ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่!
ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้!
ทำไมคุณผู้ชายถึงพาเธอเข้ามาที่นี่ได้!
นี่เป็นสถานที่ที่เวยเหมิงใช้ชีวิตมาตั้งแต่เด็ก สถานที่นี้ไม่อนุญาตการมาถึงของผู้หญิงคนนี้!
ผมสีเงินของพ่อบ้านชราห้อยอยู่บนหน้าผาก เส้นเอ็นสีเขียวเผยให้เห็น!
พยายามสุดความสามารถที่จะอดทนต่อความโกรธที่คำรามออกมาจากอก!
ท้ายที่สุดก็เป็นพ่อบ้านชราของตระกูลเสิ่น รับใช้ตระกูลเสิ่นมารุ่นสู่รุ่น พ่อบ้านชราตอนนี้อดทนสุดพลัง เส้นในสมองใกล้จะแตกแล้ว แต่ก็ยังรักษาความมีเหตุมีผลสุดท้ายไว้ “คุณผู้ชาย เธอ….. ‘คุณเจี่ยน’ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
ในตอนที่กล่าวคำว่า “คุณเจี่ยน” พ่อบ้านชรากัดฟันกราม สายตาเย็นชา มองไปที่เจี่ยนถง
เจี่ยนถงยังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลังรถ แต่ก็ไม่สงบ
ศีรษะที่ฝังอยู่ลึก ไม่ใช่เพราะว่ารู้สึกผิด แต่เพราะว่าเธอมองดูชายชราที่เรียกว่า “พ่อบ้านเซี่ย” มาตั้งแต่เล็ก กลับไม่รู้ว่าตอนนี้ตอนนี้ควรจะเข้าหาอย่างไร
การตายของเซี่ยเวยเหมิง เป็นความอยุติธรรมต่อเธอเจี่ยนถงจริงๆ ชายชราที่ผมเงินทั้งหัวคนนี้ โศกนาฏกรรมที่เขาคนผมขาวส่งให้คนผมดำ ควรให้ใครมาแบกรับ
“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”
หญิงสาวภายในรถ ทำลายความเงียบลงอย่างเป็นประวัติการณ์
ชายหนุ่มที่อยู่นอกรถใบหน้าประหลาดใจ
จากนั้นก็โบกมือให้หญิงสาวที่อยู่ในรถ “มานี่” น้ำเสียงต่ำนิ่ง มีความใช้อำนาจที่ไม่อนุญาตให้คัดค้าน
เห็นหญิงสาวภายในรถไม่ขยับ เสิ่นซิวจิ่นก็ก้มตัวเข้าไปทันที ฝ่ามือคว้าจับข้อมือของหญิงสาวที่อยู่ในรถ พาเธอออกมาอย่างแยบยล
ทั้งหมดรวดเร็วจนไม่ทันป้องกัน เจี่ยนถงตกใจจนอุทาน “อ้ะ” ไม่ทันได้คิดเยอะ ในตอนที่ถูกลากออกมานอกรถ เท้าไม่มั่นคง วินาทีต่อมาก็ถูกแขนยาวแข็งแรงโอบกอด จากนั้น เหนือศีรษะก็มีเสียงเฉยเมยของคนคนนั้นดังขึ้น
“พ่อบ้านเซี่ยถ้าไม่เต็มใจที่จะอยู่ในคฤหาสน์นี้ งั้นวันนี้ก็สามารถเก็บข้าวเก็บของกลับไปอยู่ข้างกายคุณปู่ได้ แน่นอน ฉันจะให้เงินบำนาญจำนวนมากกับนายด้วย ถ้าพ่อบ้านเซี่ยไม่ยินดีที่จะกลับไปอยู่ข้างกายคุณปู่ เงินบำนาญก้อนนี้ก็เพียงพอที่พ่อบ้านเซี่ยจะเพลิดเพลินได้อย่างสุขสบาย”
ครืด!
