บทที่ 44 ความไร้ยางไอไม่เคยเห็นมาก่อน
เมื่อเจี่ยนถงเลิกงาน ตามปกติ ตอนกลางคืน เธออยู่คนเดียว
เป็นไปไม่ได้เลยที่ฉินมู่มู่จะไปทำงานและเลิกงานพร้อมกับเธอ
เมื่อกลับมาที่หอพัก เจี่ยนถงรู้สึกประหลาดใจ ไฟในห้องโถงเปิดขึ้นและฉินมู่มู่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟาอย่างเรียบง่าย
เมื่อเห็นว่าตัวเองกลับมา ก็รีบวางโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืน
“คุณกลับมาแล้ว?”
เจี่ยนถงรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เมื่อก่อนฉินมู่มู่ซ่อนตัวอยู่ในห้องของตัวเองเพื่อหลับนอน แต่วันนี้เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งโถง รอตัวเอง?
“ใช่” เธอลังเลเล็กน้อยที่จะพูด เธอติดคุกมาสามปี มีสถานที่ที่เธอสามารถพูดคุยได้น้อยมาก
ความเงียบ เป็นสภาวะที่เธอพบบ่อยที่สุด
“วันนี้ฉันได้ยินมาว่าในชั้นบ็อกซ์VIPชั้นหก มีแขกเรียกชื่อคุณให้ไปหา? เป็นใครหรือ?”
นี่ … กำลังพูดกับตัวเองเหรอ? เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฉินมู่มู่ จากนั้นก็หัวเราะกับตัวเอง … เป็นไปได้อย่างไร?
“เป็นแขกแปลกหน้า” เธอพูดช้าๆ พร้อมกับส่องกระจกในใจ สิ่งที่ ฉินมู่มู่ต้องการถามก็คือ แขกผู้มาเยือนคนนั้นคือเซียวเหิง หรือไม่
“โอ้ …” อีกฝ่ายโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด และทันใดนั้นก็มองมาที่ตัวเองอย่างรวดเร็ว: “อาการบาดเจ็บที่หน้าผากของคุณ … คุณบอกคนอื่นหรือไม่”
เจี่ยนถงรู้สึกเหนื่อย เหนื่อยมาก
เธอเบื่อกับการล่อลวงของฉินมู่มู่ ที่จะหยุดเล่นและบังคับให้เธอถามคำถาม
ในท้ายที่สุดการบีบบังคับและการล่อลวงดังกล่าวจะดำเนินต่อไปเมื่อใด
หลับตาลง ละลืมตาอีกครั้ง มองไปที่ฉินมู่มู่: “คุณเป็นนักเรียนระดับท็อปมหาวิทยาลัย S ฉันเป็นแค่คนทำความสะอาดที่ยังไม่จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม เราสองคนเป็นสองโลก เพียงเพราะการทำงาน และอยู่ร่วมกันในหอพักที่ บริษัท จัดให้ เราสองคนมีความแตกต่างกันมาก จากนี้ก็ทำตัวเองให้สบาย และใช้ชีวิตของใครของมันเถอะ”
“เจี่ยนถง ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ มันมากเกินไป แล้ว… “
ยังพูดไม่ทันจบ ฉินมู่มู่จ้องมองไปที่ผู้หญิงที่อ่อนแอและเงียบในสายตาของเธอด้วยความตะลึง เธอเดินกะเผลกผ่านเธอและเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หันมามอง
ทันใดนั้น ใบหน้าสวยก็เปลี่ยนเป็นสีขาว สีสันก็เหมือนกับจานสี มันน่าตื่นเต้นมาก
เมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดลง หัวใจของฉินมู่มู่เต็มไปด้วยความโกรธ
ความหมายโดยนัยของผู้หญิงขาเป๋ ฉินมู่มู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ ให้ฉินมู่มู่เธอหยุดสักหน่อยเถอะ?
