อและได้เปิดเผยอายุของตนกัน โซมีอายุ 20 ปี จีอาและชอลมินอายุ 21 ปี ทั้งสามคนนั้นอายุน้อยกว่าฮยอนนู ในขณะที่จีนูมีอายุมากกว่าเนื่องจากเขามีอายุ 24 ปี
 
“เรียบร้อยแล้วก็เข้าไปลุยกันเถอะ!” พูดเสร็จฮยอนนูก็เดินนำเข้าไปในถ้ำ
 
***
 
“สิ่งสำคัญที่ควรระวังมากที่สุดคือพยายามอย่าโดนเข็มพิษเด็ดขาด การล่าพวกก็อบลินไม่ได้ยากเท่าไหร่หรอก ปัญหาใหญ่ ๆ มีเพียงเข็มพิษที่พวกมันใช้เท่านั้น” ชอยจีนูอธิบายข้อมูลคร่าว ๆ หลังจากที่เข้ามาในดันเจี้ยน
 
“ถ้าพร้อมแล้วล่ะก็ ฉันกับฮยอนนูจะเป็นแนวหน้าในการโจมตีเอง ส่วนโซมีอย่าลืมคอยฮีลให้พวกเราด้วยล่ะ!”
 
“รู้แล้วน่า!” ชอยโซมีตอบกลับแบบห้วน ๆ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น ดูจากการแสดงออกทางสีหน้าของเธอเห็นได้ชัดว่ากำลังสงสัยว่าทำไมชอยจีนูถึงกำชับให้เธอทำหน้าที่ของตนแค่คนเดียวโดยที่ไม่ย้ำเตือนหน้าที่ของคนอื่นเลย
 
ชอยจีนูแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร จากนั้นก็นำหน้าสำรวจไปก่อนด้วยดาบและโล่ในมือเขา
 
“คิรุก คิรุก!”
 
“คิรูรุก!”
 
เสียงร้องอันแปลกประหลาดดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของก็อบลินกลุ่มหนึ่ง ทันทีที่พวกมันมองเห็นปาร์ตี้ของฮยอนนู พวกมันก็ยิงเข็มพิษใส่เป็นการทักทายทันที อย่างไรก็ตามเข็มพิษที่ยิงมานั้นไม่สามารถทะลุผ่านโล่ของชอยจีนูไปได้ ในขณะนั้นเอง ห่าฝนลูกศรจากธนูของปาร์กชอลมินและเวทมนตร์ของจีอาก็เข้าทำลายพวกก็อบลิน
 
“เคี๊ยก!” การโจมตีเหล่านั้นทำให้พวกก็อบลินทั้งหลายต่างพากันแตกตื่น
 
‘ดู ๆ แล้วปาร์ตี้นี้ก็ใช้ได้เหมือนกันแฮะ แล้วทำไมถึงยังต้องการเขามาเสริมทีมกัน?’ นี่เป็นคำถามที่แวบผ่านมาในหัวของเขา ทว่าฮยอนนูยังไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วน ก็อบลินตัวหนึ่งก็เข้ามาประชิดตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขาเองก็ต้องร่วมต่อสู้ด้วยเช่นกัน คราวนี้ฮยอนนูไม่อาจใช้วิธีสังหารด้วยการฟันตัวก็อบลินให้ขาดเป็นสองท่อนแบบเดียวกับที่เขาเคยสู้กับหมาป่าแล้ว
 
อย่างไรก็ตามระดับความยากในการต่อสู้กับก็อบลินก็ยังคงไม่ต่างกับการต่อสู้ก่อนหน้ามากนัก ในความเป็นจริงการต่อสู้กับก็อบลินนั้นง่ายกว่าการต่อสู้กับหมาป่าเสียอีก ดาบยาวปลายมนอันแหลมคมของฮยอนนูทะลวงผ่านการป้องกันและฟันไปที่ลำคอของพวกมันได้อย่างง่ายดาย ก็อบลินตัวนั้นได้แต่กระเสือกกระสนเอามือจับคอของตัวเองไว้ก่อนที่จะล้มลงไปนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
 
[คุณได้ฆ่าก็อบลิน]
 
[ได้รับค่าประสบการณ์]
 
[เลเวลของคุณเพิ่มขึ้น]
 
[พลังชีวิตและพลังเวทมนตร์ได้รับการฟื้นฟู]
 
[-ฆ่าก็อบลิน: 5/15]
 
[-เก็บเล็บหัวแม่มือของก็อบลิน: 5/15]
 
การต่อสู้ครั้งนี้จบลงด้วยการสังหารหมู่ฝ่ายเดียว
 
“ดู ๆ แล้วนายเองก็สู้ได้ไม่เลวเลยนี่”
 
“นั่นนะสิ ดาบของนายพริ้วไหวได้ลื่นไหลและงดงามมาก”
 
“พี่เองก็สู้ได้ดีเหมือนกันนะครับ”
 
สมาชิกในทีมไม่มีใครรู้เลยว่าฮยอนนูเพิ่งจะมีเลเวลเพิ่มมาเป็นเลเวล 7 เท่านั้น เพราะว่าเมื่อเทียบกับอาขีพนักรบเลเวล 20 แล้ว ประสิทธิภาพในการต่อสู้แทบจะไม่ต่างกันเลยด้วยซ้ำ