พ่อบ้านเซี่ยตกใจทันที เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน “คุณผู้ชายเข้าใจผิดแล้ว ผม…..เพียงแปลกใจว่า ‘คุณเจี่ยน’ทำไมจู่ๆถึงมาปรากฏตัวที่นี่ ผม…..เพียงแค่รับมือไม่ทัน กับการมาอย่างกะทันหันของคุณเจี่ยน ไม่มีความหมายอื่นเลยครับ”
“เป็นอย่างนั้นเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มลึก พ่นคำถามออกมาโดยไม่ลังเล
ในตอนนี้แผ่นหลังพ่อบ้านเซี่ยเปียกชื้น สายตาเหนือศีรษะนั้น ราวกับคมมีด ที่สามารถเจาะทะลุหัวใจของเขา เกร็งหนังหัวพยักหน้า “คุณผู้ชายโปรดวางใจ ครอบครัวเซี่ยของเรา ภักดีต่อเจ้านายมาหลายชั่วอายุคน คนตระกูลเซี่ยเกิดมาสิ่งแรกที่ต้องเรียนคือ ปฏิบัติตามจรรยาบรรณของพอบ้าน ไม่ว่า…..ระหว่างผมกับคุณเจี่ยนจะมีความไม่สบายใจใดๆอยู่หรือไม่ ผมก็จะดำรงไว้ซึ่งการปลูกฝังตัวเอง ปฏิบัติตัวอย่างสุภาพกับคุณเจี่ยน”
พ่อบ้านเซี่ยโค้งตัวลง แม้จะมองไม่เห็นสีหน้าของเสิ่นซิวจิ่น แต่ทั่วร่างแข็งเกร็ง ในใจตึงเครียดหาใดเปรียบ จนกระทั่งสายตาที่อยู่เหนือศีรษะนั้นไม่อยู่แล้ว ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
ไม่รู้ว่าเสิ่นซิวจิ่นเชื่อคำพูดของพ่อบ้านเซี่ยจริงๆหรือไม่ เขากวาดตามองพ่อบ้านเซี่ยนิ่งๆ “ทางที่ดีนายควรทำให้ได้อย่างที่พูด” แม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจเริ่มคิดคำนวณ มองหาคนมาแทนที่พ่อบ้านเซี่ยแล้ว
เพียงแต่ว่าตระกูลเซี่ยได้รับใช้ตระกูลเสิ่นมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ถ้าเปลี่ยนพ่อบ้านเซี่ยไปอย่างเร่งรัด…..นึกถึงมิตรภาพระหว่างเจ้านายกับลูกน้องตลอดหลายปีนี้ เสิ่นซิวจิ่นมองชายชราตรงหน้าที่แม้ว่าจะบุคลิคดี แต่ก็ดูแก่ชราแล้ว ตั้งแต่จำความได้ พ่อบ้านเซี่ยก็ดูแลชีวิตประจำวันของเขาแล้ว
“อีกสิบนาที นายมาที่ห้องหนังสือฉัน” เขาทิ้งไว้หนึ่งประโยค แล้วพาเจี่ยนถงเดินไปที่ห้อง
“ครับ คุณผู้ชาย” พ่อบ้านเซี่ยยังคงรักษาท่าทางโค้งตัวอย่างเคารพ จนกระทั่งด้านหลังไม่มีเสียงฝีเท้าแล้ว ถึงค่อยๆยืดหลังตรง หันหลังให้คฤหาสน์หลังใหญ่ ใจที่ถูกอาบด้วยยาพิษมานานแล้ว ตอนนี้พิษที่ชื่อว่า “ความเกลียดชัง” ได้แผ่ขยายออกมา
“พักผ่อนเสียหน่อยก่อน กินข้าวกลางวันแล้ว ฉันจะให้ซูเมิ่งไปเดินห้างฯกับเธอ” เสิ่นซิวจิ่นนำเจี่ยนถงมาที่ห้องนอนห้องหนึ่ง
อันที่จริงเจี่ยนถงคุ้นเคยกับโครงสร้างของคฤหาสน์แห่งนี้เป็นอย่างดี ในตอนที่เขานำเธอเดินขึ้นมาชั้นสอง ก็รู้แล้วว่า จะพาเดินไปทางไหน เสิ่นซิวจิ่นมองไม่เห็นสีหน้าที่ซับซ้อนของหญิงสาวข้างกาย เป็นธรรมดาที่จะไม่รู้ความคิดของเธอในตอนนี้
เพียงแค่นำเธอเข้าไปในห้อง พูดสั่งเสียงเบาสองสามคำ แล้วก็หันตัวจากไป
แต่เจี่ยนถง ยืนอยู่ที่เดิม สักพักใหญ่ ถึงค่อยๆหันศีรษะและคอ มองดูรอบด้าน เธอมองอย่างช้ามาก ราวกับจะมองทุกมุม360°ของห้องนี้ให้ทั่ว
ทันใดนั้น สายตาของเธอ ก็ชะงัก!