“โอเค โอเค โอเค เจี่ยนถง คุณเยี่ยมมาก อยู่ในแผนกประชาสัมพันธ์ คำพูดเป็นชุดแล้ว คุณแข็งแกร่งก็อย่าทำอยู่ที่ตงหวง” ฉินมู่มู่ไม่โกรธ และวิ่งไปที่ประตูห้องของเจี่ยนถง ตะโกนเสียงดังหันไปรอบ ๆ ด้วยความโกรธ และเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
เจี่ยนถงพิงแผงประตูแล้วค่อยๆเลื่อนลง … ในที่สุดมันก็เงียบ
ไม่รู้ว่า ตัวเองยั่วยุนักศึกษาวิทยาลัยคนนี้ที่ตรงไหน พูดออกมา เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้หรือ? เธอเหนื่อย
ในตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างเธอกับฉินมู่มู่เพิ่มขึ้น และฉินมู่มู่ไม่หยุดที่จะแสดงความไม่ชอบเธอออกมา
วันที่สองในคืนที่เข้าทำงาน นักศึกษาวิทยาลัยคนนี้มองว่าจมูกตัวเองไม่ใช่จมูก และตาก็ไม่ใช่ตา
เจี่ยนถงเพียงแค่เงียบมาโดยตลอด
……
ตงหวง
ที่ทางเดิน เจี่ยนถงและฉินมู่มู่บังเอิญพบกัน ไม่รู้ว่าเจี่ยนถงไม่ได้หยุดหรือฉินมู่มู่จงใจชนเจี่ยนถง ด้วยแรงโน้มถ่วงและ เจี่ยนถงก็ล้มลงกับพื้น
ฉินมู่มู่ยืนอยู่ตรงหน้าเจี่ยนถง กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆตาก็สว่างขึ้น และก้าวไปข้างหน้า และก้มลงเพื่อช่วยพยุง เจี่ยนถง: “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าโกรธฉันเลย จะได้ไหม?”
นัยน์ตาที่มีน้ำตลอดเวลาของเจี่ยนถง ยังมีร่องรอยของความสงสัยเขามองไปที่ฉินมู่มู่อย่างแปลก ๆ ไม่รู้ทำไม จู่ๆฉินมู่มู่ถึงแสดงออกมาทำตัวแปลก ๆ ?
“เจี่ยนถง คุณลุกขึ้นก่อน นั่งบนพื้นระวังความหนาวเย็น ร่างกายคุณพึ่งจะดีขึ้น พึ่งจะออกจากโรงพยาบาล” ในขณะที่พูด มือทั้งสองข้าง ก็ประคองเจี่ยนถงด้วย “ผู้หญิงต้องปกป้องตัวเองให้ดี ถ้าคุณเอาแต่ใจตัวเองเหมือนที่เคยทำมาก่อนจะทำอีกไม่ได้แล้ว? “
“……”
“ไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันลืมของไว้ที่หอพัก รีบวิ่งกลับไป จึงพบว่าคุณนอนอยู่บนพื้นหมดสติ และรีบนำคุณไปโรงพยาบาล ฉันตอนนี้นึกไม่ออก ถ้าวันนั้นฉันไม่รีบกลับหอพักอีกครั้ง จะเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้น”
เจี่ยนถงยิ่งฟัง คิ้วยิ่งขมวดแน่นขึ้น คำพูดเหล่านี้ของฉินมู่มู่ เป็นการพูดให้ตัวเอง?
ฉินมู่มู่พูดสิ่งเหล่านี้ ราวกับว่าพวกเขาจงใจพูดกับใครบางคน … เดี๋ยวก่อน จงใจพูดกับใคร?
เจี่ยนถงไม่ได้โง่ เธอหันศีรษะและมองไปข้างหลังโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เธอหันศีรษะ ด้วยแรงที่เอว
เธอยกตัวขึ้นเบา ๆ และผละออกจากกรงเล็บของฉินมู่มู่ โดยที่หลังของเธอพิงกับผนังเนื้ออันอบอุ่น ด้านหลังของเธอ เสียงผู้ชายที่ไพเราะดังมา:”เจี่ยนถง ยังไม่รีบขอบคุณท่านนี้อีก? คุณฉินมู่มู่?”
