Ranker’s Return – ตอนที่ 6

[การดวลกำลังจะเริ่ม]
 
[5…4…3…2…1]
 
[เริ่มต้นการดวล]
 
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก คิดจะมาสู้กับฉันไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแพ้อยู่ดี คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน 555” ปาร์กจุนอูพูดจายั่วยุฮยอนนู
 
อย่างไรก็ตามฮยอนนูไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่ปาร์กจุนอูพูดเลย เพราะว่าเขากำลังจดจ่ออยู่กับสถานการณ์และการต่อสู้ที่เขากำลังเผชิญอยู่เท่านั้น
 
ฮยอนนูพิจารณาปาร์กจุนอูและเริ่มคำนวณความต่างของระดับพลังระหว่างเขากับปาร์กจุนอู ‘ดูจากไอเทมที่หมอนั่นสวมใส่อยู่ ระดับพลังของมันน่าจะอยู่ที่ประมาณเลเวล 14 ไอเทมสวมใส่ส่วนมากเป็นของคลาสนักรบ ส่วนความล้ำค่าน่าจะอยู่ในระดับ นอร์มอลไม่ก็อันคอมมอน’
 
หากปาร์กจุนอูเป็นแค่ผู้เล่นในสายอาชีพนักรบทั่ว ๆ ไปแล้วล่ะก็ ตอนที่เลเวลอัพในแต่ละครั้ง เขาน่าจะเลือกอัพแต้มสเตตัสสองแต้มที่พละกำลัง สองแต้มที่พลังโจมตีกายภาพ และอีกหนึ่งแต้มที่ความว่องไว นั่นหมายความว่า เขาน่าจะมีค่าพละกำลังอยู่ที่ 90 แต้ม พลังโจมตีกายภาพอยู่ที่ 90 แต้ม และความว่องไวอยู่ที่ 50 แต้ม
 
‘ถ้าฉันใช้สกิลพลังแห่งยักษาจากแหวนแห่งยักษ์ล่ะก็ ค่าพละกำลังของฉันจะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล แม้ว่าค่าความว่องไวของฉันจะยังคงเท่าเดิมและแน่นอนว่ายังเทียบกับเจ้านั่นไม่ได้ แต่ยังไงฉันก็สามารถชนะมันได้อย่างแน่นอน’
 
ฮยอนนูมั่นใจในฝีมือการเล่นเกมของเขา หากเขาไม่แม้แต่จะสามารถเอาชนะศัตรูระดับแมลงวันตัวนี้ได้ล่ะก็ ความหวังในการหาเงินจากการกลับมาเล่นเกมใหม่ครั้งนี้ของเขาก็คงไม่เหลือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นฮยอนนูก็เริ่มเคลื่อนไหวทันที
 
ปาร์กจุนอูเป็นฝ่ายเริ่มตวัดดาบฟาดฟันไปยังร่างกายของฮยอนนู ทว่าตัวเขาเองกลับโซเซไปมาเล็กน้อยเมื่อฮยอนนูสามารถปัดป้องคมดาบของเขาและทำการสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว
 
อย่างไรก็ตามปาร์กจุนอูเองก็สามารถหลบการโจมตีจากฮยอนนูได้เช่นกัน ราวกับว่าระดับการโจมตีเพียงแค่นี้ยังมีประสิทธิภาพไม่มากพอที่จะทำอันตรายตัวเขาได้ เขาใช้ข้อได้เปรียบเรื่องค่าความว่องไวของเขาโจมตีฮยอนนูอย่างเฉียบขาด ในสายตาของปาร์กจุนอูนี่เป็นการโจมตีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับเขา ทว่ามันก็เป็นเพียงระดับที่ผู้เล่นอย่างปาร์กจุนอูสามารถทำได้ก็เพียงเท่านั้น
 
ฮยอนนูปัดป้องการโจมตีของดาบที่พุ่งตรงมายังเขาด้วยการเคลื่อนไหวที่ดีมากพอจะทำให้ปาร์กจุนอูรู้สึกตกตะลึง
 
“!!!” ปาร์กจุนอูเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเมื่อเห็นฮยอนนูสามารถปัดป้องการโจมตีของเขาได้แบบไม่ยากเย็นอะไรนัก เขาเริ่มจะสงสัยอีกครั้งว่าแท้จริงแล้วฮยอนนูคือนักล่าที่ปลอมตัวมาท้าดวลกับเขา ทว่าปาร์กจุนอูก็รีบสะบัดหัวเพื่อขับไล่ความรู้สึกไม่สบายใจนี้ออกไปทันที จากนั้นเขาก็พยายามตวัดดาบด้วยความเร็วที่มากขึ้นไปอีก
 