สายตาทั้งหมด มุ่งไปที่หัวเตียงของเขา
ถ้าตอนนี้เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ไปที่ห้องหนังสือ แต่ว่ายังอยู่ที่นี่ละก็ จะต้องรู้สึกว่าท่าทางของหญิงสาวในตอนนี้ แปลกไปไม่ปกติอย่างแน่นอน
พูดไม่ถูกว่าดีใจหรือว่าไม่ดีใจ เพียงแต่บนใบหน้าที่ผอมเพรียวนั้น มีการแสดงออกที่พิลึกพิลั่น…..ดูเศร้า ดูแค้น ดูคิดถึง…..ฝีเท้า จะยกขึ้น ก็ลังเล สายตาเพียงคู่เดียว จ้องไปที่ทิศทางนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ในที่สุด!
ก็ก้าวเท้าขึ้น เดินไปที่ทิศทางนั้น
ชั้นไม้หัวเตียง พอมีน้ำหนักอยู่ ด้านในไม่รู้ว่าคนคนนั้นเก็บของอะไรไว้ ยิ่งหนักขึ้นไปอีก
มือทับมือ วางอยู่บนชั้นหัวเตียง ออกแรงดึง เช็ดเหงื่อไปหนึ่งที แล้วทำต่อ
ไม่กล้าที่จะทำให้เกิดเสียง งานนี้ ยิ่งทำยากขึ้นเรื่อยๆ
เธอกลับยังมีใจเยาะเย้ยกับตัวเอง ปีนั้นตัวเองยังอายุน้อย ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน เหมือนฉีดเลือดไก่เข้าไป แอบเข้าไปในห้องของเขา อาศัย “ความรัก” ที่ทนต่อไปไม่ไหว ดึงชั้นไม้ที่หนักอึ้งนี้ออกมา
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า หลายปีมาแล้ว เขาจะไม่เคยเปลี่ยนเตียง…..
“ครืด” ในที่สุดก็มีเสียงขยับเขยื้อน ตกใจราวกับนกทันที ร่างแข็งเกร็ง มองไปที่ประตูอย่างร้อนตัว
ห้าวินาทีหลังจากนั้น ประตูยังคงปิดอยู่เหมือนเดิม ตอนนี้ถึงคิดขึ้นมาได้ คนคนนั้นไปห้องหนังสือ เธอเคยไปห้องหนังสือนั้น มีระยะห่างจากห้องนี้อยู่ช่วงหนึ่ง คนคนนั้นเข้าไปในห้องหนังสือ มักจะชอบปิดประตูห้อง
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกรอกตากับตัวเอง…..มัวกลัวอะไรอยู่ เขาไม่ได้ยินเหรอก
เช็ดเหงื่อ จากนั้นก็พยายามทำต่อ ทั้งหยิบทั้งรื้อ ในที่สุดก็ใต้ชั้นหัวเตียงในความทรงจำ พื้นสามชั้นที่ปีนั้นถูกเธอขุดก็เอาขึ้นมาได้
เปิดพื้นออก ทันใดนั้นก็เห็นกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่ง
บนกระดาษนั้นเขียนอะไรไว้ ถึงตอนนี้ ยังคงจำได้อย่างชัดเจน
เธอมองดูจดหมายเก่าแผ่นนั้นที่อยู่ใต้พื้น มองดูอยู่ห้านาที สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างไร้เสียง ไม่แม้แต่จะเอานิ้วไม่แตะสักนิด
“หัวเราะความเป็นวัยรุ่นบ้าคลั่งของตัวเองในปีนั้น เยาะเย้ยความไม่รู้ของตัวเอง…..ยังคิดจะคำนวณโชคชะตาของตัวเองอย่างโง่เขลา ท้ายที่สุดก็เข้าคุก หัวใจตายด้าน ชีวิตนี้รักผิด มันก็พังไปชั่วชีวิต” หลับตาลง น้ำตาเปียกปอนใบหน้า เธอขำที่ตัวเองรักคนผิด ทำลายชีวิตนี้ไป
ยกแขนขึ้น เช็ดน้ำตาจนแห้ง ใบหน้าของเธอกลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง ราวกับว่าทุกอย่างเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องจริง มือทับมือเอาพื้นสามชั้นนั้นวางลงอีกครั้ง ออกแรงอีกที ผลักชั้นไม้หัวเตียงกลับไปเหมือนเดิม
จดหมายนั่น ก็ทิ้งไว้ที่นี่เถอะ…..สักวันหนึ่ง เมื่อใจสิ้นหวัง หมดสิ้นความหวังที่จะเป็นอิสระแล้ว งั้นก็…..ไม่ดิ้นรนแล้ว…..จะเผาทิ้งเสียให้หมด!