เสียงนี้ … เป็นเซียวเหิงที่เคยพบกันสองครั้งที่ทางเดิน
เสียงของเซียวเหิง โดดเด่นมาก
ท่าทางมอมเมาเล็กน้อย ท่าทีที่ไม่เหมาะสม เสียงต่ำที่ดึงดูดเหมือนแม่เหล็กต่ำ กลัวว่าจะลืมยากหลังจากได้ยินมัน
เจี่ยนถงจำเสียงของเซียวเหิงได้ และหันหน้าไปทางเขา “คุณเซียวเหิง คือคุณ”
ด้านหนึ่งแขกทักทายอย่างสุภาพ อีกด้านหนึ่งผละจากการถูกจองจำของชายคนนี้
เพียงชายคนนี้มีแขนเหล็ก เหมือนเถาวัลย์ สลัดยังไงก็สลัดไม่ได้
เจี่ยนถงขมวดคิ้วอย่างเงียบ ๆ … ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว ฉินมู่มู่อาจจะทำให้เรื่องยากขึ้นอีกครั้ง
เธอแค่อยากเก็บเงินให้ได้ห้าล้าน … เรื่องอื่น ๆ เธอล้วนไม่คิด
“สวัสดีคุณเซียว” ฉินมู่มู่ทักทายเซียวเหิง สายตา มองไปที่เอวของเจี่ยนถง ฉายแววความหึงหวง ทำไม! เจี่ยนถงมีอะไร?
เนื่องจากฉินมู่มู่เริ่มที่จะทักทาย เซียวเหิงจึงทำแบบนี้ “โอ้ คุณฉิน”
การเต้นของหัวใจของฉินมู่มู่เร็วขึ้น เซียวเหิงยิ้มที่มุมปาก ให้ความรู้สึกประทับใจมาก
เซียวเหิงยืนอยู่ข้างหลังเจี่ยนถง เจี่ยนถงก็จะล้มลงอีกครั้ง ผมที่หน้าผากยุ่งนิดหน่อย
เซียวเหิงจ้องมอง ลดเปลือกตาลง วินาทีถัดไป เปิดเปลือกตาขึ้นและกวาดมองไปยังฉินมู่มู่
ยังคงมีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากของเขา:“คุณฉินเพิ่งพูดว่า เจี่ยนถงป่วยและเข้าโรงพยาบาลเมื่อครู่?”
รูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอของเซียวเหิงดีเกินกว่าจะหลอกล่อสาวน้อย
ในตอนนี้เขาจงใจขับฮอร์โมนเพศชายออกมา ฉินมู่มู่ ทันใดนั้นหัวใจก็เต้นรัวและแก้มก็แดงระเรื่อ
แต่เซี่ยวเหิงกำลังพูดถึงเรื่องนี้ “เจียนถง”
เหลือบมองไปที่ เจี่ยนถง “ ใช่ คืนนั้นฝนตก เจี่ยนถงติดฝนและมีไข้ ประมาณว่าเป็นอย่างนี้ ยืนไม่คงที่และล้มลงชนที่จับประตู ตอนฉันส่งเธอไปโรงพยาบาลก็กังวลว่าจะเสียชีวิต”
โกหก
ความประหลาดส่งผ่านหัวใจของเจี่ยนถง … ฉินมู่มู่ไม่กลัวที่จะเปิดเผยตัวตนหรือ?
ทำไมถึงกลับดำเป็นขาว และโกหกเพื่อให้ได้?
จริงๆ คือการนำตัวเธอเองกลายเป็นขนมปังนุ่ม ๆ
เซียวเหิงเปล่งแสงออกมา “โอ้ ~” และเจี่ยนถงไม่คาดคิดว่าเซียวเหิงจะหันศีรษะและถามตัวเองว่า “เป็นแบบนี้หรือเจี่ยนถง?”