เดิมทีฮยอนนูไม่ได้มีความตั้งใจที่จะยืดเยื้อการดวลครั้งนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาอยากจะรีบ ๆ ทำให้มันจบไปซะ ดังนั้นเขาจึงเลือกใช้การต่อสู้ในรูปแบบที่ดุดันและก้าวร้าว เขากวัดแกว่งดาบยาวของเขาอย่างสวยงาม คมดาบที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพตวัดเฉือนโคนขาของปาร์กจุนอูทำให้เลือดของเขาไหลทะลักออกมาจากบาดแผลอย่างช่วยไม่ได้
 
ทว่าใบหน้าของปาร์กจุนอูกลับยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลงหรือปรากฏสีหน้าของความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ไม่สิ มันปรากฎอยู่บ้าง ถึงจะไม่ใช่สีหน้าแห่งความเจ็บปวด แต่เป็นสีหน้าของความรู้สึกไม่สบอารมณ์ก็ตาม เห็นได้ชัดว่าปาร์กจุนอูรู้สึกหงุดหงิดที่โดนบุคคลที่เขาเชื่อว่าไม่สามารถทำอันตรายต่อตัวเขาได้โจมตี
 
‘น่าแปลกจริง ๆ อย่าบอกนะว่า!…เจ้านี่มันปิดการรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดไปงั้นเหรอ?’
 
‘หึ! ถ้าเป็นแบบนั้นก็ง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะ’
 
ฮยอนนูเปลี่ยนแผนของเขาทันที ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องต่อสู้อย่างวิตกกังวลหรือทำอะไรเสี่ยง ๆ มากมายเพื่อเอาชนะแล้ว
 
“ปลดปล่อยพลังแห่งยักษา”
 
[เปิดใช้งานทักษะ :พลังแห่งยักษา]
 
[ค่าพละกำลังของคุณเพิ่มขึ้นแล้ว]
 
‘ค่าพละกำลังของฉันจะกลายเป็น 120 นานห้านาทีนับจากวินาทีนี้’ ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะจัดการกับศัตรูของเขาได้อย่างสบายแล้ว
 
“เวรละ! นี่ฉันจะต้องมาแพ้ให้กับมือใหม่งั้นเหรอ? บัดซบที่สุด!” ปาร์กจุนอูตะโกนออกมาอย่างหัวเสียขึ้นมาหลังจากได้รับการโจมตีจากฮยอนนูอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้ฮยอนนูได้เลย ในทางกลับกันการโจมตีของฮยอนนูกลับสร้างความเสียหายให้ตัวเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ความหงุดหงิดของปาร์กจุนอูที่ประทุออกมานั้นยิ่งทำให้ฝีมือการต่อสู้ของเขาลดลงไปอีก เขากวัดแกว่งดาบสีดำในมือเขาไปยังร่างกายของฮยอนนูแต่มันกลับตวัดผ่านอากาศไปอย่างสูญเปล่าเสมอ
 
เนื่องจากปาร์กจุนอูกำลังหงุดหงิดได้ที่ วิถีการกวัดแกว่งดาบของเขาเลยเป็นไปแบบตรง ๆ ทื่อ ๆ การโจมตีแบบนี้ไม่มีทางสร้างความเสียหายให้ฮยอนนูได้ บางทีผลลัพธ์อาจจะออกมาดีกว่านี้หากฮยอนนูไม่ได้ใช้ทักษะพลังแห่งยักษา แต่ในตอนนี้ร่างกายของฮยอนนูกำลังเดือดพล่านด้วยพละกำลังมหาศาล เป็นไปไม่ได้เลยที่ปาร์กจุนอูจะสามารถสร้างความได้เปรียบใด ๆ เหนือฮยอนนูได้ กลับกัน เป็นฝ่ายฮยอนนูที่กำลังไล่ต้อนปาร์กจุนอูให้ถอยร้นด้วยรูปแบบการต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบ
 
จะว่าไปสถานการณ์นี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด เพราะหากไม่พิจารณาเรื่องค่าสเตตัสแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่ปาร์กจุนอูจะสามารถเอาชนะฮยอนนูได้ นั่นเป็นเพราะว่าความห่างชั้นของทักษะและเล่ห์เหลี่ยมในการต่อสู้ระหว่างฮยอนนูกับปาร์กจุนอู นั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว
 
“ทำไม? ทำไมกัน!? ทำไมดาบของฉันฟันแกไม่โดนเลย!?”
 
“ไม่ใช่ดาบของแกที่ฟันฉันไม่โดน แกเองนั่นแหละที่ไม่มีทางฟันฉันได้ แกควรจะรู้ตัวดีอยู่แล้วนะ”
 
“เป็นไปไม่ได้! ฉันจะมาแพ้ให้กับมือใหม่อย่างแกได้ยังไงกัน!?”
 
“เจ้าโง่เอ๊ย! คนที่ไม่มีทักษะต่อสู้อะไรเลยแบบแกน่ะ ให้ตายยังไงก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ฮยอนนูกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ แต่ก็ยังอยู่ในระดับที่ปาร์กจุนอูสามารถได้ยิน “นี่ก็ผ่านมาห้านาทีแล้ว เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะ”
 
คำพูดของฮยอนนูนั้นแทงใจดำปาร์กจุนอูเป็นอย่างมาก ในตอนนี้กำลังใจของเขาหดหายไปกว่าครึ่งแล้ว
 
‘เจ้าโง่งั้นเหรอ? ไม่มีทักษะการต่อสู้งั้นเหรอ? ฉันเนี่ยนะ!? ปาร์กจุนอูคนนี้ จะต้องมาแพ้ให้กับเจ้ามือใหม่อวดดีนั่นงั้นเหรอ? ไม่! ฉันไม่ยอมหรอก!’
 
“ตายซะเถอะ!” ปาร์กจุนอูตะโกนลั่นด้วยความสิ้นหวังและพุ่งเข้าใส่ฮยอนนูทันที
 
“คำพูดของแกทั้งหมดมันก็มีค่าแค่นั้นแหละ สภาพของแกในตอนนี้จะทำอะไรฉันได้…”
 
‘ป้องกันมันสิ บ้าเอ๊ย!’ สัญชาตญาณของปาร์กจุนอูสั่งการให้เขาป้องกันเมื่อเห็นดาบของฮยอนนูพุ่งตรงมาที่ตัวเขา เขาพยายามหาทางหยุดยั้ง ทว่าร่างกายของเขาในตอนนี้กลับไม่ฟังคำสั่งของเขาอีกต่อไป
 
“มีแค่ความตายเท่านั้นที่รอแกอยู่!”
 
ถึงแม้มันจะเป็นประโยคที่ฟังดูโหดเหี้ยม ทว่าปาร์กจุนอูก็ไม่ได้ยินมัน ศีรษะของเขากระเด็นออกจากบ่าด้วยแรงฟันจากดาบของฮยอนนูไปแล้ว ร่างของปาร์กจุนอูร่วงลงไปกองกับพื้นโดยไม่มีแม่แต่เสียงกรีดร้องเลยสักแอะ
 
ตุบ!
 
[คุณเป็นฝ่ายชนะการดวล]
 
[รางวัลจะมอบให้ตามกฎ ‘ผู้ชนะได้ทุกอย่าง’]
 
“ไหนดูซิว่าแกมีของดีอะไรบ้าง?”
 
‘เอ๊ะ! นี่มันอะไรกัน!’
 
***
 
“ตอนนี้ก็เหลือแค่สร้างมันขึ้นมาสินะ?”
 
หลังจากดวลกับปาร์กจุนอูแล้ว ฮยอนนูก็เข้าไปในดันเจี้ยนและสามารถเก็บวัตถุดิบชิ้นสุดท้ายได้ในขณะที่พวกสมาชิกของสมาพันธ์กะโหลกดำกำลังวิ่งวุ่นไปทั่วด้วยความสับสน เมื่อได้วัตถุดิบครบตามที่เขาต้องการแล้ว ฮยอนนูก็มุ่งหน้าไปยังอาสลานเวิร์คช็อปซึ่งเป็นสถานที่ที่สามารถสร้างไอเทมต่าง ๆ ได้โดยไม่จำเป็นต้องมีอาชีพสายผลิต เพราะว่าที่นั่นมีแคปซูลที่สามารถสร้างไอเทมให้กับผู้เล่นที่มาใช้งานได้โดยอัตโนมัติ ทว่ามันก็มีข้อเสียอยู่ประการหนึ่ง นั่นคือไม่มีคู่มือที่ระบุวิธีการสร้างไอเทมหรือแก้ไขวัตถุดิบ ผู้เล่นจำเป็นต้องทราบชนิดของส่วนประกอบหรือวัตถุดิบ รวมถึงปริมาณที่ต้องใช้ในการสร้างไอเทมมาก่อนหน้า ถึงจะสามารถสร้างไอเทมได้สำเร็จ
 
[กรุณาใส่วัตถุดิบต่าง ๆ]
 
“ใส่อันนี้ลงไป อันนี้ด้วย อันนี้ก็ด้วย”
 
ฮยอนนูเอาวัตถุดิบที่จำเป็นในการสร้างไอเทมออกจากกระเป๋าของเขาแล้วใส่ลงไปในแคปซูล เมื่อใส่ไปหมดแล้วก็ปิดฝา จากนั้นก็กดปุ่มผลิต
 
ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!
 
ดนตรีที่มีจังหวะน่าตื่นเต้นดังขึ้นพร้อมกับตัวเลขที่บ่งบอกความคืบหน้าในการผลิตไอเทมที่ด้านหน้าของแคปซูล
 
[0%… 10%… 20%… 50%… 100%]
 
[การสร้างไอเทมเสร็จสิ้น]
 
[โปรดตรวจสอบไอเทมที่ถูกสร้างขึ้น]
 
หลังจากข้อความนั้นปรากฏขึ้นตรงหน้าของฮยอนนูแล้ว แคปซูลก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ เผยให้เห็นไอเทมที่ถูกสร้างขึ้น มันมีลักษณะเป็นขวดแก้วเล็ก ๆ ขวดหนึ่ง เมื่อเห็นเช่นนั้นฮยอนนูก็รีบตรวจสอบข้อมูลของไอเทมชิ้นนี้อย่างระมัดระวัง
 
[น้ำยาแห่งการเติบโตโดยฉับพลันสูตรโบราณ]
 
[น้ำยาแห่งการเติบโตที่สร้างขึ้นโดยใช้ความรู้ในสมัยโบราณ]
 
ระดับ: ยูนีค
 
ข้อจำกัด: ไม่มี
 
ความสามารถ: เพิ่มค่าประสบการณ์ที่ได้รับ 20 % เป็นเวลา 4 ชั่วโมง
 
‘ฉันจำมันไม่ผิดจริง ๆ ด้วย’
 
ฮยอนนูยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เขาสามารถจัดการกับปัญหาที่กำลังประสบอยู่ด้วยไอเทมชิ้นนี้ได้อย่างแน่นอน แต่ก็มีเรื่องน่าผิดหวังอยู่บ้างก็ตรงที่เขาสามารถสร้างน้ำยาแห่งการเติบโตโดยฉับพลันสูตรโบราณนี้ได้แค่เดือนละครั้งเท่านั้น
 
***
 
บริเวณพื้นที่ประมูลไอเทมของเกม เกิดความแตกตื่นขึ้นในหมู่ผู้เล่นเมื่อน้ำยาเพิ่มค่าประสบการณ์ที่หายไปจากตลาดกว่าหกเดือนแล้วกลับมาปรากฎขึ้นอีกครั้ง และมันก็มีเพียงขวดเดียวเท่านั้น
 
ทั้งสตรีมเมอร์ ผู้ที่หารายได้จากเกม พวกคนรวย และนักเล่นเกมมืออาชีพต่างก็รีบเข้ามารวมตัวกัน หากเล่นเกมนี้แบบจริงจังแล้ว ไอเทมชิ้นนี้ถือเป็นโอกาสทองในการไล่ตามผู้เล่นคนอื่นให้ทัน หรือผู้เล่นที่อยู่ในระดับสุดยอดอยู่แล้วก็สามารถกดดันผู้เล่นคนอื่นด้วยการทิ้งห่างออกไปได้อีก เมื่อความต้องการไอเทมมีมาก แน่นอนว่าราคาของน้ำยาก็พุ่งขึ้นมากเช่นกัน ยิ่งกว่านั้นยังส่งผลให้ผู้เล่นหลายฝ่ายพยายามมองหาตัวฮยอนนูผู้เป็นคนสร้างไอเทมชิ้นนี้อีกด้วย
 
“นี่! ตอนนี้ฉันได้ยกเลิกการจำกัดจำนวนเงินที่ใช้จ่ายไปแล้ว มันมีแค่ขวดเดียวเท่านั้น ซื้อตอนนี้เลยเหรอ? เข้าใจแล้ว!”
 
“ใครเป็นคนสร้างน้ำยานั่นกัน? รวมถึงใครเป็นคนขายด้วย? หาตัวให้เจอเร็วเข้า!”
 
“5,000 โกล์ดแล้วไง? มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? รีบซื้อซะ! ซื้อให้ไวเลยไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ก็ช่าง!”
 
เมื่อหกเดือนที่แล้ว น้ำยาขวดนี้ถูกขายไปด้วยราคา 3,000 โกล์ด เวลาในการประมูลของน้ำยาขวดนี้ยังเหลืออีก 30 นาที ราคาในตอนนี้กลับอยู่ที่ 5,000 โกล์ดแล้ว
 
***
 
“โชคดีจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าจะขายได้ราคาแพงขนาดนี้”
 
ฮยอนนูเดินทางมายังโรงพยาบาลที่พ่อของเขากำลังพักรักษาตัวอยู่ ในมือของเขาเต็มไปด้วยของขวัญมากมาย เมื่อวานนี้เขาสามารถขายน้ำยานั่นด้วยราคาที่สูงลิ่ว ทำให้เขาสามารถซื้อของพวกนี้ได้ ฮยอนนูรู้สึกดีไม่น้อยที่เขาสามารถซื้อของขวัญที่เขาเคยจนปัญญาที่จะซื้อให้แม่ของเขาได้
 
“การมีเงินนี่มันดีจริง ๆ” ฮยอนนูพึมพำกับตัวเองเมื่อเขายืนอยู่คนเดียวหน้าห้องที่พ่อของเขาพักรักษาตัวอยู่ เขาต่างจากเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เขาค่อย ๆ เรียนรู้ถึงคุณค่าของเงิน ว่ามันหายากและมีความสำคัญมากขนาดไหน
 
ก๊อก! ก๊อก!
 
“เข้ามาเลยจ้ะ” เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงแม่ของเขา เธอไม่สามารถปิดบังความเหนื่อยล้าที่ซ่อนอยู่ภายในน้ำเสียงได้
 
‘แม่ครับ…!’ ความคิดของฮยอนนูเต็มไปด้วยความรู้สึกสารพัดเมื่อได้ยินเสียงของแม่ เขาอยากจะล้างแค้นกับพวกที่ทำลายครอบครัวของเขา และอยากจะพาทั้งพ่อและแม่ออกไปจากสภาพแวดล้อมแย่ ๆ แบบนี้ให้เร็วที่สุด
 
“แม่ครับ ผมมาแล้ว” ฮยอนนูเก็บงำความรู้สึกของตัวเองเอาไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยห้องนั้น
 
“เอ๋? ลูกน่าจะกำลังยุ่ง ๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ แม่ไม่อยากให้ลูกเสียเวลาลำบากมาเลย ตอนนี้สถานการณ์ที่ลูกเจอคงหนักหนา น่าจะพักผ่อนเอาแรงอยู่ที่บ้านก่อนนะ แต่เอ๊ะ! ของพวกนี้มัน?”
 
“วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ไงครับ ถึงแม้เราจะจัดปาร์ตี้ใหญ่เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ แต่อย่างน้อยผมก็อยากให้แม่ได้ทานของพวกนี้นะครับ” ฮยอนนูถือถุงที่บรรจุของจำนวนมากอยู่ในมือข้างละหนึ่งใบ แม่ของฮยอนนูแม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใดแต่เธอกลับไม่ลืมที่จะเป็นห่วงลูกชายของเธอ
 
“ถ้าลูกมีเงินซื้อของมากมายแบบนี้ แม่อยากให้ลูกเก็บไว้ใช้เองดีกว่า ลูกดูผอมลงไปนะฮยอนนู ไหนขอแม่ดูหน่อยซิ…”
 
“ผมโอเคดีครับแม่ แล้วพ่อล่ะ?”
 
“อาการก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอก แม่คิดว่าอาการเขาน่าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ”
 
“ผมจ่ายค่ารักษาทั้งหมดไปแล้วนะครับ ผมอยากให้พ่อย้ายไปโรงพยาบาลที่มีเตียงคู่ ถ้าแม่ต้องการผมจะหาคนมาดูแลพ่อด้วย แม่จะได้มีเวลาพักผ่อนไงครับ” ฮยอนนูพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมาเมื่อพูดประโยคนี้จบ
 
แม่ของเขาโอบกอดฮยอนนูอย่างเงียบ ๆ “แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก… แม่ไม่เป็นไร…”